12/8/13



ROSEBUD


Εν αρχή ην η εικόνα
Το ηλιόλουστο δωμάτιο. Η αγκαλιά του πατέρα. Το κλάμα του μωρού. Το φιλί και το χάδι της μητέρας.
Το χαρτί και το μολύβι. Η διορθωτική κίνηση.
Τα χρόνια της απόλυτης αθωότητας (με μικρές παρεκκλίσεις).
Οι διακρίσεις, οι έπαινοι και οι προοπτικές.
Η αναμονή της αδελφής στις σχολικές διακοπές.
Το σχέδιο και η φυγή για τη μεγάλη πόλη.

Ο αιφνιδιασμός, η δύσκολη προσαρμογή, η ανωνυμία, η συνεσταλμένη υπεροχή, η δειλή ένταξη, η εφηβεία, ο οργασμός της "σκεπαστής".
Η πειθαρχία, ο αμήχανος αυτοπροσδιορισμός, η αποστασιοποιημένη συμμετοχή (ο καθείς και τα όπλα του).
Η πρώτη αποτυχία.

Η συνέχεια της προσπάθειας. Η επανάληψη. Οι πολιτικές εξελίξεις. Η αρχή της συνειδητοποίησης. Το ρόπαλο του Οιδίποδα.
Η δεύτερη προσπάθεια και η δεύτερη αποτυχία.
Η επανάληψη. (αχ αυτή η επανάληψη...)

Η πρώτη φυγή προς το άγνωστο. Το ξένο. Η πολύτιμη εμπειρία, η βαθύτερη γνωριμία, η εδραίωση της φιλίας.
Η κατά λάθος επιτυχία. Η επιστροφή.
Η επανάληψη. (αχ αυτή η επανάληψη...)
Η τρίτη προσπάθεια. Η επιτυχημένη!

Η νέα φυγή, η συθέμελη αλλαγή, η κοινωνική δράση, οι μεγάλες φιλίες, οι έρωτες.
Ο ανοιχτός ορίζοντας.
Τα χρόνια της ώριμης, της αμαρτωλής αθωότητας.
Ο Δρ. Τζέκυλ και ο κος Χαϋντ.
Ο κος Χαϋντ.
Η αγωνία, η απειλή, το τέλος. Τέλος πάντων.

Η φυγή (και πάλι). Το οικείο (πλέον) ξένο. Η αναβάθμιση, η ωριμότητα, η ουσία.
Επιστροφή (και πάλι). Προσπάθεια (και πάλι).
Η μεγάλη -περιφρονημένη- ευκαιρία...

Η θητεία στο κωμικοτραγικό.

Η επιστροφή στον μητρικό κόλπο. Θερμαϊκός.
Η αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Η συνάντηση. Η επανένταξη.
Η καινούργια, μεγάλη αρχή. Η βουτιά στο καινό. Η βουτιά στο κενό.

Η απεργία των ταξιτζήδων, η επιλογή, η κοινοποίηση, το χρίσμα, οι λοιποί συγγενείς.
Η Σφίγγα του Καϊρου και το Φράγμα του Ασουάν.
Οι νέες προσδοκίες και οι παλιές (παράπλευρες) απώλειες.

Η Μεγάλη Έλευση. Το καθήκον, η ευθύνη, η παιδικότητα (Το πέρασμα από το βίωμα στο θέαμα).
Οι πληκτικές ευθείες και οι λυτρωτικές τεθλασμένες.
Ο φόβος του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτι.
Ο ίλιγγος της πρώτης επιτυχίας (με την πρώτη).
Η συνέχεια.
Χορεύοντας ροκ σε ναρκοπέδιο. Οι ακίνδυνες εκρήξεις και οι επικίνδυνες αναλαμπές.
Η δικαίωση του Κάφκα, η τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, οι προσδοκίες του Ντίκενς. Η λογοτεχνία είναι εδώ. Η ζωή είναι αλλού.

Το αντάμωμα με τους παλιούς φίλους. Μια άλλη επιστροφή. Μια άλλη προσπάθεια αυτοπραγμάτωσης.
Ο λόγος του ειδικού:
Τα μέρη, να γίνουν όλο”.
Η ερώτηση: “Με τα όνειρα πως ξεμπερδεύεις”;

Στο μεταξύ, ο χρόνος παίρνει (η χάνει) δυο ανάσες.
18 Δεκεμβρίου 1994, 1 Μαρτίου 2013.

Η επανάληψη.
Αχ, αυτή η επανάληψη.
Η συνέχεια.
Ο απολογισμός.

(η σιωπή).


ΥΓ.
Αν επιχειρούσα να πλαισιώσω το παραπάνω κείμενο με εικόνες (κάτι σαν comic) θα χρησιμοποιούσα, ως δάνεια, μερικές πολύ συγκεκριμένες σκηνές από τις παρακάτω ταινίες.
  1. Στάλκερ (Α. Ταρκόφσκι)
  2. Υποψίες (Α. Χίτσκοκ)
  3. Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (Μ. Μπερτολούτσι)
  4. Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιληάς (Τ. Χιούστον)
  5. Νευρικός εραστής (Γ. Άλεν)
  6. Επάγγελμα ρεπόρτερ (Μ. Αντονιόνι)
  7. Στο πέρασμα του χρόνου (Β. Βέντερς)
  8. Σκηνές από ένα γάμο (Ι. Μπέργκμαν)
  9. Ο άνθρωπος από το Κίεβο (Τ. Φρανκεχάϊμερ)
  10. Ο πολίτης Κέην (Ο. Γουέλς).


Επειδή κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατο, για το συγκεκριμένο χώρο της ανάρτησης (και όχι μόνο), επέλεξα σαν κεντρικό θέμα το «rosebud» (το παιδικό έλκηθρο του Orson Welles στην ταινία του «Ο πολίτης Κέην»).
Σας προσφέρω το μπουμπούκι από το τριαντάφυλλο με την ευκαιρία της επιστροφής μου στην παρέα.

Κρατώ το έλκηθρο για μένα, σαν ένα δωράκι, συμβολικό, για την πορεία 58 χρόνων ζωής, που συμπληρώνονται απόψε.

11 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Για αρχή, μια ευχή!
Τα υπόλοιπα, της ζήσης σου χρόνια, να χορτάσουν από επαναλήψεις ( αχ αυτές οι επαναλήψεις!)
Η ανάρτηση αυτή, χρήζει ιδιαίτερης μελέτης, καθώς το φορτίο συναισθημάτων που μου μετέφερε, ήταν τεράστιο.
Με την πεποίθηση πως θα επανέλθω, δηλώνω την χαρά μου γι' αυτήν την επάνοδο ανάμεσά μας.

Fegia είπε...

Αγαπητέ Επίκουρε.
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σου.
Σ' ευχαριστώ, επίσης, για τα καλά σου λόγια.
Κι εγώ χαίρομαι που ξαναβρίσκομαι σε αγαπημένους χώρους.
Όσο για τις επαναλήψεις... είναι ..δίκοπο μαχαίρι...
:)

nikiplos είπε...

Cher Fegia, bonsoir mon ami...

Πολλές οπτικές γωνίες ή προοπτικές ας πούμε της πραγματικότητας σου, ήταν και για μένα βιωματικές... ίσως όχι από την ίδια ακριβώς γωνία θέασης, αλλά καθώς τις διάβαζα υπήρξαν κάποιες κορυφώσεις μιας νοσταλγίας για οικεία ή ανοίκεια (με την έννοια του αναγκαίου κακού) φάσματα της μνήμης...

σταχυολογώντας:

συνεσταλμένη υπεροχή, η δειλή ένταξη, η εφηβεία, ο οργασμός της "σκεπαστής" άργησε για μένα να έρθει λίγο...
η σαϊτιά του έρωτα του πρώτου...
Η πειθαρχία, ο αμήχανος αυτοπροσδιορισμός, η αποστασιοποιημένη συμμετοχή (ο καθείς και τα όπλα του).
Η πρώτη αποτυχία.
Η αρχή της συνειδητοποίησης. Το ρόπαλο του Οιδίποδα.
Η φυγή, η συθέμελη αλλαγή, η κοινωνική δράση, οι μεγάλες φιλίες, οι έρωτες.
Ο ανοιχτός ορίζοντας.
Ο Δρ. Τζέκυλ και ο κος Χαϋντ.
Ο κος Χαϋντ.
...
Το οικείο (πλέον) ξένο. Η αναβάθμιση, η ωριμότητα, η ουσία.
Επιστροφή (και πάλι). Προσπάθεια (και πάλι).

Η θητεία στο κωμικοτραγικό.
Οι πληκτικές ευθείες και οι λυτρωτικές τεθλασμένες.
Ο φόβος του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτι.

Η ερώτηση: “Με τα όνειρα πως ξεμπερδεύεις”;
σιωπή...

και άλλα πολλά που επειδή με ταξίδεψες τ' αφήνω στην αύρα του ανέμου... και σ' ευχαριστώ για αυτό...
αλλά με τα όνειρα δεν ξεμπερδεύουμε ποτέ... μια συστολή κι ένα σφίξιμο για τις δυό ανάσες... η μία έφυγε νωρίς να παρατηρήσω...

χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

Ααααααααααααα! ένα αυθόρμητο επιφώνημα χαράς.

Fegia είπε...

@Nikiplos
Bonjour cher ami.
Χαίρομαι για τις επιλογές που έκανες από το κείμενο.
Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία, που συνθέτουν μια ουσιαστική επικοινωνία, που, ευτυχώς, έχω με αρκετούς από την υπέροχη παρέα...
Άλλωστε, πόσα και πόσα από αυτ΄απου διαβάζω στις αναρτήσεις σου δεν νοιώθω ότι τα έχω ζήσει κι εγώ...
Νάσαι καλά.
A bientôt!

Fegia είπε...

@Ηλιογράφος
Ααααααααααααααα! άλλο ένα αυθόρμητο επιφώνημα χαράς (που τα ξαναλέμε)!
:)

Roadartist είπε...

Λοιπόν αυτή είναι η 3η προσπάθεια μου να αφήσω σχόλιο στην ανάρτηση σου (για κάποιο λόγο ο blogger δε μου εμφανίζει το σχόλιο), και είχα γράψει κατεβατά... Πάμε πάλι, συγχώρεσε τις όποιες παραλείψεις...

Μένω κυρίως στο : " με την ευκαιρία της επιστροφής μου στην παρέα" και εύχομαι να μην φύγεις ξανά από εδώ / αυτή. Κακά τα ψέματα, τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με το blogging και θα φανεί στο μέλλον. Στο fb, twitter κλπ, υπάρχει μια διαδραστικότητα όμως χάνονται μετά από λίγο, όσα γράφεις και μοιράζεσαι είναι μόνο της στιγμής.
Έψαχνα μια αναφορά στο τοίχο στο φβ για μια θεατρική παράσταση που είχα γράψει κάτι σχετικό το Μάιο και δεν υπάρχει. Αντίθετα στο blog υπάρχουν και τα σχόλια σας, όλα σαν ένα ανοικτό βιβλίο να πλέει αυτόνομα στο διαδίκτυο και να ξαναεπιστρέφεις όποτε θες να το βλέπεις... σαν ένα είδος προσωπικής ημερολογιακής καταγραφής.

Άτομα σαν εσένα, ιστολόγια με τις δικές σου ξεχωριστές αναφορές, είναι κρίμα να σιωπούν.
Όσο και αν δυσκολεύουν όλα, αξίζει να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε.
Ελπίζω να είσαι εδώ.

Χρόνια πολλά και καλά, γεμάτα υγεία, αγάπη, δημιουργία, να παλέψουμε τα τέρατα, να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αναβιώσουμε και να δώσουμε φωνή, σε ότι πραγματικά αξίζει.

Με αυτή την ευχή, αφήνω το σχόλιο και σε καλοσωρίζω με πολύ χαρά ξανά κοντά μας. Έτσι μας δίνεις δύναμη, αφορμή να μη σιωπήσουμε και εμείς.

Σε φιλώ
:)

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου φίλε,

Όταν διάβασα την ανάρτησή σου να εκμυστηρευτώ ότι πήρα μια βαθειά ανάσα. Ήταν ο επανερχομός σου (όχι ότι κι εγώ γράφω συχνά) αλλά κυρίως αυτή η ξεχωριστή γραφή σου που διαβεβαιώνει ότι υπάρχει ποιότητα στο blogging, αλλά δίνει ελπίδα να ξαναβρεθούμε όλοι όπως παληά, πριν τα δύσκολα που επηρέασαν όλους.
Εδώ να πω ότι προσυπογράφω το σχόλιο της καλής μας φίλης roadartist.

Μία κατάθεση ψυχής αυτή σου η ανάρτηση, και παρόλο που οι κώδικες των λέξεων είναι καθαρά δικοί σου, σηματοδοτώντας σταθμούς ζωής, όταν τελείωσα ένοιωσα ότι την κατανόησα με πολύ ελάχιστα κενά. Και βεβαίως κατανόησα γιατί κράτησες το rosebud για σένα:)

Θα είχε ενδιαφέρον κάποια στιγμή βέβαια να αναφερθούν οι εικόνες-σκηνές των ταινιών που αναφέρεις:)

Πολλά χρόνια με δημιουργίες ξεχωριστές όπως μας έχεις συνηθίσει!

φιλιά πολλά από το ακόμα ζεστό καλοκαίρι του Νότου!










Roadartist είπε...

...και εγώ που νόμισα πως όντως θα επέστρεφες στο blog σου... Φευ! :)
Ελπίζω να είσαι σε διακοπές και για αυτό να άργησες να εμφανιστείς, αν όχι... τότε κατάλαβα :)))
Μικρό παράπονο... Άσκοπα χαρήκαμε... :Ρ

Άστρια είπε...

Όχι, δίνω το λόγο μου, δεν ήμασταν συνεννοημένες με τη roadartist για καμμία επίθεση προτροπής:)

Όμως το παράπονο και δικό μου... ΛΕΙΠΕΙΣ!!!!!
Η χαρά βέβαια παραμένει και η αναμονή:)

Καλό μήνα!:)

logia είπε...

κι εγω που ήμουν σε αυτά τα γενέθλια;
και τσάμπα χαρά επιστροφής;
να αφήσω τουλάχιστον ετεροχρονισμένες ευχές;