Σαν ελάχιστος φόρος τιμής απέναντι σ' ένα σπουδαίο διανοητή, που εδώ και λίγες μέρες απέδρασε οριστικά από τα εγκόσμια και αποτελεί "παρελθόν".
Ένα παρελθόν, ωστόσο, που -όπως έγραψε ο ίδιος- "απ' όποια απόσταση κι αν σε σημαδέψει, θα πετύχει πάντα το στόχο του".
Ο Κωστής Παπαγιώργης, είχε το μοναδικό προνόμιο να σημαδεύει μέσα στη σκέψη και τον ψυχισμό μου με μοναδική ακρίβεια και αποτελεσματικότητα.
Γι' αυτό και η μνήμη του θα είναι πάντα παρούσα και σε κάθε ανάμνησή μου από τα κείμενά του θα "ξαναβρίσκω μια πτυχή της ζωής μου".
Σαν ελάχιστος φόρος τιμής, μερικές από τις σκέψεις του:
"Η ανάκληση αγρεύει υλικό μέσα από το βασίλειο της ιδιωτικής απουσίας. Όλα "λείπουν" από το παρελθόν τους. Οριστικά και αμετάκλητα. Τους πλάθει αυτό που δεν είναι πια, αυτό που παρήλθε, που δεν μετέχει στο παρόν· κατά συνέπεια η αναδρομή άγεται πριν απ' όλα από τη νοσταλγία - ενίοτε το πένθος για τον απολεσθέντα χρόνο.
..............
Το μέλλον αναμένεται χωρίς να υφίσταται· το παρόν είναι και εν ταυτώ δεν είναι, όσο για το παρελθόν, αποτελεί ένα κοιμητήριο από διαφυγόντα και ανεπίστροφα παρόντα. Τι είναι λοιπόν η περιλάλητη πραγματικότητα; Τριμερής αστάθεια με υπαίτιο το χρόνο;
..............
Δοθέντος ότι μόνο το παρόν συμφύεται με τη ζωή, πάσα ανάμνηση είναι αρωγός του παρόντος αλλά ποτέ σφετερίστριά του.
...............
Μολονότι θέλουμε να μιλήσουμε για επικράτεια της απουσίας, καθώς δεκαετίες ολόκληρες διαλύονται μέσα στο παρελθόν, η δυνατότητα της ανάμνησης δεν το επιτρέπει. Όσο έμπειροι είμαστε μέσα στις καταστάσεις του παρόντος, άλλο τόσο επιδέξιοι αποδεικνυόμαστε στις ανακλήσεις των παρελθόντων νυν. Αυτά είναι η τράπεζα της ψυχής, το μύχιο ταμείο της προσωπικότητας. Κάθε ανάκληση δεν συνιστά συμπτωματικό κυνήγι χαμένων νυν μέσα στο παρελθόν αλλά σύνδεση με τη βαθύτητα του εγώ.
.............
Σε κάθε ανάμνηση ξαναβρίσκουμε μια πτυχή ζωής· κάθε επιστροφή φέρει τη λεία μιας παλαιάς εικόνας· συνεπώς, αν η μνήμη διακατέχεται από ένα στοιχείο ενότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το εγώ.
Γι' αυτό και το παρελθόν δεν έχει νόημα ως αυτούσιο μέγεθος παρά μόνο ως αέναος συσχετισμός παρελθόντος-παρόντος.
.............
Με τα χρόνια, καθώς το παρελθόν πληθαίνει και ανατοκίζεται παραπειστικά, γινόμαστε θέλοντας και μη διαχειριστές του. Πλούτος και δυστυχία μαζί, χαρά και απώλεια-δεν έχει σημασία. Το δεδομένο μετράει. Η ζωή που διάβηκε εσωτερικεύεται αυτοσχεδίως, αποκτά ηλικίες που δεν είχε, μονίμως αναμορφώνεται συνοδεύοντας τη συνείδηση και θυμίζοντας ενίοτε τρελό που οδηγεί έναν τυφλό.
...........
Εκεί που η μνήμη συνιστά το χαμένο χρόνο ως ίχνη, εμείς επιθυμούμε να επανέλθει η ίδια η πραγματικότητα ως ατόφια ζωή. Όχι πριν και μετά, όχι πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, παρά άμεσο παρόν - όλα τα χρόνια στο νυν.
Η μνήμη κατέχει μονάχα ό,τι χάσαμε. Κι όμως επιστρέφουμε ισοβίως στα χαμένα."
Aπό το βιβλίο του, "ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ"
Ένα παρελθόν, ωστόσο, που -όπως έγραψε ο ίδιος- "απ' όποια απόσταση κι αν σε σημαδέψει, θα πετύχει πάντα το στόχο του".
Ο Κωστής Παπαγιώργης, είχε το μοναδικό προνόμιο να σημαδεύει μέσα στη σκέψη και τον ψυχισμό μου με μοναδική ακρίβεια και αποτελεσματικότητα.
Γι' αυτό και η μνήμη του θα είναι πάντα παρούσα και σε κάθε ανάμνησή μου από τα κείμενά του θα "ξαναβρίσκω μια πτυχή της ζωής μου".
Σαν ελάχιστος φόρος τιμής, μερικές από τις σκέψεις του:
"Η ανάκληση αγρεύει υλικό μέσα από το βασίλειο της ιδιωτικής απουσίας. Όλα "λείπουν" από το παρελθόν τους. Οριστικά και αμετάκλητα. Τους πλάθει αυτό που δεν είναι πια, αυτό που παρήλθε, που δεν μετέχει στο παρόν· κατά συνέπεια η αναδρομή άγεται πριν απ' όλα από τη νοσταλγία - ενίοτε το πένθος για τον απολεσθέντα χρόνο.
..............
Το μέλλον αναμένεται χωρίς να υφίσταται· το παρόν είναι και εν ταυτώ δεν είναι, όσο για το παρελθόν, αποτελεί ένα κοιμητήριο από διαφυγόντα και ανεπίστροφα παρόντα. Τι είναι λοιπόν η περιλάλητη πραγματικότητα; Τριμερής αστάθεια με υπαίτιο το χρόνο;
..............
Δοθέντος ότι μόνο το παρόν συμφύεται με τη ζωή, πάσα ανάμνηση είναι αρωγός του παρόντος αλλά ποτέ σφετερίστριά του.
...............
Μολονότι θέλουμε να μιλήσουμε για επικράτεια της απουσίας, καθώς δεκαετίες ολόκληρες διαλύονται μέσα στο παρελθόν, η δυνατότητα της ανάμνησης δεν το επιτρέπει. Όσο έμπειροι είμαστε μέσα στις καταστάσεις του παρόντος, άλλο τόσο επιδέξιοι αποδεικνυόμαστε στις ανακλήσεις των παρελθόντων νυν. Αυτά είναι η τράπεζα της ψυχής, το μύχιο ταμείο της προσωπικότητας. Κάθε ανάκληση δεν συνιστά συμπτωματικό κυνήγι χαμένων νυν μέσα στο παρελθόν αλλά σύνδεση με τη βαθύτητα του εγώ.
.............
Σε κάθε ανάμνηση ξαναβρίσκουμε μια πτυχή ζωής· κάθε επιστροφή φέρει τη λεία μιας παλαιάς εικόνας· συνεπώς, αν η μνήμη διακατέχεται από ένα στοιχείο ενότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το εγώ.
Γι' αυτό και το παρελθόν δεν έχει νόημα ως αυτούσιο μέγεθος παρά μόνο ως αέναος συσχετισμός παρελθόντος-παρόντος.
.............
Με τα χρόνια, καθώς το παρελθόν πληθαίνει και ανατοκίζεται παραπειστικά, γινόμαστε θέλοντας και μη διαχειριστές του. Πλούτος και δυστυχία μαζί, χαρά και απώλεια-δεν έχει σημασία. Το δεδομένο μετράει. Η ζωή που διάβηκε εσωτερικεύεται αυτοσχεδίως, αποκτά ηλικίες που δεν είχε, μονίμως αναμορφώνεται συνοδεύοντας τη συνείδηση και θυμίζοντας ενίοτε τρελό που οδηγεί έναν τυφλό.
...........
Εκεί που η μνήμη συνιστά το χαμένο χρόνο ως ίχνη, εμείς επιθυμούμε να επανέλθει η ίδια η πραγματικότητα ως ατόφια ζωή. Όχι πριν και μετά, όχι πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, παρά άμεσο παρόν - όλα τα χρόνια στο νυν.
Η μνήμη κατέχει μονάχα ό,τι χάσαμε. Κι όμως επιστρέφουμε ισοβίως στα χαμένα."
Aπό το βιβλίο του, "ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ"
Αναρτήσεις
