ΟΛΑΡΙΑ, ΟΛΑΡΑ...

Για το Διονύσση Σαββόπουλο, μου μίλησε πρώτη φορά η αδελφή μου.

Σπούδαζε στη Νομική Θεσσαλονίκης και τον έβλεπε να κάθεται με τις ώρες, στο καφενείο

"Άλφα" στη γωνία των οδών Πρίγκιπος Νικολάου και Βασ. Σοφίας (Αλεξ Σβώλλου και Εθνικής αμύνης, αντίστοιχα, σήμερα). Λίγο πιο κάτω βρισκόταν το 2ο Γυμνάσιο Θηλέων. 

Καθόταν με το τριμένο του κοτλέ πανταλόνι, παρατηρώντας τις μαθήτριες και γρατζουνώντας την κιθάρα του, πάνω στο ρυθμό του τραγουδιού "Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δυό".

Μου έμαθε μάλιστα και τα λόγια από τη "Συννεφούλα", που αποτελούσε τη μεγάλη του επιτυχία και που μπορούσε να την ακούσει κανείς και από το κρατικό ραδιόφωνο (παραδόξως, για τα αισθητικά standards της χούντας).

Τα χρόνια πέρασαν, ο Σαββόπουλος άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός και να κατακτά το μουσικό στερέωμα της ελληνικής παραγωγής συμπληρώνοντας τη δισκογραφία του και με τον δεύτερο δίσκο (μετά το "Φορτηγό"), "Το περιβόλι του τρελλού".

Μάρτιος του 1971. Κυκλοφορεί ο "Μπάλλος". Ένα έργο-σταθμός στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Τόσο το περιεχόμενο, όσο - κυρίως - η μουσική σύνθεση (ιδιαίτερα του ομώνυμου κομματιού) αποτελούν καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα και μια εντελώς πρωτότυπη μουσική έκφραση με στοιχεία ροκ και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής.

Δεκέμβριος 1972. Ο Νιόνιος ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά με το κορυφαίο έργο του, "Το βρώμικο ψωμί".

Ο Σαββόπουλος της ωριμότητας, πουλάει αστείρευτη τρέλλα μέσα στο καταχείμωνο της χούντας!

Παράλληλα, αρχίζουν οι παραστάσεις στο "Κύτταρο", όπου και γίνεται χαμός.... Ο Νιόνιος αναδεικνύεται σε σύμβολο και εγώ γίνομαι ένας από τους φανατικούς οπαδούς του.

Ζωγραφίζω στα εξώφυλλα των βιβλίων και τετραδίων μου τη φάτσα του - σε διάφορες εκδοχές - και κυκλοφορώ τη σχολική μου τσάντα, έχοντας στη μια πλευρά μια σύνθεση με το πρόσωπό του και στίχους του. (Στην άλλη πλευρά φιγουράρει ο Δικέφαλος Αετός..).

Για τις παραστάσεις στο "Κύτταρο", γινόταν εβδομαδιαίος προγραμματισμός. Τόσο για να συγκεντρωθεί το αντίτιμο της εισόδου, όσο και για να προγραμματιστεί η κοπάνα από το φροντιστήριο. Τελικά, την πλήρωνε πάντα η στερεομετρία (τελευταία ώρα).

'Ετσι, όλη η παρέα (με την Πένυ, το Γιώργο, τον Νίκο, τη Ροδοστάλη, τον Καλικράτη, τον Γιάννη, το Βάϊο, ......) έπαιρνε θέση στο πατάρι από νωρίς.

Μια γεύση για το τι επακολουθούσε, περιγράφεται μέσα από το σχετικό video που ψάρεψα στο you tube.

Η πραγματικότητα, όμως είναι δύσκολο να εγκλωβιστεί στο χώρο μιας ανάρτησης σαν τη σημερινή.

Η συμμετοχή, τα συναισθήματα, τα βιώματα, η όλη ατμόσφαιρα ξεφεύγουν από τις δυνατότητες μιας περιγραφικής μεταφοράς και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια...
Ο Διονύσης έβγαλε και άλλους δίσκους. Η πορεία του, συνεχώς ανιούσα, απογειώθηκε κάποια στιγμή, έγινε ακόμα πιο μαζικός, ακούμπησε τα χείλη χιλιάδων θαυμαστών του, μικρών και μεγάλων, γέμισε τεράστια στάδια, περιόδευσε σ' ολόκληρη την Ελλάδα, έγινε πρωτοσέλιδο πολλές φορές, σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως οι διάφορες επιλογές του και οι θέσεις του.
Πέρασε με λίγα λόγια στην Ιστορία.
Παρακολούθησα, από μια σχετική απόσταση όλη αυτή την εκτόξευση στην (και διεθνή) επιτυχία...

Τον συνάντησα κάποια φορά σε μια παρέα. Ήθελα να του πολλά. Δεν είπα απολύτως τίποτα.

Αυτά (τα παραπάνω) σκεφτόμουν προχθές το βράδυ, φεύγοντας από μια συναυλία του (με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου), στο Φράγμα της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη. Και για μια ακόμη φορά όταν με ρώτησαν, πώς ήταν η συναυλία, δεν είπα απολύτως τίποτα...

Σημείωση: Δημοσιεύοντας την ανάρτηση, διαπιστώνω ότι από μια ιδοτροπία του Mac δεν τηρείται σωστά ο συλλαβισμός. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.