7/12/11

η διαδοχη


Τον έβλεπα καθημερινά πηγαίνοντας στο γραφείο μου.
Καθόταν πάντα στο ίδιο παγκάκι, όπου διανυκτέρευε, αφού είχε συμμαζέψει επιμελώς όλη την «οικοσκευή» του και την είχε αποθέσει στο παμπάλαιο ποδήλατό του. Το τελευταίο, αποτελούσε περισσότερο ένα σύντροφο παρά κάποιο μεταφορικό μέσο, αφού τις λιγοστές φορές που τους έβλεπες μαζί στο δρόμο, εκείνος το οδηγούσε πεζός στην πόλη με μια αξιοζήλευτη τρυφερότητα, προσεκτικά και διακριτικά, όπως διακριτική ήταν και η συνολική παρουσία του στο πολυσύχναστο κέντρο της πόλης.
Δεν επαιτούσε. Είχε σχεδόν μόνιμα σκυφτό το κεφάλι και τις λίγες φορές που κάποιος περαστικός του πρόσφερε τον όβολό του, αρκείτο σε μια βιαστική ματιά, χωρίς κουβέντα ή οποιαδήποτε άλλη χειρονομία.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι πάντα φορούσε ένα ζευγάρι μεγάλα ακουστικά στ’ αυτιά του. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν, μ’ αυτό τον τρόπο, αναπληρώνει το κενό της επικοινωνίας του με τον κόσμο ή καταφεύγει σ’ ένα πιο μελωδικό κόσμο από αυτόν της καθημερινότητάς του. Δεν απέκλεια, βέβαια, και την πιθανότητα να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, να προστατεύεται δηλαδή από την οποιαδήποτε –έστω και ηχητική- επαφή με τους γύρω του.
Δεν έλυσα ποτέ την απορία μου.
Κάποιο πρωί τον έχασα για πάντα.
Αποτέλεσμα κάποιας «επιχείρησης αρετής» των αρχών ή μοιραία κατάληξη σ’ ένα άλλο κόσμο, όπου η Αρετή θα είχε πιο ουσιαστικό -γι’ αυτόν- περιεχόμενο;

Σήμερα, περνώντας από το ίδιο μέρος, είδα στο παγκάκι, να κάθεται ένας νεαρός, από αυτούς που η κοινωνία μας χαρακτηρίζει ως «προβληματικούς», φορώντας ένα μεγάλο ζευγάρι ακουστικά...

6 σχόλια:

roadartist είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
roadartist είπε...

Σήμερα που ο καπιταλισμός καταρρέει, ειδικά σήμερα πόσο διαφορετικά πρέπει να βλέπουμε τον κάθε παράταιρο, απόκληρο, ή "περιθωριακό" της κοινωνίας. Πολλές φορές θέλω να φορέσω ακουστικά για να μην ακούω π.χ. τις γκρίνιες στα ΜΜΜ... είναι μια διαφυγή και αυτό...
ΥΓ χαίρομαι τόσο που επέστρεψες!

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να σου πω μια ξέγνοιαστη καλημέρα, έχουμε πήξει στις κρίσιμες συνόδους, στις κρίσιμες αποφάσεις, στις κρίσιμες μέρες, στους κρίσιμους μήνες, στις κρίσιμες συνελεύσεις.

Αυξάνεται τραγικά ο αριθμός αυτών των ανθρώπων, κάθε μέρα βλέπω όλο και περισσότερους να ψάχνουν τα σκουπίδια.

roadartist είπε...

Φέγια.. επανέρχομαι να σου πω ότι πριν λίγες μέρες διάβασα το "Ο ήλιος των μελλοθανάτων" του Zαν-Κλωντ Ισσο. Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους με άλλο τρόπο μετά από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου.

Alkmini είπε...

Φεγκια γλυκε μου :)
καλωστονα κι ας αργησε !!! οπως εγω αλλωστε ολο το καλοκαιρι χαμενη.
Ποσο δικιο εχεις!!!! Και ποσο εχουμε συνηθισει καποιες εικονες και τις προσπερναμε, χωρις να μας αγγιζουν!!!
Να εισαι καλα και παλι . Καλο σ/κ!

Άστρια είπε...

Πολλά διαβάζονται απ' ευθείας, ή ανάμεσα, από τις λέξεις και τις γραμμές του κειμένου για κάποιους ανθρώπους-φιγούρες που ζουν στο περιθώριο της μεγάλης πόλης.
Συνειρμικά, θυμήθηκα μια άλλη ιστορία αστέγων που αναφέρθηκε στα τηλεοπτικά δελτία πριν δυο τρια χρόνια. Όμως εκεί η "διαδοχή" ήταν βίαιη, αφού ένας άστεγος δολοφόνησε έναν άλλο, διακδικώντας την θέση στον ημιυπαίθριο χώρο μιας εγκαταλειμμένης παραλιακής καφετέριας.

Όμως, για τους ίδιους λόγους που εύστοχα αναφέρεις, δεν περπατά ο κόσμος (ο στεγασμένος) φορώντας τα δικά του ακουστικά; άλλοτε προστασίας από τους στριγγούς ήχους, άλλοτε ως μέσον ευδαιμονίας, εφησυχασμού και στρουθοκαμηλισμού, δηλαδή ακουστικά επιλεκτικά σε ήχους και γεγονότα;

Όμως, αλήθεια, κάποια παγκάκια της πόλης, θα είχαν πολλά να διηγηθούν!

Φέγγια καλέ μου φίλε, σε φιλώ.
καλή εβδομάδα στον Βορρά:)