καλο καλοκαιρι

Θα λείψω (και θα μου λείψετε) για λίγες μέρες.

Εύχομαι σε όλους ένα ξένοιαστο καλοκαίρι, με στιγμές σαν κι αυτές που έζησα τον περσινό Ιούλιο, απ' όπου και το βιντεάκι.

τρεχουν τ' αλογα...τρεχουν

Με το τζόγο, η σχέση μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αν εξαιρέσει κανείς κάποια δελτία προ-πο (την εποχή της εφηβείας) και κάποια αντίστοιχα του lotto (μερικά χρόνια αργότερα), σπάνια έχω υποκύψει στον πειρασμό να αγοράσω κάποιο λαχείο ή να συμμετάσχω σε κάποια λοταρία.

Για πιο "σκληρά" παιχνίδια, ούτε λόγος...

Παρ' όλα αυτά, κάποτε, (λίγα χρόνια μετά το πέρας των σπουδών μου) έζησα μια μοναδική εμπειρία σχετική με τη γοητεία που μπορεί να σου προσφέρει η διεκδίκηση της επιτυχίας μέσα από διαδικασίες μεταφυσικής προσμονής και μακάριας(;) εναπόθεσης των ελπίδων σου στους νόμους των πιθανοτήτων.

Με μια παρέα παλιών συμφοιτητών δοκιμάζαμε τα καινούργια χαρμάνια espresso στο "Brasil" της Βουκουρεστίου. Η Αννούλα, ο Βασίλης και ο Σωτήρης ήσαν από τους πλέον ενδιαφέροντες εκπροσώπους της νέας γενιάς στη Σχολή και αυτός ήταν ένας σοβαρός λόγος για να διατηρώ σχέση μαζί τους και μετά το τέλος των σπουδών μας και παρά την κάποια διαφορά στην ηλικία μας. Αφού η συζήτηση μεταξύ Χαίλντερλιν, Ρεμπώ, Αντονιόνι και Μποφίλ έβαινε στο τέλος της, ο πλέον απρόβλεπτος της παρέας, ο Βασίλης, έριξε την ιδέα να συνεχίσουμε τις αναζητήσεις μας σε πιο γήινα πεδία. Για του λόγου το αληθές μάλιστα, επρότεινε μια επίσκεψη στον Ιππόδρομο!

Η πρόταση έγινε ομόφωνα και με ενθουσιασμό δεκτή από τους υπόλοιπους και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε στο Φαληρικό Δέλτα.

Για όποιον δεν έχει ζήσει (ακόμα) τη διαδικασία μιας ιπποδρομίας, οφείλω να ενημερώσω ότι υπάρχει ολόκληρο τελετουργικό που τηρείται με σεβασμό (και ιδιοτέλεια) από τους φιλίππους.

Το πρωτόκολλο λοιπόν επιβάλει (πριν από την κατάθεση των στοιχημάτων) την επίσκεψη στον ειδικό χώρο, όπου παρελαύνουν οι ίπποι, συνοδευόμενοι από τους αναβάτες (πεζούς) και όπου μπορεί(;) κανείς να διαπιστώσει τη φυσική κατάσταση των αγωνιζομένων, ώστε να ποντάρει "εκ του ασφαλούς". Σ' αυτή την πασαρέλα λοιπόν, εκτός από τη γνωριμία μου με τον ενδιαφέροντα κόσμο των φιλίππων είχα την ευκαιρία να αναθερμάνω παλιές σχέσεις (αντιπαλότητας) με πρώην στελέχη διαφόρων φοιτητικών παρατάξεων, που παροπλισμένοι, αφού το παιχνίδι ήταν πλέον over, κατέφευγαν σε αναζητήσεις νέων εμπειριών (όπως μου εξομολογήθηκε κάποιος) κατεχόμενοι και από το σύνδρομο του a la recherche du temps perdu.

Η προσωπική μου επιλογή άκουγε στο όνομα "Εκβους", ένα ολόλευκο άλογο, το οποίο κέρδισε την προτίμησή μου φυσικά περισσότερο λόγω ονόματος και λιγότερο λόγω φυσικής υπεροχής έναντι των υπολοίπων...

Όταν ήλθε η ώρα να πάρουμε θέση στις εξέδρες του Φαληρικού σταδίου, συνειδητοποίησα έκπληκτος ότι ο σκοπός της επίσκεψης (ως ζητούμενη νέα εμπειρία) ολοκληρωνόταν τη συγκεκριμένη στιγμή μέσα από μια απροσδόκητη και μοναδική εικόνα 5.000 θεατών να μελετούν απερίσπαστοι, σκυμένοι πάνω στα ειδικά έντυπα που ενημέρωναν για τα στατιστικά δεδομένα των αγώνων (και άρα τις πιθανότητες της σωστής πρόβλεψης).

Ποτέ δεν φανταζόμουν τόσους πολλούς νεοέλληνες να μελετούν και μάλιστα ταυτόχρονα!