εις υγειαν της αλητειας

Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στην “αλητεία”.

Απαλλαγμένοι από σπουδαστικές υποχρεώσεις, καταστρώναμε τις κινήσεις μας για μικροεξορμήσεις με πολλαπλούς στόχους…

Συνήθως, δεν καταφέρναμε τίποτε αξιόλογο και περιοριζόμαστε σε πρακτικές εγγυημένης απόλαυσης. 

Μια τέτοια, ιδιαίτερα προσφιλής, ήταν το κυνήγι του φιλμ νουάρ.

Με τον Δημήτρη, σχεδιάζαμε από το πρωί το πρόγραμμα των προβολών που θα παρακολουθούσαμε.

Ο σχεδιασμός ξεκινούσε με τον πρωινό καφέ. Επειδή όταν λέμε “πρωινό” εννοούμε γύρω στις 12 το μεσημέρι, μετά από λίγο, ακολουθούσε και ένα ελαφρύ γεύμα, που όταν ο καιρός το επέτρεπε μετατρεπόταν σε πικ νικ στο πάρκο Montsouris.

Απαραίτητο συνοδευτικό ένα μπουκάλι κόκκινο Beaujaulais που έφερνε ο φίλος μου, και η συνέχεια επί της οθόνης…

Ο Δημήτρης, σαν φοιτητής  ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας της “ΟΘΟΝΗΣ’, ενός από τα λίγα έντυπα με τεκμηριωμένη άποψη για τον κινηματογράφο στη δεκαετία του ’70, με κυκλοφορία και εκτός Θεσσαλονίκης.

Ο ίδιος, αποτελούσε κινητή βιβλιοθήκη σε ότι αφορά την έβδομη τέχνη.

Και όχι μόνο!

Έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του χημικού μηχανικού στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούσε, προσχηματικά, μεταπτυχιακά μαθήματα, στο Παρίσι..

Λέω προσχηματικά, γιατί στην πραγματικότητα τα ενδιαφέροντά του είχαν απογειωθεί σε άλλες σφαίρες και η μόνη ανάλυση που τον απασχολούσε, ήταν αυτή που οφείλουμε (κάποτε) όλοι μας, στον εαυτό μας.

Ο Δημήτρης βυθίστηκε στο πεδίο της Φιλοσοφίας και της Ψυχανάλυσης, ψάχνοντας την “αλήθεια”.

Μια αναζήτηση, που τον έφερε αντιμέτωπο με πολλά βασανιστικά ερωτήματα (αινίγματα επιθυμίας) αλλά και του πρόσφερε την απόλαυση της δραματικής αποκάλυψης.

Αυτής, που ο ίδιος, ως μεσάζων του Freud και – κυρίως – του Lacan επαναλάμβανε ακούραστα:

“Η επιθυμία, είναι επιθυμία του Άλλου.

Η επιθυμία ορθώνεται σαν φράγμα μπροστά στην απόλαυση.

Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από το αδιάκοπο κυνηγητό, μέσα στη ζωή του, να προσδιοριστεί σαν διαφορά από τον Άλλο”.

Οι σπουδές του στη Φιλοσοφία και την Ψυχανάλυση, στέφθηκαν με επιτυχία. Ως αναγνώριση της ευφυίας και της ερευνητικής του οξυδέρκειας υπήρξε η αναγόρευσή του σε καθηγητή, στο Πανεπιστήμιο και το εργαστήριο, που δίδαξε ο ίδιος ο Λακάν.

Με τον Δημήτρη, χαθήκαμε για περισσότερα από είκοσι χρόνια!

Τελευταίο ίχνος από την πληθωρική παρουσία του, υπήρξε ένα βιβλίο του, με ιδιόχειρη αφιέρωση, που μου έστειλε από το Παρίσι.

Τον αναζήτησα κατ’ επανάληψη.

Απευθύνθηκα στη Σχολή του, σε διάφορες Ψυχαναλυτικές Εταιρείες, σε Επιστημονικές Ενώσεις…..πουθενά.

Βρήκα τη διέυθυνσή του στο Παρίσι, έστειλα μια επιστολή σαν ναυαγός…αλλά μου επεστράφη. Μέχρι και το σπίτι του από το Google Earth εντόπισα, χωρίς να καταφέρω να έχω κάποιο σημάδι της ύπαρξής του.

Σαν να είχε εξαφανίσει επιμελώς τα ίχνη του από παντού…

Επειδή, όμως, το “γράμμα φθάνει πάντα στον προορισμό του”, το δικό μου έμελλε να συνταχθεί (και να δρομολογηθεί δεόντως) μέσα από ένα τυχαίο σερφάρισμα στα πεδία της ελληνικής ψυχαναλυτικής έντυπης παραγωγής.

Εκεί βρέθηκα, επιτέλους, αντιμέτωπος με την Αλήθεια!

Ορθότερα, την “αληthεια”.

Πρόκειται για ένα περιοδικό με θεματικό ορίζοντα από το χώρο της Ψυχανάλυσης, της Φιλοσοφίας και της Τέχνης, που διευθύνει ο φίλος μου.

Για λόγους, ανεξάρτητους από τη θέλησή μου, δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ το Σάββατο στην ομιλία του.

Αντ΄αυτού, θα πιώ μερικά ποτήρια κόκκινο κρασί εις υγείαν της αιώνιας Αλητείας, που φέρνει τους φίλους πιο κοντά.