23/5/08

το μεγαλο κερδος


Αυτή τη βδομάδα άρχισαν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Ενας θεσμός, μια δοκιμασία, που άλλαξε πολλά ονόματα και πολλές μορφές αλλά η ουσία της παρέμεινε αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου...
Επί των ημερών μου, ονομαζόταν "εισαγωγικές εξετάσεις¨.
Η διαδικασία προετοιμασίας γνωστή και σταθερή. Το φροντιστήριο πρώτη - και δικαιολογημένα - προτεραιότητα και το σχολείο αναγκαστική, αναπόφευκτη διεκπεραίωση καθηκόντων για το κυνήγι των βαθμών. 
Για γνώση..., ας μην το συζητάμε.

Το φροντιστήριο ¨Σαββαϊδη¨ (στο τέλος της Σόλωνος), συγκέντρωνε υποψηφίους κυρίως για τις πολυτεχνικές σχολές, απ' όπου και ο διακριτικός του τίτλος "Πολυτεχνειακό".
Οι καθηγητές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ευσυνείδητοι επαγγελματίες επιπέδου και ιδιαίτερα φιλικοί μαζί μας. Έχω εξαιρετικές αναμνήσεις και αν θα έπρεπε να αναφερθώ σε ένα μόνο πρόσωπο, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον ίδιο τον ιδρυτή και ιδιοκτήτη, τον αείμνηστο Βάσσο Σαββαϊδη, ένα μαθηματικό-φιλόσοφο, στα χέρια του οποίου η κλασσική άλγεβρα γινόταν δοκίμιο και ποίηση και οι σημειώσεις του θύμιζαν παρτιτούρες. 

Εκείνο όμως που έμεινε και με σημάδεψε σαν έφηβο από την εμπειρία του φροντιστηρίου, ήταν οι γνωριμίες, οι σχέσεις και κυρίως οι φιλίες που ανέπτυξα. Σε μια περίοδο αγχώδους επιβίωση (με τον μεγάλο στόχο - της επιτυχίας - να φαντάζει απρόσιτος) η επαφή με συνομήλικους με κοινές αγωνίες και οράματα ήταν μια επιβεβαίωση αλληλέγγειας συνύπαρξης και μια πολύτιμη διέξοδος με μελλοντικές υποσχέσεις...
Τι να πρωτοθυμηθώ... τις πλάκες την ώρα του μαθήματος (με το δυναμιτάκι στο τσιγάρο του τρακαδόρου Φυσικού), τις κοπάνες στα μπιλιάρδα και τα ποδοσφαιράκια της "Συνάντησης", την καθιερωμένη κοπάνα στη Στερεομετρία (Σάββατο βράδυ, τρίτη ώρα) για το "Δούρειο Ίππο" (πιτσαρία στην Κωλέτη), με το Let it be σε κιθάρα Δημήτρη και φωνητικά Γιώργου και Πέννυς ή τέλος τη μεγάλη έξοδο στο "Κύτταρο" με το Δ. Σαββόπουλο και το "Βρώμικο ψωμί"...  

Σ' αυτούς του φίλους (με αρκετούς από τους οποίους ευτυχώς είμαστε ακόμη μαζί), και ιδιαίτερα στους Νίκο (Mauro), Γιώργο, Πέννυ, ΜπίλοΡοδοστάλη, Καλικράτη, Γιάννη, Βάϊο, Νίκο, Ελβίρα, Τάκη, Φώφη, Κώστα, Νέλυ, ΦώτηΜίλτο, Ζαϊρα, Κατερίνα, Δημοσθένη, ΈλσαΜαιρούλα και Διονύση, είναι αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση.

17 σχόλια:

Roadartist είπε...

Ήταν άλλα χρόνια τότε..
Οχι οτι δεν εχω ζήσει και εγώ κοπάνες :) ή παρόμοιες όμορφες στιγμές, αλλά όταν ακούω να μιλάνε με τόσο νοσταλγία για στιγμές π.χ. στο Κύτταρο, μου ακούγονται κάπως 'μαγικές', κάθε εποχή όμως και τα δικά της..
Πολύ αγαπησιάρικη η περιγραφή για το καθηγητή σου.. :)
Ελπίζω να δούνε την ανάρτηση οι φίλοι σου! Καλο σκ!

Βάσσια είπε...

Αυτές οι εξετάσεις που έχουν διαπεράσει τα σχολικά μας χρόνια.
Τα όνειρα που επενδύσαμε και επενδύουν τα παιδά μας σήμερα.

Κάτι που με βρίσκει αντίθετη.

Οι φίλοι μου από τα φορντιστήρια ελάχιστοι πια.
Συναντιώμαστε τυχαία και η ζωή έχει αλλοιώσει τις αναμνήσεις, που συνδέουν τα τότε όνειρα με την σημερινή αλλαγή πορείας.

Θα σταθώ όμως , νοσταλγικά, στις περιγραφές σου και στην ελπίδα...

Καλή σου μέρα
:-)

Fegia είπε...

Τα χρόνια ήταν άλλα. Πράγματι.
Οι συνθήκες,όμως ανάλογες. Καταπίεση, αβεβαιότητα, αγωνία.

Στέκομαι στις παρέες εκείνης της περιόδου, αυτές που δημιουργήθηκαν στο φροντιστηριακό περιβάλλον, γιατί αποτελούσαν μια αληθινή όαση στο τοπίο των εξετάσεων.
Μπορεί να τις βλέπω ρομαντικά, εξιδανικευμένα.
Αλλωστε, όπως λέει και ο U. Eco είναι γνωστή η "ωραιοποιητική δύναμη του χρόνου".

Ο καθηγητής ήταν όντως ένας μεγάλος δάσκαλος. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σου μετατρέπει τα μαθηματικά προβλήματα σε παραμυθένιες ιστορίες.

Ορισμένοι από τους φίλους εκείνης της εποχής, νομίζω ότι θα δουν τη σημερινή ανάρτηση.

Καλό βράδυ καλή μου

Fegia είπε...

@vassia
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τις (ευνουχιστικές) συνθήκες αλλά και τις συνέπειες των εξετάσεων.
Τα όνειρα, τις επενδύσεις, τις απογοητεύσεις.

Δεν θέλησα να μείνω όμως εκει αλλά κάνοντας χρήση μιας παλιάς συμβουλής ενός φίλου (από τότε) ότι δηλ. "πίσω από κάθε κακό υπάρχει πάντα ένα καλό" έδωσα μια άλλη πλευρά, θετική (για μένα), αυτή των σχέσεων που αναπτύχθηκαν στο περιβάλλον του φροντιστηρίου.

Η νοσταλγία, άλλωστε, μας είναι απαραίτητη.
Ακόμα και αν δεν έχει πραγματική βάση, μπορούμε να την επινοήσουμε.
(Τι διάολο τόσος Μπόρχες θα πάει στράφι;)

Fegia είπε...

@roadartist
Ξέχασα προηγουμένως να σε ρωτήσω: Ξέρεις για το "Κύτταρο"; γιατί νομίζω ότι δεν το πρόλαβες. Ή κάνω λάθος;

ξανθίππη είπε...

Σε καμία περίπτωση δε νοσταλγώ εκείνες τις γεμάτες άγχος εποχές(της δικής μου ςεφηβείας), αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι φέρουν όμορφες αναμνήσεις και συγκινήσεις.
Στο φροντιστήριο του σχεδίου μάλιστα γνώρισα στα 16 μου εκείνον που έμελε αρκετά αργότερα να γίνει ο μεγάλος έρωτας και σχέση της ζωής μου...
Και ακόμα μια καλή φίλη που τώρα θα βαφτίσω το παιδάκι που περιμένει. Είναι πολύ όμορφο πράγματι να κρατάς αθρώπους από αυτές τις γλυκιές ηλικίες και να μπορείς ακόμα να έχεις ουσιαστική σχέση ή μάλλον για να το πω καλύτερα, να έχεις χτίσει μια τόσο δυνατή σχέση τόσα χρόνια που ξεκίνησε από τα θρανία.
Εντωμεταξύ, η περιοχή που αναφέρεις είναι η περιοχή μου. Έχω και το γραφείο και εργαστηριό μου εκεί, δουλεύω χρόνια στην περιοχή, το Πολυτεχνείο με όλους τους φίλους αρχιτέκτονες...
Είναι μια περιοχή της Αθήνας που φέρει ακόμα αυτή τη συγκίνηση των φοιτητικών χρόνων για πολλούς.

Να είσαι καλά και αγαπημένος με τους φίλους σου. Τόσο σημαντικοί, αλήθεια, στη ζωή μας. Και αξιοθαύμαστοι όσοι μπορoύν και κρατούν ουσιαστικές φιλίες.

Φιλί γλυκό...

Fegia είπε...

@ ξανθίππη
Για όλους, η εποχή της εφηβείας είναι αγχώδης. Και να ήθελα να το ξεχάσω, μου το θυμίζει η κόρη μου...

Από το φροντιστήριο του σχεδίου (το εργαστήρι του μακαρίτη Γιώργου Βογιατζή, στη Θεμιστοκλέους με Κωλέτη), έχω όμορφες αναμνήσεις και η τύχη τόφερε, με τον υπεύθυνο που μου παρέδιδε μαθήματα, να βρεθώ μετά από χρόνια στο Παρίσι, σε ατελιέ κινουμένου σχεδίου.
Ο Γιώργος Σηφιανός είναι αυτή τη στιγμή -εκτός από γνωστός δημιουργός κιν. σχεδίων-και καθηγητής στην Beaux Arts.

Με την ευρύτερη περιοχή (όπου και ο επαγγελματικός σου χώρος) έχω πολλές αναμνήσεις.. Στη Νοταρά έμεναν τρεις φίλοι (συνάδελφοί σου/της Καλών Τεχνών), ό ένας εκ των οποίων είναι (μπορεί να ήταν και δικός σου) καθηγητής ήδη...

Ο κόσμος (ακόμα και ο ..εικονικός) είναι απελπιστικά μικρός!

Φιλί γλυκό...

Roadartist είπε...

..ακριβώς γι'αυτό σου ανέφερα οτι μου ακούγεται μαγικό ν'ακούω για αυτό. Με την έννοια οτι έχω ακούσει αρκετά/διαβάσει σε εφημερίδες, εκπομπές, περιοδικά για το τότε.., αλλά δεν το έζησα βέβαια... Τώρα έχει ξανανοίξει...δεν έχω πάει, σίγουρα δεν θα συγκρίνεται με το τότε.
Καλό βράδυ fegia!

kamnisenmaki είπε...

Το θέμα προφανώς είναι οι πολύ δυνατές φιλίες που δημιουργήθηκαν σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον και που άντεξαν στο χρόνο. Είναι το προτελευταίο πεδίο που ο άντρας κάνει φιλίες ζωής, βασισμένες στην ανιδιοτέλεια και την αγνότητα. Κάνει δυνατές φιλίες με μπέσα ακόμα και όταν η αποτυχία του φίλου σου μπορεί να σημαίνει επιτυχία δική σου. Έχει, βέβαια, να κάνει και με τη φύση του αρσενικού… κάτι που θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν οι κυρίες – επισκέπτριες αυτού του blog. Όπως και να ‘χει και μόνο που ξέρεις ότι θα το διαβάσουν το σημείωμα μετά από τόσα χρόνια είναι μεγάλη υπόθεση… μάλλον είναι Η υπόθεση.
Εύγε!

ξανθίππη είπε...

Τι σύμπτωση..!
Στη Νοταρά έχω και εγώ το δικό μου χώρο! Μικρός δε θα πει τίποτα, ο κόσμος.
Και όλες αυτές οι συμπτώσεις και οι συγκυρίες που καθορίζουν τελικά την πορεία της ζωής μας πόσο γοητευτικές, ειδικά με το πέρασμα του χρόνου.

Όνειρα γλυκά, λοιπόν...

Βάσσια είπε...

Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν δύο όψεις.
Κοιτάζουμε την όμορφη , νοσταλγική τους και κρυφοκοιτάζουμε την άλλη..... την άσχημη.

Καλή Κυριακή
:-)

Ανώνυμος είπε...

C'est un tres grand honneur cher ami de toujours.L ancien combattant ne doit jamais tomber dans la nostalgie mais c etait quand meme extra. Et vive l'avenir radieux et supersexy. N M

kamnisenmaki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kamnisenmaki είπε...

Αν και τα Γαλλικά μου είναι πολύ φτωχά κατάλαβα το νόημα του «ανώνυμου» σχολιαστή

Bonsoir aux Brussels

Fegia είπε...

@ανώνυμος
Tu penses encore al'avenir supersexy?
Bravo mon ami inseparable...

Fegia είπε...

@vassia
Εχεις απόλυτα δίκιο.
Το τραγικό θα ήταν να αντιστρέψουμε τη ματιά.

Καθυστερημένη απάντηση, μαζί με πρόωρες ευχές για όμορφο Σ.Κ.
:-)

Fegia είπε...

@kamnisenmaki
Καθυστερημένη απάντηση στο σχόλιό σου μεγάλε, προσυπογράφοντας τη σοφή παρατήρηση για φιλίες ζωής, βασισμένες στην ανιδιοτέλεια και την αγνότητα.

Η χαμένη(;) αθωότητα βλέπεις...