ο κομπος

Η σχέση μου με τη γραβάτα είναι περίεργη.

Στα παιδικά μου χρόνια, ικανοποιώντας την επιθυμία του πατέρα μου, η γραβάτα αποτελούσε μόνιμο συμπλήρωμα της εμφάνισής μου στις γιορτινές μέρες. Ακόμη και τους θερινούς μήνες πάντα υπήρχε κάποιο κουστουμάκι (με κοντό πανταλονάκι), όπου η γραβάτα συνιστούσε το απαραίτητο αξεσουάρ που ολοκλήρωνε την "καθώς πρέπει" ενδυματολογική συμπεριφορά μου.

Στα φοιτητικά χρόνια η κατάσταση ανετράπη δυναμικά. Το μέγεθος των μαλλιών, τα γένεια και το συνολικό στυλ δεν άφηναν πολλά περιθώρια για περαιτέρω προσθήκες. Ο κυριώτερος λόγος, βέβαια, ήταν το γεγονός ότι χορτασμένος από τις τόσες γραβάτες, που μου κάθισαν στο λαιμό κατά τη σχολική μου ηλικία, είχα γίνει αλλεργικός στο συγκεκριμένο είδος.

Υπήρε, ωστόσο ένας συνδυασμός που όχι απλώς μπορούσα να τον ανεχθώ αλλα με γοήτευε επιπλέον. Επρόκειτο για τη συνύπαρξη της γραβάτας με ό,τι θα μπορούσε να ακυρώσει το νόημα της σοβαροφάνειας, που η ίδια (εθεωρείτο ότι) επέβαλε. Γραβάτα με τζην και ψηλές μπότες, για παράδειγμα ή μαλλιαρά μπουφάν με καπέλο (Bob Dylan)...

Τα πειράματα δεν είχαν τέλος και η ακραία εκδοχή τους υπήρξε (εις Παρισίους) η αντικατάσταση της γραβάτας με παπιγιόν(!) με την παράλληλη προσθήκη από τιράντες και γκέτες...

Με την ολοκλήρωση των στυλιστικών πειραματισμών, το συγκεκριμένο αξεσουάρ μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Μια απαραίτητη σημείωση: Ποτέ δεν έμαθα να δένω κόμπο. Πάντα υπήρχε κάποιος άλλος που ανελάμβανε αυτό το έργο. 'Ετσι έγινε και στο στρατό. Κάποιος συνάδελφος από το Πολυτεχνείο μου έδεσε τον κόμπο (την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα), με τον οποίο ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Ήταν και η τελευταία φορά που εμφανίστηκα με λαιμοδέτη.

Μου ξέμειναν, ωστόσο μερικές γραβάτες, μεταξύ των οποίων μία έχει ιδιαίτερη σημασία και προέλευση.

Πριν από λίγα χρόνια ένας παλιός φίλος είχε -στο πλαίσιο της εργασίας του-μια επαγγελματική σχέση με τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. στη Θεσσαλονίκη.  Ο κ. Καρατζαφέρης, ικανοποιημένος από τη συνεργασία τους προσέφερε στο φίλο μου ένα δώρο. Οταν βρεθήκαμε με τον φίλο μου, ο τελευταίος μου μετεβίβασε το δώρο του προέδρου. Ανοίγοντας τη συσκευσία διαπιστώσαμε ότι επρόκειτο για μια γραβάτα... με το λογότυπο του ΛΑ.Ο.Σ. !

Έτσι, η πενιχρή συλλογή μου από γραβάτες εμπλουτίστηκε απρόσμενα με μια συλλεκτική!

Όταν, αγαπητοί μου φίλοι συνblogers αποφασίσουμε να γνωριστούμε (σε κανένα party /δεν θάταν και άσχημη ιδέα) θα φροντίσω να φορώ τη συγκεκριμένη γραβάτα για να με αναγνωρίσετε!

Ως τότε...καλό Σ.Κ.

Σημείωση: Παρά την αντιπάθειά μου (πλέον) για τις γραβάτες, στα σκίτσα μου με θέμα την ανδρική φιγούρα πάντα η γραβάτα είναι παρούσα (αν όχι κυρίαρχη).