28/6/12


"Η ανάκληση αγρεύει υλικό μέσα από το βασίλειο της ιδιωτικής απουσίας. Όλα "λείπουν" από το παρελθόν τους. Οριστικά και αμετάκλητα. Τους πλάθει αυτό που δεν είναι πια, αυτό που παρήλθε, που δεν μετέχει στο παρόν· κατά συνέπεια η αναδρομή άγεται πριν απ' όλα από τη νοσταλγία - ενίοτε το πένθος για τον απολεσθέντα χρόνο.
..............
Το μέλλον αναμένεται χωρίς να υφίσταται· το παρόν είναι και εν ταυτώ δεν είναι, όσο για το παρελθόν, αποτελεί ένα κοιμητήριο από διαφυγόντα και ανεπίστροφα παρόντα. Τι είναι λοιπόν η περιλάλητη πραγματικότητα; Τριμερής αστάθεια με υπαίτιο το χρόνο;
..............
Δοθέντος ότι μόνο το παρόν συμφύεται με τη ζωή, πάσα ανάμνηση είναι αρωγός του παρόντος αλλά ποτέ σφετερίστριά του.
...............
Μολονότι θέλουμε να μιλήσουμε για επικράτεια της απουσίας, καθώς δεκαετίες ολόκληρες διαλύονται μέσα στο παρελθόν, η δυνατότητα της ανάμνησης δεν το επιτρέπει. Όσο έμπειροι είμαστε μέσα στις καταστάσεις του παρόντος, άλλο τόσο επιδέξιοι αποδεικνυόμαστε στις ανακλήσεις των παρελθόντων νυν. Αυτά είναι η τράπεζα της ψυχής, το μύχιο ταμείο της προσωπικότητας. Κάθε ανάκληση δεν συνιστά συμπτωματικό κυνήγι χαμένων νυν μέσα στο παρελθόν αλλά σύνδεση με τη βαθύτητα του εγώ.
.............
Σε κάθε ανάμνηση ξαναβρίσκουμε μια πτυχή ζωής· κάθε επιστροφή φέρει τη λεία μιας παλαιάς εικόνας· συνεπώς, αν η μνήμη διακατέχεται από ένα στοιχείο ενότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το εγώ.
Γι' αυτό και το παρελθόν δεν έχει νόημα ως αυτούσιο μέγεθος παρά μόνο ως αέναος συσχετισμός παρελθόντος-παρόντος.
.............
Με τα χρόνια, καθώς το παρελθόν πληθαίνει και ανατοκίζεται παραπειστικά, γινόμαστε θέλοντας και μη διαχειριστές του. Πλούτος και δυστυχία μαζί, χαρά και απώλεια-δεν έχει σημασία. Το δεδομένο μετράει. Η ζωή που διάβηκε εσωτερικεύεται αυτοσχεδίως, αποκτά ηλικίες που δεν είχε, μονίμως αναμορφώνεται συνοδεύοντας τη συνείδηση και θυμίζοντας ενίοτε τρελό που οδηγεί έναν τυφλό.
...........
Εκεί που η μνήμη συνιστά το χαμένο χρόνο ως ίχνη, εμείς επιθυμούμε να επανέλθει η ίδια η πραγματικότητα ως ατόφια ζωή. Όχι πριν και μετά, όχι πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, παρά άμεσο παρόν - όλα τα χρόνια στο νυν.

Η μνήμη κατέχει μονάχα ό,τι χάσαμε. Κι όμως επιστρέφουμε ισοβίως στα χαμένα."

Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Κ. Παπαγιώργη "ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ", το τελευταίο δώρο μου στο Γιώργο, στη γιορτή του πριν 2 μήνες, τραγικά κατάλληλο σήμερα, 3 μέρες πριν το 40ήμερο μνημόσυνό του.

7 σχόλια:

Άστρια είπε...

«Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’ αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ’ αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ’ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων

- Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ’ αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια…»
(Ελύτης)

Και σίγουρα η μνήμη παίζει τον δικό της σημαντικό ρόλο στην τραγική αυτή προσπάθεια ισορροπίας και σημειακής ύπαρξης.

Μία άτιτλη ανάρτηση περί μνήμης, εις μνήμην˙ και κάποιο γεγονός ανακαλούμενο από τη μνήμη, συμβαίνει να γίνεται τραγικά κατάλληλο σήμερα...

Δεν τον γνώριζα, θα πρέπει να ήταν ξεχωριστός. Καλό του ταξίδι.

Roadartist είπε...

Αχ. Τι να γράψω; Δυστυχώς δεν έτυχε να τον γνωρίσω σίγουρα ήταν ξεχωριστός καλό του ταξίδι. Κρίμα - πολύ κρίμα - να φεύγουν αγαπημένοι. Είναι το μόνο που αληθινά έχουμε.
Καλό του ταξίδι, πέρασε και άφησε το στίγμα του σε τόσους ανθρώπους, αιωνία του η μνήμη.

dodo είπε...

Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω, παρά μόνον "μετά", από τις αναφορές φίλων ιστολόγων· κρίμα...

Fegia είπε...

Άστρια Roadartist, Dodo
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή στο πένθος για την απώλεια ενός αγαπημένου φίλου.

Ο Γιώργος Χατζημιχάλης (ο θάνατος προσφέρει το προνόμιο λύτρωσης από την ανωνυμία) υπήρξε ένας σπάνιος άνθρωπος, τρυφερός, ευαίσθητος, αληθινός άρχοντας. Ήταν φίλος από τα φοιτητικά χρόνια, χαθήκαμε για χρόνια και ξαναβρεθήκαμε πριν μια τριετία, όπως και με πολλούς από τους συμφοιτητες εκείνης της εποχής. Έκτοτε, βρισκόμαστε κάθε ΣΚ,, τουλάχιστον, ξαναζώντας τις παλιές εποχές και ανακαλύπτοντας καινούργιες πτυχές του εαυτού μας.
Είναι μεγάλη η απώλεια.
Νάστε καλά.

nikiplos είπε...

"Σε κάθε ανάμνηση ξαναβρίσκουμε μια πτυχή ζωής· κάθε επιστροφή φέρει τη λεία μιας παλαιάς εικόνας· συνεπώς, αν η μνήμη διακατέχεται από ένα στοιχείο ενότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το εγώ.
Γι' αυτό και το παρελθόν δεν έχει νόημα ως αυτούσιο μέγεθος παρά μόνο ως αέναος συσχετισμός παρελθόντος-παρόντος."

bonsoir cher fegia...

Εύχομαι να είναι όλα καλά... για εκείνους που φεύγουν, αναπάτεχα συχνά, λέω τελευταία πως η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια... στήνει αναλαμπές... θεριεύει ελπίδες και μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους προς τη φθορά... το κακό είναι πως για εκείνους που μένουν πίσω, οι εικόνες ξεθωριάζουν και προϊόντος του χρόνου αποκτούν έναν σουρεαλισμό σαν κάποιον πίνακα του Σαλβαδόρ...

πράγματι, όπως γράφει και το παραπάνω απόσπασμα, πολύ σωστά, το παρελθόν είναι ένας συσχετισμός παρελθόντος-παρόντος γύρω από το ΕΓΩ... και σε μένα συμβαίνει... οποτεδήποτε ανασύρω από το "κοιμητήριο" των παράλληλων δυνητικών παρόντων κάποιο πιθανό παρώ, έρχεται το ΕΓΩ να δικαιώσει τις επιλογές μου και να εξωραΐσει τις ήττες μου... Ίσως μερικές φορές η μνήμη ανασύρει το παρελθόν απλά για να απαλύνει υποσυνείδητα τις όποιες ήττες μας, μεγάλες ή μικρες, δεν το έχω ακόμη αποκωδικοποιήσει...

Θεωρώ απαρέγκλειτο συν το αξίωμα της ίδιας της ζωής... Οι νέες γενιές που έρχονται, ακολουθούν, και μεταγράφουν εκείνα των παλιών μέσα στους συμπεριφορισμούς τους, στις επιλογές τους σαν ένα είδος ατταβισμού... το μόνο που απαλύνει κάπως τον πόνο...

χαιρετώ,

andrik είπε...

poli wraio blog!!!!!kalws irtha stin parea sou!!!!

logia είπε...

τι περίεργο
με την πρώτη σου λέξη το μυαλό μου πήγε στον Γιώργο
και συνειδητοποιώ ότι είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι ότι δεν είναι πια εδώ
ίσως γιατί αρνιόμουν να το πιστεψω
ίσως γιατί γνωρίζω πως ήσασταν φίλοι
ίσως γιατί το μνημόσυνο είναι κάτι το χειροπιστό
πιο χειροπιαστό από τον τρόπο που το έμαθα
αιωνία του η μνήμη