ROSEBUD
Εν αρχή ην η εικόνα
Το ηλιόλουστο δωμάτιο. Η αγκαλιά του πατέρα. Το κλάμα του μωρού. Το φιλί και το χάδι της μητέρας.
Το χαρτί και το μολύβι. Η διορθωτική κίνηση.
Τα χρόνια της απόλυτης αθωότητας (με μικρές παρεκκλίσεις).
Οι διακρίσεις, οι έπαινοι και οι προοπτικές.
Η αναμονή της αδελφής στις σχολικές διακοπές.
Το σχέδιο και η φυγή για τη μεγάλη πόλη.
Ο αιφνιδιασμός, η δύσκολη προσαρμογή, η ανωνυμία, η συνεσταλμένη υπεροχή, η δειλή ένταξη, η εφηβεία, ο οργασμός της "σκεπαστής".
Η πειθαρχία, ο αμήχανος αυτοπροσδιορισμός, η αποστασιοποιημένη συμμετοχή (ο καθείς και τα όπλα του).
Η πρώτη αποτυχία.
Η συνέχεια της προσπάθειας. Η επανάληψη. Οι πολιτικές εξελίξεις. Η αρχή της συνειδητοποίησης. Το ρόπαλο του Οιδίποδα.
Η δεύτερη προσπάθεια και η δεύτερη αποτυχία.
Η επανάληψη. (αχ αυτή η επανάληψη...)
Η πρώτη φυγή προς το άγνωστο. Το ξένο. Η πολύτιμη εμπειρία, η βαθύτερη γνωριμία, η εδραίωση της φιλίας.
Η κατά λάθος επιτυχία. Η επιστροφή.
Η επανάληψη. (αχ αυτή η επανάληψη...)
Η τρίτη προσπάθεια. Η επιτυχημένη!
Η νέα φυγή, η συθέμελη αλλαγή, η κοινωνική δράση, οι μεγάλες φιλίες, οι έρωτες.
Ο ανοιχτός ορίζοντας.
Τα χρόνια της ώριμης, της αμαρτωλής αθωότητας.
Ο Δρ. Τζέκυλ και ο κος Χαϋντ.
Ο κος Χαϋντ.
Η αγωνία, η απειλή, το τέλος. Τέλος πάντων.
Η φυγή (και πάλι). Το οικείο (πλέον) ξένο. Η αναβάθμιση, η ωριμότητα, η ουσία.
Επιστροφή (και πάλι). Προσπάθεια (και πάλι).
Η μεγάλη -περιφρονημένη- ευκαιρία...
Η θητεία στο κωμικοτραγικό.
Η επιστροφή στον μητρικό κόλπο. Θερμαϊκός.
Η αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Η συνάντηση. Η επανένταξη.
Η καινούργια, μεγάλη αρχή. Η βουτιά στο καινό. Η βουτιά στο κενό.
Η απεργία των ταξιτζήδων, η επιλογή, η κοινοποίηση, το χρίσμα, οι λοιποί συγγενείς.
Η Σφίγγα του Καϊρου και το Φράγμα του Ασουάν.
Οι νέες προσδοκίες και οι παλιές (παράπλευρες) απώλειες.
Η Μεγάλη Έλευση. Το καθήκον, η ευθύνη, η παιδικότητα (Το πέρασμα από το βίωμα στο θέαμα).
Οι πληκτικές ευθείες και οι λυτρωτικές τεθλασμένες.
Ο φόβος του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτι.
Ο ίλιγγος της πρώτης επιτυχίας (με την πρώτη).
Η συνέχεια.
Χορεύοντας ροκ σε ναρκοπέδιο. Οι ακίνδυνες εκρήξεις και οι επικίνδυνες αναλαμπές.
Η δικαίωση του Κάφκα, η τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, οι προσδοκίες του Ντίκενς. Η λογοτεχνία είναι εδώ. Η ζωή είναι αλλού.
Το αντάμωμα με τους παλιούς φίλους. Μια άλλη επιστροφή. Μια άλλη προσπάθεια αυτοπραγμάτωσης.
Ο λόγος του ειδικού:
“Τα μέρη, να γίνουν όλο”.
Η ερώτηση: “Με τα όνειρα πως ξεμπερδεύεις”;
Στο μεταξύ, ο χρόνος παίρνει (η χάνει) δυο ανάσες.
18 Δεκεμβρίου 1994, 1 Μαρτίου 2013.
Η επανάληψη.
Αχ, αυτή η επανάληψη.
Η συνέχεια.
Ο απολογισμός.
(η σιωπή).
ΥΓ.
Αν επιχειρούσα να πλαισιώσω το παραπάνω κείμενο με εικόνες (κάτι σαν comic) θα χρησιμοποιούσα, ως δάνεια, μερικές πολύ συγκεκριμένες σκηνές από τις παρακάτω ταινίες.
- Στάλκερ (Α. Ταρκόφσκι)
- Υποψίες (Α. Χίτσκοκ)
- Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (Μ. Μπερτολούτσι)
- Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιληάς (Τ. Χιούστον)
- Νευρικός εραστής (Γ. Άλεν)
- Επάγγελμα ρεπόρτερ (Μ. Αντονιόνι)
- Στο πέρασμα του χρόνου (Β. Βέντερς)
- Σκηνές από ένα γάμο (Ι. Μπέργκμαν)
- Ο άνθρωπος από το Κίεβο (Τ. Φρανκεχάϊμερ)
- Ο πολίτης Κέην (Ο. Γουέλς).
Επειδή κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατο, για το συγκεκριμένο χώρο της ανάρτησης (και όχι μόνο), επέλεξα σαν κεντρικό θέμα το «rosebud» (το παιδικό έλκηθρο του Orson Welles στην ταινία του «Ο πολίτης Κέην»).
Σας προσφέρω το μπουμπούκι από το τριαντάφυλλο με την ευκαιρία της επιστροφής μου στην παρέα.
Κρατώ το έλκηθρο για μένα, σαν ένα δωράκι, συμβολικό, για την πορεία 58 χρόνων ζωής, που συμπληρώνονται απόψε.
Αναρτήσεις
.JPG)
