Το καλοκαίρι του 1982 έτυχε να συναντήσω τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η ιστορία έχει σε γενικές γραμμές ως εξής: Ο γνωστός συνθέτης είχε δει εντελώς τυχαία κάποιο σκίτσο μου που είχα χαρίσει σε ένα αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο. Του είχε αρέσει, ρώτησε για τον δημιουργό και τελικά μου έστειλε το μήνυμα, "όταν επιστρέψει από Γαλλία ας έρθει να με βρεί¨...
Επέστρεψα αρχές του καλοκαιριού, πέρασε σχεδόν όλο το καλοκαίρι και εγώ ανέβαλα από μέρα σε μέρα την επικείμενη συνάντηση μαζί του. Δύο ημέρες πριν φύγω και πάλι για Παρίσι απεφάσισα να τον συναντήσω...
Ήταν ένα καυτό αυγουστιάτικο απόγευμα, που μετά από αρκετή ταλαιπωρία, κατάφερα να φτάσω στο σπίτι του. Μου είχε ζητήσει στο τηλέφωνο να έχω κάποιο ντοσιέ με έργα μου. Όταν βρεθήκαμε - ένας ευγενέστατος και εξαιρετικά συμπαθής άνθρωπος - βλέποντας τις δουλειές μου άρχισε να εκφράζεται με τόσο κολακευτικά λόγια που ομολογουμένως ένοιωσα πολύ αμήχανα... Μου πρότεινε αμέσως - πολύ γενναιόδωρα - αν θα μπορούσε να με βοηθήσει, έχοντας υπ' όψη του ότι σαν μεταπτυχιακός φοιτητής που ήμουν και μάλιστα στο εξωτερικό, η βοήθεια αυτή δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια ευκαιριακή απασχόληση ή έστω κάποια ενδιαφέρουσα γνωριμία. Για την οικονομία του χώρου (και όχι μόνο) δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για το τι απίθανες καταστάσεις έζησα εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα.. Αρκούμαι σε μία:
Σε λίγες μέρες από τη συναντησή μας, η χώρα μας διοργάνωνε τους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στο Ολυμπιακό Στάδιο. Την επιμέλεια του καλλιτεχνικού προγράμματος της τελετής έναρξης είχε ο Γ. Μαρκόπουλος με την εικαστική υποστήριξη (ενδυματολογικές προτάσεις κλπ) του Δημήτρη Μυταρά... Μου πρότεινε λοιπόν να μπω στην ομάδα του Μυταρά για τη συγκεκριμένη δράση. Έπεσα από τα σύννεφα. Για μένα ο Μυταράς ήταν ένας μύθος...
Για να μην γίνω περισσότερο φλύαρος και κουραστικός, λέω απλά ότι τελικά δεν μπόρεσα να αποδεχθώ αυτή την τόσο ευγενική και γενναιόδωρη πρόσκληση. Θέλω όμως να τον ευχαριστήσω, για μια ακόμη φορά και από αυτό το βήμα.
Κεντρικό θέμα της τελετής έναρξης ήταν η ΕΙΡΗΝΗ.
Με αφορμή αυτό το γεγονός και τιμώντας την γνωριμία μου με τον συνθέτη, επιστρέφοντας στο Παρίσι έφτιαξα τη σύνθεση που δημοσιεύω στη σημερινή ανάρτηση...
Αναρτήσεις
.JPG)
6 σχόλια:
Το θυμάμαι αυτό αυγουστιάτικο απόγευμα… πολύ καλά. Η αλήθεια είναι ότι θα έπαιρνα όρκο ότι το σκίτσο αυτό το είχες κάνει στην Ελλάδα, εκείνες τις ημέρες μετά την τελετή έναρξης.
Anyway… θυμάμαι εκείνο το απόγευμα εξαιρετικά καλά… έβλεπες την τελετή έναρξης στο βεραντάκι έξω από την είσοδο του σπιτιού στη νικηφόρου ουρανού… έκανε την κλασική ελληνική ζέστη της Ελλάδας και την λίγο πιο έντονη της Αθήνας από το τσιμέντο που ανάβλυζε θερμότητα. Καθόμασταν… καθόσασταν μαζί με τη γιαγιά, τον παππού και την γιαγιά τη Μαρία αφοσιωμένοι για την μεγάλη διοργάνωση και για τη θέαση του νέου «ολυμπιακό σταδίου». Εγώ παραδίπλα έπαιζα σχετικά εκνευρισμένος μιας και τα Ζαμπετάκια δεν ήταν εκεί και εσύ πρόσεχες περισσότερο την TV από εμένα (μην εκπλήσσεστε, είναι κλασική συμπεριφορά κακομαθημένου μοναχοπαιδιού) ενώ σε μερικές μέρες θα έφευγες πάλι για το Παρίσι και θα σε ξαναέβλεπα στην καλύτερη περίπτωση τα Χριστούγεννα. Εγώ θα συνέχιζα το ανέμελο καλοκαίρι μου με την γιαγιά τον παππού τα Ζαμπετάκια τη Μαρθούλα και την Καίτη. Επίσης θυμάμαι τις κουβέντες για τη συνάντηση με το Μαρκόπουλο, τις προοπτικές και τα άγχη του παππού για την επόμενη μέρα και το κακό timing, αφού συναντήθηκες μαζί με το Μαρκόπουλο, μία μέρα πριν να φύγεις.
Σίγουρα αυτό το σκίτσο το έκανες στο Παρίσι?... σου λέω θα έπαιρνα όρκο ότι το έκανες στο μικρό δωμάτιο με την μπλε λάμπα από το μαύρο φωτιστικό αναμμένη να καίει για ώρες…
@kamnisenmaki
Λοιπόν Σπύρο μάλλον έχεις δίκιο, εν μέρει όμως. Πράγματι, τώρα που θυμάμαι, το σκίτσο άρχισα να το φτιάχνω στην Αθήνα αλλά το τελείωσα (έχει και αρκετή δουλειά όπως βλέπεις) στο Παρίσι.
Μπράβο! Μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες στην ηλικία που είχες. Ωραίες εποχές... Το έχουμε ξανασυζητήσει το θέμα πρόσφατα όπως θα θυμάσαι. Ήταν μια ευκαιρία για "κάτι άλλο". Επειδή, όπως λέει και ο Κούντερα δεν ζούμε δύο φορές, ώστε να δοκιμάσουμε τη μια φορά σοβαρά και την άλλη ανάλαφρα να περάσουμε τη ζωή μας, το ερώτημα για το αν έκανα "καλά" ή όχι (που δεν προχώρησα στην ιστορία) θα παραμείνει αναπάντητο..
Ας είναι.
Φιλάκια
το θυμάμαι σαν χτες... όπως κι πολλά από τα σκίτσα που ανεβάζεις σε αυτό τον ιστότοπο με γυρνάνε χρόνια πίσω… μέχρι σήμερα νόμιζα ότι μόνο η φωτογραφία και λιγότερο το βίντεο πάγωναν το χρόνο και τη στιγμή μεταφέροντας την στο διηνεκές. Τον τελευταίο καιρό αυτά τα σκίτσα μου δημιουργούν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα…
… όσο για «την χαμένη ευκαιρία» δεν τη σχολιάζω, αφενός γιατί το συζητήσαμε στο σύνταγμα φέτος και αφετέρου σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Υπάρχει μια ταινία χαμηλού budget μεν, με δύο «ακριβούς» ηθοποιούς… τον Michael Caine και James Belucci. O τίτλος της είναι “a simple twist of fate” (υπάρχει και τραγούδι το Dylan) και περιγράφει την αγωνία και στενοχώρια του πρωταγωνιστή για μια λανθασμένη επιλογή του στο παρελθόν και πως η ζωή του θα άλλαζε αν και αν και αν… έρχεται λοιπόν ο Michael Caine και του αλλάζει την μοίρα και το παρελθόν…
Ελαφριά κωμωδία που όμως έχει πολύ βαθύ μήνυμα… Keep on walking και δες την ταινία για πλάκα…
Τελικά το έργο λέγετε Mr. Destiny… το simple twist of fate είναι ατάκα που λέει στο έργο και μου είχε μείνει.
Αυτή είναι η ταινία
http://www.imdb.com/media/rm56073984/tt0100201
όντως ωραίες αναμνήσεις αυτές..
Ευχομαι και σε αντίστοιχες μελλοντικές βέβαια :))) Καλό βράδυ!
@roadartist
Υπόσχομαι να συνεχίσω, άλλωστε υπάρχει άφθονο υλικο
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου