29/8/08

ΟΛΑΡΙΑ, ΟΛΑΡΑ...




Για το Διονύσση Σαββόπουλο, μου μίλησε πρώτη φορά η αδελφή μου.
Σπούδαζε στη Νομική Θεσσαλονίκης και τον έβλεπε να κάθεται με τις ώρες, στο καφενείο
"Άλφα" στη γωνία των οδών Πρίγκιπος Νικολάου και Βασ. Σοφίας (Αλεξ Σβώλλου και Εθνικής αμύνης, αντίστοιχα, σήμερα). Λίγο πιο κάτω βρισκόταν το 2ο Γυμνάσιο Θηλέων. 
Καθόταν με το τριμένο του κοτλέ πανταλόνι, παρατηρώντας τις μαθήτριες και γρατζουνώντας την κιθάρα του, πάνω στο ρυθμό του τραγουδιού "Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δυό".
Μου έμαθε μάλιστα και τα λόγια από τη "Συννεφούλα", που αποτελούσε τη μεγάλη του επιτυχία και που μπορούσε να την ακούσει κανείς και από το κρατικό ραδιόφωνο (παραδόξως, για τα αισθητικά standards της χούντας).
Τα χρόνια πέρασαν, ο Σαββόπουλος άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός και να κατακτά το μουσικό στερέωμα της ελληνικής παραγωγής συμπληρώνοντας τη δισκογραφία του και με τον δεύτερο δίσκο (μετά το "Φορτηγό"), "Το περιβόλι του τρελλού".
Μάρτιος του 1971. Κυκλοφορεί ο "Μπάλλος". Ένα έργο-σταθμός στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Τόσο το περιεχόμενο, όσο - κυρίως - η μουσική σύνθεση (ιδιαίτερα του ομώνυμου κομματιού) αποτελούν καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα και μια εντελώς πρωτότυπη μουσική έκφραση με στοιχεία ροκ και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής.
Δεκέμβριος 1972. Ο Νιόνιος ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά με το κορυφαίο έργο του, "Το βρώμικο ψωμί".
Ο Σαββόπουλος της ωριμότητας, πουλάει αστείρευτη τρέλλα μέσα στο καταχείμωνο της χούντας!
Παράλληλα, αρχίζουν οι παραστάσεις στο "Κύτταρο", όπου και γίνεται χαμός.... Ο Νιόνιος αναδεικνύεται σε σύμβολο και εγώ γίνομαι ένας από τους φανατικούς οπαδούς του.
Ζωγραφίζω στα εξώφυλλα των βιβλίων και τετραδίων μου τη φάτσα του - σε διάφορες εκδοχές - και κυκλοφορώ τη σχολική μου τσάντα, έχοντας στη μια πλευρά μια σύνθεση με το πρόσωπό του και στίχους του. (Στην άλλη πλευρά φιγουράρει ο Δικέφαλος Αετός..).
Για τις παραστάσεις στο "Κύτταρο", γινόταν εβδομαδιαίος προγραμματισμός. Τόσο για να συγκεντρωθεί το αντίτιμο της εισόδου, όσο και για να προγραμματιστεί η κοπάνα από το φροντιστήριο. Τελικά, την πλήρωνε πάντα η στερεομετρία (τελευταία ώρα).
'Ετσι, όλη η παρέα (με την Πένυ, το Γιώργο, τον Νίκο, τη Ροδοστάλη, τον Καλικράτη, τον Γιάννη, το Βάϊο, ......) έπαιρνε θέση στο πατάρι από νωρίς.
Μια γεύση για το τι επακολουθούσε, περιγράφεται μέσα από το σχετικό video που ψάρεψα στο you tube.
Η πραγματικότητα, όμως είναι δύσκολο να εγκλωβιστεί στο χώρο μιας ανάρτησης σαν τη σημερινή.
Η συμμετοχή, τα συναισθήματα, τα βιώματα, η όλη ατμόσφαιρα ξεφεύγουν από τις δυνατότητες μιας περιγραφικής μεταφοράς και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια...
Ο Διονύσης έβγαλε και άλλους δίσκους. Η πορεία του, συνεχώς ανιούσα, απογειώθηκε κάποια στιγμή, έγινε ακόμα πιο μαζικός, ακούμπησε τα χείλη χιλιάδων θαυμαστών του, μικρών και μεγάλων, γέμισε τεράστια στάδια, περιόδευσε σ' ολόκληρη την Ελλάδα, έγινε πρωτοσέλιδο πολλές φορές, σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως οι διάφορες επιλογές του και οι θέσεις του.
Πέρασε με λίγα λόγια στην Ιστορία.
Παρακολούθησα, από μια σχετική απόσταση όλη αυτή την εκτόξευση στην (και διεθνή) επιτυχία...
Τον συνάντησα κάποια φορά σε μια παρέα. Ήθελα να του πολλά. Δεν είπα απολύτως τίποτα.
Αυτά (τα παραπάνω) σκεφτόμουν προχθές το βράδυ, φεύγοντας από μια συναυλία του (με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου), στο Φράγμα της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη. Και για μια ακόμη φορά όταν με ρώτησαν, πώς ήταν η συναυλία, δεν είπα απολύτως τίποτα...

Σημείωση: Δημοσιεύοντας την ανάρτηση, διαπιστώνω ότι από μια ιδοτροπία του Mac δεν τηρείται σωστά ο συλλαβισμός. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.

28 σχόλια:

Mariela είπε...

...Χιόνι πέφτει από ψηλά....
Τι μου θύμισες πάλι...
Γιατί τα κάνεις αυτά ε;;;
Σου εύχομαι καλό φθινόπωρο!
Αν κρίνω από τις αναρτήσεις σου έχεις περάσει καταπληκτικό καλοκαίρι!!!
Φιλιά

Fegia είπε...

Mariela μου καλώς επανήλθες...
Ο Διονύσης υπήρξε, τότε για μας, ένας ανεπανάληπτος θρύλος...
Τότε..

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά (και είναι φυσικό).

Μπαίνω στο blog σου, όχι μόνο για να δω την καινούργια σου δουλειά αλλά και να σου γράψω κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με την έκθεσή σου στην Καβάλα.

Πολλά φιλάκια και καλό Σ.Κ.

nikiplos είπε...

καλησπέρα... μπορώ να πω ότι ο Νιόνιος, με βοήθησε να ενηλικιωθώ... Οι στίχοι του μουσικές πουλιά ταξιδιάρικα, με έμαθαν να ονειρεύομαι...

Μουσικά σε μια δεκαετία σκυλάδικου αυτή των 80ς, αποτελούσε μια εκ των οάσεων για μένα, καθώς μπορούσες να διδαχθείς πολλά απο τις μελλωδίες του και τη παράξενη και δύσκολη εναρμόνισή τους... Σε όλα μου τα φοιτητικά χρόνια ούτε ένας κιθαρίστας δεν είχε παίξει σωστά τα ακόρντα... βέβαια εκεί που ο Σαββόπουλος ήταν άφθαστος ήταν οι στίχοι του...

Σήμερα πλέον (και ας με συγχωρήσετε για την υπερβολή) θεωρώ τον Σαββόπουλο τον σπουδαιότερο Έλληνα ποιητή... οι στίχοι του είναι ποίηση...

"Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα...

Κανείς!

θα πλανηθούμε μοναχοί...
θάλασσες, Πόλεις κι έρημοι Σταθμοί..."

Ανώνυμος είπε...

Μπα.. δεν θα πω τίποτα. Όπως έκανες εσύ τότε. Ταξιδεψα τόσο πολύ προς τα πίσω που μου φτάνει και σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι΄αυτό fegia.

Καλημέρα

Υ.Γ. Όσο για την ιδιοτυπία να μην κάνεις τιποτε. Mac forever:)

H.Constantinos είπε...

Και είναι αγέραστος αυτός ο άνθρωπος...


Mac??!! (Εδώ που τα λέμε, δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο!)

Fegia είπε...

@nikiplos
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ο Σαββόπουλος πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα είναι ΠΟΙΗΤΗΣ.
Ήταν ποιητής (ορθότερα). Οι στίχοι του μοναδικοί.

Αυτό το "τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους βάλτους¨το έχω βρει πολλές φορές μπροστά μου...

Καλό Σ.Κ.

Fegia είπε...

@αλέκα
Μερικές φορές χρειαζόμαστε ένα φλας μπακ...
Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή.

Καλό Σ.Κ.

Fegia είπε...

@h.constantinos
Είναι όνως αγέραστος! Γεμάτος ζωντάνια και με διάθεση μικρού παιδιού...

Όσο για τον Mac είναι (ήταν, την εποχή που ξεκίνησα, δηλ.1987) το μοναδικό εργαλείο για προγράμματα επεξεργασίας εικόνας και γραφιστικής δημιουργίας.
Εξακολουθεί να υπερέχει σε κάποιους τομείς, νομίζω, παρά τις (επιτυχημένες) προσπάθειες των ανταγωνιστών του να τον μιμηθούν.

Καλό Σ.Κ.

Alkmini είπε...

ΜacMan κατι σου τρωει ο Mac σου ;)

Ανώνυμος είπε...

αν και δεν τον πολυακούω, οι στίχοι από τα παλιά του τραγούδια ήταν πολύ δυνατοί.


άλλα και οι επαναστάτες κάποια στιγμή "γερνάνε" :)

ρίξε μια ματιά στο η μαιηλ :)

kamnisenmaki είπε...

για μένα παραμένει "one of a kind"

"είμαι 16αρης σας γ@μ@ τα λύκεια"

αυτό θα έπρεπε να είναι γραμμένο στους τοίχους όλων των σχολίων...

...και πολλά άλλα φυσικά

να σαι καλά ρε Νιονιο

Roadartist είπε...

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...
Και μας κοιτάζουν με μάτια σα κι αυτ,ά όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα


Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σα το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός,
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός,
είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι ο μικρός"

..από τους πιο αγαπημένους στιχους για εμενα..του Διονύση..
Kαλησπερα κ καλη εβδομαδα!

kamnisenmaki είπε...

εκπληκτικά και αυτά roadartist

όπως χαρακτηριστικά έγραψε και ο Fegia πέρασε πλέον στην ιστορία... πραγματικός ποιητής όπως προ είπατε

Fegia είπε...

@aliki
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα Αλίκη μου.
Σκοτεινές δυνάμεις υπονομεύουν το blog μου...

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Όλοι μεγαλώνουμε φίλε μου.
Καλό μήνα

ΥΓ Είδα το e-mail, ευχαριστώ (σου απάντησα).

Fegia είπε...

@kamnisenmaki
Τώρα έμαθες από πού "γνώρισα" τον Σαββόπουλο.
'Οσο για το "είμαι 16άρης...", πραγματική επαναστατική ατάκα.

Fegia είπε...

@roadartist
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα roadartista μου.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις από τους στίχους του Νιόνιου.
Ανεξάντλητος και ποιοτικός.
Και σαν μουσικός αλλά - κυρίως - σαν ποιητής.
Φιλιά

nikiplos είπε...

Κοίτα τώρα τι ανακαλύπτεις, και πόσο προφητικοί μπορεί καμιά φορά εκ των υστέρων να βγούν κάποιοι στίχοι...

"Στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα
Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Μπραίλα
και σε χρόνο μυστικό σαν ηφαίστειο του Αίμου
λεγεώνες του πολέμου"

επηρεασμένος ίσως από ένα οδοιπορικό που μου προέκυψε στο Κοσσυφοπέδιο πρόσφατα...

Ανώνυμος είπε...

fegia μου,
Ήσουν στο Φράγμα Θέρμης;;
Τον γνώρισα κι εγώ σε μια παρέα. Είναι απ΄ τους ανθρώπους που όταν τον γνώρισα από κοντά, έπεσε μέσα μου, ο μύθος που είχα πλάσει γι΄ αυτόν. Το χω πάθει γμτ πολλές φορές.
Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ ότι σε γοητεύει. Το σέβομαι απόλυτα.
Έτσι δεν θα σε κακοκαρδήσω. Άλλωστε η γνώμη μου δεν έχει καμμία σημασία.
Φιλί κοραλένιο για μια όμορφη εβδομάδα και έναν καλό μήνα.

Fegia είπε...

@zanzibar
Καλό μήνα και πάλι κοραλένια μου.
Όχι μόνο δεν με κακοκαρδήζεις με την απομυθοποίηση του Νιόνιου αλλά και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Αλλωστε αυτό προσπαθώ (δεν το πέτυχα φαίνεται) να υπαινιχθώ.

Νοσταλγία υπάρχει, καλή μου (για τότε) και όχι μύθος (πλέον).

Πολλά φιλάκια

Fegia είπε...

@nikiplos
Προφητικοί στίχοι!
Ο Νιόνιος είναι βαθύς γνώστης - φαίνεται - της Ιστορίας και, σίγουρα της κοινωνίας. Εξ' ου και η εγκυρότητα των λόγων του και η διαχρονική ισχυς τους...

Σου ξαναλέω ότι αυτό το "τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους βάλτους" το έχω βρει μπροστά μου πολλές φορές που απορώ για τις καταστάσεις στις οποίες έχω εμπλακεί με ή χωρίς τη θέλησή μου.

Για να μη μιλήσουμε για τις "πίσω σελίδες..."

Καλό μήνα

kamnisenmaki είπε...

μην κοιτάς που δεν το σχολίασα... απλά το επεξεργάζομαι... μήπως έχεις και άλλη αδερφή εκτός από αυτή που όλοι ξέρουμε (σσσσσ γιατί μας διαβάζει) (LOL)

kamnisenmaki είπε...

Πάντως αυτό που λέτε ότι τον γνωρίσατε και τον απομυθοποιήσατε συμβαίνει πάντα και με όλους… όσο μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε και εκπαιδευόμαστε φυσικά απομυθοποιούμε. Το λέει και το ρητό, «η γνώση απομυθοποιεί». Όλοι λοιπόν που έχουν γνωρίσει τα πρότυπα τους ή ινδάλματα του παρελθόντος τα έχουν απομυθοποιήσει… ως και έχουν στραφεί εναντίον του εαυτού τους που επέτρεψαν (έστω και σε μικρή ηλικία) να έχουν τον τάδε για πρότυπο…

Fegia είπε...

@kamnisenmaki
Τα είδωλα υπάρχουν για να γκρεμίζονται..
:)))

Ανώνυμος είπε...

Πολλές, πάμπολλες, οι όμορφες αναμνήσεις από την εφηβεία μας! Αλλά αυτές οι νύχτες στο "Κύτταρο" παραμένουν πάντοτε (ύστερα από 36 χρόνια - για όνομα!!!) από τις πιο ζωντανές! Σε θυμάμαι δίπλα μου, πάνω-πάνω στα σκαλάκια, να χτυπιέσαι με τα σόλα του Τσιλογιάννη και της φοβερής Στέλλας Γαδέδη. Σ' ευχαριστώ για τις στιγμές fegia! Να, λοιπόν, που ζωγραφίζεις υπέροχα και με τις λέξεις :-) Γιώργος (ο της Πέννυς)

Fegia είπε...

@ανώνυμος
Γιώργο μου καλό μήνα και καλό...υπόλοιπο καλοκαιριού (δεν θέλω αντιρήσεις).
Τι να πρωτοπείς για εκείνη την εποχή... Όσο κι αν φαίνεται ρομαντικό και αντιφατικό, παρά το άγχος για τις εισαγωγικές, περνούσαμε υπέροχα...

Ο Τσιλογιάννης, νομίζω ότι παραμένει ο κορυφαίος Έλληνας ντράμερ! Για τη Γαδέδη, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς... το φλάουτο ή τη θεϊκή παρουσία της!

Και κάτι ¨άσχετο". Ήταν να κατέβω για το ματς την προηγούμενη Κυριακή (οπότε και θα σας έβλεπα). Δεν το τόλμησα γιατί υπέθεσα ότι θα μας συντρίβατε... Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά βέβαια.
Sorry. (τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για τον Βασσάρα!).

Πολλά φιλάκια σε όλους. Μου λείπετε.

ΥΓ. Περίμενα να υπογράψεις σαν ..."Δικαιόπολις" όπως μου είχες πει. Θα ταίριαζε θαυμάσια και με το περιεχόμενο της ανάρτησης...
Και πάλι πολλά φιλιά.

Δικαιόπολις είπε...

Να σου πω, είχα δημιουργήσει το λογαριασμό Δικαιόπολις, αλλά είχα μόλις επιστρέψει από διακοπές και δεν θυμόμουν το password. Ξαναέφτιαξα το λογαριασμό και ... νάμαι!
Τώρα θα μου πεις γιατί "Δικαιόπολις". Μεγάλη ιστορία (πολύ ευχάριστη για μένα). Θα την πούμε από κοντά.
Σε ό,τι αφορά το ματς, μακάρι νάταν θέμα του Βασσάρα... Αχ, είναι βάσανο νάσαι Πανάθα! Αλλά, σε ποιόν μιλάω, ε; Κουράγιο!

kikop80 είπε...

Πολύ όμορφα όλα αυτά!
Το σπουδαίο είναι η σημασία που είχε για σενα Σαββοπουλος και στίχοι του, τότε οταν βρίσκόσουν σ' αυτή την ηλικία!
Τώρα πια δεν τον βλέπεις με την ίδια ματιά!
Πάντως περιμένω και ένα αφιέρωμα σε Χριστοδουλόπουλο, Αντύπα κλπ!!!
ΧΕΧΕΧΕ!!!! :P