Στην κωμόπολη που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, ο τρόπος αναψυχής για τον ανδρικό πληθυσμό περιοριζόταν σε ένα και μόνο είδος: το καφενείο.
Υπήρχαν συνολικά τέσσερα.
Ο αριθμός αυτός δεν ήταν τυχαίος. Οι θαμώνες τους ήταν κατανεμημένοι ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, έτσι ώστε οι εν λόγω χώροι να αντιστοιχούν στις τρεις πολιτικές παρατάξεις, τη Δεξιά το Κέντρο και την Αριστερά, ενώ στο τέταρτο στεγάζονταν οι πιο light, οι αναποφάσιστοι (με τα σημερινά κριτήρια).
Η χωροθέτηση αυτή, ήταν συνεπής και με αντίστοιχο διάκοσμο και στυλ...
Βέβαια υπήρχε μια σχετική ευελιξία και κινητικότητα αλλά η συστηματική παραμονή σε κάποιο συγκεκριμένο σηματοδοτούσε και την πολιτική ταυτότητα του θαμώνα.
Εκείνο το βραδάκι, γυρίζοντας από τον καθιερωμένο ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της "πάνω" και της "κάτω" γειτονιάς (που δεν τελείωνε ποτέ αν η μια ομάδα δεν πετύχαινε 12 τέρματα σε βάρος της αντιπάλου...εξ' ου και το προχωρημένο της ώρας) πέρασα έξω από το "καφενείο των αριστερών".
Ο πλέον επώνυμος αντιπρόσωπος του συγκεκριμένου χώρου ετοιμαζόταν να περάσει μέσα. Βλέποντάς με, με παρεκάλεσε να "πεταχτώ να του αγοράσω την ΑΥΓΗ" δίνοντάς μου ένα δίδραχμο έναντι της 1,50 δραχμής που ήταν η τιμή της.
Έτρεξα στο μοναδικό πρακτορείο και ζήτησα την εφημερίδα.
Η γυναίκα που βρισκόταν στο γκισέ έπεσε από τα σύννεφα! Δεν μπορούσε να πιστέψει σε μια τέτοια παραγγελία, με δεδομένη την πολιτική θέση του πατέρα μου που απείχε πολύ από το να είναι (ή να γίνει) αναγνώστης της ΑΥΓΗΣ...
Εξήγησα στην εμβρόντητη ιδιοκτήτρια ποιός με είχε στείλει και με ανακούφιση μου παρέδωσε το έντυπο.
Επιστρέφοντας τα ρέστα των 50 λεπτών στον παραλήπτη δεν τα δέχτηκε, αμοίβοντας κατ' αυτό τον τρόπο...τον κόπο μου.
Την επόμενη μέρα, πηγαίνοντας για το σχολείο πληροφορηθήκαμε ότι οι Πασχαλινές διακοπές θα διαρκούσαν μια μέρα περισσότερο. Γυρίζοντας περιχαρής (και έτοιμος για παιχνίδι) είδα στην κεντρική πλατεία τον ευεργέτη της προηγούμενης βραδιάς, να επιβιβάζεται σε ένα στρατιωτικό τζιπ για "διακοπές διαρκείας" (όπως έμαθα) σε κάποιο Αιγαιοπελαγίτικο νησί, δημοσία δαπάνη...
Ήταν 21 Απριλίου 1967...
Αναρτήσεις
.JPG)
18 σχόλια:
Η απώλεια της προοπτικής να ξανακερδίσω κάποιο αντίστοιχο φιλοδώρημα, ήταν η πρώτη συνέπεια από την εμφάνιση της Χούντας στη ζωή μου.
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι συνέπειες υπήρξαν περισσότερες (και πιο οδυνηρές)...
το βιβλίο της Ιστορίας της Ελλάδας έχει πολλές μαύρες σελίδες.......
καλέ μου fegia, πόσο μου "μίλησες", μα πόσο!!
κυρίως που η μνήμη σου σ' οδήγησε στους "πονεμένους" εκείνης της περιόδου κι ας ήταν "ξένοι" για σένα...
-πολλά εισαγωγικά σηκώνει η ιστορία μας, τελικά...-
σε φιλώ αληθινά!!!
Σαράντα δύο χρόνια είναι έξη επταετίες- την μία μάς την "έφαγε" ο γύψος... Η Δημοκρατία δεν είναι, δυστυχώς, ποτέ δεδομένη: κατακτάται. Καθημερινά.
Aναρωτιέμαι πώς δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς τότε να εκτελέσει μερικούς φασίστες η ρουφιάνους.Εγώ διαβάζοντας διάφορα βιβλία(όπως του Κοροβέση)με περιγραφές απο τα βασανιστήρια της Χούντας θεωρώ πως πολύ εύκολα θα έπιανα όπλο στο χέρι μου...!
Το λυπηρο την σήμερον ημέρα ειναι οτι συνεχίζουμε να αφήνουμε μερικά ζώα του βρώμικου παρελθόντος να κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσα μας(βλέπε Παττακός,Μαστοράκης)αντι να τους έχουμε εξαφανίσει απο τον χάρτη!
Το πιο όμορφο αφιέρωμα που διάβασα για την "επέτειο"!! :)
Πράγματι, οι συμπτώσεις είναι πολύ περίεργες, καμμιά φορά.
Καλώς μας ήρθες καλέ μου fegia:))
Πολλά φιλιά από τον άστατο Νότο:))
υγ. Σου άφησα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση.
..Άλλη μια ιστορία ξεχωριστά δωσμένη με νόημα από εσένα..
Και η εικόνα απόλυτα ξεχωριστή επίσης..
ΥΓ The Heart Asks Pleasure..θα μπορέσεις να μου στείλεις αυτό το υπέροχο κομμάτι..;;; ευχαριστώ!
@ηλιογράφος
Μερικές σελίδες είναι τόσο μαύρες, που, όπως λέει και ο ποιητής, "και οι τυφλοί έβλεπαν διπλό σκοτάδι"...
@anepidoti
Και πόσοι άλλοι θα έχουν αντίστοιχα βιώματα...
Σε φιλώ και καλό Σ.Κ.
@dodo
Πολύ σωστός ο υπολογισμός σου. Δεν το είχα σκεφτεί...
Καλό ΣΚ.
@Νίκος
Φίλε μου, η ελληνική κοινωνία - τόχω ξαναγράψει - χωνεύει τα πάντα!
Φιλιά και γερά για τις 2 του Μάη...
@Άστρια
Σ ευχαριστώ καλή μου φίλη.
Είδα τα σχόλιά σου και την πρόσκλησή σου. Θα νατποκριθώ με την πρώτη ευκαιρία.
Σ' ευχαριστώ
Φιλιά για καλό ΣΚ.
@roadartist
Η επιθυμία σου εκπληρώθηκε γλυκειά μου.
Φιλάκια και καλό ΣΚ.
Ένα πενηνταράκι λοιπόν Fegia ήταν το τελευταίο όφελος και η αρχή για ένα μεγαλύτερο που είναι ό,τι πρεσβεύεις σήμερα.
Και τι δεν μου θύμισες με την ιστορία αυτή. Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες να φορτώνονται σαν τα ζώα. Και τις διηγήσεις μετά στο ραδιόφωνο (Μόσχα και Ντοϊλτσεβέλε).. Τι μαρτύρια τράβηξαν.
Εκείνες οι περιπτώσεις που μου έχουν αποτυπωθεί ήταν η γιαγιά του Μ.Χ. γνωστού ανθρώπου των ΜΜΕ που ήταν πολλή μεγάλη σε ηλικία αλλά αυτοί ήρθαν και την πήραν για εξορία.
Η άλλη ήταν με δυο συμμαθήτριες (δίδυμες) που η πατέρας τους ήταν φούρναρης. Όταν τις ρώταγαν που έχει φούρνο έλεγαν με μια φωνή: ο μπαμπάς μας είχε φούρνο εδώ παρακάτω, αλλά τώρα άνοιξε έναν άλλο σε νησί!!
Τι να πούμε.. να μην ξανάρθει αυτό το κακό ποτέ πια.
Καλό βράδυ
Σήμερα άραγε με τι φιλοδώρημα, αγοράζοντας ποια εφημερίδα θα μπορούσαμε να είχαμε την ευχαρίστηση να απαλλαγούμε από όλο αυτό το θέατρο του παρόλογου? Θα παραδεχτείς φίλε μου ότι οι τότε εποχές είχαν κάποιο πλεονέκτημα: την λήξη τους.
@Αλέκα
Αλέκα μου..
Είναι τόσες και τόσες οι αναμνήσεις από την επταετία που αν αρχίζαμε να τις καταγράφουμε θα συμπληρώναμε τηλεφ, κατάλογο (σε όγκο).
Μου άρεσε πάντως πολύ η πρώτη παράγραφός σου!
:)
@e-mego
Πάντα εύστοχος και ουσιαστικός στα σχόλιά σου φίλε μου.
Δεν έχω, παρά να προσυπογράψω.
Ένα μικρό φιλοδώρημα, λοιπόν που έμελλε να αποκτήσει τη δική του συμβολική σημασία. Ένα πενηνταράκι που δεν ζητήθηκε ποτέ πίσω... τόσο μόνο άξιζε να αρχίσεις να βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι... εκείνο του να δίνεις, κι ας μην περιμένεις αναταμοιβή... αν και ένα ένα φωτεινό παιδικό βλέμμα ίσως είναι σημαντικότερο...
Θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου: "Στο λιμάνι έπιασε ένα σαπίμι φέρι. Μάζεψαν περίπου 1700 όσους βρήκαν τους φόρτωσαν και απέπλευσε" Για πολλούς ήταν θέαμα. Μαζεύτηκαν στο λιμάνι και κοιτούσαν άλλος από περιέργεια άλλος από φόβο για τον δικόν του που "στα γεράμματα" τον έπαιρναν πάλι στις εξορίες... Η έκπληξη δεν ήταν για αυτούς που έβαλαν επιβάτες με το στανιό στο πλοίο... Η έκπληξη ήταν περισσότερη όταν κάποιοι από τους "θεατές" στην προκυμαία, θες από φόβο ή για να "εξαγνιστούν" φώναζαν:
"Παρακάτω μόλις ανοιχτεί το πλοίο πνίξτε τους στη θάλασσα!!!!"
Δημοσίευση σχολίου