ευχες

Το φετεινό μήνυμα είναι προσαρμοσμένο (σχεδιαστικά) στο πνεύμα της εποχής ("τα πάνω- κάτω") αλλά η ουσία και ειλικρίνειά του παραμένουν αναλλοίωτες.
Σας εύχομαι ολόψυχα, υγεία (αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση) και αισιοδοξία (για τη συνέχεια)...

η διαδοχη

Τον έβλεπα καθημερινά πηγαίνοντας στο γραφείο μου.

Καθόταν πάντα στο ίδιο παγκάκι, όπου διανυκτέρευε, αφού είχε συμμαζέψει επιμελώς όλη την «οικοσκευή» του και την είχε αποθέσει στο παμπάλαιο ποδήλατό του. Το τελευταίο, αποτελούσε περισσότερο ένα σύντροφο παρά κάποιο μεταφορικό μέσο, αφού τις λιγοστές φορές που τους έβλεπες μαζί στο δρόμο, εκείνος το οδηγούσε πεζός στην πόλη με μια αξιοζήλευτη τρυφερότητα, προσεκτικά και διακριτικά, όπως διακριτική ήταν και η συνολική παρουσία του στο πολυσύχναστο κέντρο της πόλης.

Δεν επαιτούσε. Είχε σχεδόν μόνιμα σκυφτό το κεφάλι και τις λίγες φορές που κάποιος περαστικός του πρόσφερε τον όβολό του, αρκείτο σε μια βιαστική ματιά, χωρίς κουβέντα ή οποιαδήποτε άλλη χειρονομία.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι πάντα φορούσε ένα ζευγάρι μεγάλα ακουστικά στ’ αυτιά του. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν, μ’ αυτό τον τρόπο, αναπληρώνει το κενό της επικοινωνίας του με τον κόσμο ή καταφεύγει σ’ ένα πιο μελωδικό κόσμο από αυτόν της καθημερινότητάς του. Δεν απέκλεια, βέβαια, και την πιθανότητα να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, να προστατεύεται δηλαδή από την οποιαδήποτε –έστω και ηχητική- επαφή με τους γύρω του.

Δεν έλυσα ποτέ την απορία μου.

Κάποιο πρωί τον έχασα για πάντα.

Αποτέλεσμα κάποιας «επιχείρησης αρετής» των αρχών ή μοιραία κατάληξη σ’ ένα άλλο κόσμο, όπου η Αρετή θα είχε πιο ουσιαστικό -γι’ αυτόν- περιεχόμενο;

Σήμερα, περνώντας από το ίδιο μέρος, είδα στο παγκάκι, να κάθεται ένας νεαρός, από αυτούς που η κοινωνία μας χαρακτηρίζει ως «προβληματικούς», φορώντας ένα μεγάλο ζευγάρι ακουστικά...