μια carte-postale

Αρχές καλοκαιριού (πριν από χρόνια), τέλος των μαθημάτων και επιστροφή στην Ελλάδα. Ζητούμενο ένα φθηνό εισιτήριο. Το βρήκα σε μια πτήση τσάρτερ που είχε για προορισμό το Ηράκλειο Κρήτης. Ευκαρία, σκέφτηκα, να επισκεφθώ το νησί (για πρώτη φορά). Φθάνοντας στο αεροδρόμιο διεπίστωσα ότι ήμουν ο μοναδικός Έλληνας για τη συγκεκριμένη πτήση. Οι συνεπιβάτες μου, όλοι Γάλλοι έτοιμοι για τις διακοπές "της χρονιάς". (Η πλειοψηφία των Παριζιάνων δούλευε όλο το χρόνο, για 15 ημερών απόδραση σε ¨εξωτικούς" προορισμούς το καλοκαίρι). Μεταξύ των ταξιδιωτών και ένα ζεύγος νεονύμφων, που θα περνούσε απαρατήρητο αν η νύφη δεν είχε έλθει φορώντας... το νυφικό της! Τη στιγμή του επιβιβασμού διπίστωσα ότι οι (Ασιάτες) τεχνικοί της αεροπορικής εταιρείας είχαν ¨κατεβάσει¨τον ένα κινητήρα και τον επιδιώρθωναν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας!...
Τέλος πάντων μετά τη σχετική καθυστέρηση και τις προηγηθείσες διαβεβαιώσεις ότι "όλα έχουν καλώς" ξεκινήσαμε.
Το Ηράκλειο δεν με ενθουσίασε και σκέφτηκα να μείνω για διανυκτέρευση στον Άγιο Νικόλαο.
Κάνοντας την καθιερωμένη αναγνωριστική βόλτα στην αγορά, βρέθηκα σε ένα κατάστημα με souvenirs όπου το μάτι μου έπεσε σε μια εντυπωσιακή παληά φωτο-carte postale, που απεικόνιζε δύο Κρητικούς με φουστανέλλες, καθιστούς και πιασμένους χέρι-χέρι σαν ερωτευμένο ζευγαράκι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η συγκεκριμένη φωτογραφία! Για μια κοινωνία ιδιαίτερα συντηρητική, με εδραιωμένα αρχέτυπα, η συγκεκριμένη απεικόνιση αποτελούσε μια πλήρη ανατροπή και ..."υπονόμευση" του αρσενικού προτύπου, του "λεβέντη Κρητικού" κλπ κλπ...Την αγόρασα και πηγαίνοντας στο δωμάτιό μου την αντέγραψα, αποδίδοντάς την με τον τρόπο που φαίνεται στη σημερινή ανάρτηση.