19/9/09

τελειες (με πολλα θαυμαστικα)

Υπάρχει ένα είδος εκπαίδευσης, ένα είδος μαθητείας, που συντελείται υπό συνθήκες πέραν της τυπικής υποχρέωσης (όποια κι αν είναι αυτή) των σπουδών και καθ' υπέρβαση του προβλεπόμενου για μια τέτοια δραστηριότητα χρόνου. Μια διαδικασία σπουδών, που κύριο γνώρισμά της είναι η αγάπη για το αντικείμενο, γι' αυτό απαιτεί (και προϋποθέτει) μια γενναιόδωρη παραχώρηση του ελεύθερου (από τις συμβατικές υποχρεώσεις) χρόνου μας. Είναι το "κρυφό σχολειό", στο οποίο καταφεύγουμε -ενήλικες πλέον-με την προσδοκία να καλύψουμε κάποια μαθησιακά κενά μας, να ανακαλύψουμε κάποιες νέες γνωστικές περιοχές, να ικανοποιήσουμε απωθημένες επιθυμίες πάνω σε απρόσιτα (στο παρελθόν) γνωστικά αντικείμενα.
Σε ένα τέτοιο εργαστήρι πέρασα πολλά Παρισινά βράδια, προσπαθώντας να πλησιάσω δύο αγάπες, που στοίχειωναν από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Το κόμιξ και το κινούμενο σχέδιο.
Η προσέγγιση βέβαια δεν ήταν εύκολη και όπως κάθε ετεροχρονισμένη αναζήτηση του ερωτικού αντικειμένου άφηνε γλυκόπικρη τη γεύση της προσωρινής απόλαυσης εναλασσόμενης με το φόβο της ματαιότητας της προσπάθειας. Στο εργαστήρι αυτό έχω αναφερθεί εν παρόδω σε μια από τις πρώτες μου αναρτήσεις (με αφορμή ένα γεγονός τελείως διαφορετικό κατ΄αρχήν αλλά τώρα που το συνειδητοποιώ, με ένα κοινό παρανομαστή που ακούει στο όνομα: προσωπική δημιουργία).
Σ' αυτό το εργαστήρι λοιπόν, εγώ ζωγράφιζα τις διαφάνειες, ο διπλανός μου (ένας Τούρκος ζωγράφος) έπλαθε την πλαστελίνη του πάνω σε ιστορίες του Χότζα και ο Christian ο δάσκαλός μας, μιλούσε για τους μεγάλους δημιουργούς του κινουμένου σχεδίου....

Εκεί, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Norman McLaren...
Μια μεγαλοφυία του συγκεκριμένου χώρου, που σε εποχές πολύ μακρυνές από τις σημερινές (των τεράστιων ψηφιακών δυνατοτήτων), οραματίστηκε και ανέπτυξε πρωτοποριακές τεχνικές, που εντυπωσιάζουν όχι μόνο με το αποτέλεσμα αλλά - κυρίως- με το γεγονός ότι στηρίζονται σε "απλές" χειρονακτικές επεμβάσεις πάνω στο ίδιο το υλικό, δηλ. το φιλμ.
Ο McLaren αναγνωρίστηκε ως κορυφαίος δημιουργός, τιμήθηκε με πολλά βραβεία και το πλέον εντυπωσιακό έργο του θεωρείται το "Pas de deux".
Για μένα, ωστόσο, αυτά που αποτελούν έργα-μνημεία, αυθεντικά έργα τέχνης, κυρίως διότι μετατρέπουν απλές, απλούστατες γεωμετρικές φόρμες σε καλλιτεχνικές ομιλούσες μορφές, αναγορεύοντας τα ταπεινά σημεία σε οπτικοακουστικά ερεθίσματα, συντονισμένα και ολοζώντανα, είναι τα έργα του που διαπραγματεύονται "απλές" επεμβάσεις πάνω, τόσο στο καρέ του φιλμ, όσο και στην ηχητική μπάντα.

Ένα από αυτά, το "Dots", έργο του 1940, μπορείτε να το παρακολουθήσετε στη συνέχεια:
(Καλό θα είναι να απενεργοποιήσετε το Gcast για να απολαύσετε και τον ήχο, χωρίς να προκαλείται σύγχυση με το "Jolene").


Σχετικά με την τεχνική του McLaren, μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα εδώ.

Το έργο του πρωτοπόρου Σκωτσέζου σχεδιαστή (που εργάστηκε και διακρίθηκε κυρίως στον Καναδά), αποτελεί ανεκτίμητη παρακαταθήκη για τους αντίστοιχους δημιουργούς, μερικοί από τους οποίους δεν παύουν να εκφράζουν δημόσια την ευγνωμοσύνη τους, όπως ο Wassilli Dudan, που το κάνει ακόμη και... μέσω του πρωινού καφέ του.


12 σχόλια:

kikop80 είπε...

Γειά σου φίλε fegia!
Φοβερό και το Dots αλλά και το άλλο!!!
Πρέπει να ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του, έτσι?
Ααααχ!!!
Να 'χαμε κι άλλο χρόνο!!!
Είναι τόσα όλα αυτά που θέλω να κάνω...
Θα τον βρώ όμως που θα πάει!!!
Την καλησπέρα μου και καλό φθινόπωρο!!!

ΥΓ.

2 φορές ήρθε φέτος η Μπάρμπαρα Λούνα και τις δύο ακυρώθηκαν οι συναυλίες!!!

Άστρια είπε...

Καλό βράδυ fegia μου,

Δεν μπορείς να φανταστείς πόση ώρα είμαι με την καταπληκτική αυτή ανάρτησή σου!

Ξαναείδα την ανάρτηση του Πηηρ και ξανασυγκινήθηκα, πήγα σε όλα τα links σου και θαύμασα!
Είδα το Pas de Deux (και το δεύτερο υπέροχο!! μέρος του)και δεν ξεκολλούσα.
Και αλήθεια αν δεν έβλεπα το link με την τεχνική του McLaren, δεν θα καταλάβαινα την αποτύπωση του σχεδίου απ' ευθείας στο φιλμ σε συνδυασμό με ήχους (hand drawn sounds). Τί ευφυής ιδέα, και με τί μέσα τότε! Για τα dots, δεν θα καταλάβαινα την αξία τους, θα παιρνούσαν απαρατήρητα, αν δεν έβλεπα το σχόλιό σου.

Ηταν ένα υπέροχο μάθημα. Μία ανάρτηση με γνώση, εμφανή αγάπη για το αντικείμενο και έμπνευση!!

Σ' ευχαριστώ για αυτή την απόλαυση.

Πολλά φθινοπωρινά φιλιά και από εδώ στον Βορρά:))
Και καλή εβδομάδα!

Mariela είπε...

Καταπληκτικά και τα δύο...
Υπέροχη ανάρτηση ίσως από τις καλύτερες σου για μένα....

Το κινούμενο σχέδιο είναι μια μεγάλη αγάπη και μάλλον... απωθημένη!

Το σκεφτόμουνα πολύ τότε, να μείνω άλλο ένα χρόνο στο Παρίσι να το κάνω και αυτό στη Rue d' Ulm...
τελικά έμεινε μόνο όνειρο!

Σε φιλώ πολύ πολύ...

Υ.Γ. Δεν ήρθε το μέηλ με τις ευχές για την κόρη σου????????

dodo είπε...

Αξίζουν οπωσδήποτε πολλά, πολλά θαυμαστικά- όμορφο, ευφάνταστο, ζωντανό!
Ευχαριστώ γιά τις τόσες ενδιαφέρουσες πληροφορίες αυτής τής ανάρτησης, θα επανέλθω γιά να δω καλύτερα τα τής τεχνικής
(θαυμάζω πολύ τους καλλιτέχνες τού κινουμένου σχεδίου).

Ανώνυμος είπε...

μου είναι αδύνατο να φαντασθώ τι θα έφτιαχνε σήμερα......

ρίξε μια ματιά στην όαση :)

Fegia είπε...

@kikop80
Γειά σου φίλε μου.
Σαν τα πρωτοβρόχια...
Χαθήκαμε για λίγο καιρό αλλά δικαιολογημένα λόγω διακοπών.
Πράγματι υπήρξε πρωτοπόρος και, 'ισως, μοναδικός στην τεχνική του.
Καλό φθινόπωρο και σε σένα.
:)

Fegia είπε...

@Άστρια
Καλημέρα φίλη μου.
Όσο χρόνο και να διαθέσει κανείς για να απολαύσει τα έργα του, πάλι λίγος θα είναι...
Η ιδέα για τη συγκεκριμένη ανάρτηση μου ήρθε, με αφορμή το γεγονός ότι στις 26 του μήνα αρχίζει εδώ στη Θεσσαλονίκη ένα Φεστιβαλ video-προβολών που γίνεται τα τελευταία χρόνια.
Παράλληλα, βέβαια, συμβαίνει και το Μικρού μήκους στη Δράμα.
Έτσι, ξαναμπήκα στο κλίμα, που για πολλά χρόνια λάτρευα.

Η ιστορία με τον Πήηρ είναι από τις πιο αγαπημένες μου (μάλλον η πλέον αγαπημένη) και κάθε φορά που τη θυμάμαι έχω πάντα την ίδια απορία, τι να έγινε αυτή η ψυχή...'οπως επίσης και ο τότε συγκάτοικος και φίλος ο Παντελής.

Σ ευχαριστώ πολύ για τις "κιμωλίες"
Εκπληκτική ιδέα, άψογη εκτέλεση!
Πραγματικό έργο τέχνης.

Φιλιά από το Βορρά.

Fegia είπε...

@Mariela
Μαριέλα μου σ ευχαριστώ.
Κι εγώ δεν προχώρησα ιδιαίτερα στις συγκεκριμένες σπουδές, κυρίως λόγω στρατού, που με μάζεψε και με γύρισε στην πατρίδα, σε ώριμη ηλικία (για να τον υπηρετήσω πιο αποτελεσματικά).

Στην Ulm ήταν φοβερό το εργαστήρι, όπως μου είχε πει ένας φίλος, ο Γιώργος Σηφιανός,, (γνωστός dessinateur, και καθηγητής του dessin anime, στη Σορβόννη). Αυτός συνέχισε, μετά την Καλών Τεχνών της Αθήνας και ζει μόνιμα στο Παρίσι.

Δεν πειράζει που δεν ικανοποιήσαμε όλα μας τα όνειρα. Ας αφήσουμε και μερικά...(LOOOOL).

Πολλά φιλιά!

Fegia είπε...

@dodo
Κι εγώ θαυμάζω απεριόριστα τους καλλιτέχενς του κινουμένου σχεδίου. Δίνουν ζωή (πραγματική ζωή) στο σκίτσο! Τι πιο δημιουργικό!....

Επ' ευκαιρία, τα σκίτσα σου είναι ιδανικά (όπως θα ξέρεις βέβαια) για κινούμενο σχέδιο!
:)
Καλό μεσημέρι.

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Σήμερα κι εγώ προβληματίζομαι για το τι θα έκανε, μετά την τόση προσφορά των ψηφιακών τεχνικών μέσων που υπάρχει.
Πάντως, ένας καλλιτέχνης πάντα βρίσκει έδαφος για να δημιουργήσει.
Αυτή, άλλωστε, είναι και η διαφορά μεταξύ καλλιτέχνη και δεξιοτέχνη (δηλ. εκτελεστή).

Θα περάσω από την "όαση" για να δω τι μας...επιφυλάσσεις.
:)))

Benikos place είπε...

Μια καλησπερα και απο εμας, το μπλογκ σου μας αρεσει παρα πολυ.Χαιρετισμους απο βερολινο.

Fegia είπε...

@Benikos place
Καλώς ήλθατε στην παρέα.
Ευχαριστώ πολύ για το κολακευτικό σχόλιό σας.
Τους χαιρετισμούς μου στο υπέροχο Βερολίνο!