ο θειος

Την πρώτη μέρα που μπήκε στην αίθουσα για το προγραμματισμένο μάθημά του, βρεθήκαμε έκπληκτοι (όχι μόνο ως πρωτοετείς) μπροστά σ' ένα ανεπανάληπτο σόου, μια μοναδική ατραξιόν...

Θα μας μιλούσε για την "έννοια της κλίμακας στην αρχιτεκτονική"..

Ξαφνικά, και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, έπεσε στο πάτωμα και μπουσουλώντας άρχισε, άλλοτε στα γόνατα και άλλοτε σερνώμενος κυριολεκτικά, να μας εξηγεί πόσο διαφορετικά βλέπει κανείς τα πράγματα αν αλλάξει θέση παρατηρητή, αν μεταβάλει το δεδομένο ύψος από το οποίο έρχεται σε οπτική επαφή με τον γύρω κόσμο..

Το ίδιο έκανε δίνοντας ένα απίθανο σάλτο και ανεβαίνοντας στο πρώτο σχεδιαστήριο που βρέθηκε μπροστά του...

Ο "θείος", όπως συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε, μπήκε πολύ σύντομα στην παρέα μας - αυτή την όμορφη παρέα του Α' αρχιτεκτόνων - και το μάθημά του (πλαισιωμένο με μια ομάδα εξαιρετκών συνεργατών) ήταν πανηγύρι.

Ασκήσεις επί χάρτου με διαγωνισμό ανεκδότων, εργασίες πεδίου με κατάληξη στις ψαροταβέρνες της Αρετσούς και αργότερα νυχτερινές επισκέψεις (με την ομάδα του πολιτιστικού) στα μπαράκια της  Προξένου Κορομηλά...

Ο "θείος" αποτελούσε ένα από τα δύο "ονόματα" της Σχολής, μεγάλος δάσκαλος, επιτυχημένος επιστήμονας και καθιερωμένος συγγραφέας, με διεθνή εμβέλεια και αναγνώριση.

Η κοινωνική και πολιτική του δράση σε συνδυασμό με τα επιστημονικά του προσόντα, συνέθεταν τα διαπιστευτήρια, που τον οδήγησαν σε υψηλές θεσμικές θέσεις στο χώρο της παιδείας  και τον ευρύτερο δημόσιο βίο.

Τα δημοκρατικά του φρονήματα - δοκιμασμένα σε δύσκολες εποχές - αποτελούσαν παρακαταθήκη για την εκπαιδευτική κοινότητα της Πολυτεχνικής.

Τον θυμάμαι, τόσο παραστατικά, να δρασκελίζει τον ραδιοφωνικό πομπό που -σαν συντονιστική επιτροπή της κατάληψης για την απόσυρση του Ν.815 - είχαμε στήσει ακριβώς έξω από την πόρτα του γραφείου του, για να μπορέσει να εισέλθει...και αργότερα (με την ιδιότητα του Πρύτανη) να δηλώνει στα ΜΜΕ ότι δεν έχει ιδέα αν λειτουργεί πομπός στη Σχολή...

Ο "θείος" υπήρξε πράγματι ο μεγάλος φοιτητοπατέρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Φίλοι και "εχθροί" του, μέσα από τις οποιεσδήποτε κολακευτικές ή επικριτικές αναφορές προς το πρόσωπό του -  δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν για ένα αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό του.

Τη μοναδική, απίστευτη ζωντάνια και ενεργητικότητα, που εξέπεμπε.

Αυτή τη ζωντάνια, αυτή την ενεργητικότητα διέκρινα αναλλοίωτη, όταν μετά από πολλά χρόνια συνάντησα τον "θείο", τον δάσκαλό μου, τον Μίμη τον Φατούρο σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση, στον "Ιανό" της Θεσσαλονίκης πριν λίγες μέρες.