μια διαλεξη

Θυμάμαι συχνά μια διάλεξη του μεγάλου, εκλειπόντα, αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη που παρακολούθησα σαν φοιτητής το 1979. Το θέμα της ήταν σχετικό με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και ειδικότερα τις διαδικασίες που προηγούνται για τη λήψη και εφαρμογή μιας σχεδιαστικής απόφασης. Με εντυπωσίασε, εκτός από τη σεμνότητα της παρουσίας του και τη σαφήνεια της διατύπωσης των απόψεών του, η "απλότητα" της σκέψης του και η μεθοδικότητα στο χειρισμό των αναλυτικών εργαλείων της. Η μέθοδός του ήταν καθαρά επαγωγική (από το μερικό στο ολικό) με μια συμπαγή, ξεκάθαρη δομή και η αίσθηση που σου άφηνε ήταν ότι και το πλέον σοβαρό πρόβλημα μπορούσε να λυθεί με τον πλέον απλό τρόπο! Θυμάμαι το παράδειγμα της κατασκευής των ξενοδοχείων "ΞΕΝΙΑ" (που επ΄ευκαιρία, η αναλγησία της Πολιτείας τα άφησε να παρακμάσουν, περιμένοντας - οποία πρωτοτυπία - να τα παραχωρήσει σε ιδιώτες). Για το σχεδιασμό τους λοιπόν, ξεκινούσε από το κομοδίνο (!) του κάθε δωματίου και με βάση την εργονομία έφτανε στο τελικό κτήριο.... Φυσικά και ήταν οπαδός του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική αλλά η σκέψη του δεν ήταν στείρα φονξιοναλιστική... Υπήρχε μια διάχυση σε όλους τους χώρους των τεχνών, με έμφαση στις εικαστικές, και ειδικότερο στον κυβισμό. Παρακολουθώντας -με αμείωτη προσοχή- τη διάλεξή του, σκίτσαρα ταυτόχρονα...
Αποτέλεσμα: το σκίτσο που συνοδεύει την ανάρτηση...