8/11/09

η μελωδια της απουσιας


Πριν δύο χρόνια, σε αντίστοιχη περίπου εποχή, δηλ. στη διάρκεια του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ανηφόριζα τον πεζόδρομο της Αριστοτέλους κινούμενος στον υπόστεγο χώρο λόγω βροχής. Λίγα λεπτά πριν φτάσω στον τελικό μου προορισμό είδα συγκεντρωμένο κόσμο έξω από ένα κατάστημα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια δυσκολία στη διέλευση των διερχομένων. Προσπαθώντας να διευκολύνω την πορεία μου άπλωσα το χέρι, επιχειρώντας να παραμερίσω αυτόν που μου έφραζε το δρόμο, όταν παρατήρησα ότι την ίδια ακριβώς κίνηση έκανε και κάποιος απέναντί μου. Μόνο που αυτός, ο μάλλον ευτραφής και συμπαθής κύριος έκανε κάτι παραπάνω. Έπιασε και έσφιξε το χέρι μου προσθέτοντας (πριν καν προλάβω να αντιδράσω): "Θύμισέ μου από πού σε ξέρω"..
Έμεινα αμήχανος για ελάχιστα δευτερόλεπτα, αρκετά, ωστόσο για να συνειδητοποιήσω ότι από πουθενά δεν θα μπορούσε να με ξέρει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μου θύμιζε τίποτα η παρουσία του. Για λόγους ευγένειας, όμως, ανταπέδωσα τη θερμή χειραψία διερωτόμενος κι εγώ "μήπως από το στρατό;"... και εκφράζοντας παράλληλα την απορία μου για την ενδεχόμενη συνάντησή μας στο παρελθόν. Ο χρόνος που έγιναν όλα αυτά ήταν ελάχιστος αλλά πρόλαβα να διακρίνω μια απορία και έκπληξη από μέρους ενός συνοδού του συνομιλητή μου, ο οποίος έδειχνε να απορεί περισσότερο για την δική μου ...απορία σαν να ήταν εντελώς αφύσικη η πιθανότητα να μην θυμάμαι (ή να αναγνωρίζω) τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου.
Μετά από αυτό το στιγμιαίο τετ α τετ και αφού δεν απέδωσαν οι αμοιβαίες προσπάθειες να ανακαλέσουμε επιτυχώς το (κοινό) παρελθόν μας, χωρίσαμε χαμογελώντας, με τον παρ' ολίγον γνωστό μου να συμπληρώνει "δεν πειράζει, την άλλη φορά θα θυμόμαστε πού έχουμε συναντηθεί"...
Απομακρυνόμενος για λίγο και διατηρώντας τον απόηχο από αυτά τα τελευταία λόγια του, συνειδητοποίησα ότι αυτή η τόσο χαρακτηριστική, μελωδική φωνή ανήκε στο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα!


Στην προηγούμενη ανάρτηση, μιλώντας για τον (υποκειμενικό) τρόπο που μπορούμε να αναγνώσουμε τον κόσμο (ανάγοντάς τον σε σημεία με κυριολεκτική και συνειρμική ιδιότητα) υποστήριζα ότι το ίδιο αντικείμενο μπορεί να τύχει διαφορετικής ανάγνωσης (και ερμηνείας) ανάλογα με κάποιες προσωπικές ή κοινωνικές παραμέτρους του θεατή (ή αναγνώστη).
Στην περίπτωσή μου όμως και σχετικά με το γεγονός που σας περιέγραψα προσπαθώ να κατανοήσω μέσα από ποιό μηχανισμό μπορεί κανείς να παραβλέψει, να αγνοήσει και να μην εμπιστευτεί την ίδια του την όραση απέναντι σε ένα "σημείο" τόσο κυριολεκτικό, σαφές, οφθαλμοφανές (και αρκετά ευδιάκριτο...) αναγνωρίζοντάς και ταυτοποιώντας το (στη συνέχεια) κάτω από το απομακρυνόμενο ηχητικό του ίχνος, όσο μελωδικό κι αν είναι αυτό...

22 σχόλια:

Roadartist είπε...

Όμορφη αφορμή για ποστ..
Τελικά τον Μαχαιρίτσα τον είχες ξαναδεί, είσασταν γνωστοί ή όχι; :)))
Πάντως φαντάσου πόσα πράγματα δεν παρατηρούμε κάθε μέρα μπροστά μας..

Γιώργης Σαράτσης είπε...

Ανάγκες συνύπαρξης: μέσα στο πλήθος πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα περιμένει μία τυχαία χειραψία μας...

Κι αν είχατε πράγματι κάπου κάποτε συναντηθεί;

H.Constantinos είπε...

Μου άρεσε το τόσο ελεύθερο σκίτσο, αλλά ακόμα περισσότερο μου άρεσε ο τόσο άπαιχτος τίτλος...!

Fegia είπε...

@Roadartist
Καλή εβδομάδα φίλη μου.
Τον Μαχαιρίτσα δεν τον είχα ξαναδεί, ούτε τον είδα στη συνέχεια (σε τετ α τετ). Δεν είμαστε γνωστοί.
Η όλη ιστορία προέκυψε προφανώς από μια παρεξήγηση στην κίνηση που έκανα για να περάσω. Απλώνοντας το χέρι μου, αυτός, ευρισκόμενος ακριβώς απέναντί μου θεώρησε (ίσως γιατί ήταν συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο) ότι ήθελα να τον χαιρετήσω. Έτσι ακολούθησαν τα υπόλοιπα τραγελαφικά.
Φαντάσου, βέβαια την έκπληξη του και κυρίως του φίλου του, όταν έδειξα ότι δεν μπορώ να θυμηθώ από πού τον ξέρω!...
Πλάκα έιχε...
Εδώ, βέβαια έχουμε να κάνουμε με μια (αθέλητη) "περιφρόνηση" της δημοσιότητας, η οποία αντιμετωπίστηκε χαλλλαρά και με χιούμορ από τον ίδιο, επειδή, γενικά, είναι ωραίος και free τύπος...
Φαντάσου νάπεφτα σε κανένα "μεγάλο" αστέρα του star system....Θα του προξενούσα (αθεράπευτα) τραύματα με τον ....σνομπισμό μου!
:)))

Βάσσια είπε...

Ως μεγάλη θαυμάστρια του Μαχαιρίτσα,
την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω, θα κάνω αυτό ακριβώς.....

:-)
Καλή εβδομάδα

Fegia είπε...

@Alastor
Μου αρέσει η οπτική σου αγαπητέ.
Η ανάγκη για επικοινωνία είναι βαθύτατα ανθρώπινη και την έχουν ακόμη και αυτοί που είναι διαρκώς σε μια (τεχνητή) επικοινωνία και μάλιστα με πολύ κόσμο.
Να τα λέμε.
:)

Fegia είπε...

@H.Constantinos
Για νάμαι ειλικρινής προβληματίστηκα αρκετά για τον τίτλο και χαίρομαι που σου άρεσε!...
:)

Fegia είπε...

@Βάσσια
Βάσσια μου, την επόμενη φορά που θα συναντηθώ με τον Μαχαιρίτσα θα τον προειδοποιήσω για το τι του ετοιμάζεις...ώστε να μην βρεθεί απροετοίμαστος αυτή τη φορά...
:)

Ανώνυμος είπε...

κουφό!

fractal είπε...

Καλησπέρα.
Η πόλη σου εμπνέει και προσφέρεται για όμορφες και απρόβλεπτες συναντήσεις.
Σου συνηστώ την παρασταση "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ" στο Βασιλικό θέατρο. Την απόλαυσα..

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου φίλε fegia,

Αρχίζω από το αεράτο σκίτσο σου, με ελάχιστες γραμμές, γεμμάτο κίνηση!!!

Οι συνειρμοί σου πάντα είναι καταπληκτικοί και διαβάζοντάς σε δεν ξέρει κανείς ποτέ πού θα ... καταλήξουν! :)))))

Κι αυτό έχει μοναδική γοητεία :))

Το γεγονός με τον Μαχαιρίτσα LOL!
Και πολύ σοφά τα συμπεράσματά σου!

Πολλά φιλιά από έναν ήηηηησυχο Νότο:)
Καλή εβδομάδα!

logia είπε...

το σκίτσο υπέροχο!!!

εμφανής η εσωτερική ένταση του ερμηνευτή!!!

το γεγονός, απόλυτα κατανοητό για μένα, που σπάνια συγκρατώ φυσιογνωμίες...

την καλημέρα μου

kikop80 είπε...

ΧΕΧΕ!!
Βρε το Μαχαιρίτσα, αν μη σε θυμάται!!!
Έπρεπε να του πείς μετά..πως τον κατάλαβες από τη φωνή!!!
:-))

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Θεόκουφο!

Fegia είπε...

@fractal
Είσαι στα μέρη μας;
Αυτή η πόλη έχει κάποια καλά στοιχεία, ένα από τα οποία είναι η ανθρώπινη κλίμακα και οι (εύκολες) τυχαίες συναντήσεις...
Θα προσπαθήσω να δω την παράσταση.
Θυμάμαι όταν είχα δει το αντίστοιχο κινηματογραφικό έργο πόσο μου είχε αρέσει (με τα δεδομένα εκείνης της εποχής).

Σ ευχαριστώ.
Καλό βράδυ.

ΥΓ. Θα μείνεις και στο Φεστιβάλ ;

Fegia είπε...

@Άστρια
Καλησπέρα φίλη μου Άστρια.
Το σκίτσο δεν αποδίδει. βέβαια τον Μαχαιρίτσα αλλά κάποιον (αόριστο) ροκά. Γι αυτό το έφτιαξα. Νομίζω μάλλον ότι το είχα κάνει (πριν από πολύ καιρό) για τον Nick Cave και το live άλμπουμ του ("Live seeds" / 1993) στο Σεράγεβο, όπου υπάρχει και το πολύ αγαπημένο μου τραγούδι "The Weeping Song".
Τέλος πάντων...

Όσο για την ιστορία με τον Μαχαιρίτσα, κάθε φορά που τη θυμάμαι μου φαίνεται απίστευτη!...
Να τον έχω απέναντί μου και να τον γνωρίσω αφού απομακρύνθηκα και μάλιστα από τη φωνή του...
Φέτος που παρακολούθησα μια συναυλία του, προσπάθησα να τον συναντήσω για να του θυμήσω την ιστορία αλλά δεν τα κατάφερα.
Μιά άλλη φορά...

Καλό βράδυ από ένα μελαγχολικό Βορρά.
:)))

Fegia είπε...

@logia
Καλησπέρα logia μου.
Το σκίτσο τελικά έχει το δυναμισμό, τώρα που το σκέφτομαι περισσότερο, του Nick Cave (όπως έγραψα και στην Άστρια) γιατί τελικά γι αυτόν προοριζόταν...
Τουλάχιστον το τότε δυναμισμό του Nick...

E...όσο και να μη συγκρατείς φυσιογνωμίες κάποιους γνωστούς καλλιτέχνες όλοι συνήθως τους θυμόμαστε.
Ή σχεδόν όλοι...

Καλό βράδυ.

Fegia είπε...

@kikop80
Άστα μεγάλε.
Είναι κουφή ιστορία αλλά πέρα για πέρα αληθινή.
Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να επανορθώσω.
Καλό βράδυ.

anepidoti είπε...

αν συναντηθούμε, θα σου απλώσω σίγουρα το χέρι και δεν θ' ανρωτηθώ, fegia μου! μούλειψες κι είμαστε τόσο κοντά που σίγουρα συναντιόμαστε τώρα που ζω πια τελείως down town.
σε φιλώ και σένα και τις μουσικές σου, δε συζητώ για τα σκίτσα σου!

Fegia είπε...

@anepidoti
Το βέβαιο είναι ότι, όντως, συναντιόμαστε, και πριν και τώρα.
Σου ανταποδίδω τα φιλιά και επιφυλάσσομαι να σου επιδόσω ένα σκίτσο μου...
:)

dodo είπε...

Κουφό στ' αλήθεια, όπως επιτυχώς το χαρακτηρίζεις. Αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον το ερώτημα στην τελευταία παράγραφο: υλικό γιά σκέψη και συζήτηση...

Fegia είπε...

@dodo
Ακόμα δεν μπορώ κι εγώ να το εξηγήσω.
Ίσως λόγω πολυκοσμίας κατά τη συνάντηση ή λόγω του απρόοπτου του γεγονότος...
Καλό Σ.Κ.