στολιζοντας το δενδρο...

Κάντε κλικ για μεγέθυνση

...με διάσπαρτες μπάλες-δώρα αγαπημένων φίλων, σας εύχομαι καλές γιορτές και η συμπεριφορά σας αυτές τις άγιες μέρες να αποκλίνει αισθητά από την, μέχρι τώρα, καθημερινότητα.

the massacre of the innocents*

"Τα παιδιά μας, δεν είναι εξαγριωμένα χωρίς λόγο... Το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και έθρεψαν το γένος μας, αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της. Τα παιδιά μας είναι θυμωμένα μαζί μας επειδή μας αγαπούν και αισθάνονται προδομένα. Η νεολαία νιώθει όχι μόνο το ασφυκτικό παρόν που φτιάξαμε εμείς οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά, κυρίως, καταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή, και την καταστροφή του μέλλοντός της".
........
"πώς να καταδικάσεις τον αδικημένο για τα λάθη του αν δεν αναζητήσεις πρώτα τρόπους και λύσεις που να δίνουν ελπίδα και να προσκαλούν σε αξιοποίηση των δυνάμεων"... "Πώς να ζητήσουμε κατανόηση και θυσίες από τον λαό μας όταν οι εσαεί προτεινόμενες επί δεκαετίες λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας; Όταν οι περιορισμοί και οι θυσίες επιβάλλονται μονομερώς εξαιρώντας προκλητικά εκείνους προς τους οποίους θα έπρεπε καταρχήν να απαιτηθεί η συνεισφορά τους στην υπέρβαση της κρίσης";

Τα παραπάνω λόγια, δεν είναι του Αλέκου Αλαβάνου.
Τα παραπάνω λόγια, δεν τα είπε ο Αλέξης Τσίπρας.
Τα παραπάνω λόγια, δεν ανήκουν σε κάποιο στέλεχος της Αριστεράς, που υποστηρίζει τον αγώνα των νέων για (το αυτονόητο) δικαίωμα στη ζωή.

Τα παραπάνω λόγια, είναι από τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, στον ¨ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ¨, που αναδημοσιεύεται στην Κυριακάτικη ¨ΑΥΓΗ".

Μέσα στις πολλές εκπλήξεις, που θα ακολουθήσουν τον ξεσηκωμό της νεολαίας, είναι και η ευχάριστη, όσο και εντυπωσιακή διαπίστωση ότι και στο χώρο του Κλήρου (και μάλιστα με εκπρόσωπο τον ίδιο τον προκαθήμενο) υπάρχουν φωνές που αντιστέκονται στην υποκρισία και καταγγέλουν το φαρισαϊσμό όλων των πολιτικών (και μη) παρατρεχάμενων, που πλαισιώνουν τα πάνελς των καναλιών, ως τιμητές της δημοκρατίας και δημόσιοι κατήγοροι των βιαιοτήτων.
Μια δήλωση-βόμβα (μεγατόνων), που έρχεται (εν μέρει) να αποκαταστήσει(;) τη χαμένη τιμή της πνιγμένης στα νερά της Βιστωνίδας, Ελληνικής Εκκλησίας.
Είναι βέβαιο, ότι θα δουν πολλά τα μάτια μας τις επόμενες μέρες. Προς όλες τις κατευθύνσεις....αρχής γενομένης από την αγαστή συμπόρευση του ΚΚΕ με το ΛΑΟΣ!


* γκραβούρα του Gustave Dore

πονος

αλαλα τα χειλη των ευσεβων*

Σ'αυτό το blog απέφυγα (με ελάχιστες διακριτικές εξαιρέσεις) να σχολιάσω τα ουκ ολίγα-δόξα τω Θεώ-σκάνδαλα που ταλανίζουν τη χώρα μας εδώ και καιρό.
Το απέφυγα, όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Η χθεσινή όμως άρνηση των ρασοφόρων golden boys να καταθέσουν στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων (αρκούμενοι σε γραπτό υπόμνημα), ξεπερνά κάθε προηγούμενη πρόκληση.

Φαίνεται ότι, οι συγκεκριμένοι επί της γης εκπρόσωποι του Θεού θεωρούν μόνο Αυτόν αρμόδιο για να απολογηθούν.

Φαίνεται ότι, απέχοντες τόσο πολύ από τα κοσμικά πράγματα, δεν αναγνωρίζουν καμία υποχρέωση να απαντήσουν σε ερωτήματα των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού.

Φαίνεται ότι, ο μοναχικός βίος, τον οποίον διάγουν εν πλήρη σεμνότητι δεν (επιτρέπεται να) έχει οποιαδήποτε σχέση με τα επίγεια, εφήμερα προβλήματα διαβίωσης.

Φαίνεται ότι, το επουράνιο Δίκαιο, που υπηρετούν αφιλοκερδώς, είναι ασυμβίβαστο με καταθέσεις και νομικές διαδικασίες της πρόσκαιρης τούτης ζωής.

Αφού λοιπόν, όλα αυτά καθίστανται παραπάνω από εμφανή, ή (για τους αφελείς) λαμβάνουν την μορφή της θείας Αποκάλυψης...
Αφού λοιπόν, η εκκλησία σαν θεσμός αποστασιοποιείται από τα δρώμενα στον μάταιο τούτο κόσμο...
Αφού λοιπόν, η ευαγγελική ρήση "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" μπορεί να αποδοθεί και σαν "Πόσο ηλίθιοι είσαστε"...

Γιατί η Εκκλησία και η Πολιτεία να μην αποχαιρετήσουν ΤΩΡΑ αλλήλους, χωρίζοντας οριστικά τα τσανάκια τους και ανανεώνοντας το ραντεβού τους στην άλλη ζωή, "ένθα ουκ έστι θλίψη, πόνος ου στεναγμός"...και όπου οι πεινώντες (εις την γην), "θησαυρίσουσιν εν ουρανοίς";



*O τίτλος είναι δανεισμένος από το πρωτοσέλιδο της σημερινής "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ".

ελλας ελληνων χριστιανων (ορθοδοξων)

Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 73, πήρα ένα taxi για το Νέο Κόσμο.
(Εννοώ την Αθηναϊκή συνοικία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων).
Επρόκειτο να παραδώσω σε μια θεία μου, που έμενε εκεί, το προσκλητήριο του γάμου της αδελφής μου.
Στο ύψος των στηλών του Ολυμπίου Διός, πέσαμε σε μποτιλιάρισμα.
Αιτία, μια φάλαγγα από στρατιωτικές κλούβες που κατηφόριζαν τη Συγγρού, γεμάτες κρατούμενους φοιτητές...

Για αρκετή ώρα με τον ταξιτζή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Προσποιούμαστε ότι δεν είχαμε τίποτε να πούμε και - κυρίως - ότι δεν βλέπαμε τι συνέβαινε έξω από το παρμπρίζ.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα και πέταξα ένα σχόλιο για το "πού να τους πηγαίνουν άραγε"....
Κουβέντα στην κουβέντα, οι γλώσσες λύθηκαν και αρχίσαμε να τα χώνουμε χοντρά στη χούντα.
Ο ταξιτζής με ρώτησε αν ήμουν φοιτητής, του απάντησα πως ήλπιζα την επόμενη χρονιά....και αφού ξεδώσαμε μετά από ένα ¨αντιστασιακό" παραλήρημα φτάσαμε στον προορισμό μου. Το σπίτι ήταν πολύ κοντά στην κεντρική λεωφόρο. Είπα στον οδηγό να με αφήσει επί της λεωφόρου και θα συνέχιζα για λίγο με τα πόδια.
Ο ταξιτζής είχε αντίθετη γνώμη. Όχι μόνο δεν σταμάτησε εκεί που του υπέδειξα αλλά χώθηκε σε κάτι απίθανα στενά, σαφώς πιο μακριά από τον προορισμό μου και ξαφνικά σταμάτησε πίσω από ένα μεγάλο φορτηγό που κάλυπτε όλο το οπτικό μας πεδίο.
Εκεί, σήκωσε το κάθισμά του, έβγαλε ένα μεγάλο φάκελο, μου τον έδωσε λέγοντας "να τον ανοίξεις μόλις φτάσεις σε ασφαλές μέρος" και εξαφανίστηκε με ταχύτητα....

Έκρυψα το φάκελο μέσα στο (κλασικό για την εποχή) τζάκετ που φορούσα και άρχισα να τρέχω...
Φτάνοντας στο σπίτι της θειάς μου, πέταξα το προσκλητήριο στο τραπέζι και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα...
Πρώτη φορά έπεφτε στα χέρια μου αντιστασιακό υλικό....δεν ήταν και μικρό πράγμα....
Άνοιξα προσεκτικά, μην καταστρέψω κάτι σημαντικό και αντίκρυσα έκπληκτος το περιεχόμενο!
Μερικά έντυπα των "Μαρτύρων του Ιεχωβά", που προέτρεπαν τον αναγνώστη στην επιλογή της ορθής πορείας, για την κληρονομιά της Ουράνιας Βασιλείας...

Πετώντας τα έντυπα στο καλάθι, σκέφτηκα ότι αφού οι "μάρτυρες του Ιεχωβά" άρχισαν να έχουν ¨αντιστασιακή¨συμπεριφορά (συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα της συνωμοτικής δράσης), δεν μπορεί, όπου νάναι και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία θα ακολουθήσει σε ανάλογες πρωτοβουλίες, συνειδητοποιώντας με τη σειρά της την αναγκαιότητα απαλλαγής από το χουντικό καθεστώς...........................................................................................................


Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους συμμαθητές και φίλους Μιχάλη και Σταύρο, που πριν 35χρόνια, τη νύχτα της 17/11/1973, στην οδό Μάρνη, προσέφεραν στους διαδηλωτές λεμόνια, για να προφυλάξουν τα μάτια τους από τα δακρυγόνα...

ποιον να ρωτησεις ...

Η μεγάλη μου αγάπη για τον κινηματογράφο χρονολογείται από τα χρόνια της χούντας.
Στις αθηναϊκές αίθουσες της εποχής, η προβολή ενός επιλεγμένου έργου συνοδευόταν συχνά και με την προβολή των αντιφασιστικών φρονημάτων των θεατών (κυρίως φοιτητών) με μεγαλόφωνα σχόλια, αστραπιαία συνθήματα και - μερικές φορές - με τη ρίψη αντιχουντικών φέιγ βολάν...
Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αίθουσες, όπως την Αλκυονίδα, το Στούντιο, το Δαναό, την Όπερα...και σε έργα με έντονο πολιτικό περιεχόμενο όπως ¨Φράουλες και αίμα", "Σάκο και Βαντσέτι", "Εάν"...

Το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το έζησα αργότερα, την εποχή που σαν φοιτητές στηνόμαστε σε ουρές από το προηγούμενο βράδυ, για να εξασφαλίσουμε ένα εισιτήριο το επόμενο πρωινό, για κάποια ταινία "υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών".
Μετά την προβολή, ο περίφημος δεύτερος εξώστης (επανδρωμένος αποκλειστικά από φοιτητόκοσμο) έβγαζε νωρίς την ετυμηγορία του και απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την άνευ όρων αποδοχή των αποφάσεών του από τους υπόλοιπους θεατές, στη συζήτηση που ακολουθούσε με τους συντελεστές του έργου, που μόλις είχε προβληθεί.
Τα γιουχαϊσματα, ή ζητωκραυγές (ανάλογα), όπως και οι διαπληκτισμοί, που (πολλές φορές) ακολουθούσαν, αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο, συνθετικό της γοητείας και της απόλαυσης της προβολής και αδιαμφισβήτητο τεκμήριο ότι η τέχνη παρέμενε ζωντανή...
Ακολουθούσε ολονύκτια "ανάλυση" στα μπαράκια τα περιφερειακά της περιοχής του ¨Ντορέ", που είχε, σαν χώρος, την τιμητική του για όλη την εβδομάδα των προβολών.

Με τα χρόνια, το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου μετεξελίχθηκε σε Φεστιβάλ (απλώς) Κινηματογράφου, ενώ οι προβολές του μεταφέρθηκαν, κυρίως, στις αποθηκευτικές (και κατάλληλα διαμορφωμένες) εγκαταστάσεις του λιμανιού της πόλης. Το Φεστιβάλ, κατά ένα παράδοξο τρόπο, "αποκεντρώθηκε" μεταφερόμενο στο κέντρο της πόλης, αφού οι προβολές των ταινιών διασκορπίστηκαν σε επι μέρους αίθουσες! Παράλληλα, οι αντιδράσεις του κοινού, σαφώς πιο εκλεπτυσμένες απ' ότι στο παρελθόν, προσέδωσαν μια νότα πολιτισμού στην ειρηνική - πλέον - διαδικασία απόλαυσης της έβδομης τέχνης, σε σημείο που οι όποιες υποτονικές διαφωνίες να μην είναι ικανές να ματαιώσουν ένα ταξίδι στον έβδομο ουρανό (όταν, βεβαίως, η ποιότητα του έργου επέτρεπε κάτι τέτοιο).

Το Φεστιβάλ σαν θεσμός (και τότε και τώρα) είχε πάντα κάποια (μικρο)προβλήματα. Κάποια παράπονα των παραγωγών για οικονομική ενίσχυση εκ μέρους της πολιτείας, κάποιες γκρίνιες των σκηνοθετών για τις προκριματικές επιλογές, κάποιες δυσφορίες των κριτικών για τα βραβεία....
Δεν ξέρω αν, και πόσα από τα προβλήματα αυτά έχουν επιλυθεί σήμερα. Έχω καιρό να ασχοληθώ ή να μιλήσω με κάποιους που γνωρίζουν καλύτερα.
Απλώς σκεφτόμουν αυτά τα προβληματάκια, πίνοντας τον πρωινό καφέ μου σε παραλιακό καφέ μπαρ, και παρατηρώντας από μακριά τη σήμανση του 49ου Φεστιβάλ στις εγκαταστάσεις του λιμανιού.
Ίσως αν απευθυνόμουν σε κάποιον, καθ΄ύλην αρμόδιο, να έπαιρνα μερικές απαντήσεις. Σε κάποιον, για παράδειγμα, σαν τον πρώην Γενικό Γραμματέα Πολιτισμού, τον κύριο Ζαχόπουλο, που απολάμβανε κι αυτός τον καφέ του λίγα τραπέζια πιο πέρα...

ερωτας στα χρονια της χολερας

Στο βιβλίο του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" περιγράφεται κατά τρόπο δραματικό, ο ανικανοποίητος έρωτας του νεαρού Φλορεντίνο προς της αγαπημένη του Φερμίνα. Ενας έρωτας, που θα βρεί για λίγο την ανταπόκριση και θα διακοπεί βίαια από τη δυναμική παρέμβαση του πατέρα της κοπέλας.
..........................
Στο αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ "The Paradine Case" υπάρχει ένα αγωνιώδες κυνήγι αγάπης χωρίς ανταπόκριση, συνοδευόμενο από την υπεράνθρωπη προσπάθεια του ερωτευμένου να σώσει τον αγαπημένο(η) του, παρά την άρνηση του τελευταίου(ας) να σωθεί...
...........................
Στον καθημερινό αθλητικό (και όχι μόνο) τύπο, κυριαρχεί η είδηση της παραίτησης του Ντέμη Νικολαϊδη από την προεδρία της μεγάλης του αγάπης, μετά από την επιτυχημένη διάσωσή της από τον οικονομικό μαρασμό και την αποτυχημένη προσπάθεια να την ανασύρει από το λάκκο των (θρυ)λεόντων και των τίγρεων...

τρεις ιστοριες

Η πρώτη μου επαφή με τη διεθνή λογοτεχνία έγινε μέσω των εικονογραφημένων ιστοριών της σειράς ¨Κλασσικά Εικονογραφημένα”, από τις εκδόσεις ‘Πεχλιβανίδη’.
Αυτός ο μοναδικός για την εποχή συνδυασμός εικόνας και λόγου, αποτέλεσε ένα πρωτοποριακό τρόπο προσέγγισης της παγκόσμιας λογοτεχνικής παραγωγής, έστω κι αν αυτή παρουσιαζόταν δειγματοληπτικά, σε ψήγματα περιεχομένου, που αδικούσαν κατάφορα το εκάστοτε έργο έχοντας μια σχέση μαζί του, ανάλογη εκείνης που έχουν τα έργα τέχνης ενός μουσείου με τις αντίστοιχες cartes postales που πωλούνται στην έξοδό του...

Από αυτούς τους προδρόμους των σημερινών κόμικς έμαθα για πρώτη φορά την ύπαρξη ενός Ουγκώ, ενός Ντίκενς, μιας Μπροντέ ακόμη και ενός Ντοστογιέφσκι…
Τα πλέον αγαπημένα μου έργα ήσαν δύο.
“Ο Δρ. Τζέκυλ και ο κος Χάιντ”
και η “Τζέην Έυρ”.

---------------------------

Στο κέντρο του Παρισιού, στο περίφημο quartier Latin υπάρχει η οδός “rue de Verneuil”. Ενας μικρός δρόμος με τετραόροφα παλαιά κτίρια. Ανάμεσά τους ξεχώριζε μια περιφραγμένη μονοκατοικία, με αυλή και κάποια δένδρα.
Ήταν η κατοικία του γάλλου μουσικού (και όχι μόνο) Serge Gainsbourg και της βρετανίδας ηθοποιού Jane Birkin.
Ο Γκαινσμπούργκ ήταν ένας εκρηκτικός πολυτάλαντος καλλιτέχνης, ένας κάτοχος θέσης διαρκείας στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού (και όχι μόνο) τύπου.
Η Τζέην Μπίρκιν ήταν η πεμπτουσία της θηλυκής πρόκλησης, η φαντασίωση πολλών αρσενικών, μεταξύ των οποίων και του γράφοντα.

Στο μικρό mini market της γειτονιάς τύχαινε πολλές φορές να συναντώ την Μπίρκιν να ψωνίζει.
Μη μπορώντας –εκτός από ένα τυπικό χαιρετισμό-να κάνω κάτι περισσότερο (αν και θα τόθελα πολύ), μου αρκούσε να χαϊδεύω το κεφαλάκι της μικρής της κόρης, της Charlotte…


………………….

Χθες βράδυ έβαλα να δω ένα dvd (από αυτά που συμπληρώνουν τον Κυριακάτικο τύπο).
Σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλλι.
Τίτλος: Τζέην Έυρ.
Πρωταγωνίστρια: Σαρλότ Γκαινσμπούργκ.

μια (ακομη) αρνηση

"Ένα αξεπέραστο χάσμα χωρίζει την υποκειμενική βεβαιότητα που έχουμε για τους εαυτούς-μας και την αντικειμενική αλήθεια που είμαστε για τους άλλους, αφού δεν παύουμε να κρινόμαστε ένοχοι ενώ εμείς αισθανόμαστε αθώοι.."

Πρόκειται για ένα κείμενο του Σάρτρ, που θα έλεγα ότι σκοντάφτω πολλές φορές επάνω του.
Είναι ένα απόσπασμα σχετικό με το ζήτημα που τίθεται σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο συζήτησης "για το πρόβλημα των αξιών στο πεδίο της Ιστορίας" και διατυπώνεται με το ερώτημα: Ποιά είναι τα κριτήρια της επιλογής μεταξύ μιας ηθικής της πρόθεσης και μιας ηθικής του αποτελέσματος;
Με αυτή τη θέση ο Σάρτρ δέχεται, την έννοια της αντικειμενικής ενοχής, βασισμένης στο ρόλο-μας και στις συνέπειες των πράξεών-μας ως προς τους άλλους, αλλά διατηρεί παράλληλα την ηθική της πρόθεσης και την συνακόλουθη βεβαιότητα για την αθωότητα (μας).

Νομίζω ότι όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε βρεθεί στη θέση να νοιώθουμε αδικημένοι από το αποτέλεσμα μιας πράξης μας, που παρά την καλή μας πρόθεση η τελική έκβασή της, μας εμφανίζει ως υπαίτιους και απολογούμενους.

Ο Ζαν Πωλ Σάρτρ, έζησε σε όλη του τη ζωή σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του και τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Από την προσωπική του ζωή (με την ταραχώδη συμβίωση με την Σιμόν ντε Μπωβουάρ) μέχρι τη δημόσια παρουσία του, απέδειξε όσο λίγοι διανοούμενοι, τη στράτευσή του στην ιδέα της προσωπικής ελευθερίας (¨ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος....δεν μπορεί να παραιτηθεί από την ελευθερία του ως πηγή αυτοκαθορισμού").
Συμμετείχε ενεργά σε όλα τα κινήματα της εποχής (Πόλεμος Βιετνάμ, Μάης '68 κλπ.).
Ανέλαβε πρωτοβουλίες για την ανάδειξη και προβολή πλήθους κοινωνικών αλλά και διεθνιστικών ζητημάτων.
Αρνήθηκε να παρασημοφορηθεί από το γαλλικό "Τάγμα της τιμής" ενώ απέρριψε την έδρα της Φιλοσοφίας στο περίφημο College de France.

Στις 23 Οκτωβρίου του 1964, δηλαδή ακριβώς πριν 44 χρόνια - συνεπής με τις απόψεις του για τις θεσμοθετημένες τελετές - αρνήθηκε να παραλάβει το Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

λιγη χαλαρωση

συγγνωμη Καρολε

Πριν από λίγες μέρες, ο καλός φίλος από τα παλιά, "Δικαιόπολις", μου έστειλε ένα απόσπασμα από το "Κεφάλαιο" του Κarl Marx (3ος τόμος).

Το παραθέτω: «Το πιστωτικό σύστημα, με κέντρο τις δήθεν εθνικές τράπεζες και με γύρω τους τούς μεγάλους δανειστές χρήματος και τοκογλύφους, αποτελεί μια τεράστια συγκεντροποίηση και δίνει σε αυτή την τάξη των παρασίτων μια μυθική δύναμη, τη δύναμη όχι μόνο να αποδεκατίζει κατά περιόδους τους βιομήχανους κεφαλαιοκράτες, αλλά και να επεμβαίνει με τον πιο επικίνδυνο τρόπο στην πραγματική παραγωγή -και η συμμορία αυτή δεν έχει ιδέα από την παραγωγή και δεν έχει καμιά δουλειά μαζί της». 

Οι παραπάνω απόψεις διακαιώνονται με δραματικό τρόπο επί των ημερών μας, μετά από τα τελευταία γεγονότα στη διεθνή οικονομία, προσφέροντας και μια εξήγηση στο σουρεαλιστικό τοπίο, όπου οι ΗΠΑ και γενικότερα η Δύση ανακαλύπτει το..."σοσιαλισμό" (εν έτει 2008).

Στις αρχές του '80, έχοντας δικαιολογημένα απογοητευθεί από την πορεία του ("υπαρκτού") σοσιαλισμού αλλά και τις προοπτικές βιωσιμότητας μιας κοινωνίας με λιγότερη εκμετάλλευση, μιας κοινωνίας με "ανθρώπινο πρόσωπο", σχεδίασα το παραπάνω σκίτσο, πετώντας κυριολεκτικά τον Κάρολο, στο δρόμο....

Σήμερα οφείλω να του ζητήσω μια δημόσια συγγνώμη. 

εις υγειαν της αλητειας

Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στην “αλητεία”.

Απαλλαγμένοι από σπουδαστικές υποχρεώσεις, καταστρώναμε τις κινήσεις μας για μικροεξορμήσεις με πολλαπλούς στόχους…

Συνήθως, δεν καταφέρναμε τίποτε αξιόλογο και περιοριζόμαστε σε πρακτικές εγγυημένης απόλαυσης. 

Μια τέτοια, ιδιαίτερα προσφιλής, ήταν το κυνήγι του φιλμ νουάρ.

Με τον Δημήτρη, σχεδιάζαμε από το πρωί το πρόγραμμα των προβολών που θα παρακολουθούσαμε.

Ο σχεδιασμός ξεκινούσε με τον πρωινό καφέ. Επειδή όταν λέμε “πρωινό” εννοούμε γύρω στις 12 το μεσημέρι, μετά από λίγο, ακολουθούσε και ένα ελαφρύ γεύμα, που όταν ο καιρός το επέτρεπε μετατρεπόταν σε πικ νικ στο πάρκο Montsouris.

Απαραίτητο συνοδευτικό ένα μπουκάλι κόκκινο Beaujaulais που έφερνε ο φίλος μου, και η συνέχεια επί της οθόνης…

Ο Δημήτρης, σαν φοιτητής  ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας της “ΟΘΟΝΗΣ’, ενός από τα λίγα έντυπα με τεκμηριωμένη άποψη για τον κινηματογράφο στη δεκαετία του ’70, με κυκλοφορία και εκτός Θεσσαλονίκης.

Ο ίδιος, αποτελούσε κινητή βιβλιοθήκη σε ότι αφορά την έβδομη τέχνη.

Και όχι μόνο!

Έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του χημικού μηχανικού στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούσε, προσχηματικά, μεταπτυχιακά μαθήματα, στο Παρίσι..

Λέω προσχηματικά, γιατί στην πραγματικότητα τα ενδιαφέροντά του είχαν απογειωθεί σε άλλες σφαίρες και η μόνη ανάλυση που τον απασχολούσε, ήταν αυτή που οφείλουμε (κάποτε) όλοι μας, στον εαυτό μας.

Ο Δημήτρης βυθίστηκε στο πεδίο της Φιλοσοφίας και της Ψυχανάλυσης, ψάχνοντας την “αλήθεια”.

Μια αναζήτηση, που τον έφερε αντιμέτωπο με πολλά βασανιστικά ερωτήματα (αινίγματα επιθυμίας) αλλά και του πρόσφερε την απόλαυση της δραματικής αποκάλυψης.

Αυτής, που ο ίδιος, ως μεσάζων του Freud και – κυρίως – του Lacan επαναλάμβανε ακούραστα:

“Η επιθυμία, είναι επιθυμία του Άλλου.

Η επιθυμία ορθώνεται σαν φράγμα μπροστά στην απόλαυση.

Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από το αδιάκοπο κυνηγητό, μέσα στη ζωή του, να προσδιοριστεί σαν διαφορά από τον Άλλο”.

Οι σπουδές του στη Φιλοσοφία και την Ψυχανάλυση, στέφθηκαν με επιτυχία. Ως αναγνώριση της ευφυίας και της ερευνητικής του οξυδέρκειας υπήρξε η αναγόρευσή του σε καθηγητή, στο Πανεπιστήμιο και το εργαστήριο, που δίδαξε ο ίδιος ο Λακάν.

Με τον Δημήτρη, χαθήκαμε για περισσότερα από είκοσι χρόνια!

Τελευταίο ίχνος από την πληθωρική παρουσία του, υπήρξε ένα βιβλίο του, με ιδιόχειρη αφιέρωση, που μου έστειλε από το Παρίσι.

Τον αναζήτησα κατ’ επανάληψη.

Απευθύνθηκα στη Σχολή του, σε διάφορες Ψυχαναλυτικές Εταιρείες, σε Επιστημονικές Ενώσεις…..πουθενά.

Βρήκα τη διέυθυνσή του στο Παρίσι, έστειλα μια επιστολή σαν ναυαγός…αλλά μου επεστράφη. Μέχρι και το σπίτι του από το Google Earth εντόπισα, χωρίς να καταφέρω να έχω κάποιο σημάδι της ύπαρξής του.

Σαν να είχε εξαφανίσει επιμελώς τα ίχνη του από παντού…

Επειδή, όμως, το “γράμμα φθάνει πάντα στον προορισμό του”, το δικό μου έμελλε να συνταχθεί (και να δρομολογηθεί δεόντως) μέσα από ένα τυχαίο σερφάρισμα στα πεδία της ελληνικής ψυχαναλυτικής έντυπης παραγωγής.

Εκεί βρέθηκα, επιτέλους, αντιμέτωπος με την Αλήθεια!

Ορθότερα, την “αληthεια”.

Πρόκειται για ένα περιοδικό με θεματικό ορίζοντα από το χώρο της Ψυχανάλυσης, της Φιλοσοφίας και της Τέχνης, που διευθύνει ο φίλος μου.

Για λόγους, ανεξάρτητους από τη θέλησή μου, δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ το Σάββατο στην ομιλία του.

Αντ΄αυτού, θα πιώ μερικά ποτήρια κόκκινο κρασί εις υγείαν της αιώνιας Αλητείας, που φέρνει τους φίλους πιο κοντά. 

μια σκοτεινη ιστορια

“Όταν ήταν παιδί – στη σχολική ηλικία – συνήθιζε να περνάει τα καλοκαίρια, μαζί με τον παππού και τη γιαγιά του στο χωριό. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για οργανωμένο χωριό αλλά ένα μικρό συνοικισμό, που τα σπίτια του μετριόνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Εκεί, σ’ ένα γραφικό περιβάλλον (που σώζεται αναλλοίωτο και σήμερα) υπήρχε το καφενείο-ταβέρνα του θείου του, που αποτελούσε προσφιλή σταθμό για τους ταξιδιώτες, που κατευθύνονταν στην πρωτεύουσα του νομού. Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε και οι συνθήκες γενικότερα ήσαν πρωτόγονες. Αυτός ήταν κι ένας επιπλέον λόγος να προτιμά το συγκεκριμένο μέρος για διακοπές. Είχε τη μοναδική ευκαιρία να ζεί μέσα στα παιχνίδια (κυρίως αυτά που εξελίσσονταν σε καουμπόϋκες μονομαχίες ή αρχαιοελληνικές εκστρατείες) μια μοναδική ατμόσφαιρα, που την εξασφάλιζε ένα αυθεντικό αγροτικό περιβάλλον, όπου τα άλογα ήσαν διαθέσιμα για πραγματικές ιπποδρομίες…

Ένα βράδυ με πανσέληνο κοιμόταν στρωματσάδα μαζί με τα ξαδέλφια του, στο δωμάτιο του παππού. Μετά από συλλογική απαίτηση των εγγονών, ο παππούς άρχισε να αφηγείται κάποια από τις αγαπημένες του περιπέτειες όταν ήταν στην Αμερική. Η ιστορία περιελάμβανε όλα τα γνωστά (από παλιότερες διηγήσεις) μοτίβα από την ταραχώδη εμπειρία του παππού στα υπερατλάντια εδάφη. Δηλ. μπλεξίματα σε καβγάδες, κυνηγητά από συμμορίες και άλλα παρόμοια, που μπορούσαν να οδηγήσουν την παιδική φαντασία σε αναξέλγκτες περιοχές, όπου η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο… Το συγκεκριμένο βράδυ, η ιστορία περιελάμβανε μια (ακόμη) καταδίωξη του παππού από τη συμμορία της “Μαύρης χειρός”, όπου δεμένος χειροπόδαρα έπρεπε να ομολογήσει (δεν ξέρω τι…) ενώπιον ενός γκάγκστερ, που φορούσε κουκούλα από την οποία διακρίνονταν μόνο δύο βλοσυρά γυαλιστερά μάτια!...

Η αφήγηση, συνήθως, τελείωνε άδοξα και απότομα, πνιγμένη – από κάποιο σημείο και μετά -  μέσα στο ροχαλητό του παππού…

Έτσι έγινε κι εκείνο το βράδυ.

Μόνο που, μέσα το σκοτεινό δωμάτιο, αυτή τη φορά, η ιστορία διεκδικούσε την ολοκλήρωσή της. Δύο μικροσκοπικά φωτάκια, σαν φωτεινά μάτια κάποιου εξωγήινου (ή κάποιου εγκληματία εν προκειμένω) άστραφταν σαδιστικά και απειλητικά μπρος στα παιδικά μάτια. Σαν να επρόκειτο για την εμφάνιση του βασανιστή γκάγκστερ, που απαιτούσε να πάρει – επιτέλους – την απάντησή του… Ο μικρός, μη μπορώντας να αντιδράσει μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο αλλά και μη περιμένοντας κάποια βοήθεια από τον παππού ή (τα παραδομένα στην αγκάλη του Μορφέα) ξαδέλφια του, αρκέστηκε να κουκουλωθεί κάτω από το σεντόνι, παραμένοντας ξύπνιος μέχρι το πρωί.

Το πρώτο φως της ημέρας, έδωσε τη λύτρωση (και την απάντηση) στο νυχτερινό εφιάλτη. Τα δύο φωτεινά μάτια ήσαν τα χρυσά κουμπάκια από το πουκάμισο του μικρού, που κρεμασμένο στον τοίχο, δεχόταν το χάϊδεμα από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο”.

Αυτή την ιστοριούλα (από την παιδική μου ηλικία) διηγήθηκα προχθές στην κόρη μου, μέσα στα 10 λεπτά που παραμείναμε στο θεοσκότεινο δωμάτιο, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα “να κατεβάσουμε το διακόπτη για 10 λεπτά” , ώστε να αναπνεύσει λίγο ο Πλανήτης μας. Και εμείς μαζί του…  

     

The dark side of the life

περα απο το καλο και το κακο

Ο Σαμ Πέκινπα, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους και ταυτόχρονα από τους πλέον παρεξηγημένους Αμερικανούς σκηνοθέτες.

Ο "Bloody Sam", όπως ήταν το προσωνύμιο που είχε αποκτήσει από το χολιγουντιανό συνάφι του, γεννήθηκε το 1925 στην Καλιφόρνια.

Στην πραγματικότητα ο Πέκινπα φύτρωσε σε κάποια ινδιάνικα παρθένα δάση.

Ξεκίνησε από την τηλεόραση. Κι ενώ η πορεία του σημείωνε διαρκή πρόοδο, εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη μεγάλη του αγάπη, τον κινηματογράφο.

Σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες, μερικές από τις οποίες έγιναν μεγάλες (και εμπορικές) επιτυχίες.

Ο Πέκινπα αφιέρωσε την καριέρα του στην απεικόνηση και το σχολιασμό της βίας. 

Ο "ποιητής της βίας", όμως, πάνω απ' όλα ενδιαφέρθηκε για τα όρια των ανθρώπινων σχέσεων.

Και όχι μόνο.

Υπήρξε ο μοναδικός σκηνοθέτης, στις ταινίες του οποίου θριαμβεύει, τελικά, το "κακό"...

Ίσως το γεγονός ότι στις φλέβες του έτρεχε ινδιάνικο αίμα, να είχε κάποια συμμετοχή στην προσωπική οπτική με την οποία απέδιδε την δικαιοσύνη για τους ήρωές του.

Ο βίαιος και πρωτόγονος καλλιτέχνης, υπήρξε ένας επαναστάτης που βρέθηκε σε μόνιμη σύγκρουση με τους παραγωγούς του Χόλιγουντ, θεωρήθηκε "καταραμένος'' και εξοστρακίστηκε για μεγάλο διάστημα.

Η έννοια της δικαιοσύνης (για τον Πέκινπα) ήταν πάντα εξωθεσμική υπόθεση. Το βλέπουμε, τόσο στην εμπορική επιτυχία του "Getaway", όσο και (με διαφορετικό τρόπο) στο "Κομβόϊ".

Στις ταινίες του, τίθενται σε δοκιμασία η φιλία (και ειδικότερα η ανδρική φιλία, που για τον σκηνοθέτη αποτελεί ύψιστη αρετή) και ο έρωτας (η πίστη σ΄αυτόν και στην απορρέουσα σχέση του ζευγαριού). Και όλα αυτά, μέσα σε μια ατμόσφαιρα μελαγχολικού ρομαντισμού, όπου τελικά εμφανίζεται και επικρατεί η βία, ωμή και ταυτόχρονα ελεγειακή.

Ποιός να ξεχάσει το κομμένο κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία να περιφέρεται μέσα σε μια σακούλα σ' όλη τη διάρκεια της ομώνυμης ταινίας, αναζητώντας τον παραλήπτη του...

Σταθερό μοτίβο στις ταινίες του Πέκινπα είναι η τακτοποίηση των λογαριασμών του παρελθόντος, το αντιηρωικό ιδεώδες και, τελικά, ο θάνατος... 

Μέσα στο όλο σκηνικό, ο ινδιάνος με το βίαιο ταπεραμέντο, διαπραγματεύεται (σχεδόν πάντα) το έγκλημα του βιασμού. Με ένα τελείως προσωπικό τρόπο, που πέρα από την ωμότητα των σκηνών ("Αδέσποτα σκυλιά") αφήνει περιθώρια για σχόλια και παρεξηγήσεις (ως προς την οικειοθελή παράδοση της γυναίκας, από ένα σημείο και μετά...). Είναι το σημείο, που ο (φιλήσυχος) άνδρας του θύματος θα πάρει το νόμο στα χέρια του και με εκρηκτικό τρόπο θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Ο Σαμ Πέκινπα καθιερώθηκε στο κινηματογραφικό στερέωμα με την μνημειώδη ταινία του "Άγρια Συμμορία" (1969). Μια ταινία που φιγουράρει ανάμεσα στις κορυφαίες, όλων των εποχών.

Αυτή η ταινία, ορθότερα, ο τίτλος της, μου έρχεται στο μυαλό, παρακολουθώντας πολλές φορές στα κανάλια, τα δελτία των ειδήσεων...

  

γουρνοπούλα και θέαμα

Στην ορεινή κωμόπολη που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, στις 23, γινόταν ένα μεγάλο τριήμερο πανηγύρι.

Σαν παιδιά, το περιμέναμε ανυπόμονα όλη τη χρονιά.

Ο λόγος ήταν απλός. Μαζί με τα εμπορεύματα που εκτίθεντο σε αυτοσχέδιες σκηνές, στηνόταν και ένα υποτυπώδες λούνα-παρκ αποτελούμενο από "κούνιες", "αλογάκια" (γαλλιστί: carousel) και ποδοσφαιράκια...

Ανάλογα με την ηλικία λοιπόν, υπήρχε χώρος για διασκέδαση κάθε γούστου.

Για τους μεγάλους, εκτός από τις εμπορικές συναλλαγές, προσφερόταν μια μοναδική ευκαιρία για γλέντι και κρασοκατάνυξη συνοδευόμενη από την μοναδική ψητή γουρνοπούλα που είχε την τιμητική της, εκτεθειμένη σε τεράστιους πάγκους με αντίστοιχο φωτισμό... 

Την όλη ατμόσφαιρα συμπλήρωνε και μια ζωοπανήγυρις κυρίως από μουλάρια και γαϊδούρια...

Από όλο αυτό το σκηνικό, που θα μπορούσε να χωρέσει σε ταινία του Φελλίνι ή του Κουστουρίτσα (ανάλογα), δεν έλειπαν και οι διάφοροι θαυματοποιοί, οι "κομένες ομιλούσες κεφαλές'', οι φακίρηδες και ταχυδακτυλουργοί και τέλος οι μάντεις, αυτοί που προέβλεπαν το (πάντα καλύτερο) μέλλον...

Το πανηγύρι, συνεχίζεται και επί των ημερών μας. Δεν γνωρίζω τις αλλαγές που πιθανόν έχουν συντελεστεί, δεδομένου ότι έχω πολλά χρόνια να παραβρεθώ.

............................................

Σε λίγες μέρες, αρχίζει στη Θεσσαλονίκη η ομώνυμη Διεθνής Έκθεση. 

Θα καταφθάσει πλήθος εκλεκτών, επισκεπτών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Θα γίνουν εξαγγελίες και θα δοθούν υποσχέσεις για την επίλυση των (λίγων ανεπίλυτων) οικονομικών - κυρίως - προβλημάτων της κοινωνίας μας.

Παλαιότερα προσφερόταν άφθονη μαύρη μπύρα, μαλλί της γριάς και ατελείωτη ποσότητα παγωτού.

Σήμερα, οι εκδηλώσεις της ΔΕΘ, χαρακτηρίζοντα από μια διακριτική λιτότητα (σε σχέση με το παρελθόν) και έχουν περιοριστεί σε μία μόνο εβδομάδα, αντί των τριών παλαιότερα.

Το πολύ- πολύ να αποκαλυφθούν τα μεγάλα έργα της νέας παραλίας και να δοθούν - επιτέλους - προς χρήση, στους ανυπόμονους δημότες... 

ΟΛΑΡΙΑ, ΟΛΑΡΑ...

Για το Διονύσση Σαββόπουλο, μου μίλησε πρώτη φορά η αδελφή μου.

Σπούδαζε στη Νομική Θεσσαλονίκης και τον έβλεπε να κάθεται με τις ώρες, στο καφενείο

"Άλφα" στη γωνία των οδών Πρίγκιπος Νικολάου και Βασ. Σοφίας (Αλεξ Σβώλλου και Εθνικής αμύνης, αντίστοιχα, σήμερα). Λίγο πιο κάτω βρισκόταν το 2ο Γυμνάσιο Θηλέων. 

Καθόταν με το τριμένο του κοτλέ πανταλόνι, παρατηρώντας τις μαθήτριες και γρατζουνώντας την κιθάρα του, πάνω στο ρυθμό του τραγουδιού "Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δυό".

Μου έμαθε μάλιστα και τα λόγια από τη "Συννεφούλα", που αποτελούσε τη μεγάλη του επιτυχία και που μπορούσε να την ακούσει κανείς και από το κρατικό ραδιόφωνο (παραδόξως, για τα αισθητικά standards της χούντας).

Τα χρόνια πέρασαν, ο Σαββόπουλος άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός και να κατακτά το μουσικό στερέωμα της ελληνικής παραγωγής συμπληρώνοντας τη δισκογραφία του και με τον δεύτερο δίσκο (μετά το "Φορτηγό"), "Το περιβόλι του τρελλού".

Μάρτιος του 1971. Κυκλοφορεί ο "Μπάλλος". Ένα έργο-σταθμός στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Τόσο το περιεχόμενο, όσο - κυρίως - η μουσική σύνθεση (ιδιαίτερα του ομώνυμου κομματιού) αποτελούν καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα και μια εντελώς πρωτότυπη μουσική έκφραση με στοιχεία ροκ και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής.

Δεκέμβριος 1972. Ο Νιόνιος ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά με το κορυφαίο έργο του, "Το βρώμικο ψωμί".

Ο Σαββόπουλος της ωριμότητας, πουλάει αστείρευτη τρέλλα μέσα στο καταχείμωνο της χούντας!

Παράλληλα, αρχίζουν οι παραστάσεις στο "Κύτταρο", όπου και γίνεται χαμός.... Ο Νιόνιος αναδεικνύεται σε σύμβολο και εγώ γίνομαι ένας από τους φανατικούς οπαδούς του.

Ζωγραφίζω στα εξώφυλλα των βιβλίων και τετραδίων μου τη φάτσα του - σε διάφορες εκδοχές - και κυκλοφορώ τη σχολική μου τσάντα, έχοντας στη μια πλευρά μια σύνθεση με το πρόσωπό του και στίχους του. (Στην άλλη πλευρά φιγουράρει ο Δικέφαλος Αετός..).

Για τις παραστάσεις στο "Κύτταρο", γινόταν εβδομαδιαίος προγραμματισμός. Τόσο για να συγκεντρωθεί το αντίτιμο της εισόδου, όσο και για να προγραμματιστεί η κοπάνα από το φροντιστήριο. Τελικά, την πλήρωνε πάντα η στερεομετρία (τελευταία ώρα).

'Ετσι, όλη η παρέα (με την Πένυ, το Γιώργο, τον Νίκο, τη Ροδοστάλη, τον Καλικράτη, τον Γιάννη, το Βάϊο, ......) έπαιρνε θέση στο πατάρι από νωρίς.

Μια γεύση για το τι επακολουθούσε, περιγράφεται μέσα από το σχετικό video που ψάρεψα στο you tube.

Η πραγματικότητα, όμως είναι δύσκολο να εγκλωβιστεί στο χώρο μιας ανάρτησης σαν τη σημερινή.

Η συμμετοχή, τα συναισθήματα, τα βιώματα, η όλη ατμόσφαιρα ξεφεύγουν από τις δυνατότητες μιας περιγραφικής μεταφοράς και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια...
Ο Διονύσης έβγαλε και άλλους δίσκους. Η πορεία του, συνεχώς ανιούσα, απογειώθηκε κάποια στιγμή, έγινε ακόμα πιο μαζικός, ακούμπησε τα χείλη χιλιάδων θαυμαστών του, μικρών και μεγάλων, γέμισε τεράστια στάδια, περιόδευσε σ' ολόκληρη την Ελλάδα, έγινε πρωτοσέλιδο πολλές φορές, σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως οι διάφορες επιλογές του και οι θέσεις του.
Πέρασε με λίγα λόγια στην Ιστορία.
Παρακολούθησα, από μια σχετική απόσταση όλη αυτή την εκτόξευση στην (και διεθνή) επιτυχία...

Τον συνάντησα κάποια φορά σε μια παρέα. Ήθελα να του πολλά. Δεν είπα απολύτως τίποτα.

Αυτά (τα παραπάνω) σκεφτόμουν προχθές το βράδυ, φεύγοντας από μια συναυλία του (με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου), στο Φράγμα της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη. Και για μια ακόμη φορά όταν με ρώτησαν, πώς ήταν η συναυλία, δεν είπα απολύτως τίποτα...

Σημείωση: Δημοσιεύοντας την ανάρτηση, διαπιστώνω ότι από μια ιδοτροπία του Mac δεν τηρείται σωστά ο συλλαβισμός. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.

BARCA, BARCA HOLA!...

Με την Ισπανία με συνδέουν ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί..

Παρ' ολίγον, δεσμοί (κυριολεκτικά) ...αίματος, αν θυμηθούμε  την εμπειρία του Σ.Σ. της Μαδρίτης το '79... 

Φέτος, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Βαρκελώνη. 

Η διαφορά (προς το καλύτερο) μεταξύ της μετά Ολυμπιακούς αγώνες (1992) πόλης και της προηγούμενης εικόνας που είχα, ήταν εμφανής!

Η "πόλη με την πλάτη στη θάλασσα" (όπως λένε οι γνωρίζοντες), παραμένει μια μαγική εμπειρία για τον επισκέπτη. Και υπήρχαν πολυάριθμοι, από όλα τα μέρη της γης.

Οι Καταλανοί δεν θέλουν να έχουν μεγάλη σχέση με τους υπόλοιπους Ισπανούς.

Και μάλλον, πράγματι δεν την έχουν... 

Η αντιπαλότητα (ορθότερα, το μίσος) που έχουν για τους Μαδριλένους, είναι γνωστό και ιστορικά απόλυτα δικαιολογημένο.

Η πόλη είναι ένας απέραντος θησαυρός εντυπώσεων.

Με μνημεία, με παραστάσεις, με ζωή...

Θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες (και τα σχόλια που τις συνοδεύουν)...

ενα κουδουνισμα απο το παρελθον

Συνόδεψε για έξι ολόκληρα χρόνια τα σχολικά μου πρωινά. Για την ακρίβεια, η μέρα ξεκινούσε απ’ αυτό, αφού η θορυβώδης παρουσία του απαιτούσε, χωρίς διαπραγματεύσεις, την άμεση έγερση και προετοιμασία για το σχολείο.

Ήταν ένας ήχος τόσο εκκωφαντικός, που ακόμα και σήμερα – πολλά χρόνια μετά την τελευταία σιγή του – κουδουνίζει στ’ αυτιά μου…

Η ηχώ του πλημμύριζε το δωμάτιο ενώ φαντάζομαι ότι θα ακουγόταν και έξω από το σπίτι, στο δρόμο της επαρχιακής κωμόπολης όπου ζούσαμε.

Τις Κυριακές είχε αργία, αφού το αντικαθιστούσε επάξια η καμπάνα του Αη Γιάννη συνεπικουρούμενη από τις μητρικές εντολές για “να πάμε στη λειτουργία”….

Κάποια στιγμή ο πατέρας μας δεν άντεξε και ανοίγοντάς το τοποθέτησε ένα κομάτι λευκοπλαστ (φαρμακευτικό μάλιστα, για μεγαλύτερη, υποθέτω, αποτελεσματικότητα!) στο εσωτερικό του, ώστε η ηχώ να περιοριστεί μέσα από την απορρόφηση από το ξένο σώμα…

Πράγματι, το κουδούνισμά του έγινε πιο ανθρώπινο, ώσπου να πάψει οριστικά και απρόσμενα κάποια στιγμή όταν και εξάντλησε, τις ώρες λειτουργίας του.

Σήμερα που το βλέπω κι ενώ ηχεί ακόμα στ’ αυτιά μου, προσέχω κάποιες μικροφθορές πάνω του, που προσπαθώ να αποκαταστήσω. Παράλληλα, διασκεδάζω με το γεγονός ότι εξακολουθεί να δείχνει δυο φορές τη μέρα τη σωστή ώρα...

Αυτή είναι η μικρή ιστορία για το ξυπνητήρι, που αγόρασαν οι γονείς μου πριν από 52 χρόνια, σαν σήμερα, την ημέρα δηλαδή που γεννήθηκα.

Σημ.: Αναγκάστηκα να δημοσιεύσω ετεροχρονισμένα κατά πέντε μέρες τη σημερινή ανάρτηση, αφού την ημέρα των γεννεθλίων μου θα βρίσκομαι λίγο μακριά.

Να περνάτε καλά και εις το επανιδείν σε λίγες μέρες.

καιρος ηταν...

Η ιδέα ήταν της γυναίκας μου.

- Πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε κάμπινγκ. Να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε δίπλα στο κύμα..

- Κάπου δεκαπέντε χρόνια!

Καιρός ήταν.

Κατεβάσαμε το - ταλαιπωρημένο - αντίσκηνο, πήραμε υπνόσακους, ψυγειάκι και όλα τα σχετικά και κατευθυνθήκαμε (πάντα) στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.

Για Παρασκευή απόγευμα, ο κόσμος ήταν λίγος, συγκεντρωμένος, κυρίως, γύρω από το ¨Έθνικ".

Αρχίσαμε την προσπάθεια για να στήσουμε το αντίσκηνο... Δίπλα μας ένα ζευγάρι νέων. Οι κινήσεις μας έδειχναν πανηγυρικά ότι είχαμε πολλά χρόνια να ασχοληθούμε με το σπορ.

Ο νεαρός μας πλησίασε και ευγενικά μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Τη δεχτήκαμε με ανακούφιση και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί....

Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας, ο νεαρός μας μιλούσε στον πληθυντικό, κάτι που μου έφερε στη μνήμη ένα περιστατικό του περασμένου χειμώνα. Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε ένα ροκ συγκρότημα, τους Unisex, από τη Σουηδία. Κάποια στιγμή, κι ενώ βρισκόμαστε στον περιβάλλοντα χώρο, μας πλησίασαν δύο νεαροί έφηβοι.

- Μήπως ξέρετε πού είναι οι Unisex;

- Ακολούθησέ μας...εκεί πηγαίνουμε κι εμείς.

- Μα...συγνώμη.. δεν είστε..κάπως μεγάλοι για μια τέτοια συναυλία;

Κλείνει η παρένθεση.

Ευχαριστήσαμε το νεαρό για την πολύτιμη βοήθειά του και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τον απογευματινό ήλιο και την υπέροχη θάλασσα.

Η μουσική από το "Εθνικ" κατάλληλη για την περίσταση και σε αρμονία με το νεανικό πληθυσμό που κυριαρχούσε.

Το σούρουπο γοητευτικό και το βράδυ ακόμα καλύτερο.

Την επομένη άρχισε η ομαδική προσέλευση των εκδρομέων.

Τα μαζέψαμε (πολύ πιο εύκολα αυτή τη φορά) και γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, αφού κάναμε το καθιερωμένο "προσκύνημα" στον Άγιο Πρόδρομο, για μερικά σουβλάκια...

Ήταν μια θαυμάσια εκδρομούλα - στοίχημα, που θα θέλαμε να επαναλάβουμε.

o tempora o mores

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Σαντορίνη. Όπως το συνηθίζαμε, χρόνια τώρα, κατευθυνθήκαμε στην Οία. Μόλις που προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα (γνωστή ατραξιόν για τους τουρίστες, που στριμώχνονται κοντά στη βίλα του Νομικού για να το απολαύσουν...).

Περιμέναμε να φύγουν και οι τελευταίοι. Ρίξαμε μια ματιά "αφ' υψηλού" στις στέγες των υπόσκαφων σπιτιών και στη συνέχεια ρίξαμε ένα υπνόσακο...

Η ταράτσα στην οποία προσγειώθηκε θα ήταν και το κατάλυμά μας για εκείνο το βράδυ.

Την επομένη κατηφορίσαμε για το Καμάρι. Στήσαμε το αντίσκηνό μας στη σειρά με τα ήδη υπάρχοντα, κάτω από τα τελευταία αρμυρίκια και βουτήξαμε.

Το βράδυ έφτασε μια καινούργια παρέα, αρκετά θορυβώδης. Αναγνώρισα τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη και τον μουσικό Τζώνυ Βαβούρα. Ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά, βγήκαν οι κιθάρες και το γλέντι κράτησε μέχρι την αυγή. Όταν επιστρέψαμε στις σκηνές μας, τις βρήκαμε κατεστραμένες και τρυπημένες από το βιτριόλι που είχαν ρίξει - όπως μάθαμε - οι ντόπιοι. Οι τελευταίοι, δεν ήθελαν το ελεύθερο κάμπινγκ (για προφανείς λόγους) αλλά δεν γούσταραν και τις φάτσες μας..

Στην αστυνομία που απευθυνθήκαμε (αφού κράτησαν τα στοιχεία μας), μας ενημέρωσαν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν παράνομο! Απτόητοι συνεχίσαμε τις διακοπές μας σε άλλες παραλίες (από τις ελάχιστες που διαθέτει το πανέμορφο νησί), παίζοντας κλεφτοπόλεμο με τους μπάτσους...

Αυτά συνέβαιναν στα τέλη της δεκαετίας του '70...

Φέτος, ξεκινήσαμε την πρώτη φάση των (οικογενειακών) διακοπών μας. Μετά από χρόνια, επιστρέψαμε σε γνώριμο περιβάλλον, στην περιοχή της Καβάλας.

Το λιμανάκι της Ηρακλείτσας, προσπαθεί να διασώσει (ανεπιτυχώς) κάτι από τη γραφικότητα του παρελθόντος. Η παραλία, όμως, είναι κυριολεκτικά αγνώριστη, υποταγμένη στις απαιτήσεις της σύγχρονης διασκέδασης, όπου ο μουσικός αχταρμάς επιβάλλεται - μέσω της κυριαρχίας των ντεσιμπελ - ισοπεδώνοντας κάθε προσπάθεια για αποτελεσματική χαλάρωση.

Ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες, παραγγείλαμε το φρεντο, φορέσαμε τις αντηλιακές κρέμες και το i-pod και ανοίξαμε από ένα βιβλίο...

Παρ΄ ότι είμαστε "πρώτο τραπέζι στο κύμα", μια ατέλειωτη παρέλαση από πωλητές λουκουμάδων, CDs, ζωγραφικών πινάκων (πού είστε καλλιτέχνιδες συνblogers!!;;;), και (imitation) σχεδιαστών tattoo έκανε την εμφάνισή της καθημερινά.

Η κόρη μας έκανε ένα tattoo (με χένα) στο μπράτσο. Το θέμα: ένας "λαμπερός" ήλιος by Fornasetti, που ο συμπαθής Κινέζος χρειάστηκε πολλές προσπάθειες για να το ολοκληρώσει.

Εγώ διάλεξα ένα Δικέφαλο Αετό, με τον αριθμό 21, αλλά στη συνέχεια ακύρωσα την παραγγελία. Υποσυνείδητα, το άφησα, όπως και η γυναίκα μου, για αργότερα, στα χέρια των επαγγελματιών tattoo designers (ξέρουν αυτοί...), μάλλον κατά το Σεπτέμβριο (αν είμαστε καλά).

Η θάλασσα ήταν υπέροχη! Μας αποζημίωσε όλες τις μέρες. Όπως επίσης και η μικρή ψαροταβέρνα. Η παρέα των φίλων μας, τέλος, συμπλήρωσε την όλη (μάλλον θετική) εικόνα.

Αυτά συνέβησαν φέτος, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου...

Δυο άσχετες παρατηρήσεις:

1. Ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι ο υπεραιωνόβιος παππούς του λεγόταν Αχιλλέας και όχι Διονύσης.

2. Γνωρίζω ότι όσοι με διαβάζετε από pc βλέπετε σε ορισμένους τίτλους το τελικό σίγμα "ς"  σαν σίγμα πεζό "σ". 

Ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιώ Mac και προφανώς προκύπτει κάποιο δομικό πρόβλημα, που αδυνατώ να διορθώσω.

μικρες καλοκαιρινες απουσιες

Θα μου λείψετε για λίγες μέρες...

Να περνάτε καλά...

10+1 αχρηστες πληροφοριες (για μενα)

Ανταποκρινόμενος με αρκετή καθυστέρηση στην πρόσκληση της αγαπητής Αλίκης, δημοσιεύω 10+1 άχρηστες πληροφορίες σχετικές με μένα.

1.  Διακρίνω τους ανθρώπους σε: Τσιγγούνηδες και σε όλους τους άλλους.

Με την πρώτη κατηγορία δεν θέλω να έχω καμία σχέση.

2. Υπήρξα το "καλό παιδί" σαν μαθητής και το "κακό" σαν φοιτητής. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι βεβαίως σχετικοί και συμβατικοί. Αντανακλούν πάντως μια εικόνα σε συμφωνία ή απόκλιση με κάποια κοινωνικά αρχέτυπα. Μια εικόνα δηλ. των άλλων για μένα.

3. Στα μαθητικά μου χρόνια υπήρξα φανατικός σινεφίλ. Τότε, στα δύσκολα χρόνια της χούντας, ο κινηματογράφος αποτελούσε μια όαση ελευθερίας. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αθηναϊκές αίθουσες, όπως το "ΣΤΟΥΝΤΙΟ", το "ΑΣΤΥ", την "ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ", την "ΟΠΕΡΑ", τον "ΔΑΝΑΟ", το "ΦΙΛΙΠ"...

4. Όσο περνούν τα χρόνια, η Εξουσία, η οποιαδήποτε εξουσία, μου προκαλεί αλλεργία..

Ωστόσο, στη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων, είχα το μερίδιό μου σε αυτήν (σαν εκλεγμένος εκπρόσωπος) και συνεπώς την άσκησα - ελπίζοντας με τον λιγότερο φρικτό τρόπο.

5. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και είμαι οπαδός με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ιδιότητα του "απλού φιλάθλου" μου φαίνεται ανυπόστατη και πάντως λίγο φλωρίστικη!

6. Σχεδόν κάθε πρωί περπατώ περίπου ένα χιλιόμετρο για το χώρο της εργασίας μου.

Απαραίτητη στάση, ένα συγκεκριμένο cafe, όπου με φίλους και γνωστούς σχολιάζουμε και "αναλύουμε¨ θέματα ήσσονος σημασίας.

7. Κάθε Κυριακή πρωί αρχίζω το διάβασμα των εφημερίδων από την τελευταία σελίδα του "Ε" της "Ελευθεροτυπίας", δηλ. από το comic του Αρκά.

Στη συνέχεια διαβάζω το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση (τελευταία σελίδα του ένθετου "Επτά", στην ίδια εφημερίδα), το οποίο θεωρώ ότι είναι, μακράν, ό,τι ποιοτικότερο υπάρχει στον, έτσι κι αλλιώς, φτωχό ελληνικό τύπο. Γενικά διαβάζω τις τελευταίες σελίδες και σπανίως φτάνω στα πρωτοσέλιδα.

8. Σαν φοιτητής στην αρχιτεκτονική η φωτογραφική μηχανή εθεωρείτο απαραίτητο εργαλείο. Αποτελούσα εξαίρεση, μεταξύ των συναδέλφων μου και μόλις πριν λίγα χρόνια απέκτησα μια. Ομολογώ ότι λυπάμαι που έχασα για τόσα χρόνια τη γοητεία του χειρισμού και των αποτελεσμάτων της φωτογραφικής κάμερας... (Ας είναι καλά ο ανηψιός μου που μου την αναπληρώνει).

 9. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια. Εντός και εκτός Ελλάδας. Σε κάθε επίσκεψη σε ένα άγνωστο μέρος, ξεπατώνομαι στο περπάτημα και στην αναζήτηση εμπειριών. (Εκδρομικών εννοώ....).

10. Δεν καπνίζω. Αναγνωρίζω το δικαίωμα στην απόλαυση του καπνίσματος (για όσους το απολαμβάνουν) αλλά μου τη σπάει φοβερά το να μπαίνω το πρωι, μεσα στο καταχείμωνο στο cafe και να μην μπορώ να αναπνεύσω... Αυτή την άρνηση εναλακτικής επιλογής και της υποχρέωσης να εισπνέω το ντουμάνι, ας την σκεφτούν σοβαρά οι διαμαρτυρόμενοι καπνιστές εν όψει των επικείμενων ρυθμίσεων (... αν ποτέ εφαρμοσθούν και στη χώρα μας).

11. Από τα κατοικίδια ζώα, λατρεύω τις χελώνες.

Αυτή που έχουμε στο σπίτι ονομάζεται "Μαρίκα" και είναι αρκετά φαγανή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία.

ιστοριες απο τη δυση

Καλοκαίρι του 1987. Ο κολλητός μου φίλος, ο Γιάννης, με κάλεσε να περάσουμε μια βδομάδα διακοπών, στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Ζάκυνθο.

Θα μέναμε στο πατρικό του, όπου μαζί με τους γονείς του, ζούσε και ο παππούς του.

Ο παππούς Διονύσης ήταν ένας γέροντας, αρκετά κοινωνικός, διακριτικός και με χιούμορ!

Κάπνιζε τα τσιγαράκια του, έπινε το κρασάκι του και έκανε τις τακτικές βόλτες του είτε στο καφενείο του χωριού, είτε, ακόμα, μόνος του στη χώρα...

Λεπτομέρεια: 

Ο παππούς Διονύσης ήταν 106 ετών!!

Είχε γεννηθεί το 1881!

Αν εξαιρέσει κανείς τα σημάδια του χρόνου στην επιδερμίδα του προσώπου του, έπρεπε να διαθέτεις μεγάλη φαντασία για να αντιληφθείς την ηλικία του. Κι΄αυτό, γιατί εκτός από την πνευματική του διαύγεια και τη γενικότερη ζωντάνια που εξέπεμπε, συμμετείχε στα πάντα γύρω του και είχε άποψη για όλα (σχεδόν) τα τρέχοντα θέματα...

Ο παππούς, στα νιάτα του έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική..

Και δούλεψε για μερικά χρόνια...

Δούλεψε στους σιδηροδρόμους. Στο δίκτυο, που ένωσε την Ανατολή με την (άγρια) Δύση των ΗΠΑ! Δηλαδή, σ' αυτό που μας είναι γνωστό από τα western και το "Λούκυ Λουκ"...

Τα πρωινά που πίναμε καφεδάκι μαζί του, είχε και από μια απίθανη ιστορία να μας διηγηθεί...

Με τον Γιάννη κάναμε κάποιους υπολογισμούς.

Ο παππούς, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1912) ήταν 31 χρονών (!) και φυσικά δεν έλαβε μέρος..

Την εποχή που έγινε η Ρώσσικη Επανάσταση (1917), ήταν 36 χρόνων, δηλ μεγαλύτερος από τον Λένιν και τα περισσότερα μέλη της Κ.Ε. ...

Και τέλος πάντων, είχε γεννηθεί μόλις 60 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους !!!

Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από χρόνια και μεταξύ αστείου και σοβαρού δήλωνε ότι θα ξαναπαντρευόταν αν δεν τον απέτρεπαν (δια ροπάλου) τα παιδιά του!

Στην ερώτηση γιατί κάποιες φορές αποφεύγει να πάει στο καφενείο μας έλεγε ότι τσακώνεται με τους συγχωριανούς του γιατί εκείνοι νομίζουν ότι θέλει να τους πηδήξει τις γυναίκες τους!....

Σκηνές ροκ!!

Κάποιο πρωινό ο παππούς έφυγε για τη χώρα.

Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε έξω από το σπίτι μια μαύρη mercedes και εμφανίστηκε ένας κοστουμαρισμένος τύπος ο οποίος ζήτησε να μιλήσει με τον "κ. Διονύση Π., για υπόθεσή του".

Οι γονείς του φίλου μου του είπαν ότι δεν βρίσκεται στο σπίτι και η επόμενη ερώτηση ήταν "σε ποιό νοσοκομείο νοσηλεύεται..".

Εκπληκτοι αυτοί του είπαν ότι δε νοσηλεύεται πουθενά, έχει πάει απλώς στη χώρα για βόλτα και εν πάσει περιπτώσει ποιός είναι αυτός που ρωτά..

Ο κοστουμαρισμένος τύπος δήλωσε υπάλληλος της Αμερικανικής Πρεσβείας που είχε έλθει για να διερευνήσει αν ζεί ή όχι ο παππούς. Ο λόγος ήταν απλός. Ο παππούς έπαιρνε κάποια σύνταξη από το αμερικανικό δημόσιο. Και την έπαιρνε για πάααρα πολλά χρόνια... Εύλογα λοιπόν οι αμερικανοί διερωτήθηκαν μήπως κάποιος άλλος καρπούται τα λεφτά του γέρου αν ο τελευταίος έχει - όπως θα ήταν απολύτως φυσικό - αποδημήσει εις Κύριον..

Τέλος πάντων, για τυπικούς (και ουσιαστικούς) λόγους ο υπάλληλος περίμενε την επιστροφή του παππού. Όταν ο τελευταίος εμφανίστηκε και μετά τις απαραίτητες συστάσεις ο εκπρόσωπος της πρεσβείας πήρε μια mini συνέντευξη από τον παππού κάνοντάς του και κάποιες ερωτήσεις... Η τελευταία ήταν "αν υπάρχει κάποιο αίτημα για να το μεταφέρει στην υπηρεσία.."

Και η απάντηση του παππού "να τους πεις ότι ..πεινάω"!!!

Φεύγοντας, ο κοστουμαρισμένος τύπος έδωσε μια ευχή στο γέρο "να ζήσεις κι άλλο παππού για να τους τα παίρνεις"!

Ο παππούς συνέχισε να τους τα παίρνει για τρία χρόνια ακόμη...

Σ΄εκείνες τις διακοπές είχα πάρει μαζί μου μια φυσαρμόνικα. Κάθε πρωί που πίναμε καφέ ο παππούς μου τη ζητούσε για να μου παίξει κάτι...

Εχω ακόμη την εικόνα του μπροστά μου, αλλά κυρίως έχω στ' αυτιά μου εκείνη την αυθόρμητη, πρωτόγονη ¨μελωδία¨, χαρακτηριστική της ζωντάνιας του παππού Διονύση...

ο Μεγαλος Παραμυθας

"Δεν γράφω για μια εκλεκτική μειοψηφία, που δεν σημαίνει τίποτα για μένα αλλά ούτε και για εκείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως 'οι μάζες'. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς.

Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου.

Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολώτερο το πέρασμα του χρόνου".

J.L. Borges

Γεννήθηκε στην Αργεντινή, στις 25 Αυγούστου, το 1899. Έζησε τυφλός τα περισσότερα χρόνια της  ζωής του. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια, κινηματογραφικά σενάρια. Δίδαξε σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α. και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στη Γενεύη στις 14 Ιουνίου 1986.

Με αυτό το λιτό κείμενο ο Αχιλλέας Κυριακίδης παρουσιάζει τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges), στην έκδοση των "Απάντων" του συγγραφέα.

(εκδ. "ελληνικά γράμματα", Αθήνα 2005)

Ποιός υπήρξε, στ΄αλήθεια ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες;

Ήταν ο παθιασμένος και πεπεισμένος αρνητής του χρόνου, που ύφαινε την πλοκή μιας φανταστικής παρωδίας της μεταφυσικής ή αντίθετα επιχειρούσε μια μεταφυσική παρωδία του φανταστικού;

Ήταν ο άξιος εκπρόσωπος μιας λογοτεχνίας που φιλοσοφεί ή ο ταλαντούχος εμπνευστής μιας φιλοσοφίας που λογοτεχνίζει;

Ήταν ο διστακτικός αφηγητής χιλιάδων ιστοριών ή ο ακούραστος γραφιάς της ίδιας χιλιοειπωμένης ιστορίας;

"Μπόρχες σημαίνει για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα".

Εκεί, όπου ο καθένας μας δεν υπάρχει παρά μόνο σαν το όνειρο κάποιου άλλου, σ΄ένα τόπο όπου συνυπάρχουν χωρίς να συγχέονται όλοι οι τόποι της οικουμένης, σ΄ένα χρόνο που αποτελεί απλώς την κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας.

Όσο και να ψάξουμε για την αληθινή ταυτότητα του κορυφαίου Αργεντινού άθεου θεολόγου δεν θα βρούμε μια μοναδική πειστική απάντηση.

Το πιθανότερο είναι να χαθούμε μέσα στους λαβύρινθους της σκέψης του, κυνηγημένοι από τις γαλάζιες τίγρεις του νότου, χαμένοι μέσα στα ατέρμονα είδωλα μπροστά στην αλληλουχία από τους καθρέφτες των κυκλικών ερειπίων.

Όσο κι αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια γύρω από τη δαιδαλώδη και γεμάτες παγίδες γραφή του Μεγάλου Παραμυθά, πάντα θα πλανάται το ερώτημα να μιλάμε γι΄αυτόν ή...τον Άλλο...