"κυνηγωντας το αντικειμενο"

Ανάμεσα στους πολυάριθμους, νάρκισους, επαρμένους, προκλητικούς και, κυρίως, ημιμαθείς (αν όχι αγράμματους) ασκούντες το επάγγελμα της δημόσιας ενημέρωσης, υπάρχουν, ευτυχώς και ελάχιστοι που σέβονται κατ αρχήν τον εαυτό τους και κατά δεύτερο λόγο εκείνους που (πληρώνουν για να) τους διαβάζουν.

Ένας εξ ' αυτών (των ολίγων) είναι ο Ευγένιος Αρανίτσης.

Είναι ευτύχημα ότι έστω και για μια φορά την εβδομάδα, υπάρχει ένας τόπος (αυτός του ένθετου"7", στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία/στήλη: "παράδοξα"), όπου μπορεί κανείς να αφήσει το μυαλό του να ταξιδέψει σε περιοχές, που η συνθλιπτική βιωματική εμπειρία της καθημερινής κοινοτυπίας και ανούσιας επανάληψης έχει καταστήσει απρόσιτες και άγνωστες.

Είναι μια πραγματική όαση αυτή η στήλη, μια νησίδα σωτηρίας σ' ένα βούρκο σπέρματος από τον ατέρμονα αυνανιστικό παροξυσμό των ΜΜΕ.

Εδώ και καιρό, ο Αρανίτσης έχει επιδοθεί σε μια δύσκολη (αλλά και αποτελεσματική) προσπάθεια να διαβάσει και στη συνέχεια να απεικονίσει το αδιέξοδο των νέων, το θύμο τους, την οργή τους, τη σημερινή ταυτότητά τους και πάνω απ' όλα την αγωνία τους να δραπετεύσουν από τον ετεροκαθορισμό που τους επιβάλλει η σημερινή κοινωνία με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. 

Η αφορμή δόθηκε μετά τη νεανική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου...

Η προβληματική του εστιάζεται πάνω στις συνθήκες που έχουν κληροδοτήσει στους νέους οι μεγάλοι, επιδιώκοντας την (συνειδητή ή όχι) αναπαραγωγή ενός κόσμου, κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση των δικών τους σταθερών και βεβαιοτήτων. Ενός κόσμου (των κουρασμένων ενηλίκων), εξ' ορισμού αδιάφορο και (τελικά) εχθρικό και ασύμβατο με τα νεανικά όνειρα. 

Στο σημερινό (26/4/09) κείμενό του, συνεχίζει αυτή την ενδιαφέρουσα προσπάθεια.

Ο τίτλος "Κυνηγώντας το αντικείμενο" είναι χαρακτηριστικός και ταυτόχρονα αποκαλυπτικός μιας Σισύφειας προσπάθειας με αβέβαιη κατάληξη (για όλους μας).

Mια πραγματικά ενδιαφέρουσα επίσκεψη:  

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=37549

το φιλοδωρημα

Στην κωμόπολη που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, ο τρόπος αναψυχής για τον ανδρικό πληθυσμό περιοριζόταν σε ένα και μόνο είδος: το καφενείο.

Υπήρχαν συνολικά τέσσερα.

Ο αριθμός αυτός δεν ήταν τυχαίος. Οι θαμώνες τους ήταν κατανεμημένοι ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, έτσι ώστε οι εν λόγω χώροι να αντιστοιχούν στις τρεις πολιτικές παρατάξεις, τη Δεξιά το Κέντρο και την Αριστερά, ενώ στο τέταρτο στεγάζονταν οι πιο light, οι αναποφάσιστοι (με τα σημερινά κριτήρια).

Η χωροθέτηση αυτή, ήταν συνεπής και με αντίστοιχο διάκοσμο και στυλ...

Βέβαια υπήρχε μια σχετική ευελιξία και κινητικότητα αλλά η συστηματική παραμονή σε κάποιο συγκεκριμένο σηματοδοτούσε και την πολιτική ταυτότητα του θαμώνα.

Εκείνο το βραδάκι, γυρίζοντας από τον καθιερωμένο ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της "πάνω" και της "κάτω" γειτονιάς (που δεν τελείωνε ποτέ αν η μια ομάδα δεν πετύχαινε 12 τέρματα σε βάρος της αντιπάλου...εξ' ου και το προχωρημένο της ώρας) πέρασα έξω από το "καφενείο των αριστερών".

Ο πλέον επώνυμος αντιπρόσωπος του συγκεκριμένου χώρου ετοιμαζόταν να περάσει μέσα. Βλέποντάς με, με παρεκάλεσε να "πεταχτώ να του αγοράσω την ΑΥΓΗ" δίνοντάς μου ένα δίδραχμο έναντι της 1,50 δραχμής που ήταν η τιμή της.

Έτρεξα στο μοναδικό πρακτορείο και ζήτησα την εφημερίδα.

Η γυναίκα που βρισκόταν στο γκισέ έπεσε από τα σύννεφα! Δεν μπορούσε να πιστέψει σε μια τέτοια παραγγελία, με δεδομένη την πολιτική θέση του πατέρα μου που απείχε πολύ από το να είναι (ή να γίνει) αναγνώστης της ΑΥΓΗΣ...

Εξήγησα στην εμβρόντητη ιδιοκτήτρια ποιός με είχε στείλει και με ανακούφιση μου παρέδωσε το έντυπο.

Επιστρέφοντας τα ρέστα των 50 λεπτών στον παραλήπτη δεν τα δέχτηκε, αμοίβοντας κατ' αυτό τον τρόπο...τον κόπο μου.

Την επόμενη μέρα, πηγαίνοντας για το σχολείο πληροφορηθήκαμε ότι οι Πασχαλινές διακοπές θα διαρκούσαν μια μέρα περισσότερο. Γυρίζοντας περιχαρής (και έτοιμος για παιχνίδι) είδα στην κεντρική πλατεία τον ευεργέτη της προηγούμενης βραδιάς, να επιβιβάζεται σε ένα στρατιωτικό τζιπ για "διακοπές διαρκείας" (όπως έμαθα) σε κάποιο Αιγαιοπελαγίτικο νησί, δημοσία δαπάνη...

Ήταν 21 Απριλίου 1967...    

καλη ανασταση

Αγαπητοί φίλοι μου.

Απρόβλεπτοι λόγοι με ανάγκασαν να απουσιάσω κάποιες μέρες από την παρέα.

Θα συνεχίσω για λίγο ακόμα την απουσία μου, ελπίζοντας να επανέλθω το συντομότερο δυνατόν.

Ως τότε, σας εύχομαι ολόψυχα Καλό Πάσχα και να περάσετε όσο γίνεται πιο ευχάριστα.

Κυρίως, όμως, να προσέχετε τον εαυτό σας. 

ο κομπος

Η σχέση μου με τη γραβάτα είναι περίεργη.

Στα παιδικά μου χρόνια, ικανοποιώντας την επιθυμία του πατέρα μου, η γραβάτα αποτελούσε μόνιμο συμπλήρωμα της εμφάνισής μου στις γιορτινές μέρες. Ακόμη και τους θερινούς μήνες πάντα υπήρχε κάποιο κουστουμάκι (με κοντό πανταλονάκι), όπου η γραβάτα συνιστούσε το απαραίτητο αξεσουάρ που ολοκλήρωνε την "καθώς πρέπει" ενδυματολογική συμπεριφορά μου.

Στα φοιτητικά χρόνια η κατάσταση ανετράπη δυναμικά. Το μέγεθος των μαλλιών, τα γένεια και το συνολικό στυλ δεν άφηναν πολλά περιθώρια για περαιτέρω προσθήκες. Ο κυριώτερος λόγος, βέβαια, ήταν το γεγονός ότι χορτασμένος από τις τόσες γραβάτες, που μου κάθισαν στο λαιμό κατά τη σχολική μου ηλικία, είχα γίνει αλλεργικός στο συγκεκριμένο είδος.

Υπήρε, ωστόσο ένας συνδυασμός που όχι απλώς μπορούσα να τον ανεχθώ αλλα με γοήτευε επιπλέον. Επρόκειτο για τη συνύπαρξη της γραβάτας με ό,τι θα μπορούσε να ακυρώσει το νόημα της σοβαροφάνειας, που η ίδια (εθεωρείτο ότι) επέβαλε. Γραβάτα με τζην και ψηλές μπότες, για παράδειγμα ή μαλλιαρά μπουφάν με καπέλο (Bob Dylan)...

Τα πειράματα δεν είχαν τέλος και η ακραία εκδοχή τους υπήρξε (εις Παρισίους) η αντικατάσταση της γραβάτας με παπιγιόν(!) με την παράλληλη προσθήκη από τιράντες και γκέτες...

Με την ολοκλήρωση των στυλιστικών πειραματισμών, το συγκεκριμένο αξεσουάρ μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Μια απαραίτητη σημείωση: Ποτέ δεν έμαθα να δένω κόμπο. Πάντα υπήρχε κάποιος άλλος που ανελάμβανε αυτό το έργο. 'Ετσι έγινε και στο στρατό. Κάποιος συνάδελφος από το Πολυτεχνείο μου έδεσε τον κόμπο (την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα), με τον οποίο ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Ήταν και η τελευταία φορά που εμφανίστηκα με λαιμοδέτη.

Μου ξέμειναν, ωστόσο μερικές γραβάτες, μεταξύ των οποίων μία έχει ιδιαίτερη σημασία και προέλευση.

Πριν από λίγα χρόνια ένας παλιός φίλος είχε -στο πλαίσιο της εργασίας του-μια επαγγελματική σχέση με τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. στη Θεσσαλονίκη.  Ο κ. Καρατζαφέρης, ικανοποιημένος από τη συνεργασία τους προσέφερε στο φίλο μου ένα δώρο. Οταν βρεθήκαμε με τον φίλο μου, ο τελευταίος μου μετεβίβασε το δώρο του προέδρου. Ανοίγοντας τη συσκευσία διαπιστώσαμε ότι επρόκειτο για μια γραβάτα... με το λογότυπο του ΛΑ.Ο.Σ. !

Έτσι, η πενιχρή συλλογή μου από γραβάτες εμπλουτίστηκε απρόσμενα με μια συλλεκτική!

Όταν, αγαπητοί μου φίλοι συνblogers αποφασίσουμε να γνωριστούμε (σε κανένα party /δεν θάταν και άσχημη ιδέα) θα φροντίσω να φορώ τη συγκεκριμένη γραβάτα για να με αναγνωρίσετε!

Ως τότε...καλό Σ.Κ.

Σημείωση: Παρά την αντιπάθειά μου (πλέον) για τις γραβάτες, στα σκίτσα μου με θέμα την ανδρική φιγούρα πάντα η γραβάτα είναι παρούσα (αν όχι κυρίαρχη).