χρονια πολλα

μια σοκολατενια ιστορια

Παραμονές Χριστουγέννων στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ο Λεωνίδας έμενε σ' ένα studio, στο δεύτερο όροφο μιας παριζιάνικης οικοδομής. Ολοκλήρωνε τη διαδακτορική του διατριβή στην Ιστορία, επεκτείνοντας παράλληλα την ερευνητική του δραστηριότητα στις νυχτερινές απολαύσεις, που προσέφερε αφειδώς η ευρωπαϊκή μεγαλούπολη.

Τις σπάνιες φορές, που δεν εξορμούσε προς αναζήτηση του ωραίου φύλου σε κάποιο μπαράκι, φρόντιζε να καλεί την παρέα σε κατ΄οίκον διασκέδαση.

Αυτό είχε συμβεί και το συγκεκριμένο βραδινό, όπου, με τη βοήθεια μιας νταμιζάνας ρακής (από την ιδιαίτερη πατρίδα του) η κατάσταση άρχισε να εκτραχύνεται.

Αφού εξαντλήθηκε όλο το προβλεπόμενο ρεπερτόριο από άσματα, ανέκδοτα και μεγαλόφωνες διηγήσεις (ερωτικών) ιστοριών, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να καβαλήσει μια καρέκλα και να αρχίσει να καλπάζει μέσα στο δωμάτιο, όσο αυτό ήταν χωρικά εφικτό.

Κάποια στιγμή, προς τα ξημερώματα, το πάρτυ ετελείωσε, η παρέα αποχώρησε και ο Λεωνίδας ετοιμάστηκε (εννοείται χωρίς λεπτό ξεκούρασης) να συνεχίσει το συστηματικό, ημερήσιο πρόγραμμά του, δηλ. παραδόσεις, βιβλιοθήκη, επίσκεψη στον επιβλέποντα καθηγητή του, κτλπ...

Μπαίνοντας στο ασανσέρ βρέθηκε απέναντι στον ενοικιαστή του πρώτου ορόφου, οικογενειάρχη Γάλλο με ένα μικρό παιδάκι, νηπιακής ηλικίας.

Ο φίλος μου, που ας σημειωθεί ότι ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός, επικοινωνιακός και κυρίως ευγενικός τύπος, ένοιωσε αμέσως την ανάγκη να απολογηθεί για τη νυχτερινή περιπέτεια, που οπωσδήποτε θα είχαν βιώσει οικογενειακώς, οι Γάλλοι γείτονές του.

Ως δικαιολογία λοιπόν πρόβαλε το γεγονός, ότι υπάρχει ένα θρησκευτικό έθιμο στην Ελλάδα σύμφωνα με το οποίο τις παραμονές των Χριστουγέννων και εν όψει της νέας χρονιάς, συνηθίζεται να συγκεντρώνονται φιλικά πρόσωπα και να ξενυχτούν, κάνοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φασαρία, ώστε να διώξουν τα "κακά πνεύματα" μακριά...

Ο Γάλλος έδειξε απόλυτη κατανόηση και σεβασμό, διακαιολογώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις παρεκτροπές της προηγούμενης βραδιάς, που είχαν κοστίσει στην οικογένειά του ένα αλησμόνητο ξενύχτι. Έτσι, έληξε η ιστορία, μέσα σε καλό πνεύμα αμοιβαίας συμπάθειας και κατανόησης.

.......................................................................

Ένα χρόνο μετά, χτύπησε η πόρτα του studio. Ανοίγοντας την πόρτα ο Λεωνίδας βλέπει το γείτονα του πρώτου ορόφου με ένα τεράστιο δέμα, έξω από την πόρτα του.

Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, ο Γάλλος βρισκόταν ήδη μέσα στο δωματιάκι του φίλου μου, κάνοντας την ακόλουθη δήλωση:

"Επειδή απόψε είναι η θρησκευτική γιορτή σας, κατά την οποία δίωχνετε τα κακά πνέυματα με τρόπο ιδιαίτερα θορυβώδη, σας έφερα μια μοκέτα, ώστε να περιοριστούν (όσο γίνεται) οι συνέπειες για εμάς τους υπόλοιπους". Μπροστά στον εμβρόντητο Λεωνίδα, ο Γάλλος έδωσε τη διαβεβαίωση ότι θα εφαρμόσει ο ίδιος τη μοκέτα στο πάτωμα, πραγματοποιώντας σε ελάχιστο χρόνο την υπόσχεσή του!

Η νύχτα που ακολούθησε, βρήκε το φίλο μου ανεβασμένο πάνω σε μια καρέκλα να καλπάζει μόνος του μέσα στο δωματιάκι, κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσε, ώστε να δικαιολογήσει τα όσα προηγήθηκαν, τιμώντας παράλληλα το "ελληνικό έθιμο", που εκείνο το βράδυ αποτελούσε μια (σπάνια) μοναχική υπόθεση...

Σημ.: Με το Λεωνίδα, συνηθίζαμε να αγοράζουμε τις γνωστές σοκολάτες "Leonidas" με μια μικρή έκπτωση, γεγονός που οφειλόταν στο ότι είχαμε πείσει την ιδιοκτήτρια του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς, πως ο φίλος μου ήταν ο γιός του Βέλγου σοκολατοποιού, από τον οποίο είχε προκύψει και η ονομασία του προϊόντος!

in memoriam