Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 73, πήρα ένα taxi για το Νέο Κόσμο.
(Εννοώ την Αθηναϊκή συνοικία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων).
Επρόκειτο να παραδώσω σε μια θεία μου, που έμενε εκεί, το προσκλητήριο του γάμου της αδελφής μου.
Στο ύψος των στηλών του Ολυμπίου Διός, πέσαμε σε μποτιλιάρισμα.
Αιτία, μια φάλαγγα από στρατιωτικές κλούβες που κατηφόριζαν τη Συγγρού, γεμάτες κρατούμενους φοιτητές...
Για αρκετή ώρα με τον ταξιτζή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Προσποιούμαστε ότι δεν είχαμε τίποτε να πούμε και - κυρίως - ότι δεν βλέπαμε τι συνέβαινε έξω από το παρμπρίζ.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα και πέταξα ένα σχόλιο για το "πού να τους πηγαίνουν άραγε"....
Κουβέντα στην κουβέντα, οι γλώσσες λύθηκαν και αρχίσαμε να τα χώνουμε χοντρά στη χούντα.
Ο ταξιτζής με ρώτησε αν ήμουν φοιτητής, του απάντησα πως ήλπιζα την επόμενη χρονιά....και αφού ξεδώσαμε μετά από ένα ¨αντιστασιακό" παραλήρημα φτάσαμε στον προορισμό μου. Το σπίτι ήταν πολύ κοντά στην κεντρική λεωφόρο. Είπα στον οδηγό να με αφήσει επί της λεωφόρου και θα συνέχιζα για λίγο με τα πόδια.
Ο ταξιτζής είχε αντίθετη γνώμη. Όχι μόνο δεν σταμάτησε εκεί που του υπέδειξα αλλά χώθηκε σε κάτι απίθανα στενά, σαφώς πιο μακριά από τον προορισμό μου και ξαφνικά σταμάτησε πίσω από ένα μεγάλο φορτηγό που κάλυπτε όλο το οπτικό μας πεδίο.
Εκεί, σήκωσε το κάθισμά του, έβγαλε ένα μεγάλο φάκελο, μου τον έδωσε λέγοντας "να τον ανοίξεις μόλις φτάσεις σε ασφαλές μέρος" και εξαφανίστηκε με ταχύτητα....
Έκρυψα το φάκελο μέσα στο (κλασικό για την εποχή) τζάκετ που φορούσα και άρχισα να τρέχω...
Φτάνοντας στο σπίτι της θειάς μου, πέταξα το προσκλητήριο στο τραπέζι και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα...
Πρώτη φορά έπεφτε στα χέρια μου αντιστασιακό υλικό....δεν ήταν και μικρό πράγμα....
Άνοιξα προσεκτικά, μην καταστρέψω κάτι σημαντικό και αντίκρυσα έκπληκτος το περιεχόμενο!
Μερικά έντυπα των "Μαρτύρων του Ιεχωβά", που προέτρεπαν τον αναγνώστη στην επιλογή της ορθής πορείας, για την κληρονομιά της Ουράνιας Βασιλείας...
Πετώντας τα έντυπα στο καλάθι, σκέφτηκα ότι αφού οι "μάρτυρες του Ιεχωβά" άρχισαν να έχουν ¨αντιστασιακή¨συμπεριφορά (συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της συνωμοτικής δράσης), δεν μπορεί, όπου νάναι και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία θα ακολουθήσει σε ανάλογες πρωτοβουλίες, συνειδητοποιώντας με τη σειρά της την αναγκαιότητα απαλλαγής από το χουντικό καθεστώς...........................................................................................................
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους συμμαθητές και φίλους Μιχάλη και Σταύρο, που πριν 35χρόνια, τη νύχτα της 17/11/1973, στην οδό Μάρνη, προσέφεραν στους διαδηλωτές λεμόνια, για να προφυλάξουν τα μάτια τους από τα δακρυγόνα...
Αναρτήσεις
.JPG)
32 σχόλια:
!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τα θερμά μου συγχαρητήρια (έστω και μετά από τόσα χρόνια) στους συμμαθητές σου
Σιωπή, με σεβασμό, γιά τους μάρτυρες- όχι τού Ιεχωβά...
Κατα τις 8 εκείνο το βράδυ μου έδωσαν μια σακούλα με χρήματα για να βγώ έξω και να φέρω οξυγόνο.
Είχα ήδη δεί τον πρώτο νεκρό, η βαρειά τραυματία που τον μετέφεραν στο ιατρείο σε κουβέρτα.
Η εμφανισή μου έκανε μπάμ.
Πήδησα την πόρτα της Στουρνάρη και κατευθύνθηκα προς την Κάνιγγος αλλά όλα τα φαρμακεία είχαν ήδη δώσει το οξυγόνο τους και αποφάσισα να κάνω οτοστόπ για να φτάσω στο Χίλτον. Με πείρε αμέσως ένα ζευγαράκι με έναν σκαραβέο, οι οποίοι άλλαξαν την πορεία τους για να με πάνε. Εκεί ο φαρμακοποιός μου έδωσε δωρεάν 2 φυάλες οξυγόνο και με φυγάδευσε από την πίσω πόρτα για να μην με δουν οι μπάτσοι του ξενοδοχείου. Έξω με το που σήκωσα το χέρι μου σταμάτησαν δυό αυτοκίνητα και μόλις άκουσαν τον προορισμό με προθυμία ο ένας με μετέφερε εκεί κοντά, όπου και ξαναμπήκα μέσα στο πολυτεχνείο για να ολοκληρώσω την αποστολή μου. Έγιναν πολλά μετά, μα αυτό μου έχει μείνει σαν δική μου εικόνα.
Σήμερα 35χρόνια μετά αναρωτιέμαι που πήγε τόση ομοψυχία και η ελπίδα ότι με τον αγώνα μας θα ήταν δυνατό να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και καλά δεν είπα να γίνουμε Σουηδία, αλλά να ξεπουλάνε υπουργοί τις λίμνες μας? και να στέλνω το παιδί μου στο αμερικάνικο κολέγιο γιατί τα δημόσια έχουν διαλυθεί και τώρα απειλείτε και το πανεπιστήμιο?
Δεν ξέρω τι μ" έπιασε αλλά διαβάζοντας την ιστορία σου, ξύπνησαν όλα αυτά και μιας και είμαστε της ίδιας ηλικίας είπα να στα γράψω έτσι εις μνήμη αυτών που έμειναν εκεί.
I Pay my respect...
όσο για το περιστατικό με τους μάρτυρες του Ιεχωβά και τον συνειρμό για την Ορθοδοξία καλύτερα να μην μιλήσω και στενοχωρήσω τη γιαγιά
Dim I also pay my respect
Η δική μας γενιά (που γεννήθηκε μεν εκείνα τα ιστορικά χρόνια) καλό θα ήταν να κλίνει το λαλίστατο στοματάκι της και να ακούει με προσοχή τέτοιες ιστορίες.
Διαβάζοντας ιστορίες από εκείνες τις εποχές, από εκείνες τις μέρες, κατά βάθος ζηλέυω αυτό το όνειρό σας τότε. Σήμερα το απόγευμα ήμουν στο πολυτεχνείο. Όλα ετοιμάζονται για τον "πόλεμο" της Δευτέρας. Κυρίως από παιδιά της δικής μου γενιάς. Για εμας τους περισσότερους (και ντρέπομαι γι'αυτό) από τότε που σταματήσαμε να πηγαίνουμε στην πορεία της 17ης με όλη την οικογένεια, με τα αδερφάκια στα καρότσια, με τον παππού και τη γιαγιά και ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι το Πολυτεχνείο σήμαινε τελικά ένα 4ήμερο φοιτητικής αργίας. Λυπάμαι πραγματικά γι' αυτό, δεν ξέρω ποιος φταίει, νιώθω κι εγώ ένοχη, όπως ίσως νιώθετε κι εσείς που το ζήσατε και που πιστέψατε. Σήμερα το απόγευμα το τεράστιο ματωμένο κεφάλι και η σιδερένια πόρτα στην Πατησίων μες στη μοναξιά τους έβγαζαν μια τεράστια θλίψη. Θα μπορέσουμε ποτέ άραγε να ενώσουμε ξανά όλοι μαζί τα χέρια; Ξεπουλήσαμε τις αξίες μας και ξεμείναμε από όνειρα; Αναρωτιέμαι κι εγώ, dim.
Κι ελπίζω το Πολυτεχνείο να συνεχίσει να λειτουργεί στο αίθρίο του και στα αμφιθέατρά του, και όχι σαν μουσείο οπως κάποιοι αποφάσισαν προσφάτως...
(Γλυκέ μου Fegia, o,τιδήποτε έχει να κάνει να θρησκευτικές δράσεις απλά αρνούμαι να το σχολιάσω... Αυτό κι αν είναι θλιβερό... Έχω πάψει καιρό πια να γελάω με τα αίσχη τους, το εμπόριο και τη στιγνή εκμετάλλευση.)
Φιλιά γλυκά, νοσταλγικά και κάτι περισσότερο από ένα "ευχαριστώ" σε όλους εσάς κι εκείνους τότε...
Fegia. To Φθεινόπωρο φταίει. Η μελαγχολία που μας φέρνει, φαίνεται πως ψάχνει να βρει διέξοδο. Και βρίσκει σε κείνα τα χρόνια, που ακόμα παιδιά οσμιζόμαστε την ατμόσφαιρα της συναδέλφοσης για την αντιμετώπισης μιας κοινής υπόθεσης. Εκείνης που διεκδικούσε την απαλλαγή από κάποιο κακό, που συνέβαινε και που μας στερούσε κάτι που δεν είχε να κάνει με υλικό αγαθό. Αυτή η αίσθηση της συναδέλφωσης που λείπει τόσο πολύ από τη σημερινή κοινωνία.
Τησε μισυμμετοχής σε μιά κοινή σικής ξΜας πλημμυρίζει με τη νοσταλγία.
Φεγκια νομισες οτι θα εμπαινες στην Αντισταση ε?
αμ δε... ;)
τωρα για το Πολυτεχνειο τι να πω.
σουβλακια , λουκανικα, μαλλι της γριας απεξω
και τα φαντασματα να γυρνανε πισω χωρις να τα παιρνουμε ειδηση, γιατι τα καλυπτει η τσικνα....
καλο βραδυ
Άλλος ένας χρόνος πέρασε.
Επέτειος.
Και συ αγαπητέ μου feggia άγγιξες εδώ με νοσταλγικό τρόπο, την αθωότητα, την ελπίδα, την ανάγκη για συμμετοχή του νέου ανθρώπου σε αγώνα για το καλύτερο, αγνοώντας στα πλαίσια αυτά, τον κίνδυνο.
Μία μικρή απογοήτευση: κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, δεν αντιστάθηκαν στα επόμενα χρόνια, εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους και έγιναν κατεστημένο.
Μιλώντας λίγο για το πριν, στο Πολυτεχνείο, το καζάνι έβραζε. Σε μία από τις προηγούμενες συγκεντρώσεις, αρκετά παιδιά είχαν μαζευτεί στο προαύλιο, έξω από το κτίριο των πολιτικών μηχανικών, δίπλα στην Στουρνάρη. Ακούστηκε ότι έρχονται οι άλλοι, αλλά η πόρτα της Στουρνάρη ήταν κλειδωμένη. Μπήκαν οι άλλοι και τα παιδιά εγκλωβισμένα. Η αγωνία μεγάλη. Τα αγόρια μπήκαν μπροστά έμπλεξαν τα χέρια και έβαλαν τα κορίτσια πίσω, να τα προστατέψουν. Κατόρθωσαν να σπάσουν την πόρτα και να τρέξουν στους γύρω δρόμους, πάντα προστατεύνοντας τα κορίτσια.
Να είσαι πάντα καλά :)
Άντε μέρες πούναι, σου αφιερώνω αυτό, έτσι για να θυμόμαστε οι παλιοί...
http://www.youtube.com/watch?v=6kKb6m-sm2U
Θανάσης
Και τώρα τι?
Σήμερα τι?
Που είναι η ορμή της νεολαίας?
Όλα αλλάξανε,
όλους μας αλλάξανε,
μας πήραν τις αξίες και τα ιδανικά μας,
γίναμε σκιές
και όχι πια άνθρωποι
:((((
:((((
... και το κραγιόν στη τσέπη... το ξέχασες;;;
Εκείνη τη νύχτα, γύρισα σπίτι λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο. Άκουγα στο δωματιο μου το σταθμό, όταν, κάτι σα σεισμό ένοιωσα κι έναν ήχο βαρύ, περίεργο, κακό προμήνυμα. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα τα τανκς να κατεβαίνουν την Κηφισίας....
ΠΟτέ δε θα ξεχάσω αυτή την εικόνα, αυτό που ένοιωσα εκείνη τη στιγμή...
@ηλιογράφος
Θα τα δώσω στον Σταύρο, γιατί με τον Μιχάλη έχουμε χαθεί...
Καλή εβδομάδα.
:))
@dodo
Καλή εβδομάδα φίλε.
@dim
Αγαπητέ dim σ' ευχαριστώ για το τόσο βιωματικό σχόλιό σου...Πραγματική κατάθεση ψυχής!
Δεν γνωρίζω την απάντηση στο ερώτημα "που πήγε τόση ομοψυχία και η ελπίδα ότι με τον αγώνα μας θα ήταν δυνατό να αλλάξουμε τον κόσμο"...
Σ' ευχαριστώ και πάλι.
Καλή εβδομάδα.
@kamnisenmaki
Έτσι όπως διάβασα το σχόλιό σου, νομίζω ότι δημιουργείται η εντύπωση ότι η γιαγιά συμπαθεί τους ...Ιεχωβάδες! (χα, χα)
(Θού Κύριε φυλακή τω στόματί μου).
Φιλάκια.
@ξανθίππη
Γλυκιά μου Ξανθίππη.
Υπάρχουν δύο ατάκες στο θεατρικό έργο "Γαλιλαίος Γαλιλέϊ".
Κάποιος απευθυνόμενος στον Γαλιλαίο, σχολιάζει:
- Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες...
για να πάρει την απάντηση:
- Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες!
Δεν ξέρω τι να προτιμήσω από τις δύο εκδοχές...
Εκείνη την εποχή, οι συνθήκες εξέθρεψαν κάποιους πραγματικούς ήρωες. Ταυτόχρονα, έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλούς να συμπληρώσουν στο βιογραφικό τους την ιδιότητα του "αντιστασιακού" προς μελλοντική εξαργύρωση...
Από τότε...κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Σήμερα, δεν θα πρέπει να λυπάσαι που απέχεις από τις εκδηλώσεις για το "Πολυτεχνείο".
Θα γνωρίζεις - καλύτερα από μένα - ότι όπως υποστήριζαν, ορθώς, οι Ντανταϊστές (σχετικά με τα μουσεία), "οτιδήποτε γίνεται θεσμός, χάνει το επαναστατικό του περιεχόμενο"...
Ένα γλυκό φιλί και μια καλή εβδομάδα.
@fractal
Αγαπητέ μου fractal.
Μακάρι να φταίει το Φθινόπωρο...έτσι θα κάνουμε λίγη υπομονή ακόμη....
Καλή εβδομάδα φίλε.
@aliki
Καλημέρα Αλίκη μου.
Την έχασα την ευκαιρία εεε;;;
Kρίμα!
Πολλά φιλάκια, για καλή εβδομάδα.
@άστρια
Άστρια μου καλημέρα.
Σχετικά με το "λίγο πριν".
Τις θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες. Θυμάμαι το "ντου" της αστυνομίας την Τετάρτη, μια εβδομάδα πριν τη μοιραία νύχτα.
Το φροντιστήριό μου (Σαββαϊδη) ήταν στο τέλος της Σόλωνος. Όπως καταλαβαίνεις είμαστε με τους φίλους μου συχνά εκεί, στη διάρκεια της μέρας.
Τα βράδια δεν μπορούσα, γιατί δούλευα σαν ταμίας σε ένα συνοικιακό κινηματογράφο...
Τέλος πάντων....
O tempora, o mores!
Πολλά φιλιά, για μια καλή εβδομάδα
:)))
Πόσοι Μιχάληδες και πόσοι Σταύροι υπήρχαν τότε, ευτυχώς! Κι εγώ μεγάλωσα με πολλές αναφορές και διηγήσεις από τις ημέρες εκείνες, ίσως τόσο πολύ που να έχω πάψει να είμαι αντικειμενική και να οργίζομαι με σχόλια που θέλουν να υποβαθμίσουν τα γεγονότα ("δεν ήταν επανάσταση", "δεν υπήρχαν νεκροί" και άλλα τέτοια "υπέροχα"). Τι κρίμα να δηλώνω πως έχω πάψει να είμαι δημοκρατική ακροάτρια & συζητήτρια για ένα θέμα που είναι γεμάτο δημοκρατία και αξίες.
Ορίστε, σου είπα και τον πόνο μου :)
Φιλιά πολλά!
Fegia, καλησπέρα.. λίγο πριν την "καθιερωμένη" πορεία.
Το διήγημά σου "ελλάς ελλήνων Χριστιανών"..είχε τέλος "καθολικώς διαμαρτυρομένων" ε;.
Σου ομολογώ ότι διάβαζα αγωνιωδώς ώστε να μάθω το περιεχόμενο του εγγράφου. Ωστόσο με την ίδια αγωνία διάβασα και τα σχόλια που ειναι ένα-κι ένα πραγματικά.
Να μου επιτρέψεις να ξεχωρίσω εκείνα του dim και της Ξανθίππης, η οποία ομολογώ ότι με άφησε άφωνη με την ειλικρίνεια και τη διαύγειά της.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε χρονιά που περνά ο απολογισμός γίνεται βαρύτερος.. και δεν φτάνει ... Δυστυχώς ο εχθρός παραμένει και γιγαντώνεται καθημερινά. Γι αυτό ίσως φέτος να "ξέφυγα" και στο δικό μου μπλογκ και στα άλλα που γράφω..
Τελικά όμως δεν κάνουμε τίποτε με τους συμβολισμούς και τους απολογισμούς. Πρέπει να ανασυνταχθούμε.. το οφείλουμε τουλάχιστον στους dim.. γιατι οι άλλοι φρόντισαν εαυτούς.
Y.Γ. Οιωνός; Διάβασε την λεκτική επαλήθευση που πληκτρολόγησα: alanes
Καλή συνέχεια
Εδώ τώρα, δεν μπορώ να μην εστιάσω στην εικόνα... Αψογη...
Οσο γιά το άλλο στυλ που έλεγα, αυτό που από αλλού αρχίζει και αλλού καταλήγει, ε, είναι ένας λόγος γιά να παρακολουθείς αυτό το blog...!
@ανώνυμος
Θανάση, σ' ευχαριστώ για το βιντεάκι.
Σχετικά με τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση, η προφορά (θα έπρεπε να) είναι "Φέτζια"...
Το αν μένεις σε "ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ", ήταν παραπομπή σε μια ομώνυμη καλλιτεχνική ομάδα...για ταυτοποίηση...
Τελικά μένω με την απορία...
@kikop80
Το λυπηρό είναι ότι δεν μας αλλάξανε...
Εμείς αλλάξαμε, μόνοι μας...
Καλό μεσημέρι
:))
@mariela
Το κραγιόν...βέβαια, πώς το ξέχασα...
Αρχίζω να ξεχνάω φαίνεται...
Φιλάκια
:))
@μαρία
Μαρία μου, στη συζήτηση, σε οποιαδήποτε συζήτηση, τη μείζονα σημασία έχει η ειλικρινής κατάθεση και όχι η "δημοκρατική" διαδικασία.
Πολλά φιλάκια.
@αλέκα
Αλέκα μου.
Επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει...αντί για ρετσίνα, ταβερνάκι και αντάρτικα...άνοιξα ένα μπουκάλι "Σατώ Λαφίτ Ροτσίλν", με θέα το Θερμαϊκό και με υπόκρουση το "κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα¨του Μέντελσον....και σας περιμένω...να πιούμε εις υγείαν και μνήμην (ταυτόχρονα).
h.constantinos
Σχετικά με την εικόνα και συγκεκριμένα το πρόσωπο.
Είναι μια σειρά παραλλαγών, που έχω κάνει, με θέμα "La passion de Jeanne d' Arc" από το ομώνυμο κιν. έργο του Carl Dreyer.
Φυσικά έγινε μια προσθήκη των κόκκινων και μαύρων στιγμάτων για τις συνειρμικές ανάγκες της ανάρτησης...
Καλησπέρα... Θυμάμαι τα δύο μεγαλύτερα πρώτα μου ξαδέλφια που είχαν βρεθεί εκεί... φοιτητές σε άσχετες σχολές, είχαν βρεθεί εκεί για λόγους όχι τόσο πολιτικής συνείδησης, όσο μάλλον αγανάκτησης. Σε μια συμπλοκή, στην Αλεξάνδρας οι αύρες τότες τους απόκλεισαν στη Μαυροματαίων, όπου προέβαιναν σε μαζικές συλλήψεις... Λίγο πριν τους πιάσουν, άνοιξε μια πόρτα, βγήκαν δύο χέρια τους άρπαξαν και τους φυγάδευσαν... μέσα στο σπιτι του τους έκρυψε ένας άνδρας. Έτσι τους έσωσε κυριολεκτικά... ήταν ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής... το αναφέρω μόνο έτσι για την ιστορία...
Τελικα το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ πήρε η ταινία που επέλεξες να δεις?? Αξιζε? Ενδιαφέρουσα φαίνεται.
Καλή σου εβδομάδα Fegia!!!
@nikiplos
Bonsoir mon ami.
Με μεγάλη καθυστέρηση απαντώ στο σχόλιό σου.
(Je vous dois des excuses... που θάλεγαν και οι Γάλλοι).
Ότι και να πούμε για εκείνη την εποχή παίρνει τη μορφή μνημοσύνου με κίνδυνο να εκφυλιστεί σε γραφικότητα. Ωστόσο, οι μαρτυρίες - σαν αυτή που περιγράφεις - έχουν τη δική τους αξία αφού πρόκειται για ντοκουμέντα και όχι εκτιμήσεις...
Πρόκειται δηλαδή για ιστορία, δηλ. για πραγματικότητα, όσο κι αν μερικοί (σαν τον ανώνυμο σχολιαστή της ανάρτησής σου) αρνούνται να την δεχτούν...
Πολλά φιλιά
@roadartist
Πράγματι φίλη μου, το βραβείο πήρε η μοναδική ταινία που είδα...
Είναι απίστευτο αλλά τελευταία, δύο έργα είδα στο Φεστιβάλ και τα δύο απέσπασαν το πρώτο βραβείο.
Το ένα ήτανν ο Eduard της φίλης Αγγελικής Αντωνίου (πριν δύο χρόνια) και το άλλο ήταν το ¨Εκεί πέρα", φέτος!...
Σκέφτομαι να στείλω μια επιστολή στους συμμετέχοντες σκηνοθέτες, ζητώντας τους έναντι μια συμβολικής αμοιβής (από την πλευρά τους) να μου στέλνουν προσκλήσεις και ανάλογα με την επιλογή μου να ...γνωρίζουν εκ των προτέρων ποιά ταινία θα βραβευθεί!...
Πέρα από την πλάκα....η ταινία ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!!!
Μια απλή ιστορία, από το πουθενά, μια ανέξοδη παργωγή, μια ανθρώπινη ευαισθησία, μερικά πολύ δυνατά πλάνα, μια απλή συγκινητική ερμηνεία....ένα λιτό ύφος....
Πάρα πολύ καλή ταινία!
Το μόνο μειονέκτημα ήταν η όχι και τόσο καλή κόπια, για την οποία απολογήθηκε στο τέλος ο ΣΥΜΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ σκηνοθέτης, δικαιολογώντας το γεγονός ότι ήταν η μόνη διαθέσιμη που κατάφερε να φυαγδεύσει από την πατρίδα του, αφού η ταινία απαγορεύτηκε - για γελοίους λόγους - στο Ιράν...
Δίκαια απέσπασε το χειροκρότημα των θεατών.
Να την δείς.
:)))
Δημοσίευση σχολίου