μια αναμνηση

Ήταν ανοιξιάτικο απόγευμα στο Παρίσι. Μια ξαφνική, ισχυρότατη νεροποντή με ανάγκασε να καταφύγω κάτω από μια γέφυρα του Σηκουάνα. Υπήρχαν και άλλοι εκεί, οι περισσότεροι για τον ίδιο λόγο, μερικοί όμως μόνιμα εγκατεστημένοι -ως άστεγοι - οι γνωστοί "κλοσάρ". Περιμένοντας να κοπάσει η βροχή βρήκα την ευκαιρία να ανοίξω μια συζήτηση με ένα απ' αυτούς που μου φάνηκε πιο προσιτός (οι κλοσάρ δεν φημίζονται για την κοινωνικότητά τους και όχι αδικαιολόγητα...).
Τον έλεγαν Πήηρ και ήταν Σουηδός. Είχε σπουδάσει ψυχολογία και καλές τέχνες!!!. Είχε μια μικρή κόρη (την οποία ανέτρεφε η Κοινωνική Πρόνοια της πατρίδας του) και έλλειπε αρκετά χρόνια περιφερόμενος σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, για να καταλήξει στην "Πόλη του Φωτός". Είπαμε διάφορα - δεν θυμάμαι λεπτομέρειες - και όταν σταμάτησε να βρέχει, λίγο πριν αποχωρηστούμε σκέφτηκα να του δώσω τη διεύθυνσή μου...
Πέρασαν αρκετές μέρες και ένα βραδάκι χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος που έμενα. Στην εξώπορτα στεκόταν ο Πήηρ με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί (σαν ένας συνεπής κλοσάρ που σέβεται τον εαυτό του). Με ρώτησε αν μπορούσε να περάσει κάτι που φυσικά και έγινε. Του γνώρισα τον συγκάτοικό μου και αρχίσαμε μια φλυαρία οι τρεις μας, επί παντός του επιστητού... Πέρασαν πολλές ώρες - είχε νυχτώσει για τα καλά - όταν ο επισκέπτης μας ρώτησε αν μπορούσε να κάνει ένα μπάνιο (κάτι που ήταν προφανώς πολύ σπάνιο για τον ίδιο). Ταυτόχρονα και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε φρόντισε να μας ενημερώσει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι εκεί που έμενε τελευταία (μαζί με άλλους άστεγους και μερικά σκυλιά) υπήρχαν πολλοί ψύλλοι... Κοιταχτήκαμε με τον Παντελή ακαριαία και βλέποντας στα μάτια του τη συγκατάθεσή του, είπα στον φιλοξενούμενό μας ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν τελείωσε το μπάνιο, εμφανίστηκε ένας Πήηρ ξαναγεννημένος, αγνώριστος.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη που είχε το πρόσωπό του...
Για να μην φλυαρώ, απλώς αναφέρω ότι ο Πήηρ εγκαταστάθηκε στο σπίτι και αποτέλεσε τον καινούργιο μας "συγκάτοικο" για δύο μήνες περίπου... Υπήρξε ο πλέον διακριτικός από τους πολυπληθείς συγκάτοικους που είχα ποτέ.

Ο Πήηρ σαν πτυχιούχος της Καλών Τεχνών ενδιαφερόταν για ό,τι είχε σχέση με τέχνη και ειδικότερα τη ζωγραφική.
Εκείνη την εποχή πήγαινα σε ένα Δημοτικό ατελιέ (εν ειδει κρυφού σχολειού) για μαθήματα κινουμένου σχεδίου και κόμικς. Η χρηματική συμμετοχή ήταν συμβολική και αφορούσε αποκλειστικά τη γραφική ύλη (χαρτιά, ζελατίνες, μελάνια και τα σχετικά). Παρακάλεσα τον δάσκαλό μου να επιτρέψει και στον Πήηρ να συμμετέχει, πληρώνοντας εγώ το μικρό ποσό που του αναλογούσε. Ο φιλοξενούμενος μας, που ποτέ δεν έμαθε για τη συμφωνία μου με τον υπεύθυνο, ήταν πανευτυχής και δεν έχανε την ευκαιρία να εγκωμιάζει τις δημοτικές αρχές που προσφέρουν εντελώς δωρεάν μια τέτοια εκπαίδευση!...Ακόμα και για Σουηδό κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο...

Μετά το ελληνικό Πάσχα και γυρίζοντας από Ελλάδα, πήρα μια κάρτα από τον Πήηρ. Ήταν κάπου στη νότια Γαλλία και μάζευε φρούτα σε αγροκτήματα. Δεν ξαναείχα νέα του.
Σε ανάμνηση της μικρής μας γνωριμίας, παραθέτω ένα από τα σκίτσα-σπουδές που έκανα τότε στο ατελιέ...