15/4/11

μια πλημμυρα απο ευχες


Στη Θεσσαλονίκη εγκαταστάθηκα, για πρώτη φορά, τον Οκτώβριο του 1975, ως πρωτοετής φοιτητής και αφού είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες στις εισαγωγικές (έτσι τις λέγαμε τότε) εξετάσεις. Αυτή η καθυστέρηση είχε ένα ευεργετικό αποτέλεσμα για την παραμονή μου, αφού ήδη 3 συμμαθητές και φίλοι από την Αθήνα (επιτυχόντες τις προηγούμενες χρονιές)  ήσαν ένοικοι ενός διαμερίσματος στο κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στον Λευκό Πύργο.
Έτσι, αποφασίσαμε να μοιραστούμε ένα τριάρι, διευθετώντας τον χώρο, ώστε να μένουμε ανά δύο σε ένα υπνοδωμάτιο, παραχωρώντας το τρίτο δωμάτιο σε κοινόχρηστη λειτουργία, έστω κι' αν η μεγαλύτερη επιφάνειά του καταλαμβανόταν από το σχεδιαστήριό μου...
Εγώ έμεινα με τον Σταύρο και οι άλλοι δύο φίλοι, ο Μιχάλης και ο Κώστας, μοιράστηκαν το δεύτερο δωμάτιο.
Η συγκατοίκηση αυτή (που σήμερα μπορεί να φαντάζει εξωπραγματική) ήταν, εκτός από ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα σημαντική για την παραπάνω σύσφιγξη των φιλικών μας σχέσεων και ειλικρινά δεν θυμάμαι ούτε ένα επεισόδιο, να έχει προκληθεί από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, σε συνθήκες, μάλιστα, ιδιαίτερα "στριμωγμένες".  Ίσως η παλιά, δοκιμασμένη φιλία, ίσως η γενικότερη αντίληψη περί συντροφικότητας και αλληλεγγύης, (πρακτικές που αποτελούσαν το modus vivendi της εποχής), δεν είχαν επιτρέψει να διαταραχτεί η συγκατοίκησή μας, που παρέμενε αρμονική και μερικές φορές, διανθισμένη με απρόοπτα...

Ήταν Σαββατόβραδο, αργά, όταν επιστρέφοντας ο καθένας από τις βραδινές του υποχρεώσεις (σινεμά, κανένα παρτάκι, ταβέρνα ή κάποια αφισσοκόληση) μαζευτήκαμε στο σπίτι, διαπιστώνοντας ότι δεν είχαμε νερό (κάτι όχι και τόσο σπάνιο). Ο Μιχάλης με το "πρακτικό" πνεύμα (ως χημικός) είχε την ιδέα να αφήσει ανοιχτές τις κάνουλες στην κουζίνα, ώστε να αντιληφθούμε την επαναλειτουργία του δικτύου (όταν θα συνέβαινε) και να συγκεντρώσουμε (καλού-κακού) λίγο νερό για κάθε μελλοντικό ενδεχόμενο. Μόνο που δεν ενημέρωσε και τους υπόλοιπους για την πρωτοβουλία του...
Έτσι, ξαπλώσαμε ανύποπτοι (μαζί και ο Μιχάλης) παραδομένοι στην αγκάλη του Μορφέα και στην απρόβλεπτη εξέλιξη των γεγονότων...

Κάποια στιγμή, μέσα στον ύπνο μου, άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπά παρατεταμένα και με μια παράλληλη συνοδεία από ένα συνεχή ήχο, πρωτόγνωρο και αδιευκρίνιστο! Φώναξα τον Σταύρο, (που ως ΚΝίτης είχε πιο εξελιγμένα αντανακλαστικά) να διαπιστώσει τι γίνεται αλλά δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ γιατί πριν προλάβει να επιστρέψει συνειδητοποίησα ότι όλο το διαμέρισμα θύμιζε σκηνικό από ταινία του Ταρκόφσκι! Παντού νερά και επιπλέοντα αντικείμενα... Αυτό που βλέπαμε και οι 4 συγκάτοικοι το είχε υποπτευθεί, φαίνεται, ο ανθρωπάκος από το ισόγειο της οικοδομής, που βλέποντας τα νερά να βολτάρουν στο κλιμακοστάσιο τα ακολούθησε μέχρι τον 7ο όροφο χτυπώντας το κουδούνι και ρωτώντας ευγενικά "παιδιά ξέρετε κολύμπι";

Τις επόμενες ώρες, τις περάσαμε στα μπαλκόνια απλώνοντας και στεγνώνοντας όλο τον μουσκεμένο οικειακό εξοπλισμό μας, δηλ. τα είδη ...προικός που διαθέταμε (και που μπορούσαν να εκτεθούν σε κοινή θέα), εισπράττοντας τα χαμόγελα των ηλικιωμένων γειτόνων μας, μερικοί από τους οποίους δεν παρέλειψαν να μας συγχαρούν για το πόσο νοικοκυρεμένα παιδιά είμαστε, αφού Κυριακή πρωί (ελεύθεροι από τα μαθήματά μας) φροντίζαμε (ξεκαρδισμένοι από τα γέλια) για την καθαριότητα του σπιτιού μας!

Αυτή η ιστορία, μου ήρθε στο νου όταν πρόσφατα, μαζί με τον Σταύρο συναντήσαμε για λίγο το γυιό του Μιχάλη, εδώ στη Θεσσαλονίκη και προλάβαμε να τον ενημερώσουμε για το πόσο όμορφα ήσαν τα χρόνια που περάσαμε με τον πατέρα του, βέβαιοι ότι και ο Μιχάλης θα συμφωνούσε, γελώντας από εκεί ψηλά που θα μας έβλεπε..

................................................................
Μετά από μια μεγάλη απουσία μου από την παρέα, σας αφιερώνω αυτή την ανάρτηση μαζί με μια πλημμύρα από ευχές για ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΣΑΣ!


23 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Απολαυστική ανάμνηση μετά από τόσα χρόνια...

Fegia είπε...

Τα χρόνια (εκείνα) ήσαν απολαυστικά...
Καλό Πάσχα αγαπητέ μου.

Ανώνυμος είπε...

Σ΄ευχαριστώ Fegia.

Μου αρέσουν πολύ αυτού του είδους οι αναρτήσεις, λες και αναπληρώνω κάποια κενά με τη φαντασία μου.

Margo είπε...

Πλημμύρα ευχών.. αλλά και συναισθημάτων...

Να σαι καλά!

Alkmini είπε...

Ναμε και γω μετα απο καιρο απουσιας. Αυτες τις ιστοριες της ρουφαω στην κυριολεξια.
Γλυκε μου Φεγκια πολλες ευχες απο καρδιας.
καλο σου βραδυ.

Ανώνυμος είπε...

το μεγαλυτερο προικιο ηταν ενα χαλι που μας ειχαν χαρισει οι απο πανω δεσπινιδες και που ηταν απλωμενο για περισσοτερο απο δυο μηνες ...γιατι δεν στεγνωνε ) αληθεια γιατι δεν το πετουσαμε;)

Mariela είπε...

Οι ιστορίες σου αυτές ξέρεις ότι είναι οι αγαπημένες μου...
Πολλές πολλές ευχές!!!!

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Εγώ σ' ευχαριστώ για το e-mail σου, που ήταν μια βασική αφορμή για να γράψω...
Καλό Πάσχα φίλε μου.

Fegia είπε...

@Margo
Σ' ευχαριστώ Margo. Σου εύχομαι Καλή Ανάσταση των προσδοκιών σου.

Fegia είπε...

@Aliki.
Καλή μου Αλίκη! Χαθήκαμε (και όχι μόνο λόγω της δικής σου απουσίας) αλλά όπως βλέπεις νοιώθουμε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στην παρέα μας...
Ό,τι καλύτερο για τις μέρες που ακολουθούν!
Σε φιλώ.

Fegia είπε...

@Ανώνυμος
Σταυράκη, κι εγώ αυτό το χαλί είχα στο νου μου... Πόσες μέρες να έμεινε άραγε κρεμασμένο στο μπαλκόνι... Είχα ξεχάσει ότι μας το είχαν χαρίσει οι κοπελιές του 8ου... Την μία, τη μικρή, την θυμάμαι καλά (και πώς να την ξεχάσεις...), η Ντίνα. Την αδελφή της όμως, δεν θυμάμαι πώς την έλεγαν. Θυμάμαι πάντως ότι ήταν πολύ "σφιγμένη" και αρκετά συντηρητική... Μπορεί και να την αδικώ...
Τέλος πάντων... εποχές αλήστου μνήμης!

Fegia είπε...

@Mariela
Μαριέλα μου, το ξέρω και χαίρομαι που τα ξαναλέμε, έστω κι από 'δω...
Να περάσεις καλά!
Σε φιλώ.

dodo είπε...

Κάτι τέτοια απρόβλεπτα είναι που θυμόμαστε- η ήρεμη, τακτική καθημερινότητα, τί να μάς αφήσει; :-)

Θερμές ευχές!

Fegia είπε...

@dodo
Από ΄δω και μπρος (φοβούμαι ότι) μόνο απρόβλεπτα θα συμβαίνουν στην κοινωνία μας...
Τις πιο θερμές ευχές μου για την... αποτελεσματικότητα της Ανάστασης.
:))

logia είπε...

η φοιτητική μου ζωή ήταν καλώς ή κακώς στην Αθήνα και στην αγκαλιά της μαμάς. Το μόνο που έχει να μου θυμίζει φοιτητική ζωή ήταν το φαγητό με τον καλό μου σε εστιατόριο των εξαρχείων όπου εξαργυρώναμε κουπόνια.., έτσι κάθε τέτοια διήγηση τη ρουφάω μανιωδώς!!!!!

καλή ανάσταση

Άστρια είπε...

:))
υπέροχη περίοδος η φοιτητική, τα πρώτα αληθινά φτερουγίσματα, προσπάθειες πετάγματος με στηριξη στις προσωπικές δυνάμεις, μακριά από τους γονείς, και τί να πρωτοθυμηθεί κανείς!

ευχές καρδιάς για Καλή Ανάσταση!

Fegia είπε...

@logia
Καλή Ανάσταση, καλή μου φίλη.

Fegia είπε...

@Άστρια
Άστρια μου, σου εύχομαι καλό Πάσχα με τους ανθρώπους που αγαπάς..
:))

roadartist είπε...

Χρόνια πολλά και καλά φίλε Fegia, με υγεία και αγάπη για σένα και τους αγαπημένους σου.
Προσμενώ :) να σε διαβάζουμε τώρα περισσότερο από πριν :) Μη χάνεσε!

kikop80 είπε...

Χρόνια πολλά fegia και Χριστός ανέστη!!!
Καλώς μας ήρθες και πάλι στην ηλεκτρονική παρέα μα την όμορφη ανάρτηση-ανάμνηση!!!
:-))

Fegia είπε...

@roadartist
Χρόνια πολλά καλή μου φίλη! Θα προσπαθήσω να είμαι περισσότερο συνεπής στα ραντεβού της παρέας....
:))
Φιλιά!

Fegia είπε...

@kikop80
Χρόνια πολλά μεγάλε! Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω...
Να μη χαθούμε...
:))

logia είπε...

που είσαι αγαπητέ;

απουσίες σημειώνω...
καλό μήνα