σκεψεις

Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο Δημήτρης Ταλαγάνης "δημιούργησε τώρα που είσαι φοιτητής, γιατί αργότερα - ακόμα και σαν επαγγελματίας σκιτσογράφος - δεν θα μπορείς...". Μου είχε φανεί αδιανόητο να έχεις το προνόμιο να ασχολείσαι με αυτό που σου αρέσει και να μην μπορείς να το απολαύσεις...

Βαριά λέξη η απόλαυση. Και αρκετά σπάνια σαν εμπειρία. Τουλάχιστον για τους άνδρες - αν πιστέψουμε στο απόφθεγμα του Lacan - οι οποίοι "είναι καταδικασμένοι να επιθυμούν και η επιθυμία τους αυτή ορθώνεται σαν φράγμα μπροστά στην απόλαυση. Οι γυναίκες αντίθετα απολαμβάνουν" ... Προσπερνάω τις πιθανές διαμαρτυρίες των φεμινιστριών και αναρωτιέμαι πάνω στην ουσία του αιτήματος. Υπάρχει άλλη περίοδος στη ζωή πέραν της εφηβείας, που η απόλαυση να θεωρείται ως η βασική και αδιαπραγμάτευτη επιδίωξη;

Για όσους θεωρούν ότι το κέντρο της ζωής είναι η εφηβεία το κυνήγι της απόλαυσης καταλήγει σε σισύφεια προσπάθεια για το υπόλοιπο της ζωής τους...  

Πώς ξεμπερδεύει κανείς με την εφηβεία... ή μάλλον, υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο;

Σε κάποιον ειδικό που υπέβαλα την ερώτηση, μου απάντησε όχι μόνο σαν ειδικός αλλά και σαν φίλος, ότι δηλαδή δεν υπάρχει λόγος να σκοτώσουμε τον έφηβο μέσα μας αλλά να του βρούμε τη θέση που του ταιριάζει σήμερα...