ιστοριες απο τη δυση

Καλοκαίρι του 1987. Ο κολλητός μου φίλος, ο Γιάννης, με κάλεσε να περάσουμε μια βδομάδα διακοπών, στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Ζάκυνθο.

Θα μέναμε στο πατρικό του, όπου μαζί με τους γονείς του, ζούσε και ο παππούς του.

Ο παππούς Διονύσης ήταν ένας γέροντας, αρκετά κοινωνικός, διακριτικός και με χιούμορ!

Κάπνιζε τα τσιγαράκια του, έπινε το κρασάκι του και έκανε τις τακτικές βόλτες του είτε στο καφενείο του χωριού, είτε, ακόμα, μόνος του στη χώρα...

Λεπτομέρεια: 

Ο παππούς Διονύσης ήταν 106 ετών!!

Είχε γεννηθεί το 1881!

Αν εξαιρέσει κανείς τα σημάδια του χρόνου στην επιδερμίδα του προσώπου του, έπρεπε να διαθέτεις μεγάλη φαντασία για να αντιληφθείς την ηλικία του. Κι΄αυτό, γιατί εκτός από την πνευματική του διαύγεια και τη γενικότερη ζωντάνια που εξέπεμπε, συμμετείχε στα πάντα γύρω του και είχε άποψη για όλα (σχεδόν) τα τρέχοντα θέματα...

Ο παππούς, στα νιάτα του έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική..

Και δούλεψε για μερικά χρόνια...

Δούλεψε στους σιδηροδρόμους. Στο δίκτυο, που ένωσε την Ανατολή με την (άγρια) Δύση των ΗΠΑ! Δηλαδή, σ' αυτό που μας είναι γνωστό από τα western και το "Λούκυ Λουκ"...

Τα πρωινά που πίναμε καφεδάκι μαζί του, είχε και από μια απίθανη ιστορία να μας διηγηθεί...

Με τον Γιάννη κάναμε κάποιους υπολογισμούς.

Ο παππούς, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1912) ήταν 31 χρονών (!) και φυσικά δεν έλαβε μέρος..

Την εποχή που έγινε η Ρώσσικη Επανάσταση (1917), ήταν 36 χρόνων, δηλ μεγαλύτερος από τον Λένιν και τα περισσότερα μέλη της Κ.Ε. ...

Και τέλος πάντων, είχε γεννηθεί μόλις 60 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους !!!

Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από χρόνια και μεταξύ αστείου και σοβαρού δήλωνε ότι θα ξαναπαντρευόταν αν δεν τον απέτρεπαν (δια ροπάλου) τα παιδιά του!

Στην ερώτηση γιατί κάποιες φορές αποφεύγει να πάει στο καφενείο μας έλεγε ότι τσακώνεται με τους συγχωριανούς του γιατί εκείνοι νομίζουν ότι θέλει να τους πηδήξει τις γυναίκες τους!....

Σκηνές ροκ!!

Κάποιο πρωινό ο παππούς έφυγε για τη χώρα.

Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε έξω από το σπίτι μια μαύρη mercedes και εμφανίστηκε ένας κοστουμαρισμένος τύπος ο οποίος ζήτησε να μιλήσει με τον "κ. Διονύση Π., για υπόθεσή του".

Οι γονείς του φίλου μου του είπαν ότι δεν βρίσκεται στο σπίτι και η επόμενη ερώτηση ήταν "σε ποιό νοσοκομείο νοσηλεύεται..".

Εκπληκτοι αυτοί του είπαν ότι δε νοσηλεύεται πουθενά, έχει πάει απλώς στη χώρα για βόλτα και εν πάσει περιπτώσει ποιός είναι αυτός που ρωτά..

Ο κοστουμαρισμένος τύπος δήλωσε υπάλληλος της Αμερικανικής Πρεσβείας που είχε έλθει για να διερευνήσει αν ζεί ή όχι ο παππούς. Ο λόγος ήταν απλός. Ο παππούς έπαιρνε κάποια σύνταξη από το αμερικανικό δημόσιο. Και την έπαιρνε για πάααρα πολλά χρόνια... Εύλογα λοιπόν οι αμερικανοί διερωτήθηκαν μήπως κάποιος άλλος καρπούται τα λεφτά του γέρου αν ο τελευταίος έχει - όπως θα ήταν απολύτως φυσικό - αποδημήσει εις Κύριον..

Τέλος πάντων, για τυπικούς (και ουσιαστικούς) λόγους ο υπάλληλος περίμενε την επιστροφή του παππού. Όταν ο τελευταίος εμφανίστηκε και μετά τις απαραίτητες συστάσεις ο εκπρόσωπος της πρεσβείας πήρε μια mini συνέντευξη από τον παππού κάνοντάς του και κάποιες ερωτήσεις... Η τελευταία ήταν "αν υπάρχει κάποιο αίτημα για να το μεταφέρει στην υπηρεσία.."

Και η απάντηση του παππού "να τους πεις ότι ..πεινάω"!!!

Φεύγοντας, ο κοστουμαρισμένος τύπος έδωσε μια ευχή στο γέρο "να ζήσεις κι άλλο παππού για να τους τα παίρνεις"!

Ο παππούς συνέχισε να τους τα παίρνει για τρία χρόνια ακόμη...

Σ΄εκείνες τις διακοπές είχα πάρει μαζί μου μια φυσαρμόνικα. Κάθε πρωί που πίναμε καφέ ο παππούς μου τη ζητούσε για να μου παίξει κάτι...

Εχω ακόμη την εικόνα του μπροστά μου, αλλά κυρίως έχω στ' αυτιά μου εκείνη την αυθόρμητη, πρωτόγονη ¨μελωδία¨, χαρακτηριστική της ζωντάνιας του παππού Διονύση...

ο Μεγαλος Παραμυθας

"Δεν γράφω για μια εκλεκτική μειοψηφία, που δεν σημαίνει τίποτα για μένα αλλά ούτε και για εκείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως 'οι μάζες'. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς.

Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου.

Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολώτερο το πέρασμα του χρόνου".

J.L. Borges

Γεννήθηκε στην Αργεντινή, στις 25 Αυγούστου, το 1899. Έζησε τυφλός τα περισσότερα χρόνια της  ζωής του. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια, κινηματογραφικά σενάρια. Δίδαξε σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α. και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στη Γενεύη στις 14 Ιουνίου 1986.

Με αυτό το λιτό κείμενο ο Αχιλλέας Κυριακίδης παρουσιάζει τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges), στην έκδοση των "Απάντων" του συγγραφέα.

(εκδ. "ελληνικά γράμματα", Αθήνα 2005)

Ποιός υπήρξε, στ΄αλήθεια ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες;

Ήταν ο παθιασμένος και πεπεισμένος αρνητής του χρόνου, που ύφαινε την πλοκή μιας φανταστικής παρωδίας της μεταφυσικής ή αντίθετα επιχειρούσε μια μεταφυσική παρωδία του φανταστικού;

Ήταν ο άξιος εκπρόσωπος μιας λογοτεχνίας που φιλοσοφεί ή ο ταλαντούχος εμπνευστής μιας φιλοσοφίας που λογοτεχνίζει;

Ήταν ο διστακτικός αφηγητής χιλιάδων ιστοριών ή ο ακούραστος γραφιάς της ίδιας χιλιοειπωμένης ιστορίας;

"Μπόρχες σημαίνει για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα".

Εκεί, όπου ο καθένας μας δεν υπάρχει παρά μόνο σαν το όνειρο κάποιου άλλου, σ΄ένα τόπο όπου συνυπάρχουν χωρίς να συγχέονται όλοι οι τόποι της οικουμένης, σ΄ένα χρόνο που αποτελεί απλώς την κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας.

Όσο και να ψάξουμε για την αληθινή ταυτότητα του κορυφαίου Αργεντινού άθεου θεολόγου δεν θα βρούμε μια μοναδική πειστική απάντηση.

Το πιθανότερο είναι να χαθούμε μέσα στους λαβύρινθους της σκέψης του, κυνηγημένοι από τις γαλάζιες τίγρεις του νότου, χαμένοι μέσα στα ατέρμονα είδωλα μπροστά στην αλληλουχία από τους καθρέφτες των κυκλικών ερειπίων.

Όσο κι αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια γύρω από τη δαιδαλώδη και γεμάτες παγίδες γραφή του Μεγάλου Παραμυθά, πάντα θα πλανάται το ερώτημα να μιλάμε γι΄αυτόν ή...τον Άλλο... 

1, 2, 3, ΜΠΑΜ

Μερικές φορές είναι προτιμότερη μια βλάβη από την ομαλή λειτουργία ενός μηχανισμού.

Στην περίπτωσή μου, μια τέτοια βλάβη, μου εξασφάλισε τη δυνατότητα να είμαι σε θέση να αφηγηθώ σήμερα μια αξέχαστη εμπειρία του παρελθόντος.

Το να είσαι φοιτητής την δεκαετία του '70 ισοδυναμούσε και με μια "υποχρέωση" να κάνεις μια τουρνέ κάποιο καλοκαίρι σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, μέσω της "Inter Rail".

Η ζήτηση για ένα τέτοιο ταξίδι ήταν τόσο μεγάλη, που αν αργούσες λίγες μέρες από την έναρξη της περιόδου εγγραφής, έπρεπε να περιμένεις σε λίστα αναμονής για ένα πολυπόθητο εισιτήριο.

Ήταν καλοκαίρι του 1979. Ξεκίνησα για ένα γύρω της Νότιας Ευρώπης με επίκεντρο την Ισπανία, τη στιγμή που τα υπόλοιπα μέλη της παρέας θα ακολουθούσαν αντιδιαμετρική κατεύθυνση με στόχο τις Σκανδιναυικές χώρες.

Πρώτος σταθμός η Βενετία. Διανυκτέρευση στο Youth Hostel σε μια αίθουσα χωρητικότητας πάνω από 100 ατόμων, υπερπλήρη και πολυπολιτισμική. Πραγματικός πύργος της Βαβέλ.

Αναχώρηση για Γένοβα και από εκεί μέσω Κυανής ακτής για Γαλλία και Ισπανία...

Το ταξίδι με ιταλικά τρένα είναι μια υπέροχη εμπειρία που πλαισιωμένη από την εκπληκτικής ομορφιάς παραλιακή διαδρομή, σε αποζημιώνει απόλυτα για την ορθοστασία και το στρίμωγμα στους διαδρόμους του τρένου. Χώρια, που η συγκέντρωση τόσων επιβατών σε τόσο μικρό χώρο μπορεί να σου εξασφαλίσει και κάποιες γνωριμίες...

Για την οικονομία του χώρου αυτής της ανάρτησης, θα αναφέρω μόνο τις άριστες εντυπώσεις που διατηρώ ακόμη από τη μοναδική Βαρκελώνη και τους απίθανους Καταλανούς, γλεντζέδες κατοίκους της!

Συνέχεια με Μαδρίτη, όπου ο πλούτος και το πρωτευουσιάνικο μεγαλείο εκβιάζουν ένα θαυμασμό, αλλά μέχρι εκεί...

Η συνέχεια προέβλεπε Σεβίλλη, Γρανάδα, Τολέδο, Κόρντοβα κλπ...

Είναι Κυριακή πρωί, στο Σταθμό της Μαδρίτης. Ο σταθμός αναπτύσσεται συμμετρικά εκατέρωθεν του γκισέ των πληροφοριών, που βρίσκονται στο κέντρο, απέναντι από την κεντρική είσοδο.

Υπάρχει χρόνος μέχρι την αναχώρηση και περιφέρομαι χαζεύοντας τους χώρους. Έτσι προσέχω ότι οι τουαλέττες που βρίσκονται απέναντι από εκεί που έχω αφήσει τα πράγματά μου δεν λειτουργούν. Υπάρχει η σχετική ενημερωτική πινακίδα.

Στο μεταξύ η ώρα περνάει και σκέφτομαι να αγοράσω κανένα φρούτο, γιατί βέβαια οι συνθήκες διατροφής στο ταξίδι δεν ήταν και οι καλύτερες.. Αγοράζω δύο αχλάδια από το μπαρ και κατευθύνομαι προς τις "Πληροφορίες" με σκοπό να πλύνω τα φρούτα στις τουαλέττες που βρίσκονται απέναντι από το χώρο που έχω εγκατασταθεί. Προχωρώντας όμως θυμάμαι ότι οι συγκεκριμένες τουαλέττες δεν λειτουργούν και κάνοντας μεταβολή απομακρύνομαι από το γκισέ των πληροφοριών επιστρέφοντας πίσω....

Δεν έχω κάνει πέντε βήματα και ένας εκκωφαντικός ήχος μαζί με καπνό και μια αίσθηση θερμότητας, μαζί με τζάμια που σπάζουν και κόσμο που ουρλιάζει, συνθέτουν το τοπίο, στη μέση του οποίου βρίσκομαι ακίνητος με δύο αχλάδια στα χέρια...

Έκρηξη βόμβας, στο γκισέ των Πληροφοριών!

Αν έχετε δει τους "Αδιάφθορους" του Ντε Πάλμα (τη σκηνή με το καροτσάκι και το μωρό στο Σιδ. σταθμό του Σικάγο), θα καταλάβετε τι σημαίνει να ζεις την πραγαματικότητα σε slow motion. Καρέ-καρέ θυμάμαι, τον κόσμο να τρέχει, τα τζάμια από τις ψευδοροφές να πέφτουν γύρω μου, τον πανικό και τις φωνές και ένα Ισπανό στρατιωτικό να με αρπάζει και να με πετάει κυριολεκτικά έξω στο γρασίδι.

Ο σταθμός αποκλείστηκε από την αστυνομία, τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονταν και οι επιβάτες περιοριστήκαμε σε ένα υπαίθριο χώρο κάτω από κάποια δένδρα. Θερμοκρασία γύρω στους 45 βαθμούς!

Ενας Αυστραλός, που γύριζε επί δύο χρόνια τον κόσμο ολομόναχος, με πληροφόρησε ότι τελικά, μετά από τρεις ώρες θα μπορούσαμε να φύγουμε...

Αλλαγή σχεδίων και προορισμός πλέον το Παρίσι.

Η τελευταία (για εκείνη την εποχή) βομβιστική επίθεση των Βάσκων αυτονομιστών είχε ως αποτέλεσμα πέντε νεκρούς στο σιδ. σταθμό. Την ίδια ώρα μια αντίστοιχη έκρηξη στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, είχε σαν απολογισμό δύο νεκρούς... Σύνολο επτά θύματα.

Σταματώ εδώ την περιγραφή αυτής της "μοναδικής" εμπειρίας που έζησα στη Μαδρίτη. Η επιστροφή για Παρίσι θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...

Είναι προφανές ότι η σημερινή ιστοριούλα δίνει και απάντηση στο προηγούμενο παιχνίδι.

Είναι εντυπωσιακό (για μένα) ότι τις περισσότερες προτιμήσεις σαν αληθινή εκδοχή συγκέντρωσε η 3η πρόταση, δηλαδή η πραγματική!   

προβλεψεις με αποτελεσμα

Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της αγαπητής roadartist  για παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο δημοσιεύεις 4 προτάσεις που σε αφορούν, εκ των οποίων ΜΟΝΟ ΜΙΑ είναι αληθινή....

έχουμε και λέμε:

1. Εχω εργασθεί σαν εικονογράφος στα περιοδικά PILOTE και FLUIDE GLACIAL.

2. Εχω βραβευθεί σε αγώνα motocross στη Χαλκιδική 

3. Εχω σωθεί, ως εκ θαύματος, από βομβιστική επίθεση στην Ισπανία

4. Είμαι κάτοχος μαύρης ζώνης στο καράτε

Σημείωση: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο εικονιζόμενος κύριος ουδεμία σχέση έχει με τον γράφοντα

προβλεψεις χωρις αποτελεσμα

Άρχισε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, στο οποίο μετέχει και η χώρα μας σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης (όσο κι΄αν το τελευταίο φαντάζει απίστευτο και εξωπραγματικό).

Με αφορμή αυτή τη "μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου" μου έρχεται στο νού η πρώτη ταινία του Vim Wenders "Ο φόβος του τερματοφύλακα τη στιγμή του πέναλτι" (1971).

Πρόκειται για μια ταινία, που βασίζεται στο ομώνυμοο μυθιστόρημα του Αυστριακού συγγραφέα Πέτερ Χάντκε και αφηγείται την ιστορία ενός επαγγελματία τερματοφύλακα που εγκαταλείπει την ομάδα του στη διάρκεια ενός αγώνα, ξεκινώντας την προσωπική του οδύσσεια προς άγνωστα μέρη.

Μια ταινία περιπλάνησης και μοναξιάς όπως και οι περισσότερες ταινίες του σκηνοθέτη, όπου το άτομο προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί περιφερόμενο χωρίς εμφανείς στόχους και "νόημα". 

Στο βιβλίο του ο Χάντκε περιγράφει (προς το τέλος) τη στιγμή που ο τερματοφύλακας είναι έτοιμος να αποκρούσει ένα χτύπημα πέναλτι. 

Σκέφτεται λοιπόν ο ήρωας ότι γνωρίζοντας τη συνήθεια του επιθετικού να σουτάρει προς την αριστερή γωνία θα πρέπει να κινηθεί σ' αυτή την κατεύθυνση για να αποκρούσει...

Αν όμως ο επιθετικός - που γνωρίζει πως ο τερματοφύλακας ξέρει την προτίμησή του στην αριστερή πλευρά - αλλάξει γνώμη και σουτάρει αντίθετα, δηλ δεξιά; Τότε θα πρέπει να κινηθεί αντίθετα...

Αλλά (συνεχίζει να σκέφτεται ο τερματοφύλακας) και ο επιθετικός μπορεί να κάνει τις ίδιες σκέψεις και να στείλει τη μπάλα εκεί που συνηθίζει, αριστερά,  προσβλέποντας στο γεγονός ότι ο γκολκήπερ θα κινηθεί με βάση το σενάριο της αλλαγής στη συνηθισμένη του προτίμηση..

Ετσι, με βάση αυτές τις υποθέσεις και σενάρια - που γίνονται σε ελάχιστο χρόνο - ο ήρωας περιέρχεται σε αμηχανία και αδιέξοδο.. Μένει ακίνητος στη μέση της εστίας και... ο επιθετικός σουτάρει κατ΄ευθείαν επάνω του!...

Φαντάζομαι ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει μια προβολή των παραπάνω σκέψεων σε αντίστοιχες στιγμές που χρειάζεται να πάρουμε μια απόφαση επιλέγοντας, αυστηρά, μεταξύ δύο ενδεχομένων. Υποθέσεις, σενάρια, ακροβασίες... μπαίνοντας στη θέση του άλλου και ενεργώντας για λογαριασμό του... υπολογίζοντας, όμως τελικά, χωρίς τον ξενοδόχο...

καλυτερα ν' ακους παρα να βλεπεις

Απόψε, ο (σχεδόν πολιτογραφημένος Έλληνας) μεγάλος μουσικός Νικόλας, πιο γνωστός και σαν Nick Cave, δίνει ένα κονσέρτο (το τέταρτο τα τελευταία χρόνια στην πόλη) στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης.

Τον ανακάλυψα τυχαία το 1985 σε ένα δισκοπωλείο, αγοράζοντας μια κασέτα.

Αυτή, με τον τίτλο "Your Funeral..My Trial", όπου με συνεπήρε το κομμάτι 'The Carny'...

Προς μεγάλη μου (ευχάριστη) έκπληξη, λίγα χρόνια αργότερα. παρακολουθώντας το έργο του αγαπημένου Wim Wenders "Τα φτερά του έρωτα"  τον είδα να λικνίζεται κάτω από τους ήχους του 'Tupelo'...

Έκτοτε παρακολουθώ ανελλιπώς τη διαδρομή του (μουσική και όχι μόνο) με όλες τις αναπόφευκτες για κάθε καλλιτέχνη μεταπτώσεις και πισωγυρίσματα...

Με την αγάπη που του τρέφω είμαι ανεκτικός ακόμα και στις τελευταίες (μουσικές) επιλογές του που ρέπουν σε ένα λυρισμό που με ξενίζει, έχοντάς τον ταυτίσει (όχι αυθαίρετα) με την προσωποποίηση του ροκ ήχου, ιδίως σε συνδυασμό με τη χαοτική φωνή του Blixa Bargeld...

Αυτό, όμως, που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα είναι το νέο λουκ του... με το επιμηκυσμένο μουστάκι, σαν να πρόκειται να συνοδεύσει τον Ορέστη Μακρή σε ταβέρνα της Κοκκινιάς...

Προσπαθώ να το δικαιολογήσω σαν μια προσπάθεια αυτοσαρκασμού και απομυθοποίησης αλλά και πάλι....

Η αποψινή συναυλία τελεί υπό την αιγίδα της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης και του Δήμου.

(Από πότε ο Ψωμιάδης αναβαθμίστηκε σε ροκά;)

Πηγαίνοντας για να αγοράσω τρια εισιτήρια πληροφορήθηκα ότι κοστίζουν 45 ευρώ το καθένα. Θεώρησα αρκετά ακριβή την τιμή, σε συνδυασμό με την συζητήσιμη ακουστική του χώρου.

Ετσι προτίμησα να τα ξοδέψω για ένα διήμερο στη Χαλκιδική, ακούγοντας από το i pod τον αγαπημένο μου Νικόλα στις παλιές, μοναδικές, συγκλονιστικές του ερμηνείες...