Αυτό που κυριαρχεί αυτές τις μέρες (τις γιορτινές εννοώ) είναι οι ευχές. Η έκφρασή της προσωπικής-μας επιθυμίας να εκπληρωθούν οι επιθυμίες-των άλλων. Παραδοσιακά, οι ευχές που απευθύνει ο καθένας από μας συνοψίζονται τελικά και περιορίζονται σε μια - δυο διατυπώσεις.
Η πρώτη, αυτή που κατέχει και την πρωτοκαθεδρία, εκφράζοντας τον πλέον αυτονόητο όρο ύπαρξης είναι "να έχουμε την υγειά μας"...
Από ΄κει και πέρα, η προσωπική ευτυχία, η (επαγγελματική και όχι μόνο) επιτυχία, ο έρωτας, η δόξα και όλα τα, υλικά και μη, αγαθά έπονται εφόσον ικανοποιείται η βασική προϋπόθεση της ύπαρξης μας, η εξασφάλιση της ίδια μας της ζωής. Της ζωής, που προηγείται της (όποιας) επιβίωσης.
Η δεύτερη διατυπώνεται με ένα πιο ασαφή αλλά ταυτόχρονα πιο γενικό τρόπο, μέσα από την έκφραση "...και ό,τι επιθυμείς". Έτσι, αυτός που εύχεται αποφεύγοντας να εκφράσει ο ίδιος κάποια σαφή ευχή, μεταθέτει στον αποδέκτη την ευθύνη να προσδιορίσει (ο τελευταίος) το περιεχόμενο των επιθυμιών του...
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, που γίνονται απείρως δυσκολότερα αν (για κάποιο λόγο) κληθούμε να ορίσουμε τη μία και μοναδική βασική επιθυμία μας.
Ένα ζήτημα, που τίθεται με μοναδικό (αφηγηματικά) και ανεπανάληπτο (εικαστικά) τρόπο σε ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, το "STALKER". Εκεί, όπου ένας επιστήμονας κι ένας συγγραφέας με τη βοήθεια ενός οδηγού (stalker) αποφασίζουν να επισκεφτούν μια απαγορευμένη περιοχή (τη "Ζώνη¨), το χαρακτηριστικό της οποίας είναι ότι δίνει στον επισκέπτη της τη δυνατότητα να γνωρίσει τη βασική επιθυμία του.
Μετά από περιπετειώδη περιπλάνηση και ανυπέρβλητες δυσκολίες καταφέρνουν να προσεγγίσουν την περιοχή και να φτάσουν έξω από τον τελικό προορισμό τους, ένα δωμάτιο, η είσοδος στο οποίο τους δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουν τη βασική επιθυμία τους.
Στο κρίσιμο σημείο, κανείς δεν τολμά να εισέλθει. αφήνοντας το ερώτημα αναπάντητο...
Ένα ερώτημα που ο μεγάλος Αντρέϊ Ταρκόφσκι ίσως το έθετε με διαφορετικό τρόπο σήμερα, αν δεν έφευγε για μια άλλη άγνωστη περιοχή, πριν από 24 χρόνια, σαν σήμερα...
Η πρώτη, αυτή που κατέχει και την πρωτοκαθεδρία, εκφράζοντας τον πλέον αυτονόητο όρο ύπαρξης είναι "να έχουμε την υγειά μας"...
Από ΄κει και πέρα, η προσωπική ευτυχία, η (επαγγελματική και όχι μόνο) επιτυχία, ο έρωτας, η δόξα και όλα τα, υλικά και μη, αγαθά έπονται εφόσον ικανοποιείται η βασική προϋπόθεση της ύπαρξης μας, η εξασφάλιση της ίδια μας της ζωής. Της ζωής, που προηγείται της (όποιας) επιβίωσης.
Η δεύτερη διατυπώνεται με ένα πιο ασαφή αλλά ταυτόχρονα πιο γενικό τρόπο, μέσα από την έκφραση "...και ό,τι επιθυμείς". Έτσι, αυτός που εύχεται αποφεύγοντας να εκφράσει ο ίδιος κάποια σαφή ευχή, μεταθέτει στον αποδέκτη την ευθύνη να προσδιορίσει (ο τελευταίος) το περιεχόμενο των επιθυμιών του...
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, που γίνονται απείρως δυσκολότερα αν (για κάποιο λόγο) κληθούμε να ορίσουμε τη μία και μοναδική βασική επιθυμία μας.
Ένα ζήτημα, που τίθεται με μοναδικό (αφηγηματικά) και ανεπανάληπτο (εικαστικά) τρόπο σε ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, το "STALKER". Εκεί, όπου ένας επιστήμονας κι ένας συγγραφέας με τη βοήθεια ενός οδηγού (stalker) αποφασίζουν να επισκεφτούν μια απαγορευμένη περιοχή (τη "Ζώνη¨), το χαρακτηριστικό της οποίας είναι ότι δίνει στον επισκέπτη της τη δυνατότητα να γνωρίσει τη βασική επιθυμία του.
Μετά από περιπετειώδη περιπλάνηση και ανυπέρβλητες δυσκολίες καταφέρνουν να προσεγγίσουν την περιοχή και να φτάσουν έξω από τον τελικό προορισμό τους, ένα δωμάτιο, η είσοδος στο οποίο τους δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουν τη βασική επιθυμία τους.
Στο κρίσιμο σημείο, κανείς δεν τολμά να εισέλθει. αφήνοντας το ερώτημα αναπάντητο...
Ένα ερώτημα που ο μεγάλος Αντρέϊ Ταρκόφσκι ίσως το έθετε με διαφορετικό τρόπο σήμερα, αν δεν έφευγε για μια άλλη άγνωστη περιοχή, πριν από 24 χρόνια, σαν σήμερα...