in memoriam

Σαν σήμερα, 29 Απριλίου, το 1863, γεννήθηκε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός μας ποιητής, Κ.Π. Καβάφης. Σαν σήμερα, 29 Απριλίου του 1933, ανήμερα στην επέτειο των εβδομηκοστών του γενεθλίων, άφησε την τελευταία του πνοή στο ελληνικό νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας.

Με αφορμή τη διπλή αυτή επέτειο και σαν ένα μικρό φόρο τιμής απέναντι σε ένα ποιητή που λάτρεψα από τα μαθητικά μου χρόνια, δημοσιεύω τα τέσσερα σκιτσάκια, που έφτιαξα σαν βινιέτα ενός άρθρου σχετικού με το ποίημα ¨κεριά" (όταν δούλευα στο περιοδικό "αντι").

Κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

photo biennale 1

Μέσα στο Σαββατοκύριακο κατάφερα, επιτέλους, να επισκεφθώ ορισμένους από τους εκθεσιακούς χώρους που φιλοξενούν την 20η "Φωτογραφική Συγκυρία¨μετονομασθείσα πλέον σε "Photo Biennale". Ξεκίνησα από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και τις "Οικογενειακές υποθέσεις" του Δημήτρη Τσουμπερλέκα. Μια τρυφερή, ευαίσθητη αναφορά στις οικογενειακές αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας με συνδυασμό φωτογραφιών και video-προβολών. Στάθηκα - και λόγω ειδικού ενδιαφέροντος - στα λιτά, εκφραστικά σκίτσα του, που συμπληρώνουν την ανάγκη να αφηγηθεί, με τρυφερότητα τα παιδικά του χρόνια μέσα από τα οικογενεικά βιώματα...

Στη συνέχεια επισκέφθηκα το χώρο του λιμανιού όπου και συγκεντρωμένοι 4 από τους συνολικά 34 χώρους που στεγάζουν την Έκθεση.

Στην αίθουσα "αντλιοστάσιο" με τίτλο ¨Μια στιγμή" του Boris Kirpotin (Ελληνορώσσος καλλιτέχνης) με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Φωτογραφικά θέματα (σε μορφή banners) από ένα γαλλικό μοναστήρι, λιτά, εκφραστικά, κυριολεκτικά στιγμιαία...

Συνέχισα στην "αποθήκη Γ'", όπου και η ομαδική δουλειά "Ο χώρος του χρόνου" των Βογιατζάκη, Βρεττάκου, Καραγιαννίδη, Κούκουλα, Κωνσταντίνου, Μήτογλου, Μπαρακλιανού, Τζαλάβρα. 

Σοβαρή προσπάθεια, με εξαιρετικό αποτέλεσμα στην περίπτωση του Αλ. Βρεττάκου. "Ψαγμένη" θεματολογία, υλοποιημένη σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Πραγματικό έργο τέχνης...

Τρίτος σταθμός μου το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Καλλιτέχνης: Duane Michals (USA). Τίτλος: "Time is not now".

Συγκλονιστική εμπειρία... Πρόκειται για καλλιτέχνη που - όπως επιτυχημένα σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Enrica Vigano - κινείται μεταξύ της φωτογραφίας, της ζωγραφικής και της ποίησης. Χρησιμοποιεί την φωτογραφία όχι σαν μέσω τεκμηρίωσης της καλλιτεχνικής του άποψης αλλά γαιι να εκφράσει τις μεταφυσικές, υπαρξιακές αγωνίες του (κυρίως στην ενότητα "sequence") καθώς και για να διατυπώσει τη θέση ότι δεν υπάρχει στιγμή (το παρόν είναι ήδη παρελθόν) και η ανθρώπινη ύπαρξη υπόκειται σε μια διαρκή μεταμόρφωση μέσα στο χρόνο... Πώς μου θύμισε το λατρεμένο μου Borges..

Τα πορτρέτα του εκπληκτικά, από τον Τρυφώ, τον Π.Π. Παζολίνι και την Ζαν Μορώ έως τον Ρενέ Μαγκριτ και τον Τένεσυ Γουίλιαμς..

Τα κείμενα που συνοδεύουν τις περισσότερες φωτο (κυρίως αυτές της ενότητας "text-photo"), υπέροχα..

Μια εντυπωσιακή - για μένα - αναφορά, στον Κ.Π. Καβάφη, μέσω της ομώνυμης ενότητας. Όπως μου είπε ο Γ. Τζιρτζιλάκης που είχε την τύχη να δειπνήσει με τον καλλιτέχνη, ο Duane Michals έχει..κόλλημα με την ελληνικότητα!

Είδα τη συγκεκριμένη έκθεση τρεις φορές μέσα στο Σ.Κ. ανακαλύπτοντας κάθε φορά διαφορετικά επίπεδα θέασης-ανάγνωσης. 

Σας συνιστώ να την δείτε (και να την ξαναδείτε)..

Τέλος προς το παρόν, θα επανέλθω - ελπίζω - σε λίγες μέρες για τις υπόλοιπες φωτογραφικές δράσεις...

επετειοι

21 Απριλίου 1967
Η χούντα των συνταγματαρχών ...¨αποκαθιστά τη νομιμότητα¨

21 Απριλίου 2008
Ο Ολυμπιακός ανακηρύσσεται πρωταθλητής Ελλάδος, έχοντας αποσπάσει (μέσω "τυπικών" διαδικασιών) 3 βαθμούς, που τους έχασε στον αγωνιστικό χώρο.

Η ΑΕΚ (πρώτη σε συγκομιδή βαθμών) καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση και η ομάδα του Πειραιά στέφεται πρωταθλητής του πρωτο κόλλου...

μια χαμενη ευκαιρια

Το καλοκαίρι του 1982 έτυχε να συναντήσω τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η ιστορία έχει σε γενικές γραμμές ως εξής: Ο γνωστός συνθέτης είχε δει εντελώς τυχαία κάποιο σκίτσο μου που είχα χαρίσει σε ένα αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο. Του είχε αρέσει, ρώτησε για τον δημιουργό και τελικά μου έστειλε το μήνυμα, "όταν επιστρέψει από Γαλλία ας έρθει να με βρεί¨...
Επέστρεψα αρχές του καλοκαιριού, πέρασε σχεδόν όλο το καλοκαίρι και εγώ ανέβαλα από μέρα σε μέρα την επικείμενη συνάντηση μαζί του. Δύο ημέρες πριν φύγω και πάλι για Παρίσι απεφάσισα να τον συναντήσω...
Ήταν ένα καυτό αυγουστιάτικο απόγευμα, που μετά από αρκετή ταλαιπωρία, κατάφερα να φτάσω στο σπίτι του. Μου είχε ζητήσει στο τηλέφωνο να έχω κάποιο ντοσιέ με έργα μου. Όταν βρεθήκαμε - ένας ευγενέστατος και εξαιρετικά συμπαθής άνθρωπος - βλέποντας τις δουλειές μου άρχισε να εκφράζεται με τόσο κολακευτικά λόγια που ομολογουμένως ένοιωσα πολύ αμήχανα... Μου πρότεινε αμέσως - πολύ γενναιόδωρα - αν θα μπορούσε να με βοηθήσει, έχοντας υπ' όψη του ότι σαν μεταπτυχιακός φοιτητής που ήμουν και μάλιστα στο εξωτερικό, η βοήθεια αυτή δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια ευκαιριακή απασχόληση ή έστω κάποια ενδιαφέρουσα γνωριμία. Για την οικονομία του χώρου (και όχι μόνο) δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για το τι απίθανες καταστάσεις έζησα εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα.. Αρκούμαι σε μία:
Σε λίγες μέρες από τη συναντησή μας, η χώρα μας διοργάνωνε τους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στο Ολυμπιακό Στάδιο. Την επιμέλεια του καλλιτεχνικού προγράμματος της τελετής έναρξης είχε ο Γ. Μαρκόπουλος με την εικαστική υποστήριξη (ενδυματολογικές προτάσεις κλπ) του Δημήτρη Μυταρά... Μου πρότεινε λοιπόν να μπω στην ομάδα του Μυταρά για τη συγκεκριμένη δράση. Έπεσα από τα σύννεφα. Για μένα ο Μυταράς ήταν ένας μύθος...

Για να μην γίνω περισσότερο φλύαρος και κουραστικός, λέω απλά ότι τελικά δεν μπόρεσα να αποδεχθώ αυτή την τόσο ευγενική και γενναιόδωρη πρόσκληση. Θέλω όμως να τον ευχαριστήσω, για μια ακόμη φορά και από αυτό το βήμα.

Κεντρικό θέμα της τελετής έναρξης ήταν η ΕΙΡΗΝΗ.
Με αφορμή αυτό το γεγονός και τιμώντας την γνωριμία μου με τον συνθέτη, επιστρέφοντας στο Παρίσι έφτιαξα τη σύνθεση που δημοσιεύω στη σημερινή ανάρτηση...

μια carte-postale

Αρχές καλοκαιριού (πριν από χρόνια), τέλος των μαθημάτων και επιστροφή στην Ελλάδα. Ζητούμενο ένα φθηνό εισιτήριο. Το βρήκα σε μια πτήση τσάρτερ που είχε για προορισμό το Ηράκλειο Κρήτης. Ευκαρία, σκέφτηκα, να επισκεφθώ το νησί (για πρώτη φορά). Φθάνοντας στο αεροδρόμιο διεπίστωσα ότι ήμουν ο μοναδικός Έλληνας για τη συγκεκριμένη πτήση. Οι συνεπιβάτες μου, όλοι Γάλλοι έτοιμοι για τις διακοπές "της χρονιάς". (Η πλειοψηφία των Παριζιάνων δούλευε όλο το χρόνο, για 15 ημερών απόδραση σε ¨εξωτικούς" προορισμούς το καλοκαίρι). Μεταξύ των ταξιδιωτών και ένα ζεύγος νεονύμφων, που θα περνούσε απαρατήρητο αν η νύφη δεν είχε έλθει φορώντας... το νυφικό της! Τη στιγμή του επιβιβασμού διπίστωσα ότι οι (Ασιάτες) τεχνικοί της αεροπορικής εταιρείας είχαν ¨κατεβάσει¨τον ένα κινητήρα και τον επιδιώρθωναν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας!...
Τέλος πάντων μετά τη σχετική καθυστέρηση και τις προηγηθείσες διαβεβαιώσεις ότι "όλα έχουν καλώς" ξεκινήσαμε.
Το Ηράκλειο δεν με ενθουσίασε και σκέφτηκα να μείνω για διανυκτέρευση στον Άγιο Νικόλαο.
Κάνοντας την καθιερωμένη αναγνωριστική βόλτα στην αγορά, βρέθηκα σε ένα κατάστημα με souvenirs όπου το μάτι μου έπεσε σε μια εντυπωσιακή παληά φωτο-carte postale, που απεικόνιζε δύο Κρητικούς με φουστανέλλες, καθιστούς και πιασμένους χέρι-χέρι σαν ερωτευμένο ζευγαράκι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η συγκεκριμένη φωτογραφία! Για μια κοινωνία ιδιαίτερα συντηρητική, με εδραιωμένα αρχέτυπα, η συγκεκριμένη απεικόνιση αποτελούσε μια πλήρη ανατροπή και ..."υπονόμευση" του αρσενικού προτύπου, του "λεβέντη Κρητικού" κλπ κλπ...Την αγόρασα και πηγαίνοντας στο δωμάτιό μου την αντέγραψα, αποδίδοντάς την με τον τρόπο που φαίνεται στη σημερινή ανάρτηση.

μια αναμνηση

Ήταν ανοιξιάτικο απόγευμα στο Παρίσι. Μια ξαφνική, ισχυρότατη νεροποντή με ανάγκασε να καταφύγω κάτω από μια γέφυρα του Σηκουάνα. Υπήρχαν και άλλοι εκεί, οι περισσότεροι για τον ίδιο λόγο, μερικοί όμως μόνιμα εγκατεστημένοι -ως άστεγοι - οι γνωστοί "κλοσάρ". Περιμένοντας να κοπάσει η βροχή βρήκα την ευκαιρία να ανοίξω μια συζήτηση με ένα απ' αυτούς που μου φάνηκε πιο προσιτός (οι κλοσάρ δεν φημίζονται για την κοινωνικότητά τους και όχι αδικαιολόγητα...).
Τον έλεγαν Πήηρ και ήταν Σουηδός. Είχε σπουδάσει ψυχολογία και καλές τέχνες!!!. Είχε μια μικρή κόρη (την οποία ανέτρεφε η Κοινωνική Πρόνοια της πατρίδας του) και έλλειπε αρκετά χρόνια περιφερόμενος σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, για να καταλήξει στην "Πόλη του Φωτός". Είπαμε διάφορα - δεν θυμάμαι λεπτομέρειες - και όταν σταμάτησε να βρέχει, λίγο πριν αποχωρηστούμε σκέφτηκα να του δώσω τη διεύθυνσή μου...
Πέρασαν αρκετές μέρες και ένα βραδάκι χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος που έμενα. Στην εξώπορτα στεκόταν ο Πήηρ με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί (σαν ένας συνεπής κλοσάρ που σέβεται τον εαυτό του). Με ρώτησε αν μπορούσε να περάσει κάτι που φυσικά και έγινε. Του γνώρισα τον συγκάτοικό μου και αρχίσαμε μια φλυαρία οι τρεις μας, επί παντός του επιστητού... Πέρασαν πολλές ώρες - είχε νυχτώσει για τα καλά - όταν ο επισκέπτης μας ρώτησε αν μπορούσε να κάνει ένα μπάνιο (κάτι που ήταν προφανώς πολύ σπάνιο για τον ίδιο). Ταυτόχρονα και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε φρόντισε να μας ενημερώσει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι εκεί που έμενε τελευταία (μαζί με άλλους άστεγους και μερικά σκυλιά) υπήρχαν πολλοί ψύλλοι... Κοιταχτήκαμε με τον Παντελή ακαριαία και βλέποντας στα μάτια του τη συγκατάθεσή του, είπα στον φιλοξενούμενό μας ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν τελείωσε το μπάνιο, εμφανίστηκε ένας Πήηρ ξαναγεννημένος, αγνώριστος.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη που είχε το πρόσωπό του...
Για να μην φλυαρώ, απλώς αναφέρω ότι ο Πήηρ εγκαταστάθηκε στο σπίτι και αποτέλεσε τον καινούργιο μας "συγκάτοικο" για δύο μήνες περίπου... Υπήρξε ο πλέον διακριτικός από τους πολυπληθείς συγκάτοικους που είχα ποτέ.

Ο Πήηρ σαν πτυχιούχος της Καλών Τεχνών ενδιαφερόταν για ό,τι είχε σχέση με τέχνη και ειδικότερα τη ζωγραφική.
Εκείνη την εποχή πήγαινα σε ένα Δημοτικό ατελιέ (εν ειδει κρυφού σχολειού) για μαθήματα κινουμένου σχεδίου και κόμικς. Η χρηματική συμμετοχή ήταν συμβολική και αφορούσε αποκλειστικά τη γραφική ύλη (χαρτιά, ζελατίνες, μελάνια και τα σχετικά). Παρακάλεσα τον δάσκαλό μου να επιτρέψει και στον Πήηρ να συμμετέχει, πληρώνοντας εγώ το μικρό ποσό που του αναλογούσε. Ο φιλοξενούμενος μας, που ποτέ δεν έμαθε για τη συμφωνία μου με τον υπεύθυνο, ήταν πανευτυχής και δεν έχανε την ευκαιρία να εγκωμιάζει τις δημοτικές αρχές που προσφέρουν εντελώς δωρεάν μια τέτοια εκπαίδευση!...Ακόμα και για Σουηδό κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο...

Μετά το ελληνικό Πάσχα και γυρίζοντας από Ελλάδα, πήρα μια κάρτα από τον Πήηρ. Ήταν κάπου στη νότια Γαλλία και μάζευε φρούτα σε αγροκτήματα. Δεν ξαναείχα νέα του.
Σε ανάμνηση της μικρής μας γνωριμίας, παραθέτω ένα από τα σκίτσα-σπουδές που έκανα τότε στο ατελιέ...

μια διαλεξη

Θυμάμαι συχνά μια διάλεξη του μεγάλου, εκλειπόντα, αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη που παρακολούθησα σαν φοιτητής το 1979. Το θέμα της ήταν σχετικό με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και ειδικότερα τις διαδικασίες που προηγούνται για τη λήψη και εφαρμογή μιας σχεδιαστικής απόφασης. Με εντυπωσίασε, εκτός από τη σεμνότητα της παρουσίας του και τη σαφήνεια της διατύπωσης των απόψεών του, η "απλότητα" της σκέψης του και η μεθοδικότητα στο χειρισμό των αναλυτικών εργαλείων της. Η μέθοδός του ήταν καθαρά επαγωγική (από το μερικό στο ολικό) με μια συμπαγή, ξεκάθαρη δομή και η αίσθηση που σου άφηνε ήταν ότι και το πλέον σοβαρό πρόβλημα μπορούσε να λυθεί με τον πλέον απλό τρόπο! Θυμάμαι το παράδειγμα της κατασκευής των ξενοδοχείων "ΞΕΝΙΑ" (που επ΄ευκαιρία, η αναλγησία της Πολιτείας τα άφησε να παρακμάσουν, περιμένοντας - οποία πρωτοτυπία - να τα παραχωρήσει σε ιδιώτες). Για το σχεδιασμό τους λοιπόν, ξεκινούσε από το κομοδίνο (!) του κάθε δωματίου και με βάση την εργονομία έφτανε στο τελικό κτήριο.... Φυσικά και ήταν οπαδός του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική αλλά η σκέψη του δεν ήταν στείρα φονξιοναλιστική... Υπήρχε μια διάχυση σε όλους τους χώρους των τεχνών, με έμφαση στις εικαστικές, και ειδικότερο στον κυβισμό. Παρακολουθώντας -με αμείωτη προσοχή- τη διάλεξή του, σκίτσαρα ταυτόχρονα...
Αποτέλεσμα: το σκίτσο που συνοδεύει την ανάρτηση...

μια νικη, χιλιες λεξεις

Την Κυριακή 30.4.2008, η ΑΕΚ, μετά από εννέα χρόνια συνέτριψε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ με 4-0 (το δίκαιο, σύμφωνα με την απόδοση των ομάδων, θα ήταν ένα διπλάσιο αποτέλεσμα!).
Θα μπορόυσε να είναι απλώς μία νίκη που αποφέρει στο νικητή 3 βαθμούς για τη συνέχεια (ορθότερα το τέλος) του πρωταθλήματος που το διεκδικούν (σχεδόν) ισότιμα οι τρεις "μεγάλοι" του Κέντρου... Δεν είναι, όμως, μια απλή νίκη. Είναι μια νίκη-τιμωρία απέναντι στην αλαζονεία την αμετροέπεια και το θράσος της Εξουσίας, της Ισχύος και της Αναίδειας που συνθέτουν την υπόσταση του ΟΣΦΠ τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια.
Στο κυριολεκτικό επίπεδο, είναι ένας θρίαμβος μιας ομάδας με υποπολλαπλάσιο προϋπολογισμό, παίκτες "μικρότερης¨αξίας (στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο), που προσπαθεί να ορθοποδήσει από τα πρβλήματα που την έφεραν στο χείλος του υποβιβασμού, απέναντι σε μια ομάδα (την πλέον) εύρωστη οικονομικά, με (αρκετούς) παίκτες διεθνούς βεληνεκούς, που σχεδόν μονοπωλεί τον τίτλο του Πρωταθλητή τα τελευταία δώδεκα χρόνια... Με την ιδιότητα αυτή (του διαρκούς πρωταθλητή) άλλωστε συναρτώνται και τα χαρακτηριστικά που προανάφερα για την ερυθρόλευκη ομάδα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον, νομίζω, είναι να σταθούμε στο συνειρμικό (συμβολικό κατ΄άλλους) επίπεδο. Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από την γέννησή τους ταυτίστηκαν στη συνείδηση του κόσμου (όχι μόνο του ποδοσφαιρικού) σαν λαϊκές ομάδες, της προσφυγιάς, των φτωχών, μακράν από κάθε κέντρο εξουσίας. Το ίδιο ίσχυε για τον ΠΑΟΚ, την ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ και ενδεχομένως για μερικές ακόμη "μικρότερες" ομάδες. Και οι δύο ομάδες για πολλά χρόνια τίμησαν την εικόνα τους, αυτήν του μη ευνοούμενου (πολλάκις και διωκώμενου) από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων (αθλητικών και όχι μόνο). Η ΑΕΚ παρέμεινε συνεπής σ' αυτή την ταυτότητα (τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών), στην πορεία της στο χρόνο. Δεν συνέβη το ίδιο με την ομάδα του Πειραιά, η οποία μεταλλάχθηκε, λόγω της οικονομικής της ισχύος, σε καθεστώς με αλαζονικά χαρακτηριστικά απείρως επαχθέστερα του προκατόχου της (πεμπτουσία του καθεστωτισμού) ΠΑΟ... Παράλληλα η μετατροπή των ομάδων, στα πλαίσια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, σε Α.Ε., αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα τους (και τη συμβολική διάστασή του), ενώ και η κοινωνική σύνθεση των οπαδών τους διευρύνθηκε με βάση περισσότερο το κριτήριο της αποτελεσματικότητας, και λιγότερο της ιστορίας τους. Παρ' όλα αυτά, η ΑΕΚ παρέμεινε σαν η ομάδα που δεν απέκτησε ποτέ ερείσματα στην οποιαδήποτε εξουσία, η αιρετική ομάδα, η αριστερή κατά τον πρόεδρό της (συνέντευξη Ντέμη στο  Στ. Θεοδωράκη στο "Ε" της Ελευθεροτυπίας, πριν μερικά χρόνια). Συντήρησε τη φυσιογνωμία της τόσο με πρωτοβουλία της διοίκησης, που ειρήσθω εν παρόδω, στελεχώθηκε από "αριστερούς τεχνοκράτες", όσο και με τη διαρκή απαίτηση των οπαδών της να παραμείνει σαν Η ΔΙΑΦΟΡΑ στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας. Μια διαφορά, που - για τους έχοντες την εμπειρεία - ενσαρκώνεται απόλυτα και στους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας, γνωστούς για τη φαντασία στα συνθήματά τους (οι κάποιες παρεκτροπές δεν αλλάζουν το τοπίο), τον έρωτα για την ομάδα, την κριτική υποστήριξη προς τη διοίκηση μα πάνω απ' όλα την απαίτηση η ΑΕΚ να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο (και ας μην κερδίζει πρωταθλήματα). Μια απαίτηση που ελπίζουμε να υλοποιηθεί από την επόμενη, πλέον, χρονιά...

Υ.Γ. Οι παραπάνω σκέψεις (με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα), δεν θάπρεπε να θεωρηθούν σαν "Λόγος υπερ αδυνάτου". Πρόθεσή μου ήταν να δώσω μια πληρέστερη εικόνα ενός γεγονότος που για άλλους μπορεί να είναι εξ' ορισμού φαιδρό, για κάποιους όμως (σαν τον γράφοντα) είναι ένα συμβάν της καθημερινότητας που προσφέρει την πολυτέλεια του πάθους και της έντασης αλλά και της ρομαντικής προβολής στην εφηβεία, όταν και θεμελιώθηκε η αγάπη μου για την ΑΕΚ.