απο την Πολη ερχομαι

Σαν σήμερα, πριν από πολλά πολλά χρόνια (ως γνωστόν άλλωστε) έπεσε η Πόλη...

Εχουν γραφεί πολλά, έχουν ειπωθεί περισσότερα και ανάλογα με τις συγκυρίες (και τους εκάστοτε εισηγητές) η φλυαρία μπορεί να αποκτήσει απρόβλεπτες διαστάσεις.

Αργησα να επισκεφθώ την Κωνσταντινούπολη και ομολογώ ότι έχω μετανοιώσει, που σε εποχές με περισσότερο ελεύθερο χρόνο δεν κατάφερα να απολαύσω αυτό, που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. 

Τη γοητεία της, τη ζεστασιά της και τη μαγευτική αίσθηση που επιβάλλει στον επισκέπτη-γνώστη και μύστη της ιστορίας της.

Πέρα από τις οποιεσδήποτε (ενίοτε αντιφατικές) σκέψεις που μπορεί να προκαλέσει η επίσκεψη ενός Έλληνα στην Πόλη, αυτό που σκέφτομαι ακόμα και τώρα που σημειώνω αυτές τις γραμμές, είναι το (αφελές, ρητορικό, .....) ερώτημα:

Αν η Κωνσταντινούπολη παρέμενε ελληνική θα διατηρούσε αναλλοίωτη την ομορφιά της μέχρι σήμερα; 

Θάθελα να απαντήσω καταφατικά αλλά η σύγχρονη ιστορία της χώρας μας σχετικά με την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (τουλάχιστον σε ότι αφορά το αστικό περιβάλλον) δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία... δυστυχώς.

Το παραδείγματα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων (για να μη μιλήσουμε για την ύπαιθρο) είναι απογοητευτικά.

Ο φοβερός θεσμός της αντιπαροχής (παγκόσμια πρωτοτυπία) μαζί με την επίλυση των όποιων κοινωνικών προβλημάτων, δημιούργησε ταυτόχρονα μια ανεπανάληπτη έξαρση ανοικοδόμησης, που σε συνδυασμό με την απουσία οργανωμένης παρέμβασης, την ανυπαρξία ή πλημμελή άσκηση ελέγχου από την Πολιτεία και την "αισθητική" των εργολάβων, μας κληρονόμησαν το σύγχρονο πολεοδομικό Αίσχος (που προσπαθούν σήμερα οι ειδήμονες τεχνοκράτες  να το εξωραϊσουν)....

Χιλιάδες μονοκατοικίες ισοπεδώθηκαν, δένδρα, κήποι και προκήπια ξεριζώθηκαν, η ανθρώπινη κλίμακα εγκαταλείφτηκε θυσιαζόμενη στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους...

Ιστορική αναγκαιότητα;

Γιατί όμως τόσες πόλεις (από την κοντινή μας Ευρώπη μέχρι τα πέρατα του κόσμου) κατάφεραν να διατηρήσουν (αναστηλώσουν-συντηρήσουν-αποκαταστήσουν) το παλιό, να βρουν στο καινούργιο μια θέση φιλικής συνύπαρξης με την ιστορία του τόπου και, τελικά, να εξασφαλίσουν μια ανθρώπινη ισορροπία στη σχέση παρελθόντος-παρόντος;

Από τη Ρώμη (μοναδική περίπτωση) μέχρι τη Βουδαπέστη και από τη Αγία Πετρούπολη μέχρι τη Μαδρίτη, πόλεις που γνώρισαν την ίδια με μας τραυματική και οδυνηρή εμπειρία πολέμου/πολέμων... 

Κάποτε πίστευα ότι η σοβαρή υστέρηση που παρουσιάζει η σύγχρονη κοινωνία μας σε θέματα πολιτισμού οφείλεται εν πολλοίς στην Τουρκοκρατία... Ε, αφού δεν ζήσαμε την Αναγέννηση....

Βλέποντας την Κωνσταντινούπολη όμως... το επιχείρημα αποδυναμώνεται...

Τέλος πάντων, επειδή η ζωή μας όπως λέει και ο ποιητής "μπορεί να μην είναι η καλύτερη αλλά αυτή είναι όλη κι όλη που έχουμε", ας μην γινόμαστε μεμψίμοιροι. Ας δοκιμάσουμε ένα από τα υπέροχα λουκούμια της Πόλης, μην ξεχνώντας και τους ανθρώπους της (ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ζει μέσα στην ανέχεια) ρίχνοντας  και κανένα βλέμμα ψηλά, μήπως και γίνει κανένα θαύμα...  Γενικώς...