καλη χρονια

Τώρα που τελειώνουν οι ολιγόστομοι απολογισμοί και ξαναμπαίνουμε στη φυσιολογική ροή του χρόνου, τώρα που τελειώνουν οι διαδικασίες επανένταξης στην ημερολογιακή τυπικότητα, θάθελα να ευχαριστήσω, κατ' αρχήν, μέσα από την καρδιά μου όλους σας, για τις ένθερμες, ειλικρινείς ευχές σας, μέσα από τα σχόλια της προηγούμενης, τελευταίας για το 2008 ανάρτησής μου. Θάθελα να σας ευχαριστήσω επιπλέον και για την εξαιρετικά κολακευτική κριτική της χριστουγεννιάτικης σύνθεσης που επεχείρησα, σημειώνοντας παράλληλα ότι υπήρξε μια μικρή παρεξήγηση, συνηθισμένη άλλωστε στις ανταλλαγές μεταξύ ανθρώπων που διατηρούν φιλικές (τουλάχιστον) σχέσεις.
Δεν προσέφερα λοιπόν εγώ κάποιο δώρο σε σας αλλά απλώς εξέθεσα τα δικά σας δώρα που επί ένα χρόνο (περίπου) δέχομαι γενναιόδωρα από τον καθένα σας. Αποτύπωσα δηλαδή τα δικά σας ίχνη στη blogόσφαιρα, επιλέγοντας για λόγους συμβολικούς και συνεπείς με το πνεύμα των ημερών, τις μικρές σφαιρικές κατασκευές, αυτές, τις τόσο εύθραυστες...
Οφείλω μια μεγάλη συγγνώμη στους φίλους που παρέλειψα...
Και παρακαλώ θερμά να θεωρηθεί (από αυτούς) ως παράλειψη (δηλ. ανεκτέλεστη πράξη) και όχι ως λησμονιά η απουσία τους από την εικόνα, μια εικόνα, που σαν τέτοια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα που μας αφορά, δεν είναι εικονική (όπως πιστεύουν οι αδαείς) αλλά υπαρκτή, εδραιωμένη σε ειλικρινείς προθέσεις, απαλλαγμένη από υστεροφημίες και σκοπιμότητες, αφού απουσιάζει το πρόσωπο, το όνομα και η οντότητα και όλα κινούνται στο λυτρωτικό χώρο ενός καθολικού εξομολογητηρίου...


Ένας ακόμη χρόνος πέρασε.
Αυτή άλλωστε (η συνεχής ροή) είναι και η ουσία του.
Και είτε τον ορίσουμε σαν "την κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας", είτε τον θεωρήσουμε σαν μια μικροκλασματική απεικόνισή της, ο χρόνος εξακολουθεί να "είναι ένα ποτάμι"...
Πέρα απ' ό,τι λέγεται και έξω από κάθε ανάλυση που επιχειρείται, η βασική (κατά τη γνώμη μου) ιδιότητα του χρόνου είναι η ωραιοποιητική του δύναμη.
Αυτός ο φοβερός εκβιασμός του παρελθόντος, που οδηγεί τη μνήμη σε εκλεκτικούς ακροβατισμούς υπέρ των "ευχάριστων" και "ανώδυνων" γεγονότων, καταχωνιάζοντας ό,τι θλιβερό και επώδυνο στο έρεβος του υποσυνείδητου.
Αυτή η ιδιότητα του χρόνου, πέρα από τη λυτρωτική επίδραση που προσφέρει, μπορεί να "αξιοποιηθεί" κατάλληλα από κάθε λογής επιτήδειο... Στο χρηματιστήριο της Τέχνης, για παράδειγμα, η ιδιότητα και μόνο του νεκρού καλλιτέχνη, αρκεί πολλές φορές για να εκτοξεύσει την αξία (δηλ. την χρηματική τιμή) του έργου σε τεράστια ύψη, με την εύλογη συγκατάθεση του αγοραστικού κοινού που νοιώθει διπλά παγιδευμένο. Από τη μιά η εκβιαστική αποδοχή "ό,τι παλαιό...έχει αξία" και από την άλλη η προσμονή για την απόδοση της επένδυσης (αφού τώρα έχει τόση αξία....πόσο μάλλον στο μέλλον.!).
Μπορεί επομένως οποιοσδήποτε, χρησιμοποιώντας επιλεκτικά το παρελθόν, να σκηνοθετήσει ένα μέλλον (το μέλλον που δεν είναι παρά "μια κατασκευή της ελπίδας", για να θυμηθούμε και τον Μπόρχες), στο οποίο οι εγγυήσεις (της επιτυχίας) θα πηγάζουν από επιτυχημένα δάνεια του παρελθόντος. Οι (κάθε λογής) πολιτικοί έχουν αναγορευτεί σε maitres του είδους!

Στις μέρες μας, μέρες πολυδιάστατης κρίσης και αγωνίας, με καινοφανή συμπτώματα βίας και ανασφάλειας, επαληθεύεται με τον πλέον τραγικό τρόπο η λαϊκή ρήση "κάθε πέρσι και καλύτερα".
Έτσι, με την είσοδο του 2010 στη ζωή μας, ίσως αποδειχθεί ότι, πράγματι, το 2009 ήταν μια ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!