μια πλημμυρα απο ευχες

Στη Θεσσαλονίκη εγκαταστάθηκα, για πρώτη φορά, τον Οκτώβριο του 1975, ως πρωτοετής φοιτητής και αφού είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες στις εισαγωγικές (έτσι τις λέγαμε τότε) εξετάσεις. Αυτή η καθυστέρηση είχε ένα ευεργετικό αποτέλεσμα για την παραμονή μου, αφού ήδη 3 συμμαθητές και φίλοι από την Αθήνα (επιτυχόντες τις προηγούμενες χρονιές)  ήσαν ένοικοι ενός διαμερίσματος στο κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στον Λευκό Πύργο.

Έτσι, αποφασίσαμε να μοιραστούμε ένα τριάρι, διευθετώντας τον χώρο, ώστε να μένουμε ανά δύο σε ένα υπνοδωμάτιο, παραχωρώντας το τρίτο δωμάτιο σε κοινόχρηστη λειτουργία, έστω κι' αν η μεγαλύτερη επιφάνειά του καταλαμβανόταν από το σχεδιαστήριό μου...
Εγώ έμεινα με τον Σταύρο και οι άλλοι δύο φίλοι, ο Μιχάλης και ο Κώστας, μοιράστηκαν το δεύτερο δωμάτιο.
Η συγκατοίκηση αυτή (που σήμερα μπορεί να φαντάζει εξωπραγματική) ήταν, εκτός από ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα σημαντική για την παραπάνω σύσφιγξη των φιλικών μας σχέσεων και ειλικρινά δεν θυμάμαι ούτε ένα επεισόδιο, να έχει προκληθεί από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, σε συνθήκες, μάλιστα, ιδιαίτερα "στριμωγμένες".  Ίσως η παλιά, δοκιμασμένη φιλία, ίσως η γενικότερη αντίληψη περί συντροφικότητας και αλληλεγγύης, (πρακτικές που αποτελούσαν το modus vivendi της εποχής), δεν είχαν επιτρέψει να διαταραχτεί η συγκατοίκησή μας, που παρέμενε αρμονική και μερικές φορές, διανθισμένη με απρόοπτα...

Ήταν Σαββατόβραδο, αργά, όταν επιστρέφοντας ο καθένας από τις βραδινές του υποχρεώσεις (σινεμά, κανένα παρτάκι, ταβέρνα ή κάποια αφισσοκόληση) μαζευτήκαμε στο σπίτι, διαπιστώνοντας ότι δεν είχαμε νερό (κάτι όχι και τόσο σπάνιο). Ο Μιχάλης με το "πρακτικό" πνεύμα (ως χημικός) είχε την ιδέα να αφήσει ανοιχτές τις κάνουλες στην κουζίνα, ώστε να αντιληφθούμε την επαναλειτουργία του δικτύου (όταν θα συνέβαινε) και να συγκεντρώσουμε (καλού-κακού) λίγο νερό για κάθε μελλοντικό ενδεχόμενο. Μόνο που δεν ενημέρωσε και τους υπόλοιπους για την πρωτοβουλία του...
Έτσι, ξαπλώσαμε ανύποπτοι (μαζί και ο Μιχάλης) παραδομένοι στην αγκάλη του Μορφέα και στην απρόβλεπτη εξέλιξη των γεγονότων...

Κάποια στιγμή, μέσα στον ύπνο μου, άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπά παρατεταμένα και με μια παράλληλη συνοδεία από ένα συνεχή ήχο, πρωτόγνωρο και αδιευκρίνιστο! Φώναξα τον Σταύρο, (που ως ΚΝίτης είχε πιο εξελιγμένα αντανακλαστικά) να διαπιστώσει τι γίνεται αλλά δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ γιατί πριν προλάβει να επιστρέψει συνειδητοποίησα ότι όλο το διαμέρισμα θύμιζε σκηνικό από ταινία του Ταρκόφσκι! Παντού νερά και επιπλέοντα αντικείμενα... Αυτό που βλέπαμε και οι 4 συγκάτοικοι το είχε υποπτευθεί, φαίνεται, ο ανθρωπάκος από το ισόγειο της οικοδομής, που βλέποντας τα νερά να βολτάρουν στο κλιμακοστάσιο τα ακολούθησε μέχρι τον 7ο όροφο χτυπώντας το κουδούνι και ρωτώντας ευγενικά "παιδιά ξέρετε κολύμπι";

Τις επόμενες ώρες, τις περάσαμε στα μπαλκόνια απλώνοντας και στεγνώνοντας όλο τον μουσκεμένο οικειακό εξοπλισμό μας, δηλ. τα είδη ...προικός που διαθέταμε (και που μπορούσαν να εκτεθούν σε κοινή θέα), εισπράττοντας τα χαμόγελα των ηλικιωμένων γειτόνων μας, μερικοί από τους οποίους δεν παρέλειψαν να μας συγχαρούν για το πόσο νοικοκυρεμένα παιδιά είμαστε, αφού Κυριακή πρωί (ελεύθεροι από τα μαθήματά μας) φροντίζαμε (ξεκαρδισμένοι από τα γέλια) για την καθαριότητα του σπιτιού μας!

Αυτή η ιστορία, μου ήρθε στο νου όταν πρόσφατα, μαζί με τον Σταύρο συναντήσαμε για λίγο το γυιό του Μιχάλη, εδώ στη Θεσσαλονίκη και προλάβαμε να τον ενημερώσουμε για το πόσο όμορφα ήσαν τα χρόνια που περάσαμε με τον πατέρα του, βέβαιοι ότι και ο Μιχάλης θα συμφωνούσε, γελώντας από εκεί ψηλά που θα μας έβλεπε..

................................................................
Μετά από μια μεγάλη απουσία μου από την παρέα, σας αφιερώνω αυτή την ανάρτηση μαζί με μια πλημμύρα από ευχές για ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΣΑΣ!