28/7/08

καιρος ηταν...



Η ιδέα ήταν της γυναίκας μου.
- Πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε κάμπινγκ. Να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε δίπλα στο κύμα..
- Κάπου δεκαπέντε χρόνια!
Καιρός ήταν.
Κατεβάσαμε το - ταλαιπωρημένο - αντίσκηνο, πήραμε υπνόσακους, ψυγειάκι και όλα τα σχετικά και κατευθυνθήκαμε (πάντα) στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.
Για Παρασκευή απόγευμα, ο κόσμος ήταν λίγος, συγκεντρωμένος, κυρίως, γύρω από το ¨Έθνικ".
Αρχίσαμε την προσπάθεια για να στήσουμε το αντίσκηνο... Δίπλα μας ένα ζευγάρι νέων. Οι κινήσεις μας έδειχναν πανηγυρικά ότι είχαμε πολλά χρόνια να ασχοληθούμε με το σπορ.
Ο νεαρός μας πλησίασε και ευγενικά μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Τη δεχτήκαμε με ανακούφιση και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί....

Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας, ο νεαρός μας μιλούσε στον πληθυντικό, κάτι που μου έφερε στη μνήμη ένα περιστατικό του περασμένου χειμώνα. Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε ένα ροκ συγκρότημα, τους Unisex, από τη Σουηδία. Κάποια στιγμή, κι ενώ βρισκόμαστε στον περιβάλλοντα χώρο, μας πλησίασαν δύο νεαροί έφηβοι.
- Μήπως ξέρετε πού είναι οι Unisex;
- Ακολούθησέ μας...εκεί πηγαίνουμε κι εμείς.
- Μα...συγνώμη.. δεν είστε..κάπως μεγάλοι για μια τέτοια συναυλία;
Κλείνει η παρένθεση.

Ευχαριστήσαμε το νεαρό για την πολύτιμη βοήθειά του και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τον απογευματινό ήλιο και την υπέροχη θάλασσα.
Η μουσική από το "Εθνικ" κατάλληλη για την περίσταση και σε αρμονία με το νεανικό πληθυσμό που κυριαρχούσε.
Το σούρουπο γοητευτικό και το βράδυ ακόμα καλύτερο.
Την επομένη άρχισε η ομαδική προσέλευση των εκδρομέων.
Τα μαζέψαμε (πολύ πιο εύκολα αυτή τη φορά) και γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, αφού κάναμε το καθιερωμένο "προσκύνημα" στον Άγιο Πρόδρομο, για μερικά σουβλάκια...

Ήταν μια θαυμάσια εκδρομούλα - στοίχημα, που θα θέλαμε να επαναλάβουμε.



22/7/08

o tempora o mores


Φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Σαντορίνη. Όπως το συνηθίζαμε, χρόνια τώρα, κατευθυνθήκαμε στην Οία. Μόλις που προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα (γνωστή ατραξιόν για τους τουρίστες, που στριμώχνονται κοντά στη βίλα του Νομικού για να το απολαύσουν...).
Περιμέναμε να φύγουν και οι τελευταίοι. Ρίξαμε μια ματιά "αφ' υψηλού" στις στέγες των υπόσκαφων σπιτιών και στη συνέχεια ρίξαμε ένα υπνόσακο...
Η ταράτσα στην οποία προσγειώθηκε θα ήταν και το κατάλυμά μας για εκείνο το βράδυ.
Την επομένη κατηφορίσαμε για το Καμάρι. Στήσαμε το αντίσκηνό μας στη σειρά με τα ήδη υπάρχοντα, κάτω από τα τελευταία αρμυρίκια και βουτήξαμε.
Το βράδυ έφτασε μια καινούργια παρέα, αρκετά θορυβώδης. Αναγνώρισα τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη και τον μουσικό Τζώνυ Βαβούρα. Ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά, βγήκαν οι κιθάρες και το γλέντι κράτησε μέχρι την αυγή. Όταν επιστρέψαμε στις σκηνές μας, τις βρήκαμε κατεστραμένες και τρυπημένες από το βιτριόλι που είχαν ρίξει - όπως μάθαμε - οι ντόπιοι. Οι τελευταίοι, δεν ήθελαν το ελεύθερο κάμπινγκ (για προφανείς λόγους) αλλά δεν γούσταραν και τις φάτσες μας..
Στην αστυνομία που απευθυνθήκαμε (αφού κράτησαν τα στοιχεία μας), μας ενημέρωσαν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν παράνομο! Απτόητοι συνεχίσαμε τις διακοπές μας σε άλλες παραλίες (από τις ελάχιστες που διαθέτει το πανέμορφο νησί), παίζοντας κλεφτοπόλεμο με τους μπάτσους...
Αυτά συνέβαιναν στα τέλη της δεκαετίας του '70...

Φέτος, ξεκινήσαμε την πρώτη φάση των (οικογενειακών) διακοπών μας. Μετά από χρόνια, επιστρέψαμε σε γνώριμο περιβάλλον, στην περιοχή της Καβάλας.
Το λιμανάκι της Ηρακλείτσας, προσπαθεί να διασώσει (ανεπιτυχώς) κάτι από τη γραφικότητα του παρελθόντος. Η παραλία, όμως, είναι κυριολεκτικά αγνώριστη, υποταγμένη στις απαιτήσεις της σύγχρονης διασκέδασης, όπου ο μουσικός αχταρμάς επιβάλλεται - μέσω της κυριαρχίας των ντεσιμπελ - ισοπεδώνοντας κάθε προσπάθεια για αποτελεσματική χαλάρωση.
Ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες, παραγγείλαμε το φρεντο, φορέσαμε τις αντηλιακές κρέμες και το i-pod και ανοίξαμε από ένα βιβλίο...
Παρ΄ ότι είμαστε "πρώτο τραπέζι στο κύμα", μια ατέλειωτη παρέλαση από πωλητές λουκουμάδων, CDs, ζωγραφικών πινάκων (πού είστε καλλιτέχνιδες συνblogers!!;;;), και (imitation) σχεδιαστών tattoo έκανε την εμφάνισή της καθημερινά.
Η κόρη μας έκανε ένα tattoo (με χένα) στο μπράτσο. Το θέμα: ένας "λαμπερός" ήλιος by Fornasetti, που ο συμπαθής Κινέζος χρειάστηκε πολλές προσπάθειες για να το ολοκληρώσει.
Εγώ διάλεξα ένα Δικέφαλο Αετό, με τον αριθμό 21, αλλά στη συνέχεια ακύρωσα την παραγγελία. Υποσυνείδητα, το άφησα, όπως και η γυναίκα μου, για αργότερα, στα χέρια των επαγγελματιών tattoo designers (ξέρουν αυτοί...), μάλλον κατά το Σεπτέμβριο (αν είμαστε καλά).
Η θάλασσα ήταν υπέροχη! Μας αποζημίωσε όλες τις μέρες. Όπως επίσης και η μικρή ψαροταβέρνα. Η παρέα των φίλων μας, τέλος, συμπλήρωσε την όλη (μάλλον θετική) εικόνα.
Αυτά συνέβησαν φέτος, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου...


Δυο άσχετες παρατηρήσεις:
1. Ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι ο υπεραιωνόβιος παππούς του λεγόταν Αχιλλέας και όχι Διονύσης.
2. Γνωρίζω ότι όσοι με διαβάζετε από pc βλέπετε σε ορισμένους τίτλους το τελικό σίγμα "ς"  σαν σίγμα πεζό "σ". 
Ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιώ Mac και προφανώς προκύπτει κάποιο δομικό πρόβλημα, που αδυνατώ να διορθώσω.

9/7/08

μικρες καλοκαιρινες απουσιες



Θα μου λείψετε για λίγες μέρες...
Να περνάτε καλά...

7/7/08

10+1 αχρηστες πληροφοριες (για μενα)



Ανταποκρινόμενος με αρκετή καθυστέρηση στην πρόσκληση της αγαπητής Αλίκης, δημοσιεύω 10+1 άχρηστες πληροφορίες σχετικές με μένα.

1.  Διακρίνω τους ανθρώπους σε: Τσιγγούνηδες και σε όλους τους άλλους.
Με την πρώτη κατηγορία δεν θέλω να έχω καμία σχέση.

2. Υπήρξα το "καλό παιδί" σαν μαθητής και το "κακό" σαν φοιτητής. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι βεβαίως σχετικοί και συμβατικοί. Αντανακλούν πάντως μια εικόνα σε συμφωνία ή απόκλιση με κάποια κοινωνικά αρχέτυπα. Μια εικόνα δηλ. των άλλων για μένα.

3. Στα μαθητικά μου χρόνια υπήρξα φανατικός σινεφίλ. Τότε, στα δύσκολα χρόνια της χούντας, ο κινηματογράφος αποτελούσε μια όαση ελευθερίας. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αθηναϊκές αίθουσες, όπως το "ΣΤΟΥΝΤΙΟ", το "ΑΣΤΥ", την "ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ", την "ΟΠΕΡΑ", τον "ΔΑΝΑΟ", το "ΦΙΛΙΠ"...

4. Όσο περνούν τα χρόνια, η Εξουσία, η οποιαδήποτε εξουσία, μου προκαλεί αλλεργία..
Ωστόσο, στη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων, είχα το μερίδιό μου σε αυτήν (σαν εκλεγμένος εκπρόσωπος) και συνεπώς την άσκησα - ελπίζοντας με τον λιγότερο φρικτό τρόπο.

5. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και είμαι οπαδός με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ιδιότητα του "απλού φιλάθλου" μου φαίνεται ανυπόστατη και πάντως λίγο φλωρίστικη!

6. Σχεδόν κάθε πρωί περπατώ περίπου ένα χιλιόμετρο για το χώρο της εργασίας μου.
Απαραίτητη στάση, ένα συγκεκριμένο cafe, όπου με φίλους και γνωστούς σχολιάζουμε και "αναλύουμε¨ θέματα ήσσονος σημασίας.

7. Κάθε Κυριακή πρωί αρχίζω το διάβασμα των εφημερίδων από την τελευταία σελίδα του "Ε" της "Ελευθεροτυπίας", δηλ. από το comic του Αρκά.
Στη συνέχεια διαβάζω το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση (τελευταία σελίδα του ένθετου "Επτά", στην ίδια εφημερίδα), το οποίο θεωρώ ότι είναι, μακράν, ό,τι ποιοτικότερο υπάρχει στον, έτσι κι αλλιώς, φτωχό ελληνικό τύπο. Γενικά διαβάζω τις τελευταίες σελίδες και σπανίως φτάνω στα πρωτοσέλιδα.

8. Σαν φοιτητής στην αρχιτεκτονική η φωτογραφική μηχανή εθεωρείτο απαραίτητο εργαλείο. Αποτελούσα εξαίρεση, μεταξύ των συναδέλφων μου και μόλις πριν λίγα χρόνια απέκτησα μια. Ομολογώ ότι λυπάμαι που έχασα για τόσα χρόνια τη γοητεία του χειρισμού και των αποτελεσμάτων της φωτογραφικής κάμερας... (Ας είναι καλά ο ανηψιός μου που μου την αναπληρώνει).

 9. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια. Εντός και εκτός Ελλάδας. Σε κάθε επίσκεψη σε ένα άγνωστο μέρος, ξεπατώνομαι στο περπάτημα και στην αναζήτηση εμπειριών. (Εκδρομικών εννοώ....).

10. Δεν καπνίζω. Αναγνωρίζω το δικαίωμα στην απόλαυση του καπνίσματος (για όσους το απολαμβάνουν) αλλά μου τη σπάει φοβερά το να μπαίνω το πρωι, μεσα στο καταχείμωνο στο cafe και να μην μπορώ να αναπνεύσω... Αυτή την άρνηση εναλακτικής επιλογής και της υποχρέωσης να εισπνέω το ντουμάνι, ας την σκεφτούν σοβαρά οι διαμαρτυρόμενοι καπνιστές εν όψει των επικείμενων ρυθμίσεων (... αν ποτέ εφαρμοσθούν και στη χώρα μας).

11. Από τα κατοικίδια ζώα, λατρεύω τις χελώνες.
Αυτή που έχουμε στο σπίτι ονομάζεται "Μαρίκα" και είναι αρκετά φαγανή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία.