καιρος ηταν...

Η ιδέα ήταν της γυναίκας μου.

- Πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε κάμπινγκ. Να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε δίπλα στο κύμα..

- Κάπου δεκαπέντε χρόνια!

Καιρός ήταν.

Κατεβάσαμε το - ταλαιπωρημένο - αντίσκηνο, πήραμε υπνόσακους, ψυγειάκι και όλα τα σχετικά και κατευθυνθήκαμε (πάντα) στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.

Για Παρασκευή απόγευμα, ο κόσμος ήταν λίγος, συγκεντρωμένος, κυρίως, γύρω από το ¨Έθνικ".

Αρχίσαμε την προσπάθεια για να στήσουμε το αντίσκηνο... Δίπλα μας ένα ζευγάρι νέων. Οι κινήσεις μας έδειχναν πανηγυρικά ότι είχαμε πολλά χρόνια να ασχοληθούμε με το σπορ.

Ο νεαρός μας πλησίασε και ευγενικά μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Τη δεχτήκαμε με ανακούφιση και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί....

Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας, ο νεαρός μας μιλούσε στον πληθυντικό, κάτι που μου έφερε στη μνήμη ένα περιστατικό του περασμένου χειμώνα. Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε ένα ροκ συγκρότημα, τους Unisex, από τη Σουηδία. Κάποια στιγμή, κι ενώ βρισκόμαστε στον περιβάλλοντα χώρο, μας πλησίασαν δύο νεαροί έφηβοι.

- Μήπως ξέρετε πού είναι οι Unisex;

- Ακολούθησέ μας...εκεί πηγαίνουμε κι εμείς.

- Μα...συγνώμη.. δεν είστε..κάπως μεγάλοι για μια τέτοια συναυλία;

Κλείνει η παρένθεση.

Ευχαριστήσαμε το νεαρό για την πολύτιμη βοήθειά του και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τον απογευματινό ήλιο και την υπέροχη θάλασσα.

Η μουσική από το "Εθνικ" κατάλληλη για την περίσταση και σε αρμονία με το νεανικό πληθυσμό που κυριαρχούσε.

Το σούρουπο γοητευτικό και το βράδυ ακόμα καλύτερο.

Την επομένη άρχισε η ομαδική προσέλευση των εκδρομέων.

Τα μαζέψαμε (πολύ πιο εύκολα αυτή τη φορά) και γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, αφού κάναμε το καθιερωμένο "προσκύνημα" στον Άγιο Πρόδρομο, για μερικά σουβλάκια...

Ήταν μια θαυμάσια εκδρομούλα - στοίχημα, που θα θέλαμε να επαναλάβουμε.