μια νικη, χιλιες λεξεις

Την Κυριακή 30.4.2008, η ΑΕΚ, μετά από εννέα χρόνια συνέτριψε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ με 4-0 (το δίκαιο, σύμφωνα με την απόδοση των ομάδων, θα ήταν ένα διπλάσιο αποτέλεσμα!).
Θα μπορόυσε να είναι απλώς μία νίκη που αποφέρει στο νικητή 3 βαθμούς για τη συνέχεια (ορθότερα το τέλος) του πρωταθλήματος που το διεκδικούν (σχεδόν) ισότιμα οι τρεις "μεγάλοι" του Κέντρου... Δεν είναι, όμως, μια απλή νίκη. Είναι μια νίκη-τιμωρία απέναντι στην αλαζονεία την αμετροέπεια και το θράσος της Εξουσίας, της Ισχύος και της Αναίδειας που συνθέτουν την υπόσταση του ΟΣΦΠ τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια.
Στο κυριολεκτικό επίπεδο, είναι ένας θρίαμβος μιας ομάδας με υποπολλαπλάσιο προϋπολογισμό, παίκτες "μικρότερης¨αξίας (στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο), που προσπαθεί να ορθοποδήσει από τα πρβλήματα που την έφεραν στο χείλος του υποβιβασμού, απέναντι σε μια ομάδα (την πλέον) εύρωστη οικονομικά, με (αρκετούς) παίκτες διεθνούς βεληνεκούς, που σχεδόν μονοπωλεί τον τίτλο του Πρωταθλητή τα τελευταία δώδεκα χρόνια... Με την ιδιότητα αυτή (του διαρκούς πρωταθλητή) άλλωστε συναρτώνται και τα χαρακτηριστικά που προανάφερα για την ερυθρόλευκη ομάδα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον, νομίζω, είναι να σταθούμε στο συνειρμικό (συμβολικό κατ΄άλλους) επίπεδο. Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από την γέννησή τους ταυτίστηκαν στη συνείδηση του κόσμου (όχι μόνο του ποδοσφαιρικού) σαν λαϊκές ομάδες, της προσφυγιάς, των φτωχών, μακράν από κάθε κέντρο εξουσίας. Το ίδιο ίσχυε για τον ΠΑΟΚ, την ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ και ενδεχομένως για μερικές ακόμη "μικρότερες" ομάδες. Και οι δύο ομάδες για πολλά χρόνια τίμησαν την εικόνα τους, αυτήν του μη ευνοούμενου (πολλάκις και διωκώμενου) από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων (αθλητικών και όχι μόνο). Η ΑΕΚ παρέμεινε συνεπής σ' αυτή την ταυτότητα (τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών), στην πορεία της στο χρόνο. Δεν συνέβη το ίδιο με την ομάδα του Πειραιά, η οποία μεταλλάχθηκε, λόγω της οικονομικής της ισχύος, σε καθεστώς με αλαζονικά χαρακτηριστικά απείρως επαχθέστερα του προκατόχου της (πεμπτουσία του καθεστωτισμού) ΠΑΟ... Παράλληλα η μετατροπή των ομάδων, στα πλαίσια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, σε Α.Ε., αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα τους (και τη συμβολική διάστασή του), ενώ και η κοινωνική σύνθεση των οπαδών τους διευρύνθηκε με βάση περισσότερο το κριτήριο της αποτελεσματικότητας, και λιγότερο της ιστορίας τους. Παρ' όλα αυτά, η ΑΕΚ παρέμεινε σαν η ομάδα που δεν απέκτησε ποτέ ερείσματα στην οποιαδήποτε εξουσία, η αιρετική ομάδα, η αριστερή κατά τον πρόεδρό της (συνέντευξη Ντέμη στο  Στ. Θεοδωράκη στο "Ε" της Ελευθεροτυπίας, πριν μερικά χρόνια). Συντήρησε τη φυσιογνωμία της τόσο με πρωτοβουλία της διοίκησης, που ειρήσθω εν παρόδω, στελεχώθηκε από "αριστερούς τεχνοκράτες", όσο και με τη διαρκή απαίτηση των οπαδών της να παραμείνει σαν Η ΔΙΑΦΟΡΑ στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας. Μια διαφορά, που - για τους έχοντες την εμπειρεία - ενσαρκώνεται απόλυτα και στους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας, γνωστούς για τη φαντασία στα συνθήματά τους (οι κάποιες παρεκτροπές δεν αλλάζουν το τοπίο), τον έρωτα για την ομάδα, την κριτική υποστήριξη προς τη διοίκηση μα πάνω απ' όλα την απαίτηση η ΑΕΚ να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο (και ας μην κερδίζει πρωταθλήματα). Μια απαίτηση που ελπίζουμε να υλοποιηθεί από την επόμενη, πλέον, χρονιά...

Υ.Γ. Οι παραπάνω σκέψεις (με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα), δεν θάπρεπε να θεωρηθούν σαν "Λόγος υπερ αδυνάτου". Πρόθεσή μου ήταν να δώσω μια πληρέστερη εικόνα ενός γεγονότος που για άλλους μπορεί να είναι εξ' ορισμού φαιδρό, για κάποιους όμως (σαν τον γράφοντα) είναι ένα συμβάν της καθημερινότητας που προσφέρει την πολυτέλεια του πάθους και της έντασης αλλά και της ρομαντικής προβολής στην εφηβεία, όταν και θεμελιώθηκε η αγάπη μου για την ΑΕΚ.