η χα(χα)μενη δημοσιοτητα

Ήταν Αποκριές του 1980, εξεταστική περίοδος.

Επρόκειτο να εξεταστούμε προφορικά στο μάθημα της “Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής”.

Με τις κολλητές φίλες τη Νίνα και την Αννιτέλα αποφασίσαμε ότι δεν θα δώσουμε το μάθημα και καλό θα ήταν να πάμε μια εκδρομούλα τη συγκεκριμένη μέρα. 

Κατά σύμπτωση, είχε έλθει στη Θεσσαλονίκη, οδεύοντας προς Παρίσι, ο παλιός φίλος Νίκος, γνωστός και σαν Mauro… Η επίσκεψη αυτή προσέφερε στην πρόταση για εκδρομή, την ελπίδα να γίνει πραγματικότητα, δεδομένου ότι ο Mauro διέθετε ΙΧ και ήταν και ο μόνος άλλωστε που οδηγούσε. Στην ομάδα προστέθηκε η Λία και ξεκινήσαμε με προορισμό τη Χαλκιδική.

Στο δρόμο, ο οδηγός πήρε λάθος κατεύθυνση και βρεθήκαμε σε αντιδιαμετρική πορεία σε σχέση με τον προορισμό μας. Κάποιος-με πρακτικό πνεύμα- έριξε την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο Μέτσοβο αντί να γυρίσουμε πίσω! Όπερ και εγένετο, ή τουλάχιστον επιχειρήσαμε κάτι τέτοιο, λογαριάζοντας, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Κι΄αυτό, γιατί στο ύψος της Κρανιάς ο δρόμος ήταν κλειστός από το χιόνι.

Στο μεταξύ είχε βραδυάσει για τα καλά. Στη μοναδική διανυκτερεύουσα ταβέρνα του χωριού είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουμε την περίφημη πανίδα της Πίνδου, μεταλλαγμένη όμως σε τραγανά λουκάνικα και αρωματικά κοψίδια. Κατά τις 9.30 το βράδυ, μπροστά στο πλανώμενο ερώτημα του “τι κάνουμε τώρα” είχα την φαεινή έμπνευση να προτείνω ως τελικό – επιτέλους – προορισμό την Κέρκυρα! Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, οι αποφάσεις είναι αστραπιαίες και ο θρίαμβος της ομοφωνίας απόλυτος.

Ο  Mauro επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι ήταν ικανός να ξεκινήσει για τσιγάρα και να βρεθεί “καρφί” στην Κοπεγχάγη… (το παράδειγμα δεν είναι αυθαίρετο). Ετσι, ούτε που καταλάβαμε πώς φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και τελικά στην Κέρκυρα, την επομένη το πρωί.

Η μεθεπόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και η Κέρκυρα είχε την τιμητική της. Κόσμος πολύς, επισκέπτες, ντόπιοι και μερικά ΜΜΕ για να καλύψουν τις αποκριάτικες εκδηλώσεις.

Είμαστε με τον Νίκο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για πρωινό όταν βλέπουμε να μας πλησιάζει κάποιος, γνωστός φυσιογνωμικά τύπος, που δεν μπορούσαμε όμως να ταυτοποιήσουμε...

Η ερώτηση, με ευγενική και πολύ χαρακτηριστική χροιά:

-       Έχετε έλθει για τις αποκριάτικες εκδηλώσεις;

-       Εεε, κατά κάποιο τρόπο…

-       Ωραία – και γυρίζοντας προς ένα τηλεοπτικό συνεργείο – “παιδιά ελάτε”…

    Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για τον Αλέξη Κωστάλλα, που καλούσε το συνεργείο της ΕΡΤ προκειμένου να καταθέσουμε τις εντυπώσεις μας για το Καρναβάλι, on camera.

Έντρομοι, πεταχτήκαμε πάνω αρνούμενοι με ευγένεια και όση ψυχραιμία μας επέτρεπε η σκέψη ότι θα μπορούσαν οι δικοί μας να μας “απολαύσουν” στο μεσημεριανό δελτίο, τη στιγμή που πίστευαν ότι εγώ δίνω εξετάσεις στη Θεσσαλονίκη και ο Νίκος βρίσκεται καθ’ οδόν για το Παρίσι όπου και τελείωνε τις σπουδές του.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα στη δημοσιότητα, έστω για δεκαπέντε λεπτά (όπως έλεγε και ο Γουόρχολ). Αλλά να ανήκει σε μας και όχι στην ΕΡΤ, η πρωτοβουλία για την πραγματοποίησή της.

Καλή Τσικνοπέμπτη!...  

ο θειος

Την πρώτη μέρα που μπήκε στην αίθουσα για το προγραμματισμένο μάθημά του, βρεθήκαμε έκπληκτοι (όχι μόνο ως πρωτοετείς) μπροστά σ' ένα ανεπανάληπτο σόου, μια μοναδική ατραξιόν...

Θα μας μιλούσε για την "έννοια της κλίμακας στην αρχιτεκτονική"..

Ξαφνικά, και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, έπεσε στο πάτωμα και μπουσουλώντας άρχισε, άλλοτε στα γόνατα και άλλοτε σερνώμενος κυριολεκτικά, να μας εξηγεί πόσο διαφορετικά βλέπει κανείς τα πράγματα αν αλλάξει θέση παρατηρητή, αν μεταβάλει το δεδομένο ύψος από το οποίο έρχεται σε οπτική επαφή με τον γύρω κόσμο..

Το ίδιο έκανε δίνοντας ένα απίθανο σάλτο και ανεβαίνοντας στο πρώτο σχεδιαστήριο που βρέθηκε μπροστά του...

Ο "θείος", όπως συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε, μπήκε πολύ σύντομα στην παρέα μας - αυτή την όμορφη παρέα του Α' αρχιτεκτόνων - και το μάθημά του (πλαισιωμένο με μια ομάδα εξαιρετκών συνεργατών) ήταν πανηγύρι.

Ασκήσεις επί χάρτου με διαγωνισμό ανεκδότων, εργασίες πεδίου με κατάληξη στις ψαροταβέρνες της Αρετσούς και αργότερα νυχτερινές επισκέψεις (με την ομάδα του πολιτιστικού) στα μπαράκια της  Προξένου Κορομηλά...

Ο "θείος" αποτελούσε ένα από τα δύο "ονόματα" της Σχολής, μεγάλος δάσκαλος, επιτυχημένος επιστήμονας και καθιερωμένος συγγραφέας, με διεθνή εμβέλεια και αναγνώριση.

Η κοινωνική και πολιτική του δράση σε συνδυασμό με τα επιστημονικά του προσόντα, συνέθεταν τα διαπιστευτήρια, που τον οδήγησαν σε υψηλές θεσμικές θέσεις στο χώρο της παιδείας  και τον ευρύτερο δημόσιο βίο.

Τα δημοκρατικά του φρονήματα - δοκιμασμένα σε δύσκολες εποχές - αποτελούσαν παρακαταθήκη για την εκπαιδευτική κοινότητα της Πολυτεχνικής.

Τον θυμάμαι, τόσο παραστατικά, να δρασκελίζει τον ραδιοφωνικό πομπό που -σαν συντονιστική επιτροπή της κατάληψης για την απόσυρση του Ν.815 - είχαμε στήσει ακριβώς έξω από την πόρτα του γραφείου του, για να μπορέσει να εισέλθει...και αργότερα (με την ιδιότητα του Πρύτανη) να δηλώνει στα ΜΜΕ ότι δεν έχει ιδέα αν λειτουργεί πομπός στη Σχολή...

Ο "θείος" υπήρξε πράγματι ο μεγάλος φοιτητοπατέρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Φίλοι και "εχθροί" του, μέσα από τις οποιεσδήποτε κολακευτικές ή επικριτικές αναφορές προς το πρόσωπό του -  δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν για ένα αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό του.

Τη μοναδική, απίστευτη ζωντάνια και ενεργητικότητα, που εξέπεμπε.

Αυτή τη ζωντάνια, αυτή την ενεργητικότητα διέκρινα αναλλοίωτη, όταν μετά από πολλά χρόνια συνάντησα τον "θείο", τον δάσκαλό μου, τον Μίμη τον Φατούρο σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση, στον "Ιανό" της Θεσσαλονίκης πριν λίγες μέρες.