η χα(χα)μενη δημοσιοτητα

Ήταν Αποκριές του 1980, εξεταστική περίοδος.

Επρόκειτο να εξεταστούμε προφορικά στο μάθημα της “Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής”.

Με τις κολλητές φίλες τη Νίνα και την Αννιτέλα αποφασίσαμε ότι δεν θα δώσουμε το μάθημα και καλό θα ήταν να πάμε μια εκδρομούλα τη συγκεκριμένη μέρα. 

Κατά σύμπτωση, είχε έλθει στη Θεσσαλονίκη, οδεύοντας προς Παρίσι, ο παλιός φίλος Νίκος, γνωστός και σαν Mauro… Η επίσκεψη αυτή προσέφερε στην πρόταση για εκδρομή, την ελπίδα να γίνει πραγματικότητα, δεδομένου ότι ο Mauro διέθετε ΙΧ και ήταν και ο μόνος άλλωστε που οδηγούσε. Στην ομάδα προστέθηκε η Λία και ξεκινήσαμε με προορισμό τη Χαλκιδική.

Στο δρόμο, ο οδηγός πήρε λάθος κατεύθυνση και βρεθήκαμε σε αντιδιαμετρική πορεία σε σχέση με τον προορισμό μας. Κάποιος-με πρακτικό πνεύμα- έριξε την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο Μέτσοβο αντί να γυρίσουμε πίσω! Όπερ και εγένετο, ή τουλάχιστον επιχειρήσαμε κάτι τέτοιο, λογαριάζοντας, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Κι΄αυτό, γιατί στο ύψος της Κρανιάς ο δρόμος ήταν κλειστός από το χιόνι.

Στο μεταξύ είχε βραδυάσει για τα καλά. Στη μοναδική διανυκτερεύουσα ταβέρνα του χωριού είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουμε την περίφημη πανίδα της Πίνδου, μεταλλαγμένη όμως σε τραγανά λουκάνικα και αρωματικά κοψίδια. Κατά τις 9.30 το βράδυ, μπροστά στο πλανώμενο ερώτημα του “τι κάνουμε τώρα” είχα την φαεινή έμπνευση να προτείνω ως τελικό – επιτέλους – προορισμό την Κέρκυρα! Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, οι αποφάσεις είναι αστραπιαίες και ο θρίαμβος της ομοφωνίας απόλυτος.

Ο  Mauro επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι ήταν ικανός να ξεκινήσει για τσιγάρα και να βρεθεί “καρφί” στην Κοπεγχάγη… (το παράδειγμα δεν είναι αυθαίρετο). Ετσι, ούτε που καταλάβαμε πώς φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και τελικά στην Κέρκυρα, την επομένη το πρωί.

Η μεθεπόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και η Κέρκυρα είχε την τιμητική της. Κόσμος πολύς, επισκέπτες, ντόπιοι και μερικά ΜΜΕ για να καλύψουν τις αποκριάτικες εκδηλώσεις.

Είμαστε με τον Νίκο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για πρωινό όταν βλέπουμε να μας πλησιάζει κάποιος, γνωστός φυσιογνωμικά τύπος, που δεν μπορούσαμε όμως να ταυτοποιήσουμε...

Η ερώτηση, με ευγενική και πολύ χαρακτηριστική χροιά:

-       Έχετε έλθει για τις αποκριάτικες εκδηλώσεις;

-       Εεε, κατά κάποιο τρόπο…

-       Ωραία – και γυρίζοντας προς ένα τηλεοπτικό συνεργείο – “παιδιά ελάτε”…

    Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για τον Αλέξη Κωστάλλα, που καλούσε το συνεργείο της ΕΡΤ προκειμένου να καταθέσουμε τις εντυπώσεις μας για το Καρναβάλι, on camera.

Έντρομοι, πεταχτήκαμε πάνω αρνούμενοι με ευγένεια και όση ψυχραιμία μας επέτρεπε η σκέψη ότι θα μπορούσαν οι δικοί μας να μας “απολαύσουν” στο μεσημεριανό δελτίο, τη στιγμή που πίστευαν ότι εγώ δίνω εξετάσεις στη Θεσσαλονίκη και ο Νίκος βρίσκεται καθ’ οδόν για το Παρίσι όπου και τελείωνε τις σπουδές του.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα στη δημοσιότητα, έστω για δεκαπέντε λεπτά (όπως έλεγε και ο Γουόρχολ). Αλλά να ανήκει σε μας και όχι στην ΕΡΤ, η πρωτοβουλία για την πραγματοποίησή της.

Καλή Τσικνοπέμπτη!...