16/12/09

μια σοκολατενια ιστορια


Παραμονές Χριστουγέννων στα τέλη της δεκαετίας του '70.
Ο Λεωνίδας έμενε σ' ένα studio, στο δεύτερο όροφο μιας παριζιάνικης οικοδομής. Ολοκλήρωνε τη διαδακτορική του διατριβή στην Ιστορία, επεκτείνοντας παράλληλα την ερευνητική του δραστηριότητα στις νυχτερινές απολαύσεις, που προσέφερε αφειδώς η ευρωπαϊκή μεγαλούπολη.
Τις σπάνιες φορές, που δεν εξορμούσε προς αναζήτηση του ωραίου φύλου σε κάποιο μπαράκι, φρόντιζε να καλεί την παρέα σε κατ΄οίκον διασκέδαση.
Αυτό είχε συμβεί και το συγκεκριμένο βραδινό, όπου, με τη βοήθεια μιας νταμιζάνας ρακής (από την ιδιαίτερη πατρίδα του) η κατάσταση άρχισε να εκτραχύνεται.
Αφού εξαντλήθηκε όλο το προβλεπόμενο ρεπερτόριο από άσματα, ανέκδοτα και μεγαλόφωνες διηγήσεις (ερωτικών) ιστοριών, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να καβαλήσει μια καρέκλα και να αρχίσει να καλπάζει μέσα στο δωμάτιο, όσο αυτό ήταν χωρικά εφικτό.
Κάποια στιγμή, προς τα ξημερώματα, το πάρτυ ετελείωσε, η παρέα αποχώρησε και ο Λεωνίδας ετοιμάστηκε (εννοείται χωρίς λεπτό ξεκούρασης) να συνεχίσει το συστηματικό, ημερήσιο πρόγραμμά του, δηλ. παραδόσεις, βιβλιοθήκη, επίσκεψη στον επιβλέποντα καθηγητή του, κτλπ...
Μπαίνοντας στο ασανσέρ βρέθηκε απέναντι στον ενοικιαστή του πρώτου ορόφου, οικογενειάρχη Γάλλο με ένα μικρό παιδάκι, νηπιακής ηλικίας.
Ο φίλος μου, που ας σημειωθεί ότι ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός, επικοινωνιακός και κυρίως ευγενικός τύπος, ένοιωσε αμέσως την ανάγκη να απολογηθεί για τη νυχτερινή περιπέτεια, που οπωσδήποτε θα είχαν βιώσει οικογενειακώς, οι Γάλλοι γείτονές του.
Ως δικαιολογία λοιπόν πρόβαλε το γεγονός, ότι υπάρχει ένα θρησκευτικό έθιμο στην Ελλάδα σύμφωνα με το οποίο τις παραμονές των Χριστουγέννων και εν όψει της νέας χρονιάς, συνηθίζεται να συγκεντρώνονται φιλικά πρόσωπα και να ξενυχτούν, κάνοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φασαρία, ώστε να διώξουν τα "κακά πνεύματα" μακριά...
Ο Γάλλος έδειξε απόλυτη κατανόηση και σεβασμό, διακαιολογώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις παρεκτροπές της προηγούμενης βραδιάς, που είχαν κοστίσει στην οικογένειά του ένα αλησμόνητο ξενύχτι. Έτσι, έληξε η ιστορία, μέσα σε καλό πνεύμα αμοιβαίας συμπάθειας και κατανόησης.
.......................................................................

Ένα χρόνο μετά, χτύπησε η πόρτα του studio. Ανοίγοντας την πόρτα ο Λεωνίδας βλέπει το γείτονα του πρώτου ορόφου με ένα τεράστιο δέμα, έξω από την πόρτα του.
Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, ο Γάλλος βρισκόταν ήδη μέσα στο δωματιάκι του φίλου μου, κάνοντας την ακόλουθη δήλωση:
"Επειδή απόψε είναι η θρησκευτική γιορτή σας, κατά την οποία δίωχνετε τα κακά πνέυματα με τρόπο ιδιαίτερα θορυβώδη, σας έφερα μια μοκέτα, ώστε να περιοριστούν (όσο γίνεται) οι συνέπειες για εμάς τους υπόλοιπους". Μπροστά στον εμβρόντητο Λεωνίδα, ο Γάλλος έδωσε τη διαβεβαίωση ότι θα εφαρμόσει ο ίδιος τη μοκέτα στο πάτωμα, πραγματοποιώντας σε ελάχιστο χρόνο την υπόσχεσή του!

Η νύχτα που ακολούθησε, βρήκε το φίλο μου ανεβασμένο πάνω σε μια καρέκλα να καλπάζει μόνος του μέσα στο δωματιάκι, κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσε, ώστε να δικαιολογήσει τα όσα προηγήθηκαν, τιμώντας παράλληλα το "ελληνικό έθιμο", που εκείνο το βράδυ αποτελούσε μια (σπάνια) μοναχική υπόθεση...

Σημ.: Με το Λεωνίδα, συνηθίζαμε να αγοράζουμε τις γνωστές σοκολάτες "Leonidas" με μια μικρή έκπτωση, γεγονός που οφειλόταν στο ότι είχαμε πείσει την ιδιοκτήτρια του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς, πως ο φίλος μου ήταν ο γιός του Βέλγου σοκολατοποιού, από τον οποίο είχε προκύψει και η ονομασία του προϊόντος!

20 σχόλια:

roadartist είπε...

Είστε μεγάλοι παραμυθάδες και οι δυο σας!! Τέλος!!!
Και θεότρελοι :)))
Fegia μου σε φιλώ!!

Fegia είπε...

Αν δεν είμαστε παραμυθάδες δεν θα αγαπούσαμε τόσο τον Μπόρχες... :))
Πολλά φιλιά!

Άστρια είπε...

LOL!!!!!

Ω ζωηρά σοκολατένια (ελληνικά) πνεύματα των Χριστουγέννων (και όχι μόνο)!!! :))


Fegia μου σ'ευχαριστώ αληθινά για το γέλιο που μου χάρισες:)


Πολλά φιλιά από έναν γελώντα Νότο:)

logia είπε...

Αν μαζέψεις τις ιστορίες κάνεις βιβλίο!!!!
Τι κάνει ο Λεωνίδας;

Αν θες πέρνα κι από μένα, κάθε βοήθεια χρήσιμη

καλό βράδυ φίλε μου

Mariela είπε...

Αυτές τις ιστορίες σου ξέρεις ότι τις λατρεύω.....

πολλά πολλά σοκολατένια και θορυβώδη φιλιά....

γιωργος είπε...

Οταν διαβασα και την τελευταια λεξη της ιστοριας σου εψαξα μετα μανιας το σπιτι για μια σοκολατα .Δυτυχως τις ειχα καταναλωσει ολες .Ετσι βγηκα αναγκαστικα εξω,μεσ' το αγιαζι και ετρεξα να παρω στο κοντινοτερο ψιλικατζιδικο.Ευτυχως η Πελαγια ειχε ανοιχτα ,αρπαξα μια σοκολατα και την καταβροχθησα.Η πελαγια με κοιτουσε με ανοιχτο το στομα και ματια σε σχημα μελατου αυγου. Καταφερε να ψελλισει μονο : "εγκυος ειστε κυριε" .Της χαμογελασα και της ειπα "ακομα μια τετοια ιστορια αν διαβασω ,μπορει και να μεινω".

Γευστικοτατη η ιστορια σου!

καλησπερα...

γιωργος καππα

Ανώνυμος είπε...

χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα καλόοοοοοοο :OOOOOOO

και αυτό με τις σοκολάτες χα χα χα χα χα χα χα :OOOOO

Γεφυριστές είπε...

Ναυάγησε δηλαδή το σύμφωνο ελληνογαλλικής φιλίας; χαχα.. φοβερή ιστορία... γέλασα, αλλά μου τρέξανε και τα σάλια διότι η φωτογραφία και το όνομα του φίλου.. καβαλάρη με έκαναν ...παβλοφικό σκυλι... Μου θύμισες τους Βέλγους, όχι μόνο για τα σοκολατάκια αλλά επειδή φαίνεται να είχαν μάθει το ελληνικό εορτολόγιο και σε κάτι τέτοιες περιόδους ψιθύριζαν συνωμοτικά με γουρλωμένα μάτια έξω από το ασανσέρ:"Σήμερα οι Έλληνες γιορτάζουν!! Είναι εδώ;"
Ωραία ιστορία!!!
Χαιρετώ

υ.γ. τώρα αν σου πω ότι η όρεξή μου τράβηξε αλμυρό και γλυκό θα το πιστέψεις; Από μικρή θυμάμαι ότι ναι μεν δεν έλειπαν τα σοκολατάκια «Λεωνίδας» από το σπίτι αλλά κι ότι η μάρκα των ψησταριών στα σουβλατζίδικα ήταν... «Λεωνίδας»!!

Βάσσια είπε...

:-)

Μπράβο σας.... να σκαρώνετε ιστορίες.

Για τα "leonida's" κι όχι για τον Γάλλο, θα σκάρωνα κι εγώ....
Μου δημιούργησες πρωί πρωί τάσεις σοκολατομανίας.

Feggia καλημέρα

kikop80 είπε...

Γειά σου Fegia με τις όμορφες ιστορίες σου!!!!
Πρέπει να τις κάνεις βιβλίο, ε!
Δεν το συζητώ!!!!
:-))

Fegia είπε...

@Άστρια
Αστρια μου, ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές διασκεδαστικές ιστορίες στη ζωή μας από το παρελθόν, γιατί το μέλλον το βλέπω...δακρύβρεχτο
:(
Φιλιά από τον ηλιόλουστο (με δόντια) Βορρά!

Fegia είπε...

@logia
Καλή εβδομάδα φίλη μου.
Λες να βγάλω κανένα βιβλίο;
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, στην παρουσίασή του θα μας συνοδέψεις μελωδικά;

Τον Λεωνίδα έχω να τον δω πολλά χρόνια.
Τελευταία ανακάλυψα, εντελώς τυχαία, τα βιβλιογραφικά ίχνη του, χάρη σε ένα link που μου έστειλε η Αλέκα ("Γεφυριστές").
Έτσι πληροφορήθηκα ότι είναι ερευνητής στο χώρο του και μάλιστα στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών. Είδα τις δημοσιεύσεις του και θυμήθηκατις άπειρες σημειώσεις που κρατούσε σχολαστικότατα αρχειοθετημένες... Είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε να αξιολογώ την ιστορική διάσταση των γεγονότων, βάζοντας π.χ. πάντα ημερομηνία στα σκίτσα μου, ώστε όταν τα ξαναβλέπω μετά από χρόνια να θυμάμαι τη χρονολογία δημιουργίας τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το έκανα και του είμαι ευγνώμων!

Σε φιλώ.

ΥΓ. Τι γίνεται με τη Διευθύντρια;

Fegia είπε...

@Mariela
Μαριέλα μου, εσύ μπορείς να (ξανα)ζήσεις το πνεύμα της εποχής! Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Περιμένω αντίστοιχες ιστορίες σου από το quartier latin και τα ξεφαντώματα au board de la Seine...

Δεκτά τα θορυβώδη φιλιά σου!
Τα ανταποδίδω!
:))))

Fegia είπε...

@γιωργος καππα
Σχόλιο, αντάξιο της πέννας σου φίλε!
Από παντού σκαρώνεις ιστορίες καθημερινής τρέλλας...

Πίνω (μια σοκολάτα, προς το παρόν) στην υγειά σου!

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Τι να σου κάνω έπρεπε να είσαι εκεί με τη μηχανή σου.
Αλμπουμ ολόκληρο θα έφτιαχνες.

Fegia είπε...

@Γεφυριστές
Σου είμαι ευγνώμων που ξαναβρήκα κάτι από το Λεωνίδα.
Εψαξα όλη τη Θεσσαλονίκη να βρω ένα ζαχαροπλαστείο με σοκολατάκια "Leonidas" για τη φωτογραφική σύνθεση. Τίποτε!
Κάποτε υπήρχε ένα που τα πωλούσε αποκλειστικά.
Φαίνεται ότι πλέον οι καιροί είναι δύσκολοι για Λεωνίδες.

Fegia είπε...

@Βάσσια
Αν δεν σκαρώναμε ιστορίες τότε, πότε θα τις σκαρώναμε;
Όχι δηλ ότι και τώρα μας λείπουν...έεε, όλο και κάτι ψιλοσκαρφιζόμαστε, προσπαθώντας (ελπίζω) να μην καταντήσουμε γραφικοί.
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα.

Fegia είπε...

@kikop80
Σιγά σιγα θα με πείσετε να ...εκδοθώ!
Φιλιά και καλή εβδομάδα.

logia είπε...

εννοείται οτι θα το ντύσουμε μουσικά

τώρα που λες αυτά για τον Λεωνίδα, μου θύμισες πέρυσι που έβαζα ονόματα συμμαθητών μου στο διαδίκτυο για να βρω τι κάνουν και να βρω και κάποια επικοινωνία... Χάρηκα πολύ που βρήκα κάποιους, μερικοί από αυτούς με σπουδαία πορεία, μιλάμε στο msn αλλά ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε...
Από δε το μαθηματικό, τρεις ανθρώπους γνώρισα όλους κι όλους ως φοιτήτρια, και μ΄αυτούς τους τρεις εξακολουθώ να έχω σχέσεις... η μια μάλιστα κουμπαρούλα μου!!!!

Για την Διευθύντρια τίποτε ακόμη , αλλά είμαι απαισιόδοξη...

fractal είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ