αλαλα τα χειλη των ευσεβων*

Σ'αυτό το blog απέφυγα (με ελάχιστες διακριτικές εξαιρέσεις) να σχολιάσω τα ουκ ολίγα-δόξα τω Θεώ-σκάνδαλα που ταλανίζουν τη χώρα μας εδώ και καιρό.
Το απέφυγα, όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Η χθεσινή όμως άρνηση των ρασοφόρων golden boys να καταθέσουν στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων (αρκούμενοι σε γραπτό υπόμνημα), ξεπερνά κάθε προηγούμενη πρόκληση.

Φαίνεται ότι, οι συγκεκριμένοι επί της γης εκπρόσωποι του Θεού θεωρούν μόνο Αυτόν αρμόδιο για να απολογηθούν.

Φαίνεται ότι, απέχοντες τόσο πολύ από τα κοσμικά πράγματα, δεν αναγνωρίζουν καμία υποχρέωση να απαντήσουν σε ερωτήματα των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού.

Φαίνεται ότι, ο μοναχικός βίος, τον οποίον διάγουν εν πλήρη σεμνότητι δεν (επιτρέπεται να) έχει οποιαδήποτε σχέση με τα επίγεια, εφήμερα προβλήματα διαβίωσης.

Φαίνεται ότι, το επουράνιο Δίκαιο, που υπηρετούν αφιλοκερδώς, είναι ασυμβίβαστο με καταθέσεις και νομικές διαδικασίες της πρόσκαιρης τούτης ζωής.

Αφού λοιπόν, όλα αυτά καθίστανται παραπάνω από εμφανή, ή (για τους αφελείς) λαμβάνουν την μορφή της θείας Αποκάλυψης...
Αφού λοιπόν, η εκκλησία σαν θεσμός αποστασιοποιείται από τα δρώμενα στον μάταιο τούτο κόσμο...
Αφού λοιπόν, η ευαγγελική ρήση "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" μπορεί να αποδοθεί και σαν "Πόσο ηλίθιοι είσαστε"...

Γιατί η Εκκλησία και η Πολιτεία να μην αποχαιρετήσουν ΤΩΡΑ αλλήλους, χωρίζοντας οριστικά τα τσανάκια τους και ανανεώνοντας το ραντεβού τους στην άλλη ζωή, "ένθα ουκ έστι θλίψη, πόνος ου στεναγμός"...και όπου οι πεινώντες (εις την γην), "θησαυρίσουσιν εν ουρανοίς";



*O τίτλος είναι δανεισμένος από το πρωτοσέλιδο της σημερινής "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ".

ελλας ελληνων χριστιανων (ορθοδοξων)

Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 73, πήρα ένα taxi για το Νέο Κόσμο.
(Εννοώ την Αθηναϊκή συνοικία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων).
Επρόκειτο να παραδώσω σε μια θεία μου, που έμενε εκεί, το προσκλητήριο του γάμου της αδελφής μου.
Στο ύψος των στηλών του Ολυμπίου Διός, πέσαμε σε μποτιλιάρισμα.
Αιτία, μια φάλαγγα από στρατιωτικές κλούβες που κατηφόριζαν τη Συγγρού, γεμάτες κρατούμενους φοιτητές...

Για αρκετή ώρα με τον ταξιτζή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Προσποιούμαστε ότι δεν είχαμε τίποτε να πούμε και - κυρίως - ότι δεν βλέπαμε τι συνέβαινε έξω από το παρμπρίζ.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα και πέταξα ένα σχόλιο για το "πού να τους πηγαίνουν άραγε"....
Κουβέντα στην κουβέντα, οι γλώσσες λύθηκαν και αρχίσαμε να τα χώνουμε χοντρά στη χούντα.
Ο ταξιτζής με ρώτησε αν ήμουν φοιτητής, του απάντησα πως ήλπιζα την επόμενη χρονιά....και αφού ξεδώσαμε μετά από ένα ¨αντιστασιακό" παραλήρημα φτάσαμε στον προορισμό μου. Το σπίτι ήταν πολύ κοντά στην κεντρική λεωφόρο. Είπα στον οδηγό να με αφήσει επί της λεωφόρου και θα συνέχιζα για λίγο με τα πόδια.
Ο ταξιτζής είχε αντίθετη γνώμη. Όχι μόνο δεν σταμάτησε εκεί που του υπέδειξα αλλά χώθηκε σε κάτι απίθανα στενά, σαφώς πιο μακριά από τον προορισμό μου και ξαφνικά σταμάτησε πίσω από ένα μεγάλο φορτηγό που κάλυπτε όλο το οπτικό μας πεδίο.
Εκεί, σήκωσε το κάθισμά του, έβγαλε ένα μεγάλο φάκελο, μου τον έδωσε λέγοντας "να τον ανοίξεις μόλις φτάσεις σε ασφαλές μέρος" και εξαφανίστηκε με ταχύτητα....

Έκρυψα το φάκελο μέσα στο (κλασικό για την εποχή) τζάκετ που φορούσα και άρχισα να τρέχω...
Φτάνοντας στο σπίτι της θειάς μου, πέταξα το προσκλητήριο στο τραπέζι και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα...
Πρώτη φορά έπεφτε στα χέρια μου αντιστασιακό υλικό....δεν ήταν και μικρό πράγμα....
Άνοιξα προσεκτικά, μην καταστρέψω κάτι σημαντικό και αντίκρυσα έκπληκτος το περιεχόμενο!
Μερικά έντυπα των "Μαρτύρων του Ιεχωβά", που προέτρεπαν τον αναγνώστη στην επιλογή της ορθής πορείας, για την κληρονομιά της Ουράνιας Βασιλείας...

Πετώντας τα έντυπα στο καλάθι, σκέφτηκα ότι αφού οι "μάρτυρες του Ιεχωβά" άρχισαν να έχουν ¨αντιστασιακή¨συμπεριφορά (συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της συνωμοτικής δράσης), δεν μπορεί, όπου νάναι και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία θα ακολουθήσει σε ανάλογες πρωτοβουλίες, συνειδητοποιώντας με τη σειρά της την αναγκαιότητα απαλλαγής από το χουντικό καθεστώς...........................................................................................................


Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους συμμαθητές και φίλους Μιχάλη και Σταύρο, που πριν 35χρόνια, τη νύχτα της 17/11/1973, στην οδό Μάρνη, προσέφεραν στους διαδηλωτές λεμόνια, για να προφυλάξουν τα μάτια τους από τα δακρυγόνα...

ποιον να ρωτησεις ...

Η μεγάλη μου αγάπη για τον κινηματογράφο χρονολογείται από τα χρόνια της χούντας.
Στις αθηναϊκές αίθουσες της εποχής, η προβολή ενός επιλεγμένου έργου συνοδευόταν συχνά και με την προβολή των αντιφασιστικών φρονημάτων των θεατών (κυρίως φοιτητών) με μεγαλόφωνα σχόλια, αστραπιαία συνθήματα και - μερικές φορές - με τη ρίψη αντιχουντικών φέιγ βολάν...
Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αίθουσες, όπως την Αλκυονίδα, το Στούντιο, το Δαναό, την Όπερα...και σε έργα με έντονο πολιτικό περιεχόμενο όπως ¨Φράουλες και αίμα", "Σάκο και Βαντσέτι", "Εάν"...

Το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το έζησα αργότερα, την εποχή που σαν φοιτητές στηνόμαστε σε ουρές από το προηγούμενο βράδυ, για να εξασφαλίσουμε ένα εισιτήριο το επόμενο πρωινό, για κάποια ταινία "υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών".
Μετά την προβολή, ο περίφημος δεύτερος εξώστης (επανδρωμένος αποκλειστικά από φοιτητόκοσμο) έβγαζε νωρίς την ετυμηγορία του και απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την άνευ όρων αποδοχή των αποφάσεών του από τους υπόλοιπους θεατές, στη συζήτηση που ακολουθούσε με τους συντελεστές του έργου, που μόλις είχε προβληθεί.
Τα γιουχαϊσματα, ή ζητωκραυγές (ανάλογα), όπως και οι διαπληκτισμοί, που (πολλές φορές) ακολουθούσαν, αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο, συνθετικό της γοητείας και της απόλαυσης της προβολής και αδιαμφισβήτητο τεκμήριο ότι η τέχνη παρέμενε ζωντανή...
Ακολουθούσε ολονύκτια "ανάλυση" στα μπαράκια τα περιφερειακά της περιοχής του ¨Ντορέ", που είχε, σαν χώρος, την τιμητική του για όλη την εβδομάδα των προβολών.

Με τα χρόνια, το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου μετεξελίχθηκε σε Φεστιβάλ (απλώς) Κινηματογράφου, ενώ οι προβολές του μεταφέρθηκαν, κυρίως, στις αποθηκευτικές (και κατάλληλα διαμορφωμένες) εγκαταστάσεις του λιμανιού της πόλης. Το Φεστιβάλ, κατά ένα παράδοξο τρόπο, "αποκεντρώθηκε" μεταφερόμενο στο κέντρο της πόλης, αφού οι προβολές των ταινιών διασκορπίστηκαν σε επι μέρους αίθουσες! Παράλληλα, οι αντιδράσεις του κοινού, σαφώς πιο εκλεπτυσμένες απ' ότι στο παρελθόν, προσέδωσαν μια νότα πολιτισμού στην ειρηνική - πλέον - διαδικασία απόλαυσης της έβδομης τέχνης, σε σημείο που οι όποιες υποτονικές διαφωνίες να μην είναι ικανές να ματαιώσουν ένα ταξίδι στον έβδομο ουρανό (όταν, βεβαίως, η ποιότητα του έργου επέτρεπε κάτι τέτοιο).

Το Φεστιβάλ σαν θεσμός (και τότε και τώρα) είχε πάντα κάποια (μικρο)προβλήματα. Κάποια παράπονα των παραγωγών για οικονομική ενίσχυση εκ μέρους της πολιτείας, κάποιες γκρίνιες των σκηνοθετών για τις προκριματικές επιλογές, κάποιες δυσφορίες των κριτικών για τα βραβεία....
Δεν ξέρω αν, και πόσα από τα προβλήματα αυτά έχουν επιλυθεί σήμερα. Έχω καιρό να ασχοληθώ ή να μιλήσω με κάποιους που γνωρίζουν καλύτερα.
Απλώς σκεφτόμουν αυτά τα προβληματάκια, πίνοντας τον πρωινό καφέ μου σε παραλιακό καφέ μπαρ, και παρατηρώντας από μακριά τη σήμανση του 49ου Φεστιβάλ στις εγκαταστάσεις του λιμανιού.
Ίσως αν απευθυνόμουν σε κάποιον, καθ΄ύλην αρμόδιο, να έπαιρνα μερικές απαντήσεις. Σε κάποιον, για παράδειγμα, σαν τον πρώην Γενικό Γραμματέα Πολιτισμού, τον κύριο Ζαχόπουλο, που απολάμβανε κι αυτός τον καφέ του λίγα τραπέζια πιο πέρα...

ερωτας στα χρονια της χολερας

Στο βιβλίο του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" περιγράφεται κατά τρόπο δραματικό, ο ανικανοποίητος έρωτας του νεαρού Φλορεντίνο προς της αγαπημένη του Φερμίνα. Ενας έρωτας, που θα βρεί για λίγο την ανταπόκριση και θα διακοπεί βίαια από τη δυναμική παρέμβαση του πατέρα της κοπέλας.
..........................
Στο αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ "The Paradine Case" υπάρχει ένα αγωνιώδες κυνήγι αγάπης χωρίς ανταπόκριση, συνοδευόμενο από την υπεράνθρωπη προσπάθεια του ερωτευμένου να σώσει τον αγαπημένο(η) του, παρά την άρνηση του τελευταίου(ας) να σωθεί...
...........................
Στον καθημερινό αθλητικό (και όχι μόνο) τύπο, κυριαρχεί η είδηση της παραίτησης του Ντέμη Νικολαϊδη από την προεδρία της μεγάλης του αγάπης, μετά από την επιτυχημένη διάσωσή της από τον οικονομικό μαρασμό και την αποτυχημένη προσπάθεια να την ανασύρει από το λάκκο των (θρυ)λεόντων και των τίγρεων...