περι εικονας

Ο μεγάλος Woody Allen είχε πει κάποτε: "Για ένα μόνο πράγμα μετανοιώνω στη ζωή μου. Ότι δεν υπήρξα κάποιος άλλος..."

Φοβερή κουβέντα! Το κυνήγι του Άλλου είναι μονίμως παρόν στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν αναφέρομαι στη συνηθισμένη διαδικασία επιθυμία-πρακτική-κατάκτηση (του άλλου) αλλά στην προβολή που κάνουμε πάνω σε μια διαφορετική εικόνα/υπόσταση του εαυτού μας.

Μια εικόνα που (θέλουμε να) έχουμε για τον εαυτό αλλά και - κυρίως - που θα θέλαμε να την αναγνωρίζουν και οι άλλοι για μας. Ο Κούντερα σημειώνει ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που νοιώθουν τα βλέμματα όλων των άλλων στραμμένα πάνω τους. Εκείνοι που νοιώθουν το βλέμμα ενός μόνο ανθρώπου να τους παρατηρεί και τέλος όσοι δεν αισθάνονται κανένα να τους βλέπει. Προσωπικά δεν ένοιωσα (σχεδόν) ποτέ να ανήκα στη δεύτερη κατηγορία μετεωριζόμενος ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη...

μοναχικος καβαλαρης

Πάντα με γοήτευε ο κενός χώρος...

Να περπατάς σε τοπία σαν ήρωας του Αντονιόνι, του Βέντερς ή του Τζάρμους...

Ένα από τα ταξίδια, που θάθελα πολύ να πραγματοποιήσω, είναι αυτό με διαδρομή από την Καλιφόρνια μέχρι τη Νεβάδα! Μάλλον δεν θα το κάνω ποτέ αλλά δεν έχει σημασία. Από ένα σημείο και μετά η φαντασίωση έχει τη δική της ζωογόνο αξία και αποτελεσματικότητα.

Φαντασιώνουμε προσπαθώντας να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα αλλά μάταια γιατί "το πραγματικό επιστρέφει πάντα στην ίδια θέση".

σκεψεις

Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο Δημήτρης Ταλαγάνης "δημιούργησε τώρα που είσαι φοιτητής, γιατί αργότερα - ακόμα και σαν επαγγελματίας σκιτσογράφος - δεν θα μπορείς...". Μου είχε φανεί αδιανόητο να έχεις το προνόμιο να ασχολείσαι με αυτό που σου αρέσει και να μην μπορείς να το απολαύσεις...

Βαριά λέξη η απόλαυση. Και αρκετά σπάνια σαν εμπειρία. Τουλάχιστον για τους άνδρες - αν πιστέψουμε στο απόφθεγμα του Lacan - οι οποίοι "είναι καταδικασμένοι να επιθυμούν και η επιθυμία τους αυτή ορθώνεται σαν φράγμα μπροστά στην απόλαυση. Οι γυναίκες αντίθετα απολαμβάνουν" ... Προσπερνάω τις πιθανές διαμαρτυρίες των φεμινιστριών και αναρωτιέμαι πάνω στην ουσία του αιτήματος. Υπάρχει άλλη περίοδος στη ζωή πέραν της εφηβείας, που η απόλαυση να θεωρείται ως η βασική και αδιαπραγμάτευτη επιδίωξη;

Για όσους θεωρούν ότι το κέντρο της ζωής είναι η εφηβεία το κυνήγι της απόλαυσης καταλήγει σε σισύφεια προσπάθεια για το υπόλοιπο της ζωής τους...  

Πώς ξεμπερδεύει κανείς με την εφηβεία... ή μάλλον, υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο;

Σε κάποιον ειδικό που υπέβαλα την ερώτηση, μου απάντησε όχι μόνο σαν ειδικός αλλά και σαν φίλος, ότι δηλαδή δεν υπάρχει λόγος να σκοτώσουμε τον έφηβο μέσα μας αλλά να του βρούμε τη θέση που του ταιριάζει σήμερα...