o tempora o mores

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Σαντορίνη. Όπως το συνηθίζαμε, χρόνια τώρα, κατευθυνθήκαμε στην Οία. Μόλις που προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα (γνωστή ατραξιόν για τους τουρίστες, που στριμώχνονται κοντά στη βίλα του Νομικού για να το απολαύσουν...).

Περιμέναμε να φύγουν και οι τελευταίοι. Ρίξαμε μια ματιά "αφ' υψηλού" στις στέγες των υπόσκαφων σπιτιών και στη συνέχεια ρίξαμε ένα υπνόσακο...

Η ταράτσα στην οποία προσγειώθηκε θα ήταν και το κατάλυμά μας για εκείνο το βράδυ.

Την επομένη κατηφορίσαμε για το Καμάρι. Στήσαμε το αντίσκηνό μας στη σειρά με τα ήδη υπάρχοντα, κάτω από τα τελευταία αρμυρίκια και βουτήξαμε.

Το βράδυ έφτασε μια καινούργια παρέα, αρκετά θορυβώδης. Αναγνώρισα τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη και τον μουσικό Τζώνυ Βαβούρα. Ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά, βγήκαν οι κιθάρες και το γλέντι κράτησε μέχρι την αυγή. Όταν επιστρέψαμε στις σκηνές μας, τις βρήκαμε κατεστραμένες και τρυπημένες από το βιτριόλι που είχαν ρίξει - όπως μάθαμε - οι ντόπιοι. Οι τελευταίοι, δεν ήθελαν το ελεύθερο κάμπινγκ (για προφανείς λόγους) αλλά δεν γούσταραν και τις φάτσες μας..

Στην αστυνομία που απευθυνθήκαμε (αφού κράτησαν τα στοιχεία μας), μας ενημέρωσαν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν παράνομο! Απτόητοι συνεχίσαμε τις διακοπές μας σε άλλες παραλίες (από τις ελάχιστες που διαθέτει το πανέμορφο νησί), παίζοντας κλεφτοπόλεμο με τους μπάτσους...

Αυτά συνέβαιναν στα τέλη της δεκαετίας του '70...

Φέτος, ξεκινήσαμε την πρώτη φάση των (οικογενειακών) διακοπών μας. Μετά από χρόνια, επιστρέψαμε σε γνώριμο περιβάλλον, στην περιοχή της Καβάλας.

Το λιμανάκι της Ηρακλείτσας, προσπαθεί να διασώσει (ανεπιτυχώς) κάτι από τη γραφικότητα του παρελθόντος. Η παραλία, όμως, είναι κυριολεκτικά αγνώριστη, υποταγμένη στις απαιτήσεις της σύγχρονης διασκέδασης, όπου ο μουσικός αχταρμάς επιβάλλεται - μέσω της κυριαρχίας των ντεσιμπελ - ισοπεδώνοντας κάθε προσπάθεια για αποτελεσματική χαλάρωση.

Ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες, παραγγείλαμε το φρεντο, φορέσαμε τις αντηλιακές κρέμες και το i-pod και ανοίξαμε από ένα βιβλίο...

Παρ΄ ότι είμαστε "πρώτο τραπέζι στο κύμα", μια ατέλειωτη παρέλαση από πωλητές λουκουμάδων, CDs, ζωγραφικών πινάκων (πού είστε καλλιτέχνιδες συνblogers!!;;;), και (imitation) σχεδιαστών tattoo έκανε την εμφάνισή της καθημερινά.

Η κόρη μας έκανε ένα tattoo (με χένα) στο μπράτσο. Το θέμα: ένας "λαμπερός" ήλιος by Fornasetti, που ο συμπαθής Κινέζος χρειάστηκε πολλές προσπάθειες για να το ολοκληρώσει.

Εγώ διάλεξα ένα Δικέφαλο Αετό, με τον αριθμό 21, αλλά στη συνέχεια ακύρωσα την παραγγελία. Υποσυνείδητα, το άφησα, όπως και η γυναίκα μου, για αργότερα, στα χέρια των επαγγελματιών tattoo designers (ξέρουν αυτοί...), μάλλον κατά το Σεπτέμβριο (αν είμαστε καλά).

Η θάλασσα ήταν υπέροχη! Μας αποζημίωσε όλες τις μέρες. Όπως επίσης και η μικρή ψαροταβέρνα. Η παρέα των φίλων μας, τέλος, συμπλήρωσε την όλη (μάλλον θετική) εικόνα.

Αυτά συνέβησαν φέτος, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου...

Δυο άσχετες παρατηρήσεις:

1. Ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι ο υπεραιωνόβιος παππούς του λεγόταν Αχιλλέας και όχι Διονύσης.

2. Γνωρίζω ότι όσοι με διαβάζετε από pc βλέπετε σε ορισμένους τίτλους το τελικό σίγμα "ς"  σαν σίγμα πεζό "σ". 

Ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιώ Mac και προφανώς προκύπτει κάποιο δομικό πρόβλημα, που αδυνατώ να διορθώσω.