ποιον να ρωτησεις ...

Η μεγάλη μου αγάπη για τον κινηματογράφο χρονολογείται από τα χρόνια της χούντας.
Στις αθηναϊκές αίθουσες της εποχής, η προβολή ενός επιλεγμένου έργου συνοδευόταν συχνά και με την προβολή των αντιφασιστικών φρονημάτων των θεατών (κυρίως φοιτητών) με μεγαλόφωνα σχόλια, αστραπιαία συνθήματα και - μερικές φορές - με τη ρίψη αντιχουντικών φέιγ βολάν...
Αναφέρομαι σε συγκεκριμένες αίθουσες, όπως την Αλκυονίδα, το Στούντιο, το Δαναό, την Όπερα...και σε έργα με έντονο πολιτικό περιεχόμενο όπως ¨Φράουλες και αίμα", "Σάκο και Βαντσέτι", "Εάν"...

Το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το έζησα αργότερα, την εποχή που σαν φοιτητές στηνόμαστε σε ουρές από το προηγούμενο βράδυ, για να εξασφαλίσουμε ένα εισιτήριο το επόμενο πρωινό, για κάποια ταινία "υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών".
Μετά την προβολή, ο περίφημος δεύτερος εξώστης (επανδρωμένος αποκλειστικά από φοιτητόκοσμο) έβγαζε νωρίς την ετυμηγορία του και απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την άνευ όρων αποδοχή των αποφάσεών του από τους υπόλοιπους θεατές, στη συζήτηση που ακολουθούσε με τους συντελεστές του έργου, που μόλις είχε προβληθεί.
Τα γιουχαϊσματα, ή ζητωκραυγές (ανάλογα), όπως και οι διαπληκτισμοί, που (πολλές φορές) ακολουθούσαν, αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο, συνθετικό της γοητείας και της απόλαυσης της προβολής και αδιαμφισβήτητο τεκμήριο ότι η τέχνη παρέμενε ζωντανή...
Ακολουθούσε ολονύκτια "ανάλυση" στα μπαράκια τα περιφερειακά της περιοχής του ¨Ντορέ", που είχε, σαν χώρος, την τιμητική του για όλη την εβδομάδα των προβολών.

Με τα χρόνια, το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου μετεξελίχθηκε σε Φεστιβάλ (απλώς) Κινηματογράφου, ενώ οι προβολές του μεταφέρθηκαν, κυρίως, στις αποθηκευτικές (και κατάλληλα διαμορφωμένες) εγκαταστάσεις του λιμανιού της πόλης. Το Φεστιβάλ, κατά ένα παράδοξο τρόπο, "αποκεντρώθηκε" μεταφερόμενο στο κέντρο της πόλης, αφού οι προβολές των ταινιών διασκορπίστηκαν σε επι μέρους αίθουσες! Παράλληλα, οι αντιδράσεις του κοινού, σαφώς πιο εκλεπτυσμένες απ' ότι στο παρελθόν, προσέδωσαν μια νότα πολιτισμού στην ειρηνική - πλέον - διαδικασία απόλαυσης της έβδομης τέχνης, σε σημείο που οι όποιες υποτονικές διαφωνίες να μην είναι ικανές να ματαιώσουν ένα ταξίδι στον έβδομο ουρανό (όταν, βεβαίως, η ποιότητα του έργου επέτρεπε κάτι τέτοιο).

Το Φεστιβάλ σαν θεσμός (και τότε και τώρα) είχε πάντα κάποια (μικρο)προβλήματα. Κάποια παράπονα των παραγωγών για οικονομική ενίσχυση εκ μέρους της πολιτείας, κάποιες γκρίνιες των σκηνοθετών για τις προκριματικές επιλογές, κάποιες δυσφορίες των κριτικών για τα βραβεία....
Δεν ξέρω αν, και πόσα από τα προβλήματα αυτά έχουν επιλυθεί σήμερα. Έχω καιρό να ασχοληθώ ή να μιλήσω με κάποιους που γνωρίζουν καλύτερα.
Απλώς σκεφτόμουν αυτά τα προβληματάκια, πίνοντας τον πρωινό καφέ μου σε παραλιακό καφέ μπαρ, και παρατηρώντας από μακριά τη σήμανση του 49ου Φεστιβάλ στις εγκαταστάσεις του λιμανιού.
Ίσως αν απευθυνόμουν σε κάποιον, καθ΄ύλην αρμόδιο, να έπαιρνα μερικές απαντήσεις. Σε κάποιον, για παράδειγμα, σαν τον πρώην Γενικό Γραμματέα Πολιτισμού, τον κύριο Ζαχόπουλο, που απολάμβανε κι αυτός τον καφέ του λίγα τραπέζια πιο πέρα...