19/1/09


Το καθιερωμένο ΔΣ στο σύλλογο φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, γινόταν κάθε Σάββατο πρωί. Όχι γιατί τις άλλες μέρες δεν ευκαιρούσαμε από τη ...μελέτη, αλλά γιατί, το Σάββατο, γενικώτερα, υπήρχε περισσότερη θετική ενέργεια, ικανή να αντισταθμίσει το «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα που προκαλούσαν οι διαπαραταξιακές αντιπαλότητες...
Τη γενικώτερη ατμόσφαιρα, ωστόσο θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κάποιος αμερόληπτος μάλλον φιλική (αν όχι αγαπησιάρικη) και σ’ αυτό βοηθούσε ο προσωπικός χαρακτήρας ενός εκάστου των μελών.
Μερικές φορές μάλιστα, αποκαμωμένοι από τις ζυμώσεις και την (όχι πάντα γόνιμη) αντιπαράθεση, κάποιοι από την ομήγυρη συνεχίζαμε τις συνδικαλιστικές μας επιδόσεις βαθμολογώντας τις με αλκοολικούς βαθμούς, σε κάποια από τις ταβέρνες της πόλης.

Εκείνο το Σάββατο (ιδιαίτερα βαρετό και μονότονο) τα πάντα κυλούσαν σε δημοσιοϋπαλληλικούς ρυθμούς και όλοι μας περιμέναμε τη λυτρωτική λήξη της συνεδρίασης, που είχα το «προνόμιο» ως πρόεδρος να προσφέρω στην παρέα.
Ώσπου ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της μια θεσπέσια γυναικεία ύπαρξη, άγνωστη σε όλους (σχεδόν), προκαλώντας μια μικρή αναστάτωση στον αρσενικό πληθυσμό...
Μια καινούργια συνάδελφος εκ μετεγγραφής, που ενδιαφερόταν να τακτοποιήσει κάποιες μικροεκκρεμότητες και ζητούσε από το Σύλλογο την βοήθειά του...

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα τη Νάσυ.

Η φιλία μου μαζί της, συντρόφευσε τα φοιτητικά μας χρόνια, συνεχίστηκε στη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών και εξακολούθησε κατά την επιστροφή μας, όταν και αποφασίσαμε να συστεγαστούμε επαγγελματικά.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μου, το σπίτι της Νάσυς και του Χρήστου αποτέλεσε το λίκνο της χαλάρωσης ή το εφαλτήριο της κρεπάλης, ανάλογα...
Μέσα από ένα τρέιλερ εικόνων, βιωμάτων και αναμνήσεων καταθέτω σήμερα, εδώ, σαν δώρο στη σημερινή γιορτή σου, τους καπνούς από τα δακρυγόνα σε εκείνη την διαδήλωση κατά των χουντικών στη Διαγώνιο (όπου και μας φυγάδευσαν από τα ματ ένα ζευγάρι υπερηλίκων στη Ναυαρίνου), τις βουτιές στα νερά της Καψόχωρας και του Γλαρόκαμπου, τις ροκιές στο Καλλιμάρμαρο κάτω από τις κραυγές των Clash της Nina Hagen, των Cure...., τις επεισοδιακές συνεντεύξεις για το ερευνητικό μας θέμα λίγο πριν το πτυχίο, τα σφηνάκια στους ρυθμούς της reggae στο «φλου», τα μπουκάλια Beaujolais στο στούντιο του Montsouris, τα ολονύχτια πάρτυ του Γιώτη, το σπιτάκι στην Απελλού με τη Βούλα, την Τίνα, τη Θάλεια και τη λοιπή παρέα και τις ατέλειωτες, μοναδικές, ανεπανάληπτες γκάφες σου Νασούλα μου...

Είμαι σίγουρος ότι θάχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια διαβάζοντας αυτές τις αράδες.
Γιατί είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσεις αυτές τις αράδες και από εκεί ψηλά, που βρίσκεσαι εδώ και λίγα χρόνια αγαπημένη μου φίλη...

37 σχόλια:

dodo είπε...

Με συγκίνησες...

anepidoti είπε...

τι μας κάνεις...
μιλάς για τους δρόμους μας,
μιλάς για αρχιτεκτονική,
μιλάς για θάνατο αρχιτεκτόνισας
που αρχίζει τ' όνομά της από ν,
τα κάνεις όλα λες και είσαι εγώ...
έτσι έχασα την καλύτερή μου φίλη..
καθηγήτρια αρχιτεκτόνισα...από ν...

τι να σου πω...



όχι, πάλι

Άστρια είπε...

Διαβάζω για μια υπέροχη, μα υπέροχη φιλία, ζηλεμένη, και έρχονται οι δύο τελευταίες αράδες...

Τύχη αγαθή και πλούτος μεγάλος αυτή η φιλία σου για σένα και για κείνη και δώρα πολύτιμα όσα κράτησες από αυτήν.

Τρυφερό, σαν ένα μικρό φτερό αγγέλου ήταν αυτό που της έγραψες.

Φέγγια μου, να είσαι καλά να τη θυμάσαι, και ναι, σίγουρα θα γελάει.

Mariela είπε...

Αχ Fegiaki μου, ψυχούλα είσαι...
Γλυκειές οι αναμνήσεις,
πολύτιμο φυλαχτό,
κράτα τες γερά!

Ωφείλω ακόμα να πω, ότι έχεις ένα
απίστευτο χιούμορ στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα, ακόμα και τα πιο δύσκολα... και αυτό είναι χάρισμα!
Φιλάκια

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως πάνω απ' όλα θα χαμογελάει που θυμάσαι όλα τα ευχάριστα της παρουσίας της :) Φιλάκια πολλά!

Fegia είπε...

@dodo
Σ' ευχαριστώ.

Fegia είπε...

@anepidoti
Τέτοια σύμπτωση!
Λυπάμαι που σου ξύπνησα ανάλογες μνήμες και συναισθήματα.

Fegia είπε...

@Άστρια
Ευχαριστώ φίλη μου για τη συμμετοχή σου.

Fegia είπε...

@Mariela
Μαριέλα μου, το χιούμορ (όσο και αν υπάρχει), ακόμη και εμπλουτισμένο με δόσεις μελαγχολίας, είναι απαραίτητο όπλο για την επιβίωση.

Fegia είπε...

@mikroanalogo
Κι εγώ έτσι νομίζω Μαράκι.
Φιλιά.

H.Constantinos είπε...

Δεν έχουν την τύχη πολλοί άνθρωποι να είναι τόσο συναισθηματικοί...

Πάντα διαβάζω με ενδιαφέρον περιμένοντας να δω την πάντα αναπάντεχη κατάληξη.
Αυτή τη φορά η αναπάντεχη κατάληξη με τάραξε κάπως...

Πολύ συγκινητικό...

fractal είπε...

Κάποιοι τέτοιοι φίλοι, κάποιες τέτοιες αναμνήσεις και σχετικά συναισήματα μένουν.
Και όσο παλιώνουν λάμπουν πιό πλού.
Απόθεμα χρυσού, που το αντίκκρυσμά του εκτιμά τη ζωή μας.

Nikol Konstante είπε...

μια μεστή συναισθηματικά και κατ'ουσία ανάρτηση
για έναν αληθινό, μεστό και ουσιαστικό άνθρωπο
(αν μπορεί κανείς να μιλήσει
απ'την εικόνα που βλέπει)

Γεφυριστές είπε...

Fegia καλέ μου,
έπαθα ακριβώς ό,τι και Κωνσταντίνος. Αλλά ας το σκεφτούμε ανάποδα. Η Νασούλα ειναι εδώ και της ευχόμαστε για τη γιορτή της. Αφού είναι ζωντανές οι αναμνήσεις ειναι και οι πρωταγωνιστές τους.
Με συγκίνησες πάντως.

Fegia είπε...

@Aggelos Spyrou
Καλώς ήλθες.
:)

Fegia είπε...

@H.Constantinos
Κωνσταντίνε σ' ευχαριστώ.
Και το τέλος της Νάσυς ήταν εντελώς αναπάντεχο.

Fegia είπε...

@fractal
Αγαπητέ fractal, πράγματι κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου.

Fegia είπε...

@nko
Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου για τα καλά σου λόγια.

Fegia είπε...

@Αλέκα
Αλέκα μου, μου άρεσε η αντιστροφή που πρότεινες.
Να είσαι καλά γλυκειά μου.

Ανώνυμος είπε...

ξεχειλίζει από Αγάπη και νοσταλγία

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου σου Fegia, μ' έκανες να δακρύσω... (ήταν και η μέρα των γενεθλίων μου που το δημοσίευσες)
Θανάσης

πρεβεζανος είπε...

υπέροχος άνθρωπος γλυκιά μορφή....αξία μέγιστη
για αυτή το αφιερώνω....

ΘΑΝΑΤΟΙ

Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
την έχουν μέσα τους.

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·

ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·

ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

Κ.Καρυωτάκης

Fegia είπε...

@ηλιογράφος
Είναι το λιγώτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους φίλους μας, αγαπητέ φίλε.

Fegia είπε...

@Ανώνυμος
Θανάση μου, χρόνια πολλά και για τη γιορτή σου και σου εύχομαι (για τα γεννέθλιά σου) πολλά χρόνια με υγεία δημιουργία και αναμνήσεις...
:)

Fegia είπε...

@πρεβεζάνος
Καλώς ήλθες αγαπητέ.
Από το σχόλιό σου μου δημιουργείται η απορία αν γνώριζες τη φίλη μου...
Σ' ευχαριστώ πάντως για την ποιητική αφιέρωση στη μνήμη της.

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Έσκασα μύτη, ο ακάλεστος! Τις καλημέρες μου σε όλη την παρέα. Φίλε Fegia είσαι ευαίσθητος. Επομένως σκορπάς γύρω σου την ελπίδα.

Κάπου ο ποιητής έλεγε:

...από εκεί ψηλά
στα πάλλευκα λιμάνια
μας ατενίζεις αθώρητη
πάντα ακριβή
απρόσιτη

κι εμείς εδώ
ορφανοί απ΄την ζέση σου
αγαλματένιοι κι ανήμποροι
καραδοκούμε την ευτυχία...

Νά 'σαι καλά φίλε. Μην λησμονείς.

Alkmini είπε...

Φεγκια γλυκε μου
τι ομορφο μνημοσυνη για μια φιλη!
σιγουρα θα σκαει στα γελια απο κει ψηλα που ποιος ξερει μπορει να ειναι καλυτερα απο δω στα χαμηλα...

ελα στο blog μου να παρεις το βραβειο σου.
φιλια.

Roadartist είπε...

Δεν έχω λόγια..
Πολλά φιλάκια φίλε μου, να είσαι καλά.

Fegia είπε...

@ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ
Καλώς ήλθες αγαπητέ.
Σ' ευχαριστώ θερμά.

Fegia είπε...

@Aliki
Αλικάκι είσαι, εκτός από τόσο ευαίσθητη και πολύ γενναιόδωρη...
Σ' ευχαριστώ για όλα και για το βραβείο ιδιαίτερα.
Καλό ΣΚ

Fegia είπε...

@Roadartist
Καλή μου φίλη να είσαι πάντα καλά.
Σ ευχαριστώ.
Πολλά φιλάκια, γλυκειά μου.

kamnisenmaki είπε...

ά ρε Theo
α ρε Theo...

Fegia είπε...

@kamnisenmaki
...........
(την είχες γνωρίσει; δεν θυμάμαι...)

kamnisenmaki είπε...

και βέβαια
θυμάμαι τα πολύ ζγουρά της μαλιά

anepidoti είπε...

να σε ρωτήσω κάτι...
στο μπλογκ μου φαίνεται πως έκανες νέα ανάρτηση, και δεν έκανες....ξέρεις τι συμβαίνει;
για δες το, αν θέλεις.
καλό βράδυ!

nikiplos είπε...

καλησπέρα...

Άραγε μένουν πολλά πράγματ πέρα από το φως και τη λάμψη των ανθρώπων εκείνων? που περνούν από τη ζωή μας και αφήνουν με τον ανεξίτηλο χρωστήρα τους χρώματα, πίνακες μες την ψυχή μας?

Βλέπω κι εγώ συχνά σε παλιές φωτογραφίες σιλουέτες γνώριμες που έχουν αναχωρήσει, λαμπερά πρόσωπα όπως η πανέμορφη (μπορώ να πω) φίλη σου.

Και σήμερα οι φωτογραφίες αυτές είναι για μας πολίτιμα φυλακτά που αποδεικνύουν το πέρασμα αυτών των ανθρώπων...

να είσαι καλά καλέ μου φίλε...

Χαιρετίσματα από το ηλιόλουστο πλην παγωμένο! παρί.

Ανώνυμος είπε...

Zwgrafise thn kallitexnh.